บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 161

เจนมองไปบนท้องฟ้า ฝนกำลังจะตก

เธอลุกขึ้นยืน หันหลังและเดินเข้าไปในบ้านอย่างเงียบ ๆ

คุณซัมเมอร์สมองด้วยความไม่เชื่อขณะที่เจนลุกขึ้นยืนและจากไปโดยไม่มีคำพูดอะไรเลย

เขาอาจจะไม่ยอมแพ้และไล่ตามเธอ อย่างไรก็ตามคำพูดที่พูดกับเขาในบ่ายวันนี้โดยชายที่เขารับใช้มาทั้งชีวิตยังคงก้องอยู่ในหูของเขา

การแสดงออกของคุณซัมเมอร์เปลี่ยนไปซ้ำ ๆ

นายท่านกำลังปกป้องเธอ เห็นได้ชัดว่าถ้าเขาไม่สามารถเผชิญหน้ากับเจนอย่างสงบได้ วิธีเดียวก็คือย้ายเขากลับไปที่ฝั่งของนายท่านเก่า นายท่านยังบอกว่าจะให้เงินเขาเยอะ ๆ

เงินทั้งหมดนั้นจะทำให้ลูกสาวของเธอกลับมามีชีวิตได้หรือไม่?

นายท่านกำลังปกป้องผู้หญิงคนนี้แบบนั้นจริงๆ!

หลังจากที่เจนเข้ามาในบ้านแล้วในที่สุดเธอก็รู้สึกไม่สบายใจที่มีคนจ้องมองเธอด้านหลังของเธอจนหายไป

ทันทีที่เธอเข้าไปในบ้านเธอ รู้สึกว่าพลังงานของเธอหมดไปจากเธอ

เธอไปดูที่บ้าน…มันยากที่จะจินตนาการว่าชีวิตของเธอจะลำบากแค่ไหนต่อจากนี้

ความขัดแย้งระหว่างพ่อของโรซาลีนและเธอในวันนี้จะไม่จบลง หลังจากการสนทนาเพียงครั้งเดียว

เธอส่ายหัวเขย่าความคิดที่ยุ่งเหยิงทั้งหมดที่อยู่ในด้านหลังของหัว ...

…

ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง ในห้องอาหารชายและหญิงนั่งอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารค่ำด้วยกันในความเงียบ

อาหารที่อยู่ตรงหน้าของเธอมีกลิ่นหอมและดูดี แต่เธอไม่อยากอาหารเลย

เธอแทบจะไม่ตักข้าวขาวสองคำเข้าปากเมื่อตะเกียบคู่หนึ่งเข้ามาในสายตาขณะที่พวกมันวางชิ้นเนื้อลงในชามของเธอ

เมื่อเห็นลูกชิ้นในชามของเธอเจนก็ไม่ปฏิเสธ

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอหยิบข้าวขาวใส่ปากเธอก็สามารถหลีกเลี่ยงลูกชิ้นเนื้อนั้นได้โดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ

ชายที่อยู่ข้าง ๆเธอเห็นสิ่งนี้และเลิกคิ้ว ตะเกียบของเขาติดอยู่ในชามของเธออีกครั้งขณะที่พวกมันหยิบลูกชิ้นเนื้อขึ้นมา เขายื่นมือออกไปที่ริมฝีปากของเธอ "กิน"

เจนจ้องไปที่ลูกชิ้นเนื้อบนตะเกียบและรู้สึกว่าท้องของเธอปั่นป่วนด้วยความรู้สึกไม่สบาย เธอค่อย ๆอ้าปากต่อต้านเจตจำนงของเธอภายใต้สายตาที่ร้อนแรง เมื่อกัดแล้วลูกชิ้นก็เข้าปาก

เธอจัดการเคี้ยวได้สองครั้งและพยายามกลืนมันทั้งหมดก่อนที่เธอจะเคี้ยวมันอย่างถูกต้อง

“ฉันไม่รังเกียจที่จะเคี้ยวมันให้คุณและป้อนให้คุณแบบปากต่อปาก” เสียงที่ไม่ชัดเจนดังขึ้นข้าง ๆเธอ เมื่อเจนได้ยินสิ่งที่เขาพูดเธอก็เข้าใจสิ่งที่เขาพูดทันที

ตอนแรก เธอวางแผนที่จะกลืนลูกชิ้นทั้งลูก แต่ตอนนี้มันติดอยู่ในลำคอของเธอ เธอไม่กล้าทำมันอีกต่อไป เพื่อจะไม่ท้าทายเส้นอารมณ์ของผู้ชายที่อยู่ข้าง ๆเธอ

แก้มของเธอที่แข็งขึ้นก่อนหน้านี้เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งในขณะที่เธอค่อย ๆเคี้ยวลูกชิ้นเนื้อในปากของเธอ

พ่อบ้านชราเสิร์ฟอาหารจานสุดท้ายซึ่งเป็นซุป เขาเติมน้ำซุปให้ฌอนก่อนหนึ่งชาม จากนั้นเขาก็เติมชามอีกใบและกำลังจะเสิร์ฟให้เจน

“เดี๋ยวก่อน” ชายที่อยู่ข้าง ๆเขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ฌอนจึงหยิบผ้าเช็ดปากบนโต๊ะขึ้นมาเช็ดปาก นิ้วเรียวของเขาเอื้อมไปหยุดคุณซัมเมอร์ในการกระทำของเขาในขณะที่เขาหยิบซุปชามเล็ก ๆ นั้นออกมา

“เธอไม่กินหัวหอมสีเขียว” ในขณะที่เสียงทุ้มและต่ำเอ่ยเบา ๆ มือของเขาก็ไม่เคยหยุดเคลื่อนไหว ในขณะที่เขาหยิบหัวหอมสีเขียวออกมาจากซุปอย่างรวดเร็วและชำนาญเขาก็สั่งคุณซัมเมอร์โดยไม่เงยหน้าขึ้นมาว่า “อย่าใส่หัวหอมสีเขียวในจานอีกครั้งต่อไป”

หัวหอมสีเขียวในชามซุปถูกหยิบออกมาทั้งหมด ทันใดนั้นไม่มีร่องรอยของต้นหอมในซุปอีกต่อไป เขาผลักชามไปหาเจนแล้วพูดอย่างเมินเฉยว่า “ฉันตรวจสอบแล้ว หัวหอมสีเขียวคัดออกหมดแล้ว ดื่มให้หมด”

ในโลกนี้บางทีฌอนคนเดียวอาจเปลี่ยนคำพูดของความห่วงใยและความอบอุ่นให้กลายเป็นคำสั่งได้

คุณซัมเมอร์สเตอร์ยืนอยู่ข้าง ๆพวกเขา มือที่วางไว้ข้างหลังของเขาอย่างเหมาะสมถูกกำหมัดแน่น

เขายังจำรายละเอียดที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ได้เป็นอย่างดี!

แล้ว… โรซาลีนล่ะ?

โรซาลีนเป็นใครสำหรับเขา?

โรซาลีนยังคงอยู่…ในใจของนายท่านหรือไม่?

ถ้านายท่านจำโรซาลีนไม่ได้อีกแล้วโรซาลีนก็จะน่าสงสารเกินไปใช่ไหม

ไม่ สิ่งนี้จะต้องไม่เกิดขึ้น! ประกายเย็นยะเยือกเปล่งออกมาจากส่วนลึกของดวงตาของคุณซัมเมอร์ เขาจะไม่ยอมให้สิ่งนี้เกิดขึ้น!

เขาต้องดำเนินการอย่างฉับไว และรวดเร็ว!