บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 193

รถมาถึงบ้านตระกูลดันน์และขับผ่านประตูเหล็กขนาดใหญ่ เจนลงจากรถแล้ว “คุณกลับไปก่อนได้อโลร่ามาดามดันน์และฉันกำลังจะไปจัดการเรื่องบางอย่างก่อน”

ดวงตาคู่สวยของอโลร่าขยับ สายตาของเธอจ้องมองไปที่ใบหน้าที่ไม่สดใสของเจนและหัวเราะเบา ๆ "ไม่มีทางที่ฉันจะปล่อยให้เธออยู่กับดันน์คนเดียว ฉันจะอธิบายให้คุณสจ๊วตฟังอย่างไร”

เจนลำคอแน่นขึ้น "คุณ…"

“ฉันจะไปกับเธอ” ในขณะที่ปิดประตูรถอโลร่าก็เดินไปที่ด้านข้างของเจนอย่างใจเย็น เธอเหยียดแขนออกและพาดไว้ที่ไหล่ของเจน เธอกระซิบข้างหูเจนว่า "ไม่ต้องห่วงฉันทำงานกับฌอนมานานแล้ว ฉันสามารถจัดการทุกอย่างที่ฉันคาดหวังว่าจะจัดการได้ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี นอกจากนี้…ฉันทำงานให้กับฌอน พวกเขาจะรู้ไหม”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้นเธอโอบแขนของเธอไว้รอบไหล่ของเจนแล้วเดินไปข้างหน้า

มาดามดันน์ได้ออกมาทักทายพวกเขาแล้ว “เธอมาแล้วเจน โอ้? คุณก็อยู่ที่นี่เช่นกันคุณอโลร่า”

"มันอยู่ที่ไหน?" เจนถามหลังจากเดินเข้าไปในบ้านกับมาดามดันน์โดยไม่เสียเวลาไปกับการพูดคุยเรื่องไร้สาระ

“อะไรหรอ?” มาดามดันน์ตะลึงเล็กน้อย

“บัตรประจำตัวของฉัน”

เจนตอบอย่างอ่อนโยน เหตุผลที่เธอมาที่บ้านของดันน์คือเพื่อรับบัตรประจำตัวและในขณะเดียวกันก็ใช้โอกาสที่จะหลุดลอยไปจากฌอน สจ๊วต

มาดามดันน์เกิดสำนึกขึ้นมาอย่างกะทันหัน “โอ้ บัตรประจำตัวของเธอ มันอยู่ในตู้โต๊ะเครื่องแป้งของฉัน ฉันจะไปเอามันมาให้เธอในภายหลัง มาทานชาร้อนกันก่อนดีกว่า ดื่มอะไรอุ่น ๆ เธอต้องหนาวมากแน่ ๆในสภาพอากาศหนาวเย็นแบบนี้”

จิตใจของมาดามดันน์ไม่ควรหลงทาง แต่เธอฟุ้งซ่านเพราะจิตใจของเธอถูกครอบงำโดยสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันนี้

หลังจากเหลือบมองไปที่เครื่องดื่มที่เสิร์ฟโดยคนรับใช้เจนก็จ้องมองใบหน้าของมาดามดันน์ “ มาดามดันน์มันจะดีที่สุดที่คุณจะขึ้นไปชั้นบนและเอาบัตรประจำตัวมาเดี๋ยวนี้”

มาดามดันน์มองไปที่โจเซฟดูเหมือนจะตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้ ฝ่ายหลังพยักหน้า จากนั้นเธอก็พยักหน้าให้เจนแล้วพูดว่า "โอเคฉันจะจัดการให้เอง"

มาดามดันใช้เวลาไม่นาน เธอลงมาชั้นล่างพร้อมกับบัตรประจำตัวในขณะที่ตำหนิเจนด้วยความรัก “ดูเด็กคนนี้สิ ทำไมคุณถึงรีบเอาบัตรประจำตัวนักนะ? คุณไม่เชื่อใจพ่อกับแม่ของตัวเองเหรอ?

“พ่อของเธอใช้เวลาและความพยายามพอสมควร หลังจากความล้มเหลวหลายครั้งเขาพยายามหลอกทุกคนเพื่อซ่อนมันจากคุณสจ๊วตเพื่อทำตามคำขอของคุณ ในที่สุดเขาก็ได้รับบัตรประจำตัวใหม่ของเธอ”

มาดามดันน์ดูใจดีและเป็นมิตรในขณะนี้ ในสายตาของคนนอกเธอดูเหมือนแม่ที่ใจดีและเป็นแม่ที่ดี

ขณะนี้อโลร่ายืนอยู่ด้านหนึ่งกำลังมีความรู้สึกหลากหลายอยู่ในใจของเธอ

เจนแค่ขอบัตรประจำตัวก่อนหน้านี้ แต่มาดามดันน์จำเป็นต้องดูโจเซฟเพื่อขอความเห็นจากเขา

มันปกติยังไง?!

พวกเขาเหมือนคนแปลกหน้า

เจนรีบคว้าบัตรประจำตัวจากมือของมาดามดันน์…เธอเลิกตั้งความหวังกับความรักและการดูแลที่จอมปลอมของมาดามดันน์มานานแล้ว ในขณะนี้คำพูดของเธอฟังดูรุนแรงและน่าขันในหูของเธอเพียงเท่านั้น

เธอมองลงไปและจ้องมองไปที่บัตรประจำตัวในมือของเธอ…รอยยิ้มที่ดูไม่เห็นคุณค่าในตัวเองปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

เมื่อปรากฎว่า นี่คือสาเหตุที่โจเซฟสามารถหลอกทุกคนเพื่อไม่ให้คุณสจ๊วตรู้…บนคอลัมน์ชื่อของบัตรประจำตัวมีฟอนต์ขนาดใหญ่สองตัวเขียนว่า: เจน สจ๊วต

นามสกุลของเธอเปลี่ยนไป

หลังจากหัวเราะเบา ๆ เธอจงใจระงับร่องรอยแห่งความขมขื่นในใจ เธอเงยหน้าขึ้นมองโจเซฟอย่างอ่อนโยน “ทำไมนามสกุลของฉันถึงเป็น "สจ๊วต""

คำพูดที่สำลักในลำคอของโจเซฟ เขาควรจะบอกเธอว่าชายสูงอายุที่มีคุณธรรมและมีเกียรติบอกอะไรกับเขาหรือไม่? ‘เนื่องจากผู้หญิงคนนั้นได้แต่งงานกับครอบครัวสจ๊วตเธอจึงต้องยังคงภักดีต่อสจ๊วตไม่ว่าจะเป็นชีวิตหรือความตายเหมือนกับผู้หญิงทุกคนในตระกูลสจ๊วต แม้ว่าเธอจะตายไปเธอก็จะตายเป็นผีของสจ๊วต สำหรับชื่อของเธอบนบัตรประจำตัวของเธอ…ก็ต้องใส่คำว่า "สจ๊วต" เป็นนามสกุลของเธอ "

นั่นเป็นคำพูดของชายสูงอายุที่มีคุณธรรมและมีเกียรติ

เมื่อเขากำลังหาวิธีที่จะได้รับบัตรประจำตัวใหม่สำหรับเจนหลังจากที่เธอร้องขอโจเซฟก็ไปพบชายสูงอายุที่มีคุณธรรมและมีเกียรติ โจเซฟยังจำความเฉยเมยในสายตาของชายสูงอายุได้เมื่อเขาพูดคำเหล่านั้น

…มันถูกลิขิตไว้แล้วว่าเจนจะไม่มีชีวิตอีกต่อไป

คำพูดของชายสูงอายุที่ไม่สามารถขัดคำสั่งได้

ชายสูงอายุได้กล่าวอย่างชัดเจนว่าสจ๊วตสามารถยอมรับการมีอยู่ของเจน ดันน์ในฐานะลูกสะใภ้ของพวกเขาได้ เจน ดันน์ได้รับอนุญาตให้ดำรงอยู่ อย่างไรก็ตาม มีเพียงเจน ดันน์ที่ตายแล้วเท่านั้น ที่จะสามารถนั่งบนบัลลังก์ของมาดามสจ๊วตได้

โจเซฟลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอเป็นลูกสาวแท้ ๆของเขา สิ่งนี้แตกต่างจากที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ปีก่อน คราวนี้เขาเป็นคนส่งลูกสาวของตัวเองไปที่หลุมศพของเธอด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม…ในที่สุดโจเซฟก็ได้ตัดสินใจที่เขาคิดว่าดีที่สุดสำหรับครอบครัวดันน์

สังเวยลูกสาวที่ดันน์ตัดสัมพันธ์เมื่อนานมาแล้ว…

“เจนคุณอยากจะพบพวกนักเลงพวกนั้นที่ใส่ความคุณและส่งคุณเข้าคุกในตอนนั้นหรือไม่?” โจเซฟไม่ตอบคำถามของเจนและเริ่มพูดถึงนักเลงเหล่านั้นแทน

เธอต้องการพบพวกเขาหรือไม่?

เจนลดสายตาลงเพื่อปกปิดความประชดภายใน…แล้วถ้าเธอได้หรือไม่ได้พบพวกเขาล่ะ?

จะย้อนเวลากลับไปได้ไหม?