บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 209

โจโจ้หยิบถ้วยชาขึ้นมาจากเก้าอี้ทรงสี่เหลี่ยมทันที เธอยื่นถ้วยพร้อมจานรองให้ผู้หญิงคนนั้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นยืนขึ้นผมของเธอดูยาวอย่างน่าประหลาดเกือบที่จะถึงเอวของเธอ และมัดด้วยยางมัดผม เธอรับถ้วยจากโจโจ้แล้วเปิดฝาออกจิบชาก่อนจะใส่ฝากลับเข้าไปที่เดิม

“ไปเอาสัญญา และตามฉันมาโจโจ้” จากนั้นหญิงสาวก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน เธอก้าวอย่างเชื่องช้า

“ฉันมาแล้ว นายท่าน” โจโจ้วิ่งราวกับสายลมไปที่เคาน์เตอร์ และนำซองหนังออกมา ก่อนที่จะวิ่งกลับไปหาผู้หญิงคนนั้น หลังจากนั้นเธอก็เดินตามนายจ้างไปทีละก้าว ผู้หญิงคนนั้นเดินช้ามากโจโจ้ก็เลยเดินช้าด้วย โดยปกติคนปกติจะใช้เวลาสองหรือสามนาทีในการเดินจากระเบียงไปยังชั้นสอง แต่ทั้งสองคนใช้เวลาอย่างน้อยสองเท่า อย่างไรก็ตามโจโจ้ไม่ได้ขอให้ผู้หญิงคนนั้นเดินเร็วขึ้นเลย

เมื่อพวกเขามาถึงชั้นสอง พวกเขาก็สามารถได้ยินทั้งคู่โต้เถียงกันอย่างดุเดิอดจากทางเดิน

ผู้หญิงคนนั้นหยุดเดิน การมองที่ไร้กังวลเลือนหายไปจากใบหน้าของเธออย่างช้า ๆ และถูกแทนที่ด้วยสายตาที่เย็นชา โจโจ้ไม่รู้ว่าทำไม แต่ทุกครั้งที่แขกของพวกเขาทะเลาะกันที่โฮมสเตย์ เจ้านายที่แสนขี้เกียจของเธอแทบจะไม่มีอารมณ์ที่จะพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ จู่ ๆ ก็จะดูอ่อนโยนทันที เธอค่อย ๆ ซึมซับนิสัยของเจ้านายตัวเองไปอย่างช้า ๆ

เพล๊ง ~

มีเสียงสิ่งของแตกภายในห้อง การแสดงออกของผู้หญิงเปลี่ยนไปและเธอก็ก้าวไปอีกสองสามก้าวโดยไม่พูดอะไร เมื่อหยุดอยู่นอกประตูห้องเธอก็เริ่มเคาะมัน

"เปิดประตู"

คนที่อยู่ในห้องต่างก็ยุ่งกับการต่อสู้ของพวกเขามากเกินไปที่จะได้ยินคำสั่งให้ "เปิด" ของเธอจากภายนอกห้อง

“โจโจ้” หญิงสาวเดินถอยหลังและหลีกทางให้โจโจ้เปิดประตูด้วยคีย์การ์ดสำรอง มีเสียงคลิกเบา ๆ ซึ่งสามารถปลุกคนทั้งสองที่อยู่ในห้องได้ พวกเขาหยุดทะเลาะกันไปชั่ววินาที แล้วหันไปมองประตูที่เปิดออกอย่างพร้อมเพรียงกัน

มีคนสองคนยืนอยู่ที่ประตู

คู่รักที่อยู่ในห้องนั้นรู้ได้ทันทีว่าพวกเขาเป็นพนักงานของโฮมสเตย์ และความตึงเครียดของพวกเขาก็เพิ่มขึ้น เมื่อเห็นประตูเปิดออกโดยไม่มีการเตือนใด ๆ

หญิงสาวที่อยู่ข้างในหันไปบอกผู้บุกรุกด้วยความโกรธ “ใครอนุญาตให้พวกคุณเข้ามาที่นี่? พวกคุณไม่เคยได้ยินเรื่องความเป็นส่วนตัวหรือ? พวกคุณหยาบคายมาก และพวกคุณกำลังบุกรุกความเป็นส่วนตัวของฉันและแฟนของฉันอยู่!”

ผู้หญิงที่ประตูไม่สนใจคำบ่นของทั้งคู่ในห้อง เธอมองไปรอบ ๆ ห้องและพูดว่า “กรุณาเก็บข้าวของของคุณและออกไป”

ทั้งสองคนในห้องไม่เคยคาดหวังว่าพนักงานที่นี่จะพูดอะไรแบบนั้น สีหน้าชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธทันที “ทำไมเราต้องออกไป?! ในเมื่อเราจ่ายล่วงหน้าแล้วห้าวัน! คุณจะเตะแขกของคุณออกไปแบบนั้นได้อย่างไร? โทรหาเจ้าของที่นี่ ฉันอยากรู้ว่าเขาจ้างพนักงานที่แย่ขนาดนี้ได้ยังไง?!”

“ฉันเป็นเจ้าของที่นี่”

“ถ้าคุณเป็นเจ้าของที่นี่ คุณจะปล่อยให้พนักงานของคุณ เอ่อ…คุณเป็นเจ้าของที่นี่และปฏิบัติกับลูกค้าแบบนี้ได้อย่างไร ???”

“ฉันเป็นเจ้าของที่นี่” ผู้หญิงที่ประตูมองไปที่ทั้งคู่อย่างไม่สบอารมณ์ “ตอนนี้โปรดเก็บข้าวของของคุณ และออกจากสถานที่นี้ไปได้แล้ว”

ใบหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงยิ่งขึ้นและเขาก็โกรธเกรี้ยว “ คุณมีสิทธิ์อะไร?! แน่นอนว่าสถานที่ใหญ่ ๆ ปฏิบัติต่อลูกค้าของพวกเขาเหมือนขยะ แต่นี่เป็นเพียงเพิงหมาแหงนเท่านั้นเอง! คุณกล้าปฏิบัติกับแขกของคุณแบบนี้ได้อย่างไร?!”

ผู้หญิงที่ประตูมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่เย็นลงเรื่อย ๆ “โจโจ้แสดงสัญญาให้พวกเขาดูสิ”

ทั้งคู่รับซองหนังจากโจโจ้ ขณะที่ผู้หญิงที่ประตูพูดว่า "ตอนที่คุณเช็คอิน ฉันแน่ใจว่าพนักงานบอกคุณว่าคุณสามารถทำอะไรก็ได้ในที่นี้ ยกเว้นการทะเลาะวิวาท คุณตกลงก่อนเซ็นสัญญาเช็คอิน นั่นหมายความว่าคุณเข้าใจและเห็นด้วยกับข้อกำหนดเหล่านั้นแล้ว”

ทั้งคู่มองไปที่สัญญาที่พวกเขาได้ลงนามเมื่อเช็คอิน ใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงและสีน้ำเงินเป็นคลื่น

“เราไม่ได้ทะเลาะกัน”

“ฉันไม่ได้ตาบอด” สายตาของผู้หญิงกวาดไปทั่วโซฟาและโต๊ะ ห้องนั้นยุ่งเหยิงและหลักฐานการต่อสู้ของพวกเขาไม่ใช่เพียงแต่ทางวาจา แต่ยังรวมถึงร่างกายด้วย

ชายคนนั้นรู้สึกอับอายขายหน้า แม้ว่าเขาจะเซ็นสัญญาแล้ว แต่เขาก็ยังไม่สามารถยอมรับได้ว่าพวกเขาถูกไล่ออกไปแบบนั้น

“แค่รอ! ฉันจะไปโพสทางอินเทอร์เน็ตว่าพวกคุณมันหลอกลวง!”

“ตามใจชอบเลย” ผู้หญิงคนนั้นพูดเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไป “โจโจ้จ่ายเงินคืนพวกเขาสำหรับสามวันที่พวกเขายังไม่อยู่ แล้วให้ทอดด์จับตาดูพวกเขาไว้”