บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 171

แทนที่จะได้รับความอัปยศอดสูที่เธอคาดหวัง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับเป็นเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายคนนั้นที่ตำหนิเธอดังก้องอยู่ในหูของเธอ

“อย่าให้ฉันเห็นคุณวิ่งไปมาด้วยความรีบร้อนแบบนี้อีกนะ”

เมื่อฌอนพูดอย่างนั้น เขาก็วางเท้าของเธอ ถ้าผู้หญิงคนนี้รู้วิธีที่จะรักษาร่างกายของเธออีกสักหน่อย เขาก็คงไม่ต้องข่มขู่เธอแบบนี้

เขาเหลือบมองไปที่เท้าของเธออย่างเย็นชา “รองเท้าของคุณอยู่ที่ไหน?”

“... ?” รองเท้า?

รองเท้าอะไร?

เจนมองตามการจ้องมองของเขาเช่นกัน และในที่สุดเธอก็รู้ตัวและจำได้ว่า เธอลุกขึ้นและวิ่งด้วยความรีบร้อนมุ่งมั่นที่จะตามชายคนนั้นไปและประท้วงเขา เธอต้องการแสดงความโกรธที่ถูกกักไว้ที่ในใจของเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้มัวกังวลกับการสวมรองเท้าและวิ่งออกไปจากห้องของเธอด้วยเท้าเปล่า

แสดงว่า…เมื่อสักครู่เขาสังเกตดูเท้าของเธอหรอ?

ความคิดนั้นช่างไร้สาระสิ้นดี…เขาจะเป็นคนแบบนั้นจริง ๆ หรอ? เขาจะห่วงเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ?

ทันใดนั้น!

มีเงาดำยืนอยู่ข้างหน้าของเธอ

“ให้เธอตัดสินภายในครึ่งชั่วโมง” ฌอนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ และออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงทุ้มก่อนจะจากไปอย่างเงียบ ๆ

การแสดงออกของเจนเปลี่ยนไปในทันที!

"เดี๋ยวก่อน!" เธอไม่แม้แต่จะคิด รีบเอื้อมมือไปดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้

ฌอนมองลงไปที่แขนเสื้อของเขาและมือที่จับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ ดวงตาสีดำของเขาค่อย ๆ ไล่ระดับขึ้นตามแขนของเธอ ทีละนิด ทีละนิด และในที่สุดก็หยุดอยู่ที่ใบหน้าของเธอ

หัวใจของเจนเต้นระรัวจนแทบจะออกมาจากหน้าอก

“มีอะไรอีกไหม?” เสียงของเขาทุ้มและชวนให้หลงใหล พร้อมกับความสง่างามที่เกิดจากธรรมชาติของใบหน้าเขา

“ฉัน…ฉันจะไม่ไป! ฉันไม่อยากไป!” เธอมุ่งมั่นเช่นเคย

มือข้างหนึ่งของเธอยังคงดึงแขนเสื้อของเขาอย่างสุดกำลัง ราวกับว่าเธอต้องแสดงความมุ่งมั่นของเธอผ่านวิธีการที่เธอดึงแขนเสื้อของเขา “ฉันไม่อยากไปค่ะ”

"บอกเหตุผลมา" ถ้าเธอไม่ยอมไป เธอก็ต้องมีเหตุผลดี ๆ

“ฉันไม่ต้องการที่จะไป”

“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เหมาะสม”

“ฉัน…ฉันไม่ชอบความหนาวเย็นค่ะ” เธอลดตาลงมองต่ำ

มีเสียงหัวเราะเบา ๆ อยู่เหนือศีรษะของเธอ จากนั้นมือใหญ่ ๆ ก็ลูบผมของเธอ พร้อมกับเสียงทุ้มของเขาพูดอย่างแผ่วเบาว่า “ฉันอยากฟังเหตุผลที่แท้จริง”

“... ” เหตุผลที่แท้จริงคือ…“ฉันไม่ชอบความหนาวเย็นค่ะ”

เจนเอาแต่ก้มหน้า ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ เหนือหัวของเธออีกครั้ง และยังลูบหัวของเธอ ในที่สุดเขาก็เอื้อมมือไปดึงมือของเธอที่จับแขนเสื้อของเขาอยู่ออก ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันและจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรอีกเลย

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าค่อย ๆ จางหายไปในระยะไกลขึ้นเรื่อย ๆ คุณพ่อบ้านซัมเมอร์กล่าวด้วยความเคารพว่า “เจอกันเร็ว ๆ นี้ครับ”

เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นเกือบจะพ้นจากประตูห้องนอนไปแล้ว

เจนคลั่ง! เธอตื่นตระหนกมาก!

ทันใดนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นและตะโกนด้วยเสียงที่แหบพร่าของเธอ “ฉันไม่อยากไป! มันก็แค่นั้น มันจำเป็นที่จะต้องมีเหตุผลอะไรอีก!” เธอโมโหมาก!

ทำไมผู้ชายคนนี้ เขาไม่เคยฟังใครอื่นนอกจากตัวของเขาเองเลยหรือ?

เขาไม่ได้หันกลับมา แต่เสียงทุ้มของเขาก็ยังทะลุเข้าแก้วหูของเธออยู่ดี

“อย่าพยายามหนีเลยเจน ลองเปิดใจและมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น คุณเคยทำได้ดีมาก”

เขาไม่เห็นว่าด้านหลังของเขา เลือดบนใบหน้าของเธอนั้นเป็นอย่างไร เธอหน้าซีดราวกับสีของผ้าปูที่นอน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

ความรู้สึกนี้ ราวกับว่าเขาสามารถมองทะลุผ่านตัวเธอได้เลย โดยไม่ต้องมีพลังวิเศษใด ๆ แม้สักนิด!

นั่นเป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนอย่างเธอผู้ซึ่งผ่านความเจ็บปวดมาหลายรูปแบบ เธอคิดว่าเธอสามารถซ่อนความคิดของเธอไว้ได้อย่างดี แต่เขากลับอ่านมันทั้งหมดได้ในพริบตาเดียว

มันน่าหดหู่ใจยิ่งนัก

เจนรู้สึกเหมือนกลืนยาขมลงไปในลำคอ โดยเฉพาะในขณะที่เธอเฝ้าดูผู้ชายคนนั้นหายลับไปจากประตูห้อง

พ่อบ้านซัมเมอร์จ้องมองเจนอยู่นาน ก่อนจะหันกลับไปและบอกกับสไตลิสต์ว่า “นายท่านของเราชอบผู้หญิงในชุดเดรสสีขาวเสมอ”

เจนเงยหน้าขึ้นทันที และมองไปที่พ่อบ้าน ... เขาตั้งใจทำอย่างนั้น!

โรซาลีนเป็นคนที่ชอบสวมใส่เดรสสีขาว!

“ฉันไม่ชอบชุดสีขาว!”

ใบหน้าแก่ชราของพ่อบ้านซัมเมอร์เผยรอยยิ้ม เขาจ้องมองไปที่เจนด้วยรอยยิ้มและหัวเราะออกมาด้วยเสียงหัวเราะที่แปลก ๆ แต่เจนสามารถสัมผัสได้ถึงความอาฆาตพยาบาทผ่านรอยยิ้มและเสียงหัวเราะรวมถึงการแสดงออกที่น่าเคารพจากภายนอกของเขา