บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 176

เจนถูกจัดการให้ลงจากรถตามที่เธอต้องการ อย่างไรก็ตามเธอถูกหามลง

“ฉันไม่ไป! วางฉันลง! ปล่อยฉันไปเถอะ!"

ร่างกายครึ่งหนึ่งของเธออยู่เหนือไหล่ของฌอน มือของเธอจับประตูรถด้วยความพยายามอย่างน่าเวทนา ในขณะที่ขาของเธอพยายามที่จะเตะเขาและไปมากลางอากาศอย่างโกรธเกรี้ยว เธอไม่มีตาที่ด้านหลังของศีรษะ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเธอเตะผู้ชายคนนั้นสำเร็จหรือไม่

“เฮ้ ตอนนี้คุณไม่อยากลงจากรถแล้วหรอ?”

เจนขยับปากหลังจากกลับมามีสติสัมปชัญญะ “คุณไม่ได้อยากแต่งงานกับฉัน ก่อนที่ฉันจะถูกจองจำใช่ไหม?” เธอโต้กลับ

“นั่นมันเป็นความผิดพลาด ฉันกำลังแก้ไขมันตอนนี้” มีการสั่นไหวบนใบหน้าที่สวยงามของชายคนนี้ ใบหน้าด้านข้างของเขาดูเฉียบขาดยิ่งขึ้นภายใต้แสงไฟนั้น

“ฌอน” เธอยิ้ม “ตอนนี้ฉันกำลังแก้ไขข้อผิดพลาดของฉันด้วยเช่นกัน”

พวกเขาสองคนคุยกันอย่างร้อนแรง ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชา และเขาก็ไม่สนใจเธอ เขาพูดราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินคำพูดของเธอก่อนหน้านี้ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณจะเป็นภรรยาของ ฌอน สจ๊วต และเป็นแม่ของลูกของฉัน”

“ฌอน คุณรังเกียจฉัน!” เจนตะโกนอย่างเหี้ยมโหด

มีประกายแวววาวในดวงตาที่แคบของชายคนนั้น “คุณกำลังจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ที่รังเกียจคุณในไม่ช้า”

“ฉันจะไม่เซ็นชื่อเด็ดขาด!”

“เจน คุณมันไร้เดียงสาเกินไป”

ในขณะนั้นเจนไม่เข้าใจว่าฌอนหมายถึงอะไร

จนกระทั่ง…

พวกเขานั่งอยู่หน้าไฟดวงเล็ก ๆ ในสำนักงานบริหารราชการแผ่นดิน

“ฉันจะไม่เซ็นชื่อ” เธอพูดอย่างเรียบเฉย และเหลือบมองเอกสารบนโต๊ะนั้น

พนักงานในสำนักงานแอบบ่น เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่ แต่ในตอนนี้เขารู้สึกตึงเครียดอย่างไม่น่าเชื่อ และเขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาสักคำ

เขาไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้า นี่ไม่ใช่การแต่งงานนี่เป็นการบังคับแต่งงาน!

เขาอยู่ในตำแหน่งนี้เป็นเวลาเจ็ดถึงแปดปี เขาทำงานอย่างหนักเพื่อรักษางานของเขาให้ออกมาดีโดยตลอด แต่เขาไม่เคยเห็นฉากที่ไม่เป็นมิตรเช่นนี้มาก่อน

สายตาของฌอนจับจ้องไปที่ใบหน้าของเจน ทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือไปจับมือเธอ

เจนตกใจมาก "คุณกำลังทำบ้าอะไร? คุณไม่รู้หรือว่าสิ่งนี้มันผิดกฎหมาย?”

“ฟ้องฉันสิ” เขาจับมือเธอ และเซ็นชื่อลงบนกระดาษช้าอย่าง ๆ

หลังจากนั้นไม่นานคำว่า "เจน" ก็ปรากฏบนกระดาษ

“ฌอน! คุณกำลังบังคับให้ฉันทำ มันไม่ได้เป็นไปตามความประสงค์ของฉัน!”

เสียงแหบพร่าตะโกนอย่างกังวล เธอเงยหน้าขึ้นราวกับขอความช่วยเหลือ เธอมองไปที่เจ้าหน้าที่ “ฉันไม่ยินยอมในเรื่องนี้ โปรดช่วยฉันด้วยค่ะ”

เจ้าหน้าที่หันศีรษะไปที่อื่นหลบตา ก่อนที่จะพูดขึ้น “คุณผู้หญิงคะ นี่เป็นเรื่องในครอบครัวของคุณ ทำไมคุณไม่พูดเรื่องนี้หรือตกลงกันก่อนที่บ้านคะ หลังจากทำเสร็จแล้วก็…”

“ฉันไม่ใช่ภรรยาของเขา! นี่ไม่ใช่เรื่องของคนในครอบครัว! คุณก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นนี้เช่นกัน! คุณเห็นทุกอย่าง!” ทำไมเขาถึงไม่ช่วยเธอ

เสียงของเธอหยุดกะทันหัน เธอรู้สึกได้ว่าเขาเข้าใกล้หูของเธอ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวของเขาที่ข้าง ๆ หูของเธอ

ริมฝีปากบางของเขาขยับขณะพูด “นั่นคือเหตุผล ที่ฉันบอกว่าคุณไร้เดียงสา คุณไร้เดียงสาเหมือนเมื่อสามปีก่อนเลย”

ตูม!

ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงแล่นผ่านหัวใจของเธออย่างกะทันหัน

เธอกัดฟันแน่น ‘นั่นคือเหตุผล ที่ฉันบอกว่าคุณไร้เดียงสา คุณไร้เดียงสาเหมือนเมื่อสามปีก่อน

'ฌอน คุณชนะ!'