บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 160

ชายคนนี้ยุ่งอยู่กับการทำงานตลอดทั้งวัน เขากินอาหารกลางวันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเข้าสู่การทำงานอีกครั้งด้วยความรีบร้อน

เขาเพียงแค่ขอให้เจนขอความช่วยเหลือจากคนรับใช้หากเธอต้องการสิ่งใด

เจนนั่งอยู่ที่ทางเดินยาวด้านนอกคฤหาสน์และเฝ้าดูคนสวนในคฤหาสน์ตัดหญ้าและดอกไม้ ดวงอาทิตย์อบอุ่น ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า แม้แต่สายลมก็ยังมีกลิ่นหอมที่ไม่ชัดเจนติดตัวไปด้วย เธอตกอยู่ในภวังค์ราวกับว่าเธอได้ย้อนเวลากลับไป

ไม่มีใครกวนเธอ เธอหลับไปโดยไม่รู้ตัวขณะนอนอยู่บนม้านั่งไม้ไผ่

ทุกอย่างสมบูรณ์แบบสมบูรณ์แบบจนดูเหมือนไม่จริง

หากร่างตรงและแข็งที่ยืนอยู่ที่ปลายสุดของทางเดินสามารถเพิกเฉยได้ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

ในสุดทางของทางเดินยาวไม่ไกลชายผมสีขาวเงินของชายคนนั้นปลิวอยู่กับสายลมโดยไม่สามารถปกปิดความเกลียดชังในดวงตาสีหม่นคู่นั้นใต้คิ้วสีเทา

พ่อบ้านชรายึดเสาไว้เพื่อความสมดุล ดวงตาที่ชราภาพของเขาดูร้ายกาจเมื่อสบเข้ากับร่างที่นอนหลับอยู่ตรงทางเดินยาว ... ตุ้บ!

ตะปูของเขาขุดเข้าไปในเสาไม้ เส้นเลือดจำนวนนับไม่ถ้วนที่หลังมือของเขาปูดออกมา เขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับสิ่งนี้!

ทำไมโรซาลีนของเขาต้องเป็นคนที่ต้องตาย?

ลูกสาวของเขาเป็นคนกตัญญูและมีความประพฤติดี สวรรค์คงมืดบอดไปแล้วที่จะเอาชีวิตลูกสาวที่เชื่อฟังของเขาไปได้!

ด้วยหัวใจที่หนักอึ้งพ่อบ้านชราจึงค่อย ๆเดินไปหาคนที่หลับสนิทและมาหยุดที่ข้างม้านั่ง ดวงตาสีฝุ่นของเขาดูมีกลไก - เย็นชาอย่างมากและไม่เป็นมิตร พวกมันขยับลงทีละนิ้ว…ทีละนิ้ว เขาจับจ้องเส้นการมองเห็นของเขา โดยล็อคการจ้องมองไปที่ใบหน้าของเจน

"ตื่น"

หลังจากจ้องมองผู้หญิงที่หลับสนิทบนม้านั่งมาระยะหนึ่งแล้วเขาก็พูดเสียงแข็งว่า “ตื่นได้แล้ว”

เจนยังคงงุนงงเมื่อได้ยินเสียงรอบ ๆ ตัวและเริ่มตื่นขึ้น เมื่อเธอเห็นคุณซัมเมอร์ยืนอยู่ข้าง ๆเธอทันทีที่เธอลืมตา ความง่วงงุนเล็กน้อยนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยทันที

เมื่อเธอเปิดปากเพื่อพยายามจะพูดอะไรสักอย่างไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของเธอ…เธอจะพูดอะไรต่อหน้าพ่อของโรซาลีนซัมเมอร์ได้?

บ่นว่าถูกกระทำงั้นหรอ?

ร้องหาความยุติธรรม?

ชายชราคนนี้อาจไม่อยากได้ยินเรื่องนั้นใช่มั้ย?

ขอโทษ?

กลับใจ?

…ทำไม!

ตอนแรก ผู้หญิงตรงหน้าเขาก้มหัวลง

ในขณะนี้ ภายใต้แสงจ้าที่ร้อนรนและเกรี้ยวกราดของเขา เธอ เจน ดันน์ที่นิ่งเงียบมาตลอดในขณะนี้ค่อย ๆเงยหน้าขึ้นและชูมันขึ้นไปบนฟ้า ดวงตาของเธอมองตรงไปยังดวงตาที่ขุ่นเคืองของคุณซัมเมอร์ส ความแตกต่างกับดวงตาของ คุณซัมเมอร์สดวงตาของเจนนั้นชัดเจนใสสะอาดและซื่อสัตย์!

“คำที่คุณอยากจะพูดกับฉันอยู่ที่ไหนกัน?”

‘หน้าสำนึกผิดของเธออยู่ตรงไหน! ทำไมไม่มีเลย?

‘ทำไมไม่มีอะไรเลย!’

เหตุใดจึงไม่มีร่องรอยแห่งความสำนึกผิดบนใบหน้าของเธอเลยสักนิด? ลูกสาวของเขาเสียชีวิตทั้งคน!

นั่นยังไม่เพียงพอที่จะแลกกับร่องรอยของความสำนึกผิดจากผู้หญิงคนนี้หรอ?!

ในขณะที่จ้องมองไปที่ชายชราหน้าตาน่ากลัวตรงหน้าเธอ รอยยิ้มอ่อนโยนก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่สงบและสิ้นหวังของเจน “คุณไม่เห็นเหรอคุณซัมเมอร์ส? ฉันให้คำตอบแก่คุณแล้ว”

เธองอกระดูกสันหลังของเธออยู่เสมอ ม้วนตัวเป็นลูกบอลโดยไม่มีร่องรอยของความสง่างามและดูเหมือนว่าเธอจะหวาดวิตกอย่างมาก หลังจากเปิดเผยตัวเองและจ้องมองดวงตาที่ขุ่นเคืองของมิสเตอร์ซัมเมอร์สอย่างไม่ท้อถอยดวงตาสีดำและสีขาวของเธอก็ดูเปิดกว้างและตรงไปตรงมา! นี่คือคำตอบของเจน ดันน์!

คำพูดสามารถเปรียบเทียบกับท่าทางที่ตรงไปตรงมาและตรงไปตรงมาของเธอในขณะนี้ได้หรือไม่?