บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 179

เช้าวันรุ่งขึ้นเขาออกไปข้างนอก ที่จริงเจนควรจะใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุดหลังสมรส แต่เธอกลับใช้ชีวิตราวกับว่าเธอเป็นหญิงชราอายุเจ็ดสิบหรือแปดสิบปี

ในช่วงฤดูหนาวเช่นนี้ เมื่อมีแดดออกเธอมักจะเอาเก้าอี้และผ้าห่มรวมทั้งขวดน้ำร้อนมาอุ่นมือและเท้าด้วย ด้วยเหตุนี้เธอจึงนั่งบนระเบียงและอาบแดด

เธอใช้ชีวิตเหมือนกำลังจะตาย

พ่อบ้านคนใหม่มาถึงคฤหาสน์ พ่อบ้านคนใหม่ก็ลักษณะคล้ายๆ พ่อบ้านทั่ว ๆ ไป ที่มักจะเป็นคนจริงจังเคร่งขรึม และไม่แสดงออกทางสีหน้าคล้ายกับพ่อบ้านซัมเมอร์ ในตอนเช้าเจนได้ยินเสียงพ่อบ้านชรายื่นกระบองให้ผู้สืบทอด

ทั้งสองคนเคยเป็นพ่อบ้านมาเกือบทั้งชีวิต งานของพวกเขาจึงไร้ที่ติ อย่างไรก็ตามภายใต้ความปกติสงบเงียบนั้น มีสัญชาตญาณแห่งการแข่งขันกันอยู่

เจนนั่งฟังบทสนทนาของพ่อบ้าน

พวกเขาไม่ได้พูดอะไรมากนัก แต่คำที่พวกเขาแลกเปลี่ยนกันนั้นเต็มไปด้วยความหมาย

เจนเพียงแค่จับจ้องไปข้างหน้า เธอไม่สนใจจริง ๆ ว่าการสืบทอดนั้นจะประสบความสำเร็จหรือไม่

เธอไม่รู้ว่าทั้งสองคนยังคงเงียบอยู่ได้อย่างไร ในสถานการณ์เช่นนี้

มีเสียงกรอบแกรบจากด้านหลังของเธอ และเธอก็เหลือบมองออกไปด้วยปลายหางตาของเธอ เมื่อเธอเห็นร่างที่คุ้นเคย เธอก็ค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นบนเก้าอี้ และพูดอย่างใจเย็นว่า “มากับฉัน พ่อบ้านซัมเมอร์”

เสียงที่เกรี้ยวกราดและดังของเธอ มันทำให้พ่อบ้านซัมเมอร์หยุดฝีเท้าของเขา เขาหันกลับมามีแววตาลังเล แต่แล้วเขาก็ควบคุมหัวใจของเขาและเดินตามผู้หญิงที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าเขาไปอย่างช้า ๆ

เธอพาเขาไปยังมุมที่เงียบ ๆ และหยุดอยู่ตรงนั้น มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับพ่อบ้านซัมเมอร์ที่จะติดตามผู้หญิงที่เดินกระเผลกเช่นเธอ และที่เขายอมทำตามคำสั่งของเธอแม้ว่าความเกลียดชังในใจของเขานั้นจะไม่อยากทำตาม นั่นเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นของเขาที่ต้องที่จะรู้ว่าเธอต้องพูดหรือทำอะไรกับเขา

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดพ่อบ้านซัมเมอร์ก็ตามเธอไปโดยไม่พูดอะไร เมื่อเธอหยุดที่มุมนั้นเขาก็หยุดด้วยเช่นกัน

"คุณต้องการอะไร?" พ่อบ้านซัมเมอร์มองเธอด้วยความสงสัยอย่างยิ่งยวด ความเกลียดชังและความเป็นปรปักษ์ของเขาเผยขึ้นทั่วใบหน้าของเขา

เจนอดขำไม่ได้ว่า…ผู้ชายคนนี้กลัวจริง ๆ หรือ? ว่าคนขี้แยอย่างเธอจะทำอันตรายเขาได้

มันไร้สาระมาก และจริง ๆ แล้วมันค่อนข้างตลกมาก ๆ

"คุณหัวเราะอะไร?" ด้วยเหตุผลบางอย่างเสียงหัวเราะของเธอทำให้พ่อบ้านซัมเมอร์สไม่พอใจ ความลำบากใจของเขากลายเป็นความโกรธ “คุณคิดว่าคุณชนะแล้วหรือยัง? คุณคิดว่าคุณสามารถแทนที่โรซาลีนได้หรือไม่? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงหัวเราะเยาะฉันแบบนั้นใช่ไหม? เจน ดันน์ คุณเป็นแค่ตัวทดแทนของ โรซาลีน เพียงเท่านั้น!”

พ่อบ้านซัมเมอร์จ้องไปที่ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นด้วยดวงตาที่แก่ชราของเขา ขณะที่เขาพูดแบบนั้นเพื่อรอดูความเจ็บปวดและความเสียใจในการแสดงออกของเธอ อย่างไรก็ตามผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะไม่ได้ยินเขาเลย เธอยื่นมือของเธอมาหาเขาอย่างใจเย็น "ส่งมาให้ฉัน"

“คุณหมายถึงอะไร?” พ่อบ้านซัมเมอร์รู้สึกสับสน

เธอหัวเราะเบา ๆ อีกครั้ง และมองไปที่พ่อบ้าน ริมฝีปากที่แตกแห้งของเธอแทบจะไม่ขยับ “สิ่งที่อยู่ในกระเป๋าของคุณ”

ดวงตาของพ่อบ้านซัมเมอร์เบิกกว้างทันที “ฉันไม่รู้ ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไร?”

เขาดูกังวลมาก แต่เธอก็ส่ายหัวเบา ๆ “จะให้ที่นี่ ฉันรู้ว่าคุณอยากจะโยนมันลงในโจ๊กของฉันในตอนเช้า ในขณะที่ไม่มีใครเห็นมัน" เธอพูดอย่างใจเย็น “ฉันเห็นมันด้วยสองตาของฉันเอง”

พ่อบ้านซัมเมอร์กัดฟันซ้ำแล้วซ้ำเล่าดวงตาของเขาแทบจะโผล่ออกมาจากเบ้าตา ขณะที่เขาจ้องมองเธอ ในไม่ช้าเขาก็ตะโกนใส่เธออย่างโกรธเกรี้ยว

“คุณกำลังจะบอกกับฉัน ว่าคุณต้องการที่จะบอกนายท่านหรือ? เหอะ! ในท้ายที่สุดเขาก็ไม่ได้ทำอะไรคุณแม้ว่าคุณจะฆ่าโรซาลีน และเขาจะไม่ทำอะไรคุณ ถ้าคุณฆ่าฉันต่อเป็นรายต่อไป! เอาเลยบอกเขา! ฉันไม่กลัวคุณหรอก!”

หัวใจของเธอชาเหมือนหิน แต่คำพูดของเขาทำให้มันสั่นไหว แม้ว่าจะกินเวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีก่อนที่เธอจะกลับไปเฉยชาและไม่ใส่ใจกับคำพูดเหล่านั้น

เธอเพียงแค่ยกเปลือกตาขึ้น และทำใบหน้าที่แสดงถึงความเกลียดชังใส่พ่อบ้านซัมเมอร์ ใบหน้าของเธอดูมีความหมาย แต่เธอ…ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย

ตอนนี้เธอกำลังคิดฟุ้งซ่านกับตัวเองว่า ฌอน สจ๊วต ทำอะไรให้ชายชราคนนี้คิดว่าเขาจะทำ“บางอย่าง”?

สามปีนั้นที่เธอติดอยู่ในคุก ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยรอยแผล ขาพิการและร่างกายที่ไม่สมบูรณ์…แม้แต่หัวใจของเธอที่ตายแล้ว และถูกฝังอยู่ในคุกนั้นเป็นข้อพิสูจน์ว่าฌอน “ไม่ได้ทำอะไร” กับเธอ!

เธอมองไปที่ใบหน้าดุร้ายของพ่อบ้านชราอีกครั้งโดยไม่สนใจความเจ็บปวดในใจของเธอจากความอยุติธรรมทั้งหมด…เธอจะไม่เสียเวลากับการโต้เถียงกับพ่อบ้านซัมเมอร์ เพราะเธอจะไม่ชนะ นอกจากนี้ถ้าเธอชนะล่ะ? จะเกิดอะไรขึ้น?

เธอเม้มริมฝีปากเบา ๆ และยื่นฝ่ามือให้พ่อบ้านชราอีกครั้ง “คุณไม่ต้องการให้ฉันมีลูกกับเขา และฉันก็ไม่จะทำเช่นกัน” เธอบอกว่า "ให้ฉันเถอะ"

พ่อบ้านซัมเมอร์ตะลึง “ฉันไม่เชื่อคุณหรอก!”

เธอยิ้ม แต่ใจของเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้จริง ๆ “ฉันเหนื่อย ฉันจะขึ้นไปพักผ่อนที่ชั้นบน”

"ดีมากครับ คุณอยากจะทานอะไรเป็นอาหารกลางวันครับ คุณผู้หญิง?”

“พวกคุณไปทำหน้าที่ของคุณเถอะ ฉันแค่ต้องการพักผ่อน อย่ามารบกวนฉันในช่วงบ่ายก็พอ”

เจนขึ้นไปชั้นบน แต่พ่อบ้านโอ้คส์ดึงโทรศัพท์ของเขาออก และโทรหานายคนใหม่ของเขาเพื่อรายงานสถานการณ์ “คุณผู้หญิงดูเหมือนจะเหนื่อยมาก เธอบอกเราว่าอย่ารบกวนเธอในช่วงบ่ายและบอกว่าเธอไม่ได้อยากทานข้าวกลางวันด้วยครับ”

“เอาล่ะเข้าใจแล้ว คุณทำได้ดีมาก” เสียงทุ้มพูดผ่านโทรศัพท์ “ทำอาหารที่อ่อน ๆ และดีต่อสุขภาพให้เธอในมื้อกลางวัน คุณผู้หญิงจะต้องกินมัน”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงวางสาย และมองไปที่ทั้งสองคนในห้องทำงานของเขา “นี่ พวกนายไม่มีสิ่งที่ต้องทำบ้างหรอ?”

เอลิออร์สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง “เป็นวันหยุดของฉัน ฉันมีเวลามากมาย”

เรย์วางขาข้างหนึ่งของเขาไว้เหนืออีกข้างหนึ่งและเขย่ามัน “ออกไปหาอะไรทานด้วยกันตอนเที่ยงไหม?”

ประกายเจ้าเล่ห์ฉายประกายในดวงตาสีดำของฌอน “ได้เลย”

ประมาณเที่ยงตรง…

มีเสียงคำรามดังสองครั้งจากห้องทำงานของ CEO ใน สจ๊วต ทาวเวอร์

“ฌอน สจ๊วต! นายมันสัตว์ร้าย!”

เรย์รู้สึกตกใจ เมื่อเขามองไปที่กองเอกสารบนโต๊ะทำงาน ในขณะเดียวกันเอลิออร์ก็ถือโน้ตที่กล่าวว่า “ถ้าคุณมีเวลามากขนาดนั้น ให้จัดหมวดหมู่เอกสารบนโต๊ะทำงาน และบอกฉันเมื่อคุณตรวจดูเสร็จแล้ว”

“เจ้าปีศาจ!”

เอลิออร์ฉีกโน้ตเป็นชิ้น ๆ แล้วโยนลงถังขยะ “ฌอน สจ๊วต หนีไปแล้ว!”