บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 176

เจนถูกจัดการให้ลงจากรถตามที่เธอต้องการ อย่างไรก็ตามเธอถูกหามลง

“ฉันไม่ไป! วางฉันลง! ปล่อยฉันไปเถอะ!"

ร่างกายครึ่งหนึ่งของเธออยู่เหนือไหล่ของฌอน มือของเธอจับประตูรถด้วยความพยายามอย่างน่าเวทนา ในขณะที่ขาของเธอพยายามที่จะเตะเขาและไปมากลางอากาศอย่างโกรธเกรี้ยว เธอไม่มีตาที่ด้านหลังของศีรษะ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเธอเตะผู้ชายคนนั้นสำเร็จหรือไม่

“เฮ้ ตอนนี้คุณไม่อยากลงจากรถแล้วหรอ?”

เจนขยับปากหลังจากกลับมามีสติสัมปชัญญะ “คุณไม่ได้อยากแต่งงานกับฉัน ก่อนที่ฉันจะถูกจองจำใช่ไหม?” เธอโต้กลับ

“นั่นมันเป็นความผิดพลาด ฉันกำลังแก้ไขมันตอนนี้” มีการสั่นไหวบนใบหน้าที่สวยงามของชายคนนี้ ใบหน้าด้านข้างของเขาดูเฉียบขาดยิ่งขึ้นภายใต้แสงไฟนั้น

“ฌอน” เธอยิ้ม “ตอนนี้ฉันกำลังแก้ไขข้อผิดพลาดของฉันด้วยเช่นกัน”

พวกเขาสองคนคุยกันอย่างร้อนแรง ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชา และเขาก็ไม่สนใจเธอ เขาพูดราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินคำพูดของเธอก่อนหน้านี้ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นภรรยาของ ฌอน สจ๊วต และเป็นแม่ของลูกของฉัน”

“ฌอน คุณรังเกียจฉัน!” เจนตะโกนอย่างเหี้ยมโหด

มีประกายแวววาวในดวงตาที่แคบของชายคนนั้น “คุณกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ที่รังเกียจคุณในไม่ช้า”

“ฉันจะไม่เซ็นชื่อเด็ดขาด!”

“เจน คุณมันไร้เดียงสาเกินไป”

ในขณะนั้นเจนไม่เข้าใจว่าฌอนหมายถึงอะไร

จนกระทั่ง…

พวกเขานั่งอยู่หน้าไฟดวงเล็ก ๆ ในสำนักงานบริหารราชการแผ่นดิน

“ฉันจะไม่เซ็นชื่อ” เธอพูดอย่างเรียบเฉย และเหลือบมองเอกสารบนโต๊ะนั้น

พนักงานในสำนักงานแอบบ่น เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่ แต่ในตอนนี้เขารู้สึกตึงเครียดอย่างไม่น่าเชื่อ และเขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาสักคำ

เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า นี่ไม่ใช่การแต่งงานนี่เป็นการบังคับแต่งงาน!

เขาอยู่ในตำแหน่งนี้เป็นเวลาเจ็ดถึงแปดปี เขาทำงานอย่างหนักเพื่อรักษางานของเขาให้ออกมาดีโดยตลอด แต่เขาไม่เคยเห็นฉากที่ไม่เป็นมิตรเช่นนี้มาก่อน

สายตาของฌอนจับจ้องไปที่ใบหน้าของเจน ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือไปจับมือเธอ

เจนตกใจมาก "คุณกำลังทำบ้าอะไร? คุณไม่รู้หรือว่าสิ่งนี้มันผิดกฎหมาย?”

“ฟ้องฉันสิ” เขาจับมือเธอ และเซ็นชื่อลงบนกระดาษช้าอย่าง ๆ

หลังจากนั้นไม่นานคำว่า "เจน" ก็ปรากฏบนกระดาษ

“ฌอน! คุณกำลังบังคับให้ฉันทำ มันไม่ได้เป็นไปตามความประสงค์ของฉัน!”

เสียงแหบพร่าตะโกนอย่างกังวล เธอเงยหน้าขึ้นราวกับขอความช่วยเหลือ เธอมองไปที่เจ้าหน้าที่ “ฉันไม่ยินยอมในเรื่องนี้ โปรดช่วยฉันด้วยค่ะ”

เจ้าหน้าที่หันศีรษะไปที่อื่นหลบตา ก่อนที่จะพูดขึ้น “คุณผู้หญิงคะ นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของคุณ ทำไมคุณไม่พูดเรื่องนี้หรือตกลงกันก่อนที่บ้านคะ หลังจากทำเสร็จแล้วก็…”

“ฉันไม่ใช่ภรรยาของเขา! นี่ไม่ใช่เรื่องของคนในครอบครัว! คุณก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เช่นกัน! คุณเห็นทุกอย่าง!” ทำไมเขาถึงไม่ช่วยเธอ

เสียงของเธอหยุดกะทันหัน เธอรู้สึกได้ว่าเขาเข้าใกล้หูของเธอ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาที่ข้าง ๆ หูของเธอ

ริมฝีปากบางของเขาขยับขณะพูด “นั่นคือเหตุผล ที่ฉันบอกว่าคุณไร้เดียงสา คุณไร้เดียงสาเหมือนเมื่อสามปีก่อนเลย”

ตูม!

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแล่นผ่านหัวใจของเธออย่างกะทันหัน

เธอกัดฟันแน่น ‘นั่นคือเหตุผล ที่ฉันบอกว่าคุณไร้เดียงสา คุณไร้เดียงสาเหมือนเมื่อสามปีก่อน

'ฌอน คุณชนะ!'

มือที่ต่อต้านเขาจากการเซ็น ก็สูญเสียความแข็งแกร่งทั้งหมดไปโดยปริยาย เธอปล่อยให้คนที่จับมือเธอเขียนชื่อเต็มของเธอจนเสร็จ

“ยินดีด้วยค่ะ” เธอได้ยินเสียงเจ้าหน้าที่แสดงความยินดีกับพวกเขาทั้งสอง

เสียงนั้นเสียดแทงมาก เธอปล่อยให้ชายคนนั้นหยิบสมุดเล่มเล็กสีแดงก่อนที่เขาจะขยับไปคว้ามือ หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็เดินออกไปด้วยกัน ทันใดนั้นเธอรู้สึกคลื่นไส้และผลักมือเขาออกไป “เอาละ ตอนนี้คุณมีความสุขแล้วหรือยัง คุณพอใจแล้วหรือยัง? คุณชนะ คุณจะพิสูจน์อะไรกับการกระทำเช่นนี้ คุณจะพิสูจน์ว่าคุณสามารถทำทุกสิ่งบนโลกใบนี้ได้หรอ? คุณได้พิสูจน์ศักดิ์ศรีของคุณแล้ว แต่ฉันละ?”

เธอยกกำปั้นขึ้นแล้วชกซ้ำ ๆ ที่ร่างกายของชายคนนั้น ไหล่ หน้าอก และแขนของเขารับหมัดของเธอที่ร่วงหล่นลงมาราวกับหยาดฝนในฤดูฝน

เจนกำลังระบายความโกรธของเธอ เธอต้องระบายมันออกมา

เธอชกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาไม่ขยับเขยื้อนแม่สักนิด แต่ปล่อยให้ผู้หญิงตรงหน้าเขาชกเขาได้ตามที่เธอพอใจ

การเคลื่อนไหวของเจนช้าลง หลังจากนั้นสักพักเธอก็หยุด และหลังจากหยุดไปนานมากเธอก็ชกอีกครั้ง “ฉันไม่โทษคุณ” เธออ้าปากช้า ๆ และพูดสี่คำนั้นออกมา

คนที่เธออยากตำหนิมากที่สุด ก็คือตัวของเธอเอง!

เธอโทษตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้!

เธอถูกลากมาเข้าสำนักงานบริหารราชการแผ่นดินนี้ เมื่อเธอเข้าไปเธอเป็นนักรบที่ปกป้องตัวเอง อย่างไรก็ตามเมื่อเธอออกมาเธอก็รู้สึกท้อแท้และพ่ายแพ้

เธอเหลือบมองหนังสือเล่มเล็กสีแดงในมือของฌอน ริมฝีปากของเธอเป็นสีขาวซีดและมีเลือดไหลซึมออกมาจากการกัดของเธอ เธอหัวเราะกับตัวเอง ใช่เธอไร้เดียงสาจริง ๆ ด้วย

เขาสามารถเอาสมุดปกแดงนอกเวลาราชการได้ เมื่อเธอปฏิเสธที่จะเซ็นเอกสารเขาก็มีร้อยวิธีที่จะทำให้เธอทำมันได้

“ฌอน คุณชนะ จริงๆ ฉันเป็นผู้แพ้เสมอ เมื่อมีการต่อสู้อยู่ระหว่างคุณกับฉัน” เธอต้องสูญเสียทุกอย่าง เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของฌอนจากฝ่ามือของเธอ อย่างไรก็ตามหัวใจของเธอนั้นมันเย็นชามาก

ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือออกมา และดึงผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ชายคนนั้นมีสีหน้าสมเพช อย่างไรก็ตามเขายังคงพูดอย่างผู้ที่อยู่เหนือกว่าว่า “เจนลืมมันไปเถอะ จากนี้ไปใช้ชีวิตของคุณกับฉัน”

มันเป็นประโยคที่จริงใจและเรียบง่าย หากมีคนที่รู้จักฌอนได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาจะไม่มีทางเชื่อว่าฌอนที่หยิ่งผยองราวกับหมาป่าจะสามารถพูดคำเช่นนี้ออกมาได้

เจนตกใจมาก มีแววตาที่เย่อหยิ่งของชายคนนี้วิงวอน เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน นับตั้งแต่ที่เธอได้พบเขาครั้งแรก

ไม่ ไม่ มันต้องมีอะไรผิดพลาด

สิงโตผู้หยิ่งผยองจะก้มหัวขอร้องเธอได้อย่างไร?

“คุณอยากให้ฉันลืมหรอ?” เธอจะกล้าลืมได้อย่างไร? เธอจะลืมไปได้ยังไง?

คำว่า ‘ลืม’ ที่เขาเอ่ยออกมาอย่างง่ายดายนั้น เป็นเวลาครึ่งหนึ่งของชีวิตสำหรับเธอ คำง่าย ๆ ‘ลืมมันซะ’ ... ‘ฌอน คุณจะรังแกฉันแบบนี้ได้ยังไง?’

ตาของเธอกลายเป็นสีแดง มีรอยยิ้มบนริมฝีปากซีด ๆ ของเธอ ในตอนนี้เธอคงเป็นได้แค่เรื่องตลกของเขา

"คุณหญิงสจ๊วตหรอ ฉันไม่อยากได้มันหรอก! คุณกำลังมอบตำแหน่งคุณหญิงสจ๊วตให้ฉัน เพื่อที่จะทำให้ฉันลืมอดีตของตัวเองหรือเปล่า?”

เขาต้องการใช้คำง่าย ๆ ว่า ‘ลืมมัน’ เพื่อให้เธอลบอดีตอันชั่วร้ายของเธอหรือ?

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสขึ้น เธอไม่รู้ว่าเธอควรเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร เธอไม่รู้ว่าควรใช้ภาษาแบบไหนในการแสดงความเจ็บปวดและความโกรธในใจของเธอออกมา

เธอหัวเราะเพราะความกลัวและความเจ็บปวด

“คุณมีความสามารถที่น่าทึ่ง คุณมีทักษะ นั่นฉันยอมรับ” เธอเงยหน้าขึ้น มีน้ำตาในรอยยิ้มของเธอ “ถ้าคุณมีทักษะทำลายความทรงจำของฉัน ช่วยฉันที! ไม่งั้นฉันจะไม่สามารถทำมันได้! ฉันไม่มีวันที่จะลืมมัน!”

เธอปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างอิสระ หัวใจของใครบางคนกำลังเจ็บปวดที่ได้เห็นรอยยิ้มที่อาบไปด้วยน้ำตาของเธอ

ชายคนนั้นมองเธออย่างสงสาร อย่างไรก็ตามไม่มีการแสดงออกในสายตาของเขา เขาไม่ได้พูดอะไร เขาหันกลับไปและเปิดประตูไปที่เบาะหลังของรถ จากนั้นเขาก็ผลักเธอเข้าไปข้างในนั้น

"โอ๊ย!"

เธอกรีดร้องขณะที่เขากดตัวเองลงบนตัวของเธอ “บางทีเราควรจะมีลูก” ถ้าเธอมีลูกเธอจะปล่อยวางอดีต และใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเขา

“ฌอน คุณมันบ้าไปแล้ว!” เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังมาจากในรถ

แคว๊ก!

เสียงชุดของเธอถูกฉีกขาดออกจากกัน