บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 180

ณ คฤหาสน์สจ๊วต

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ นายท่าน”

"อ่าหะ" ฌอนส่งเสื้อโค้ทตัวหนาของเขา ให้พ่อบ้านโอ้คส์ “อาหารกลางวันพร้อมหรือยัง?”

“พร้อมมาสักพักแล้วครับ นายท่าน มีซุปไก่ดำและถั่งเช่า ดอกลิลลี่ผัดขึ้นฉ่าย และไข่ตุ๋นกับไวท์เบท ทั้งหมดนี้ทำด้วยวัตถุดิบที่สดใหม่ที่สุดครับ”

ฌอนพยักหน้า “เตรียมทุกอย่างใส่ถาด แล้วส่งอาหารมาให้ฉัน”

คุณพ่อบ้านโอ้คส์เพรียบพร้อมทุกอย่าง “ทุกอย่างอยู่บนถาดพร้อมแล้วครับ”

“ดีมาก ถ้าอย่างนันก็เอาถาดมาให้ฉันได้เลย”

ฌอนยกถาดขึ้นไปชั้นสอง

เมื่อเขากลับมา เสียงเครื่องยนต์รถของเขานั้นมันดึงดูดความสนใจของพ่อบ้านซัมเมอร์มาก ๆ

พ่อบ้านซัมเมอร์ไม่ได้มีหน้าที่อะไรในบ้านอีกต่อไป ฌอนแค่อนุญาตให้เขาอยู่ที่นี่เท่านั้น เพื่อที่เขาจะได้พักผ่อนอย่างสบาย ๆ จนกว่าเขาจะเกษียณอย่างเป็นทางการ เป็นวิธีการให้เกียรติความสัมพันธ์ระยะยาวของพวกเขาในฐานะเจ้านายและผู้รับใช้

“ที่รัก ทานให้หมด”

ฌอนวางถาดไว้ที่โต๊ะลิ้นชักข้างเตียง เจนค่อนข้างแปลกใจที่เห็นชายคนนี้กลับมาที่นี่ในเวลานี้

"ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ เวลานี้?"

“ในบริษัท ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำ ฉันเลยมีเวลาว่าง” เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เขาก็หยิบชามจากถาดแล้วตักซุปถั่งเช่าไก่ดำออกมา “มาทานซุปหน่อย”

ช้อนถูกยื่นไปที่ริมฝีปากของเธอ และน้ำซุปก็มีกลิ่นหอมยั่วยวนมาก ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกอยากอาหารมากนัก

"ฉันไม่หิว"

“ทานสักนิด น่านะ”

“ฉันอยากนอน”

“ทานสักนิดก่อน แล้วค่อยนอน”

เจนมองซุปในช้อน และเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะยื่นมือออกไป “ฉันจะทานเอง”

ฌอนไม่ได้พยายามโต้เถียงกับเธอ เขายื่นชามซุปให้เจน เธอไม่ได้พูดอะไร แต่เมื่อเขาเห็นเธอซดซุปทีละช้อน สายตาของเขาก็ดูอ่อนโยนลงมาก

เจนซดน้ำซุปอย่างช้า ๆ ทีละช้อน ๆ หลังจากที่เธอทานซุปไปกว่าครึ่งชามแล้ว เธอก็วางช้อนกลับเข้าไปในชาม แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่ายหัวไปที่ผู้ชายตรงหน้าเธอ

"อิ่มแล้วหรอ?" ฌอนถามอย่างอ่อนโยน

เธอพยักหน้า

เธออิ่มแล้วจริง ๆ หรือ? เธอไม่สามารถบอกได้จริง ๆ เธอแค่…อยากจะทานไม่กี่คำ เพื่อให้เขามีความสุข เมื่อเธอทำตามที่เขาต้องการแล้ว เธอก็จะมีเหตุผลที่จะไล่เขาออกไป เธอห่อตัวเองด้วยผ้าห่ม และไม่มองเขาอีก

ฌอนใช้เวลาในการจัดเรียงถ้วยอาหารบนถาด แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะออกไปในทันที

แต่เขานั่งลงข้างเตียงสอดมืออันอบอุ่นของเขาเข้าไปในผ้าห่ม และวางลงบนท้องของเธอ การจ้องมองของเขานุ่มนวลและอ่อนโยน ขณะที่เขาพูดว่า “พ่อบ้านโอ้คส์เป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ และเขาก็คิดถึงทุกสิ่งอย่างรอบคอบตลอด สิ่งที่คุณต้องทำคือกินให้มากขึ้นอีกหน่อย เพื่อที่เราจะมีลูกของเราเอง และเติบโตที่นี่ในไม่ช้า”

ราวกับว่ามีถังน้ำเย็นเทลงบนศีรษะของเธอ เลือดทั้งหมดในร่างกายของเจนแข็งตัวและชั่ววินาทีนั่นใบหน้าของเธอก็กระตุกอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

มือของเขายังคงลูบไล้ท้องของเธออย่างปลอบประโลม สัมผัสของเขาอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ เสียงของเขาช้าและนุ่มนวลในหูของเธอ “ไปนอนเถอะ ฉันจะให้พ่อบ้านโอ้คส์ ทำซุปที่มีประโยชนืมากขึ้น ซึ่งเหมาะสมสำหรับมื้อเย็นของคุณ”

มีความอ่อนโยนที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนหน้านี้ในดวงตาสีดำสนิทของเขา เขามองท้องของเธอราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า “ถ้าพระเจ้าเต็มใจเรามาถ่ายภาพครอบครัวตอนที่ทารกเกิดมาได้เลยดีไหม?” เขามองเธอด้วยรอยยิ้มที่น่ารัก ความอ่อนโยนในดวงตาของเขาแทบจะก่อตัวขึ้นเต็มห้องนอนนี้

เจนนอนอยู่บนเตียงฟังคำพูดของเขาและมองไปที่ความอ่อนโยนในดวงตาของเขา ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของเธอก็แยกออกเป็นรอยยิ้มพราว เธอมองกลับมาที่เขาที่ยิ้มแย้มแจ่มใส "โอเค" เมื่อเธอพูดอย่างนุ่มนวล และไพเราะเขาแทบจะไม่สนใจเสียงแหบ ๆ ของเธอเลย

ดวงตาของฌอนโตขึ้น จ้องมองไปที่ใบหน้าของเจนเหมือนคบเพลิง ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรง…เจนที่รักของเขาพูดว่า “โอเค”! เธอเต็มใจที่จะมีลูกของเขา! เขาตีความได้ว่านั่นหมายความว่าเธอเต็มใจที่จะลืมอดีต และใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไปกับเขา?

เธอปิดบังใบหน้าครึ่งหนึ่งด้วยผ้าห่ม และอีกครึ่งหนึ่งถูกซ่อนไว้ด้วยผมของเธอ มีเพียงเศษผิวของเธอเท่านั้นที่เผยออกมา การจ้องมองของฌอนเปลี่ยนไปอย่างอ่อนโยนและเขาก็เอื้อมมือไปลูบผมของเธอ "เด็กดี"

เตียงนอนเบาขึ้น หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงปิดประตูเบา ๆ หญิงสาวที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม ขยับและดึงผ้าห่มออกจากศีรษะเผยให้เห็นดวงตาที่ไร้อารมณ์และเย็นชาของเธอ ... ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของความง่วงนอนหลงเหลืออยู่

เธอไม่ได้ขยับ เมื่อเธอได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของรถสตาร์ทอยู่ที่ชั้นล่าง ในที่สุดเธอก็คลานออกมาจากเตียง และยืนอยู่ที่หน้าต่างดูอย่างเย็นชา ขณะที่รถคันนั้นขับออกจากบริเวณนั้นไป

มีเสียงเคาะประตูเบา ๆ ราวกับว่าผู้มาเยือนกังวลมาก ๆ มันดึงดูดความสนใจของเจน

เจนเดินไปที่ประตูด้วยเท้าเปล่าและเปิดมันออก ด้านนอกพ่อบ้านชราแสดงท่าทางมีพิรุธ

เธอมองไปที่ชายชรา "มันอยู่ที่ไหน?"

พ่อบ้านซัมเมอร์ดึงขวดสีขาวออกจากกระเป๋า “ฉันรอจนกว่าโอ้คส์ จะยุ่งอยู่กับการมอบหมายงานต่าง ๆ ให้คนรับใช้คนอื่น ๆ และแอบเข้ามา ตอนนี้นายท่านก็ระวังฉันด้วย ดังนั้นฉันจะไม่ได้เห็นคุณบ่อยขนาดนั้นหลังจากนี้ เอานี่เอาไปเป็นขวด”

พอพูดแบบนั้นเขาก็ยื่นมันให้เจน

เจนมองขวดสีขาวในมือ มันอึมครึมมาก “ฉันประหลาดใจมากพ่อบ้านซัมเมอร์ คุณคิดอย่างนี้จริง ๆ และพยายามหาทางซื้อวิตามินเป็นขวดมาให้” หลังจากที่เธอพูดจบ รอยยิ้มแปลก ๆ บนริมฝีปากของเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เธอก็ดูเหมือนหุ่นยนต์ที่ไร้อารมณ์ “ขอบคุณมากพ่อบ้านซัมเมอร์”

ด้วยเหตุนี้เธอจึงปิดประตู

นอกประตูนั้น พ่อบ้านซัมเมอร์มีสีหน้าซับซ้อนสับสน

เจนบิดฝาขวดแล้วเทเม็ดยาสีขาวออกมา เช่นเดียวกับเมื่อวานที่เธอยัดยาเข้าไปในปาก และปล่อยให้มันละลายบนลิ้นของเธอความขมของมันก็แผ่กระจายออกทั่วปากทันที

เธอหัวเราะเบา ๆ และมีน้ำตาคลอที่ปบบายหางตาของเธอ

ลูก?

ผู้ชายที่จับเธอเข้าคุก ตอนนี้ต้องการให้เธอมีลูกกับเขา?

เม็ดยาละลายพร้อมความขมขื่นในปากของเธอ และเธอก็กลืนลงไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ น้ำตามีรสเค็มอย่างเจ็บปวด ผสานกับความขมขื่นบนริมฝีปากของเธอ…ในขณะเดียวกันเธอก็โยน “เม็ดยา” ลงในลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งอย่างไม่ไยดี