บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 172

แต่เธอจำได้ จะไม่ให้เจ็บได้อย่างไร

ถ้ามันไม่เจ็บ ทำไมเธอถึงอุทิศครึ่งชีวิตให้กับมัน?

ถ้ามันไม่เจ็บ คนงี่เง่าคนไหนจะใช้เวลาครึ่งชีวิตในการเสี่ยงโชคในการต่อสู้ครั้งนี้?

รางวัลนั้น เป็นเพียงเพื่อที่เขาจะหันกลับมาและมองมาที่เธอบ้าง

เธอใช้เวลาถึงสามปี ในการบังคับตัวเองให้เรียนรู้เกี่ยวกับความเย็นชาและความไร้หัวใจของคน ๆ นั้น เธอบังคับตัวเองให้รับรู้ความจริง เธอจำได้แล้ว เธอจำได้ทุกอย่าง

นี่มันช่างโหดร้าย เธอต้องใช้โอกาสนี้ เพื่อกลับไปเป็นคนขี้ขลาดอีกครั้งหรือไม่?

เธอพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะโน้มน้าวตัวเองว่าหากเธอไม่สนใจหรือไม่รักเขาอีกต่อไป เธอก็จะหลุดพ้นจากบ่วงนี้ได้ ในท้ายที่สุดเธอก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากบ่วงนี้ได้ แม้ว่าเธอจะไม่สนใจหรือพยายามไม่รักเขาก็ตาม

ดูเหมือนว่าเธอยังคงมีใจ

ดูเหมือนว่าเธอจะยังคงรู้สึกเจ็บปวด

ดูเหมือนความรู้สึกหลงไหลของใครบางคน มันจะถูกสลักไว้ในกระดูกของเธอตลอดไปเสียแล้ว

เธอเงยหน้ามองเพดานเป็นเวลานานมาก ในขณะนั้นเธอได้แต่หวังว่าจะเธอจะประสบอุบัติเหตุรถชน และสูญเสียความทรงจำตลอดไปเหมือนกับตัวละครในนิยาย จากนี้ไปเธอก็คงลืมทุกสิ่งทุกอย่าง

ถ้าเป็นอย่างนั้นมันจะดีขนาดไหนนะ?

ผู้หญิงคนนี้ดูแตกต่างกันไปในสายตาของทุกคนในบ้าน พวกเขารู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาห่อเหี่ยวลงทุกครั้งที่มองไปที่เธอ

สไตลิสต์อ้าปากและเยาะเย้ยเธอต่อ “คุณคิดว่า…” ทันใดนั้น เจนก็คว้าเสื้อผ้าอย่างช้า ๆ และออกคำสั่งด้วยเสียงแหบ ๆ ของเธอ น้ำเสียงของเธอสงบและแน่วแน่

"ออกไป"

สไตลิสต์รู้สึกอับอายในทันใด “คุณหนูดันน์ คุณคิดว่าคุณเป็นปูชนียบุคคลของบ้านหลังนี้จริง ๆ หรือ? คุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งพวกเราได้”

"ออกไป"

ทุกคนคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะรู้สึกเขินอาย พวกเขาคิดว่าใบหน้าของเธอจะกลายเป็นสีซีดขาวจากการล้อเลียนของสไตลิสต์เหมือนครั้งที่แล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่ได้คาดหวังให้ผู้หญิงคนนี้หยิบกรรไกรบนโต๊ะ แควก!

"คุณกำลังทำอะไร?" สไตลิสต์ตะโกนออกมา

ไม่มีใครสังเกตเห็นการสั่นสะเทือนในมือของผู้หญิง นอกจากนี้ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนี้พยายามอย่างมากที่จะหยุดร่างกายของเธอไม่ให้สั่นสะท้าน

เจนมองมือของเธอที่ถือกรรไกร และแต่งตัวอย่างเย้ยหยัน ใบหน้าของเธอดูเยาะเย้ยตัวเอง เธอจะไม่รู้ได้อย่างไร ว่าไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอะไรหรือเสียใจแค่ไหน สิ่งเดียวที่ร่างกายของเธอเรียนรู้ และจะไม่มีวันลืมคือความกลัวในช่วงสามปีนั้น

เมื่อเธอเผชิญกับสิ่งที่เธอกลัว เธอจะรู้สึกถึงความกลัวที่คืบคลานเข้ามาในร่างกายของเธออีกครั้ง จากนั้นเธอจะเริ่มสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัวที่เธอเคยประสบพบเจอมา

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และตะโกนด้วยเสียงแหบ ๆ ของเธอ “ถ้าคุณยังต้องการที่จะมีงานทำอยู่ ขอให้คุณรีบออกไป”

"คุณ…"

“นอกจากนี้ ช่วยไปบอกพ่อบ้านซัมเมอร์ว่า อย่าเล่นเกมประเภทนี้อีกต่อไป”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร” ใบหน้าของสไตลิสต์เปลี่ยนไปเป็นสีซีดขาว เธอไม่สามารถปกป้องตัวเองได้

“ฌอนไม่ชอบสีขาว เขาชอบสีชมพู” เจนพูดอย่างจริงจัง

"อ่า?" คำพูดของเจนคลุมเครือ สไตลิสต์ไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ในอีกสามวินาทีต่อมาเธอก็เข้าใจทันที

บางทีเธออาจจะรู้ว่าเธอเป็นฝ่ายผิด บางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ได้อ่อนแออย่างที่เธอคิด บางทีผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ใช่คนพาลโดยไม่มีเหตุผล บางทีเธออาจมีข้อมูลที่สามารถต่อต้านสไตลิสต์ได้ ใบหน้าอันบอบบางของสไตลิสต์เปลี่ยนจากสีหน้าเกรี้ยวกราดและกลายเป็นซีดเผือด เธอไม่กล้าพูดอะไรมากต่อจากนั้น

“ไปกันเถอะ” หลังจากนั้นไม่นานสไตลิสต์ก็พูดอย่างเร่งรีบ

เจนหันกลับมา และหยิบชุดสีดำออกมาจากตู้เสื้อผ้า เธอใส่เสื้อโค้ทและรองเท้าส้นสูง เธอหันกลับไปและออกจากห้องนอนในที่สุด

ต๊อก – แต๊ก...

หนึ่งก้าว ทำไมเธอต้องตื่น? ทำไมพวกเขาถึงไม่ปล่อยให้เธอโง่เง่าสับสย เพื่อที่เธอจะได้เลิกห่วงใย หรือรู้สึกรัก?

สองก้าว นั่นคือความรักหรือความเกลียดชัง? หรือมากกว่านั้นทั้งรักและเกลียด?

สามก้าว จากนี้เธอควรอยู่หรือจากไป? เธอควรเลือกอย่างไร? เธอควรเลือกนรกอย่างไร? เธอยังคงห่วงใย ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจเธอ เธอไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าเธอยังคงห่วงใย

ไม่ใช่ว่าเธอไม่ได้รัก แต่เธอเจ็บปวดมาก เพราะเธอรักเธอจึงล้างสมองตัวเองทุกวินาทีและในทุก ๆ วันเธอจะสะกดจิตตัวเองว่า ‘ไม่ต้องสนใจอีกต่อไปแล้ว’

ทำไมเธอต้องมาเจอกับสไตลิสต์โง่ ๆ คนนี้

ทำไมสไตลิสต์โง่ ๆ เหล่านั้นถึงพูดสิ่งเหล่านั้นกับเธอ?

เหตุใดความรู้สึกเจ็บปวดนั้นจึงยากที่จะลืม?

'ฌอน ฉันจะเผชิญหน้ากับคุณอย่างไร?'

แม้ว่าเธอจะห่วงใย แต่ก็ยากที่จะยอมรับว่าเธอนั้นห่วงใย

เธอเกลียดสิ่งนี้

เธอเกลียดเขา แต่เธอเกลียดตัวเองมากกว่า

ความมุ่งมั่นที่จะรักใครสักคนในขณะที่เธอต่ำต่อยเช่นนี้ เป็นการกระทำที่ตอกย้ำความต่ำต้อย ส่วนที่น่ากลัวคือที่สุดคือ เธอไม่สามารถต้านทานความรู้สึกต่ำต้อยนี้ได้เลย

‘เจน ดันน์ ทำไมเธอไม่ตายละ’ เธอหลับตาแล้วยืนอยู่หน้าบันได