บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 177

รถเบนท์ลีย์สีดำขับเข้าไปยังท้องถนน ต้นไม้สูงทั้งสองข้างลู่ไปด้านหลังตามแรงลม รถคันดังกล่าวขับผ่านประตูเหล็กและสวนสีเขียวขจี มุ่งหน้าไปที่ทางเข้า

รถหยุดอยู่ที่ด้านหน้า ฌอนลงจากรถก่อนจะโน้มตัวลงไปอุ้มผู้หญิงข้างใน

ดวงตาของหญิงสาวนั้นไร้ซึ่งชีวิตชีวา เธอปล่อยให้เขาอุ้มเธอโดยไม่มีเสียงกรีดร้องหรือดิ้นรนใด ๆ

พ่อบ้านซัมเมอร์ออกมาจากข้างในบ้าน “กลับมาแล้วหรอครับท่าน” เมื่อเขาพูดเช่นนั้นสายตาของเขาก็จ้องไปที่ผู้หญิงที่กระเซอะกระเซิงในอ้อมแขนของเขา เมื่อเขาเห็นเสื้อสูทของผู้ชายพาดอยู่บนร่างของเธอเขาก็ถึงกับผงะ

เขาขยับริมฝีปากที่แห้งผากและก้มลงขณะที่ยิ้มออกมา

คนตรงหน้าเดินผ่านเขาไป พ่อบ้านชราแอบมองพวกเขาอย่างลับ ๆ เมื่อมองแวบเดียว ดวงตาที่แก่ชราของเขาก็เบิกกว้าง เขาจ้องไปที่สมุดเล่มเล็กสีแดงในมือของฌอน

“คุณชาย ให้ฉันช่วยคุณเถอะ” พ่อบ้านชราเดินมาหาเขาอย่างรีบร้อน และพูดด้วยความแห้งกร้านในลำคอ เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มเล็กสีแดงที่ฌอนถืออยู่ในมือขณะอุ้มเจน

พ่อบ้านชราอยากจะเอาหนังสือเล่มเล็กไปดูให้แน่ใจว่ามันคืออะไร อย่างไรก็ตามชายคนนั้นเดินไปด้านหนึ่งและหลีกเลี่ยงเขา ฌอนพูดอย่างเรียบ ๆ ว่า“มันดึกมากแล้ว ไปพักผ่อนเถอะซัมเมอร์”

พ่อบ้านซัมเมอร์ยังคงมุ่งมั่น "นี่คือ…"

“คุณไม่ต้องมากังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกซัมเมอร์” ชายคนนั้นพูดอย่างเย็นชา

"แต่ว่า…"

พ่อบ้านซัมเมอร์ยังคงโต้แย้งกับเขา

ทันใดนั้น!

ฌอนหยุดเดิน เขาไม่ได้เคลื่อนไหวในขณะที่อุ้มหญิงสาวคนเดิมไว้ในอ้อมแขนของเขา เขาเอนตัวไปด้านหลังและใช้ปลายหางตาของเขา เพื่อมองไปที่พ่อบ้านซัมเมอร์ที่มุ่งมั่น ริมฝีปากของเขาโค้งเป็นรอยยิ้ม แต่ก็เย็นชา ดวงตาของเขากำลังพุ่งตรงไปที่พ่อซัมเมอร์ “คุณต้องรับผิดชอบงานและหน้าที่ของตัวเอง”

เขากำลังเตือนพ่อบ้านชราของเขา โดยอ้อม ๆ

ใบหน้าวัยชราของพ่อบ้านซัมเมอร์เปลี่ยนเป็นซีด เขายังคงมีความมุ่งมั่นในแววตาของเขา เขาอดทนต่อการกระทำที่เย็นชาของฌอน ในขณะที่ตัวเขานั้นกัดฟันแน่น

ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก ต๊อกแต๊ก

เสียงฝีเท้าดังไกลออกไปเรื่อย ๆ พ่อบ้านซัมเมอร์เงยหน้าขึ้นในทันที และตะโกนไปข้างหลังฌอนด้วยความโกรธ “คุณยังจำโรซาลีนได้ไหมครับม่าน คุณจำการข่มเหงที่โหดร้ายที่โรซาลีนต้องทนอยู่ก่อนที่เธอจะตายได้บ้างไหม?”

พ่อบ้านชราจำสิ่งที่เจ้านายคนเก่าสั่งเขาทางโทรศัพท์ได้ ความรู้สึกตื่นเต้นที่เกิดจากการแก้แค้นเริ่มลุกโชนในดวงตาของเขา

ในห้องนอน ฌอนวางหญิงสาวลงบนเตียง เขาแตะที่หน้าผากของเธอ “ฉันมีเรื่องจะคุยกับซัมเมอร์ พักผ่อนนอนหลับสักหน่อยเถอะถ้าคุณเหนื่อย อย่าไปคิดมาก”

เขาอ่อนโยนและอบอุ่นมาก เจนจ้องมองไปที่เพดานด้วยดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของเธอ เธอไม่กระพริบตา เธอดูเหมือนซากศพที่มีชีวิต ซึ่งไม่สนใจโลกภายนอกเลย

เมื่อฌอนหันกลับมาเขาก็พูดว่า "ฉันขอโทษนะ เจน"

ในวินาทีต่อมา ความสำนึกผิดในดวงตาของเขาก็หายไป มันถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกดื้อรั้นในการครอบงำ ‘ฉันขอโทษ แต่ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป’

ราวกับว่ามีเสียงหนึ่งพูดในใจของเขาว่า ‘ฌอนคุณปล่อยเธอไปไม่ได้ ถ้าคุณทำมันเธอจะบินหนีและหายไป '

เสียงนี้ทำให้เขารำคาญ แต่ในขณะเดียวกันมันก็ทำให้เขาตั้งใจมากขึ้นที่จะให้เธออยู่ใกล้ ๆ เขาตลอดเวลา

ยิ่งเขากอดรัดเธอแน่นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทำให้เธออึดอัดและอยากที่จะหนีไปเท่านั้น ...