บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 208

สามปีต่อมา

มีโฮมสเตย์ที่ค่อนข้างไม่เป็นทางการอยู่ริมฝั่งของเอ๋อไห่ แทนที่จะเป็นโฮมสเตย์จริง ๆ แล้วมันเป็นเพียงบังกะโลเล็ก ๆ สามชั้นเท่านั้น เมื่อเทียบกับโฮมสเตย์อื่น ๆ รอบ ๆ แล้วมันเล็กมาก

แม้ว่ามันจะตั้งอยู่ริมฝั่งเอ๋อไห่ แต่ทำเลก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก โฮมสเตย์ที่ใกล้ที่สุดอยู่ห่างออกไปอย่างน้อยหลายร้อยเมตร

ผู้หญิงคนหนึ่งสวมท่อนบนและกางเกงขายาวผ้าฝ้ายทรงหลวมที่หาได้ทั่วไปในสถานที่แห่งนี้กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้โยกไม้ไผ่แบบดั้งเดิมที่ระเบียง เก้าอี้โยกไปมาพร้อม ๆ กับตัวของผู้หญิงทีโยกไปด้วย เก้าอี้ทรงสี่เหลี่ยมข้างเก้าอี้โยกนั้นมีหม้อชาผู่เอ๋อร์สีเขียวแต้มด้วยสีทองและถ้วยน้ำชาที่ถูกดื่มไปแล้วครึ่งหนึ่ง บ่อยครั้งที่จะมีนกน้ำบินผ่านผิวน้ำของทะเลสาบเอ๋อไห่ เพื่อล่ากุ้งแม่น้ำตัวเล็ก ๆ ที่เป็นอาหารพิเศษของที่นี่

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าจนดูน่าสัมผัส ราวกับว่าคุณสามารถเอื้อมมือไปจับเมฆสีขาวปุยได้สักกำมือ มีต้นไม้เก่าแก่ล้มอยู่ริมตลิ่ง ระดับน้ำในทะเลสาบจะต้องเพิ่มสูงขึ้นแน่ ๆ เพราะในตอนนี้ยังสามารถมองเห็นตอไม้เก่าแก่ในน้ำ และมีนกแก้วตัวหนึ่งบินมาเกาะอยู่ที่นั่น อาจจะเป็นเพราะหนีออกจากบ้านของใครบางคน ผู้หญิงบนเก้าอี้จบความคิดนั้นลงเพราะนั่นช่างคล้ายกับตัวเธอที่หนีออกมา เธอหยุดความคิดด้วยการยอมรับมัน

มันเป็นชีวิตที่ไร้กังวลโดยไม่มีการแข่งขันวุ่นวายที่นี่

ทันใดนั้นเสียงพูดคุยที่มีชีวิตชีวาดังเข้ามาจากระยะไกล รบกวนความสงบในยามเย็นของเธอ

“นายท่าน แย่แล้ว! คู่รักบนชั้นสอง!!! รีบขึ้นไปที่นั่น!” เด็กสาวที่ชื่อโจโจ้รีบให้ผู้หญิงที่นอนบนเก้าอี้ลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ เธอวิ่งมาอยู่ข้าง ๆ หญิงสาวที่นอนอยู่บนเก้าอี้โยก

“เอาล่ะ โจโจ้ ขอให้ฉันนอนหลับให้นานขึ้นสักหน่อยเถอะ” หญิงสาวหันกลับไปบนเก้าอี้ และตอบกลับอย่างใจเย็น เธอหันหน้าไปทางอื่นบนเก้าอี้ที่แคบเกินไปเล็กน้อยแล้วนอนต่อ ในความเป็นจริงเธอไม่ได้ใส่ใจที่จะลืมตาด้วยซ้ำ

"ฮะ? นายท่าน นี่เป็นเรื่องเร่งด่วน คุณจะนอนแบบนั้นต่อไปได้อย่างไร? ลุกขึ้นมาเร็ว”

ผู้หญิงบนเก้าอี้แสดงความไม่เต็มใจ และความไม่อดทนของเธอบนใบหน้าของเธอ ในที่สุดเมื่อพนักงานของเธอยังคงสะอื้นด้วยสำเนียงแปลก ๆ เธอจึงยอมลุกขึ้นจากเก้าอี้

หญิงสาวถูขมับของเธอ เพื่อพยายามบรรเทาอาการปวดหัวของตัวเอง

“เป็นอะไรไป นายท่าน? ด้านข้างของหัวคุณเจ็บอีกแล้วหรือ?” การแสดงความห่วงใยของเด็กสาวนั้นตรงไปตรงมาเสมอ โดยไม่มีเหตุจูงใจใด ๆ แอบแฝง หญิงสาวโบกมือให้เธอไป “ฉันสบายดีโจโจ้ แค่ช่วยฉันพยุงฉันยืนขึ้นที ฉันเวียนหัวนิดหน่อยหลังจากนอนหลับ”

ทันทีที่เธอพูดอย่างนั้น ขนมก็ปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ “นายท่าน ยอมรับเถอะว่าน้ำตาลในเลือดของคุณต่ำไป ไม่ได้หมายความว่าคุณเวียนหัวเพราะคุณกำลังนอนหลับอยู่? เชอะ ฉันรู้เรื่องพวกนี้ โอเคไหม?”

หญิงสาวยอมรับในความเมตตาของโจโจ้ด้วยความยินดีรับขนมจากมือเธออย่างเงียบ ๆ และแกะห่อออก เมื่อเธอใส่มันเข้าไปในปากของเธอ กลิ่นหอมของดอกกุหลาบก็ลอยไปทั่วปากของเธอ กุหลาบเป็นสินค้าส่งออกยอดนิยมของที่นี่ ทุกคนจึงรู้จักคุกกี้กุหลาบและโจโจ้ก็ซื้อลูกอมรสกุหลาบมาด้วย

หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยทันทีที่ได้ขนม ภายใต้ท้องฟ้าสีคราม และเมฆสีขาวผู้หญิงคนนั้นค่อย ๆ ดึงผ้าห่มผืนบาง ๆ ออกจากตัวเธอ แล้วค่อย ๆ พยุงตัวเองขึ้นที่ด้านหลังของเก้าอี้ และลุกขึ้นยืนในที่สุด วิธีที่เธอเคลื่อนไหวทำให้ดูเหมือนว่าเธอสามารถทำทุกอย่างได้ช้าลงราวกับว่าเวลาไม่มีค่าสำหรับเธอ