บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 169

“ไม่ ท่านผู้อาวุโสไม่มีเหตุผลที่จะ…”

“ฉันประมาทไป” ชายคนนั้นพูดอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ร่างของดอสสั่นสะท้านและไหล่ของเขาตกลงอย่างชัดเจน…ตอนนี้บอสมั่นใจแล้วว่าท่านผู้อาวุโสอยู่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

“โปรดพิจารณาใหม่เถอะ บอส ต้องมีบางอย่างที่เราขาดหายไปที่นี่ ขอเวลาอีกสักเดือนผมจะหาทางขุดเบาะแสเพิ่มเติมได้แน่นอน!” ดอสย่อตัวลงคุกเข่าและกล่าวด้วยความมุ่งมั่น เขาติดหนี้สจ๊วตเป็นหนี้ก้อนโต หากผลการสอบสวนของเขาล้มเหลวในการล้างชื่อของคุณดันน์และทำให้เกิดความขัดแย้งภายในกลุ่มสจ๊วตแทนเขาก็ไม่มีทางที่จะอยู่อย่างนั้นได้!

เมื่อฌอนได้ยินเช่นนั้นเขาก็หันกลับมาอย่างใจเย็นและมองไปที่ดอส ซึ่งกำลังหมอบกราบอยู่บนพื้น เขาพิจารณาข้อกังวลของดอสในพริบตาและหัวเราะเบา ๆ

“ฉันขอให้นายตรวจสอบอย่างลับ ๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้นายคิดว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้จริง ๆหรือดอส”

ฌอนใช้นิ้วเคาะแฟ้มบนโต๊ะของเขาดวงตาของเขาหรี่ลงอย่างเย็นชา “ฉันกลัวว่าพวกเขาจะจับตาดูนายตั้งแต่นายเริ่มทำงานนี้ครั้งแรก ดูสิว่า ‘หลักฐาน’ ทั้งหมดนี้ราบรื่นแค่ไหน” คำถามคือทำไมท่านผู้อาวุโสถึงตัดสินใจเช่นนี้เมื่อสามปีก่อน?

นั่นเป็นสิ่งหนึ่งที่ฌอนยังคิดไม่ออกเช่นกัน

เป็นความจริงที่มีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนซึ่งสร้างความกังวลใจให้กับฌอน เขาถูกต้อนเข้ามุมจากหลายด้าน ถึงกระนั้นสิ่งเหล่านี้ก็เป็นปัญหาของสจ๊วตอย่างหนัก ไม่ว่ายังไงปู่ของเขาก็ไม่จำเป็นต้องเอาเด็กสาวอายุเกือบยี่สิบปีเข้ามาเกี่ยวข้อง

“นายออกไปได้แล้ว” ฌอนยกแขนขึ้นแล้วโบกมือให้ดอสทำท่าให้จากไป

ดอสต้องการเพิ่มเติมบางสิ่งบางอย่าง แต่ในขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นดวงตาสีดำคู่นั้นก็จับจ้องมาที่เขาดูเหมือนจะอ่านใจของเขาได้ “ฉันรู้ว่านายกำลังคิดอะไรโดส แต่เรื่องนี้มันเกินกว่าการตบตีกันระหว่างผู้หญิงธรรมดา ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณดันน์…”

“ฉันจะแต่งงานกับเธอ”

ดอสชะงักตาของเขาเบิกกว้างแล้วกระพริบ…บอสบอกว่าจะทำอะไรนะ?”

“แต่ถ้าเป็นท่านผู้อาวุโสจริงๆล่ะ…เขาจะให้คุณแต่งงานกับคุณดันน์ไหม นายท่าน?”

“เมื่อฉันแต่งงานกับเธอ ฉันจะปกป้องเธอไปตลอดชีวิต” เมื่อฌอนพูดอย่างนั้นเขาไม่ได้บังคับให้คำพูดออกมาผ่านฟันที่ขบกันแน่นหรือประกาศด้วยความรักนิรันดร์ของเขา ถึงกระนั้นดอสก็รู้แน่นอนว่าชายคนนี้หมายถึงสิ่งที่เขาพูด

ฌอนไม่ใช่คนโง่ เขาไม่โง่พอที่จะวิ่งไปหาท่านผู้อาวุโสในตอนนี้และต้องการทราบสาเหตุ

เขาชูข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาแล้วเดินออกจากการห้องทำงานมุ่งหน้าไปยังห้องนอน ที่นั่นเขาเปิดประตูและเข้าไป “คืนนี้มาทานอาหารเย็นกับฉัน”

“ไม่” ภายในห้องนอนหญิงสาวนั่งเงียบ ๆ อยู่หน้าหน้าต่างพร้อมตะแกรงนิรภัยที่เพิ่งติดตั้งใหม่ เธอมองผ่านกระจกและท้องฟ้า เมื่อเธอได้ยินเสียงของชายคนนั้นเธอก็ตอบกลับอย่างใจเย็นโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมา

“คุณไม่ต้องพูดอะไรในเรื่องนี้”

ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มและสีหน้าของเขาไม่แสดงออก

ผู้หญิงคนนั้นหันหลังให้กับเขา ริมฝีปากของเธอโค้งเข้าหากันเล็กน้อย “เนื่องจากฉันไม่ต้องพูดอะไร ทำไมคุณถึงออกนอกทางของคุณเพื่อมาแจ้งให้ฉันทราบคุณสจ๊วต” มันก็เหมือนกันกับเขาเหมือนตอนที่เขาขังเธอไว้ที่นี่ในคฤหาสน์หลังจากวันนั้น เธอไม่มีทางหนีได้เหมือนนกขมิ้นในกรงทอง

ในวันที่สองของการจำคุกเขาได้ติดตั้งตะแกรงไว้เหนือหน้าต่างทุกบานในคฤหาสน์…. พวกเขาตั้งใจที่จะป้องกันพวกขโมยออกไปหรือกักขังเธอไว้?