บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 171

แทนที่จะได้รับความอัปยศอดสูที่เธอคาดหวัง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับเป็นเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนนั้นที่ตำหนิเธอดังก้องอยู่ในหูของเธอ

“อย่าให้ฉันเห็นคุณวิ่งไปมาด้วยความรีบร้อนแบบนี้อีกนะ”

เมื่อฌอนพูดอย่างนั้น เขาก็วางเท้าของเธอ ถ้าผู้หญิงคนนี้รู้วิธีที่จะรักษาร่างกายของเธออีกสักหน่อย เขาก็คงไม่ต้องข่มขู่เธอแบบนี้

เขาเหลือบมองไปที่เท้าของเธออย่างเย็นชา “รองเท้าของคุณอยู่ที่ไหน?”

“... ?” รองเท้า?

รองเท้าอะไร?

เจนมองตามการจ้องมองของเขาเช่นกัน และในที่สุดเธอก็รู้ตัวและจำได้ว่า เธอลุกขึ้นและวิ่งด้วยความรีบร้อนมุ่งมั่นที่จะตามชายคนนั้นไปและประท้วงเขา เธอต้องการแสดงความโกรธที่ถูกกักไว้ที่ในใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มัวกังวลกับการสวมรองเท้าและวิ่งออกไปจากห้องของเธอด้วยเท้าเปล่า

แสดงว่า…เมื่อสักครู่เขาสังเกตดูเท้าของเธอหรอ?

ความคิดนั้นช่างไร้สาระสิ้นดี…เขาจะเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ หรอ? เขาจะห่วงเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ?

ทันใดนั้น!

มีเงาดำยืนอยู่ข้างหน้าของเธอ

“ให้เธอตัดสินภายในครึ่งชั่วโมง” ฌอนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มก่อนจะจากไปอย่างเงียบ ๆ

การแสดงออกของเจนเปลี่ยนไปในทันที!

"เดี๋ยวก่อน!" เธอไม่แม้แต่จะคิด รีบเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้

ฌอนมองลงไปที่แขนเสื้อของเขาและมือที่จับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ ดวงตาสีดำของเขาค่อย ๆ ไล่ระดับขึ้นตามแขนของเธอ ทีละนิด ทีละนิด และในที่สุดก็หยุดอยู่ที่ใบหน้าของเธอ

หัวใจของเจนเต้นระรัวจนแทบจะออกมาจากหน้าอก

“มีอะไรอีกไหม?” เสียงของเขาทุ้มและชวนให้หลงใหล พร้อมกับความสง่างามที่เกิดจากธรรมชาติของใบหน้าเขา

“ฉัน…ฉันจะไม่ไป! ฉันไม่อยากไป!” เธอมุ่งมั่นเช่นเคย

มือข้างหนึ่งของเธอยังคงดึงแขนเสื้อของเขาอย่างสุดกำลัง ราวกับว่าเธอต้องแสดงความมุ่งมั่นของเธอผ่านวิธีการที่เธอดึงแขนเสื้อของเขา “ฉันไม่อยากไปค่ะ”

"บอกเหตุผลมา" ถ้าเธอไม่ยอมไป เธอก็ต้องมีเหตุผลดี ๆ

“ฉันไม่ต้องการที่จะไป”

“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เหมาะสม”

“ฉัน…ฉันไม่ชอบความหนาวเย็นค่ะ” เธอลดตาลงมองต่ำ

มีเสียงหัวเราะเบา ๆ อยู่เหนือศีรษะของเธอ จากนั้นมือใหญ่ ๆ ก็ลูบผมของเธอ พร้อมกับเสียงทุ้มของเขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันอยากฟังเหตุผลที่แท้จริง”

“... ” เหตุผลที่แท้จริงคือ…“ฉันไม่ชอบความหนาวเย็นค่ะ”

เจนเอาแต่ก้มหน้า ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ เหนือหัวของเธออีกครั้ง และยังลูบหัวของเธอ ในที่สุดเขาก็เอื้อมมือไปดึงมือของเธอที่จับแขนเสื้อของเขาอยู่ออก ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันและจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีกเลย

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าค่อย ๆ จางหายไปในระยะไกลขึ้นเรื่อย ๆ คุณพ่อบ้านซัมเมอร์กล่าวด้วยความเคารพว่า “เจอกันเร็ว ๆ นี้ครับ”

เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นเกือบจะพ้นจากประตูห้องนอนไปแล้ว

เจนคลั่ง! เธอตื่นตระหนกมาก!

ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นและตะโกนด้วยเสียงที่แหบพร่าของเธอ “ฉันไม่อยากไป! มันก็แค่นั้น มันจำเป็นที่จะต้องมีเหตุผลอะไรอีก!” เธอโมโหมาก!

ทำไมผู้ชายคนนี้ เขาไม่เคยฟังใครอื่นนอกจากตัวของเขาเองเลยหรือ?

เขาไม่ได้หันกลับมา แต่เสียงทุ้มของเขาก็ยังทะลุเข้าแก้วหูของเธออยู่ดี

“อย่าพยายามหนีเลยเจน ลองเปิดใจและมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น คุณเคยทำได้ดีมาก”

เขาไม่เห็นว่าด้านหลังของเขา เลือดบนใบหน้าของเธอนั้นเป็นอย่างไร เธอหน้าซีดราวกับสีของผ้าปูที่นอน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

ความรู้สึกนี้ ราวกับว่าเขาสามารถมองทะลุผ่านตัวเธอได้เลย โดยไม่ต้องมีพลังวิเศษใด ๆ แม้สักนิด!

นั่นเป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนอย่างเธอผู้ซึ่งผ่านความเจ็บปวดมาหลายรูปแบบ เธอคิดว่าเธอสามารถซ่อนความคิดของเธอไว้ได้อย่างดี แต่เขากลับอ่านมันทั้งหมดได้ในพริบตาเดียว

มันน่าหดหู่ใจยิ่งนัก

เจนรู้สึกเหมือนกลืนยาขมลงไปในลำคอ โดยเฉพาะในขณะที่เธอเฝ้าดูผู้ชายคนนั้นหายลับไปจากประตูห้อง

พ่อบ้านซัมเมอร์จ้องมองเจนอยู่นาน ก่อนจะหันกลับไปและบอกกับสไตลิสต์ว่า “นายท่านของเราชอบผู้หญิงในชุดเดรสสีขาวเสมอ”

เจนเงยหน้าขึ้นทันที และมองไปที่พ่อบ้าน ... เขาตั้งใจทำอย่างนั้น!

โรซาลีนเป็นคนที่ชอบสวมใส่เดรสสีขาว!

“ฉันไม่ชอบชุดสีขาว!”

ใบหน้าแก่ชราของพ่อบ้านซัมเมอร์เผยรอยยิ้ม เขาจ้องมองไปที่เจนด้วยรอยยิ้มและหัวเราะออกมาด้วยเสียงหัวเราะที่แปลก ๆ แต่เจนสามารถสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยาบาทผ่านรอยยิ้มและเสียงหัวเราะรวมถึงการแสดงออกที่น่าเคารพจากภายนอกของเขา

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมจะทิ้งคุณหนูดันน์ไว้ในมือที่มีความสามารถของคุณแล้วกันนะ” พ่อบ้านชราพูดอย่างสุภาพ ก่อนจะหมุนตัวและเดินออกจากห้องไป

เจนเอาแต่เงียบ ขณะที่พวกเขาแต่งหน้าและทำผมให้กับเธอ

“คุณหนูดันน์ โปรดใส่ชุดนี้ด้วยเถอะ” ความเงียบนั้นดำเนินไปจนกระทั่งสไตลิสต์ยื่นชุดสีขาวแขนกุดให้กับเธอ

เจนแทบกรีดร้อง และปฏิเสธมัน “ไม่! ฉันไม่ชอบสีขาว!”

“ใจเย็น ๆ คุณหนูดันน์ คุณดูดีจริง ๆ ในชุดสีขาว คุณเคยลองชุดสีขาวหรือไม่? เชื่อว่าสาว ๆ ทุกคนควรมีชุดเดรสสีขาวติดตู้เสื้อผ้าไว้นะ ลองเลย! รับรองว่าคุณจะต้องชอบมันแน่ ๆ ”

“ฉันจะมืทำเช่นนั้นเด็ดขาด! ฉันไม่ชอบสีขาว! คุณไม่ได้ยินฉันหรอ?! ฉันไม่ชอบชุดสีขาว!”

เธออยู่ข้างตัวเอง!

หากพ่อบ้านซัมเมอร์ไม่ได้เน้นคำว่าชุดเดรสสีขาวนั้นโดยที่มีเจตนาร้าย เธอก็คงไม่คิดอะไรมากเกี่ยวกับชุดเดรสสีขาวนี้

เมื่อเธอรู้ว่าความตั้งใจที่น่ารังเกียจของพ่อบ้านซัมเมอร์คืออะไร ชุดเดรสสีขาวก็ดูน่ารังเกียจมาก ๆ สำหรับเธอ!

ทำไมเธอต้องมาแต่งตัวแบบที่โรซาลีนเคยแต่ง?

“คุณหนูดันน์!” สไตลิสต์ดูเหมือนจะไม่อดทนกับเจนแล้ว และเธอก็ยังไม่รู้อดีตของเจนด้วยเช่นกัน เธอไม่รู้ว่าเจนผ่านอะไรมาบ้าง ดังนั้นตอนนี้สิ่งที่เธอเห็นก็คือผู้หญิงที่ดูธรรมดา ๆ ไม่มีรูปร่างหรืออะไรที่โดดเด่นเลย

อีกทั้งเจนก็ยังดื้อรั้น และปฏิเสธที่จะร่วมมือกับเธอ สำหรับสไตลิสต์เจนเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งที่คิดว่าเธอสามารถแสดงอารมณ์ฉุนเฉียวได้ เพียงเพราะเธอไต่เต้าอำนาจของ ฌอน สจ๊วต

นอกจากนี้ คุณชายสจ๊วตก็ดูเหมือนจะไม่ได้ปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้อย่างอ่อนโยนหรือเอาใจใส่เลย

“คุณหนูดันน์!” เธอตะคอกและในวินาทีต่อมา สไตลิสต์ก็เอื้อมมือไปยัดชุดเข้าไปในมือของเจน!

ในวินาทีถัดมา อุบัติเหตุที่ไม่คาดคืดก็เกิดขึ้น!

ชุดนี้ทำให้เจนรู้สึกอึดอัด และไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เธอจึงสะบัดแขนของเธอไปมาและ…ปัง!

ปัง! มีเสียงดังโครมครามขึ้นอีกครั้ง

เกิดเสียงดังขึ้นสองครั้ง!

ทั้งห้องเงียบสนิท!

ราวกับว่าอากาศนั้นกลายเป็นน้ำแข็ง

“ฉัน…” เจนอ้าปากค้าง เธอไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น เธอแค่ไม่ต้องการสวมใส่ชุดนี้ "คุณโอเคหรือเปล่า…?" เธอลุกขึ้นและยื่นมือไปช่วยสไตลิสต์ที่เธอเผลอผลักล้มลงกับพื้น

สไตลิสต์ล้มทับเธอ แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่การล้มที่เลวร้ายอะไรมากมายนัก ปัญหาเดียวคือสไตลิสต์นั้นรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ...

เธอทำกระดุมเสื้อหายไปสองเม็ด

สไตลิสต์มองลงไปที่คอเสื้อของเธอ ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงและซีด!

ในทันใดนั้น!

“คุณหนูดันน์! คุณทำเกินไปแล้ว!”

เธอกรีดร้อง และลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ... ปึง!

ก็มีเสียงดังก้องจากการกระทืบเท้าของสไตลิสต์!

ทุกคนก็ตกตะลึงเช่นเดียวกับเจน สไตลิสต์นิ่งไปเป็นเวลาสามวินาที ก่อนที่เธอจะกลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เธอคว้าเสื้อโค้ทของเธอและบีบมันไว้แน่น เธอจ้องมองไปที่เจนด้วยความโกรธ

“ฉัน…ฉันขอโทษ…”

“ถ้าคำขอโทษใช้ได้ผลกับทุกสิ่ง ทำไมเราถึงมีตำรวจหรอ?” สไตลิสต์คำรามใส่เจนอย่างโกรธเกรี้ยว

"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? คุณเป็นอีกหนึ่งในบทละครของและเล่นของ ฌอน สจ๊วต!

“ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เขาพาสาว ๆ มาให้ฉันแต่งตัวเป็นตุ๊กตาผู้หญิงสวมใส่ชุดสีขาวเช่นเดียวกับคุณ อย่างน้อยประมาณสิบคน! สีขาว? แล้วถ้าฉันอยากให้คุณใส่สีขาวละ? มันจะมีปัญหาอะไรนักหนา

“ฉันพูดตรงไปตรงมาผู้หญิงเกือบทั้งหมด ที่คุณชายสจ๊วตพามาหาฉัน ทุกคนลงเอยด้วยการสวมชุดสีขาว!

"คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? อะไรทำให้คุณมีข้อยกเว้น เพียงคนเดียวหรอ?

"คุณชายสจ๊วตเคยสนใจคุณซัมเมอร์สเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่น ๆ เป็นเพียงการแทนที่เธอ! รู้จักสถานที่และสถานะของคุณบ้าง”

ตูม!

ราวกับว่าเธอถูกฟ้าผ่า!

หูของเธออื้ออึง!

มือของเธอสั่นและยื่นออกไปทางสไตลิสต์ แต่ในที่สุดเธอก็ค่อย ๆ ขยับมันไปยังชุดเดรสสีขาวที่อยู่ข้าง ๆ เธอแทน

คุณเคยมีอาการเจ็บปวดที่หน้าอก แต่ไม่สามารถทำให้คุณร้องไห้ได้ คุณจะแสบตา แต่เมื่อคุณอยากร้องไห้น้ำตาก็ไม่ไหลออกมา มันเหลือแค่รสขมในปากของคุณเพียงเท่านั้นบ้างไหม? นั่นคือความรู้สึกของเจนในตอนนี้

มีความเจ็บปวดประเภทหนึ่งที่คุณคิดว่าหายแล้ว แม้ว่าจะไม่ใช่การฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ แต่คุณก็ได้รับ “ยาปฏิชีวนะ” ในปริมาณมากจนคุณเกือบที่จะไม่สามารถสร้างความต้านทานต่อมันได้

แต่ในที่สุด คุณก็จะรู้ว่าคุณมีความต้านทานต่อ “ยาปฏิชีวนะ” ที่มากขึ้น ... และมันจะไม่ใช่ความเจ็บปวดที่ฝังลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของคุณอีกต่อไป และคุณอาจจะลืมความเจ็บปวดนี้ได้ในท้ายที่สุด