บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 207

นั่นเป็นคำพูดที่ต่อสู้กันอย่างชัดเจน แต่ฌอนเพียงแค่ยืนอยู่บนสุดของบันได ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องไปบนใบหน้าที่เย้ยหยันของผู้มาเยือน เขาไม่ได้พูดตอบกลับแม้แต่คำเดียว

ความเงียบขยายออกไปอย่างน่าขนลุกราวกับความสงบก่อนที่จะเกิดพายุลูกใหญ่

พ่อบ้านโอ้คส์รู้สึกอยากจะวิ่งหนีด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่เท้าของเขารู้สึกหนักมากราวกับว่าพวกมันถูกตอกลงกับพื้น เขาไม่สามารถยกพวกมันขึ้นได้เลย

เขาตำหนิ ไฮด์ โซรอส ผู้มาเยือนอย่างลับ ๆ เขาหยาบคายขนาดนี้ได้ยังไง? ยิ่งในช่วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้ด้วย พ่อบ้านโอ้คส์เป็นพ่อบ้านมาหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นใครตั้งใจที่จะต่อสู้ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ทำไมนายถึงอยากหัวเราะเยาะฉัน? บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรมยังคงยืนอยู่ และสจ๊วตก็มีพลังอำนาจเหมือนเช่นเคย ถ้าเราย่ำเท้าแม้แต่นิด ทั้งเมืองเอสก็จะสั่นสะท้าน”

ไฮด์เพียงแต่หัวเราะเยาะเขามากยิ่งขึ้น “ใช่แล้ว สจ๊วตยังคงเป็นผู้นำ ไม่ต้องถึงขนาดย่ำเท้า เพียงแค่สจ๊วตจามเมืองเอสนี้ด็สั่นสะเทือนแล้ว” เขาโค้งริมฝีปากของเขาอย่างกล้าหาญ “แต่คุณชาย ฌอน สจ๊วต นายไม่สามารถควบคุมภรรยาของนายได้! ฮ่า ๆ ๆ ขอให้ฉันหัวเราะสักหน่อย นายหนุ่มสจ๊วตผู้นำของเมืองไม่สามารถดูแลภรรยาของตัวเองได้! ทำไมทุกคนในเมืองเอสถึงควรหัวเราะเยาะนายไง!”

พ่อบ้านโอ้คส์ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการรีบไปปิดปาก ไฮด์ โซรอส

ความเงียบยิ่งเงียบขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะเงียบสงัด!

ตอนนี้รอยยิ้มของไฮด์ดูแปลก ๆ พ่อบ้านโอ้คส์เป็นเพียงคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร และถึงแม้เขาจะอยากตะครุบไฮด์ที่อยู่ต่อหน้าก็ตาม เขาแอบมองผู้ชายที่อยู่บนบันไดอย่างระมัดระวังพลางคิดกับตัวเองว่า ‘นี่มันแย่แล้ว’

ในขณะที่ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ก็มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ทำให้ทุกคนในบ้านตกตะลึง ไฮด์มองไปที่ต้นตอของเสียงหัวเราะ โดยที่เขาไม่สามารถปกปิดความประหลาดใจบนใบหน้าของเขาได้เลย…เขาตาฝาดไปหรือไม่? เขายังฝันอยู่หรือเปล่า? สจ๊วตยังคงหัวเราะในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไร?

เขาไม่ควรทะยานไปสู่ความโกรธเกรี้ยว และเหวี่ยงหมัดมาที่ไฮด์ไม่ใช่หรือ?

ทำไมเขาไม่เหวี่ยงหมัดมา?

แต่เขากลับ…หัวเราะ?

สจ๊วตโกรธบ้างหรือไม่?

“นายควรจะหัวเราะเยาะฉัน นายพูดถูก ฉันไม่สามารถรั้งคนที่ฉันรักไว้ได้เลย”

“ ... ” เขาบ้าไปแล้วหรอ! ... เมื่อไฮด์ได้ยินฌอนพูด เขาก็ตะลึงในทันที…เขามาที่นี่เพื่อหัวเราะฌอน ไม่ใช่มาดูฌอนหัวเราะแบบนี้!

“ทุกคนในเมืองเอส กำลังหัวเราะเยาะฉันหรอ? พวกเขาควรหรือ? โอ้ ใช่! คนที่ฉันรักเคยอยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลาเมื่อนานมาแล้ว แต่ฉันเองก็เป็นคนทำให้เราหมดสิ้นอนาคตที่เราควรจะมีด้วยกัน

“สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตไม่ใช่ ‘การที่ไม่มี’ แต่เป็นสิ่งที่ ‘มีทุกอย่างแต่ไม่เคยเห็นค่า’ …มีใครในโลกนี้ที่โง่กว่าฉันอีกไหม?”

ชายที่อยู่บนบันไดกล่าวอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ความเศร้าโศกของเขากำลังทำให้ผู้คนรอบ ๆ เขาหายใจไม่ออก

ฌอนเงียบลง การเยาะเย้ยและความยินดีก่อนหน้านี้ของเขาได้หายไปอย่างสมบูรณ์ "ไม่ใช่แค่นายคนเดียว"

คำง่าย ๆ แค่ไม่กี่คำ แต่มันก็แฝงไปด้วยความเสียใจมาก ๆ เช่นกัน

“นายไม่ใช่คนโง่คนเดียวที่นี่” ไฮด์ก็เหมือนกัน!

เขาหันกลับมาและมองไปที่พ่อบ้านโอ้คส์ “ถ้าคุณไม่รังเกียจ คุณช่วยเอาของจากท้ายรถมาให้ฉันได้ไหม?” เมื่อเขาพูดอย่างนั้นกุญแจรถของเขาก็ลอยไปในอากาศในแนวโค้งที่สวยงาม และตกลงบนฝ่ามือของพ่อบ้านโอ้คส์

หลังจากนั้นไม่นานพ่อบ้านโอ้คส์ ก็นำกล่องไม้สี่เหลี่ยมเข้ามา “นี่ใช่ไหมครับ คุณชายโซรอส?”

“ส่งมาให้ฉัน”

ไฮด์หยิบกล่องไม้ขึ้นมา และเปิดออกอย่างเชี่ยวชาญโดยถือขวดเข้าไปข้างใน “เฮ้ สจ๊วต อยากได้แก้วไหม?” เมื่อเขาพูดอย่างนั้นเขาก็ยิ้มให้กับตัวเองอย่างเศร้า ๆ “ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำให้หัวเราะเยาะนายนะ” เขาหัวเราะเยาะ ฌอน สจ๊วต ได้ไหม? เขามีสิทธิ์อะไรถึงทำอย่างนั้นได้? เขาหัวเราะกับตัวเอง

“ฉันมาที่นี่เพื่อดื่มกับนายจนถึงรุ่งสางเลย!” เขาพูดต่อ "พวกเรานี่ช่างเหมือนกัน เราทั้งคู่คิดว่าตัวเองสูงมากเราภาคภูมิใจและหยิ่งยโส แต่เราลืมที่จะหันกลับไปมองคนที่อยู่ข้างหลังเรา เราลืมมองเข้าไปในหัวใจของเรา และถามตัวเองว่าหัวใจของเราเต้นเพื่อใคร

“ดังนั้น เราจึงทำร้ายผู้หญิงที่เรารัก และทิ้งเธอไว้เป็นรอยแผลเป็น เราถูกลิขิตให้ต้องสูญเสียเธอไปในที่สุด”

ฌอนมองไฮด์อยู่นานก่อนจะส่ายหัว "ฉันไม่เหมือนนาย" เขาเหลือบมองไปที่ไวน์แดงที่ไฮด์ถืออยู่และพูดว่า “ฉันไม่จำเป็นต้องจมน้ำตาย และฉันจะไม่ไปร่วมดื่มกับนายด้วย”

มีบางอย่างเกิดขึ้นกับไฮด์ และเขาก็พูดขึ้นในทันทีว่า “ฌอน สจ๊วต นายคิดว่าจะยังกลับมาอยู่ด้วยกันกับเธอได้ไหม? นายคิดว่าผู้หญิงคนนั้น จะกลับมาหานายจริง ๆ หรอ?

“นายไม่เข้าใจเธอเลยใช่ไหม?!

“เธออาจจะยอมก้มหัวลง แต่เธอก็ดื้อรั้นและอดทนด้วยเช่นกัน!

“ถ้าเธอตั้งสติกับบางสิ่งได้ ก็ไม่สำคัญว่านายจะต่อต้านสิ่งนั้นอย่างไร คุณชายสจ๊วต ฉันหมายความว่าเธอสามารถหายไปจากอำนาจของนายได้ใช่หรือไม่?

“นายบอกว่าเธอเป็นภรรยาของคุณชายสจ๊วต แต่สำหรับเธอชื่อของเธอในฐานะ ‘ภรรยาของนาย’ เป็นเพียงความเจ็บปวดอีกอย่าง ที่เธอต้องอดทน! มันเป็นเพียงการประนีประนอม ที่เธอยอมทำจนถึงวันที่เธอสามารถหนีไปได้!

“นายคิดว่าเธออยากแต่งงานกับนายจริง ๆ หรอ?

“นายคิดว่าเธออยากจะอยู่เคียงข้างนายไปตลอดจริง ๆ หรอ?

“ฌอน สจ๊วต นายนี่เป็นคนตลกนะ! แม้กระทั่งตอนนี้นายยังหลงอยู่ในความฝันใช่หรือไม่? นายยังคิดว่าเธอจะกลับไปเป็นผู้หญิงที่เธอเคยเป็น และรักนายเหมือนที่เธอเคยเป็นได้จริง ๆ หรือเปล่า” ไฮด์ไม่รู้ว่าเขาพยายามโน้มน้าวใคร ฌอนที่อยู่ต่อหน้าเขาหรือ…ตัวเขาเองกันแน่?

เขาพูดเร็วมาก คำพูดของเขาเร็วขึ้น และในระดับเสียงที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่ตัวเขาเอง อาจไม่ทันได้สังเกตเห็นความตื่นตระหนกในใจของเขา

ฌอนมองเขาอีกครั้ง “ฉันไม่รู้ว่าเข้าใจเธอไหม แต่ฉันเข้าใจตัวเอง ไฮด์ โซรอส นายและฉันมันต่างกัน”

ไฮด์กลายเป็นบ้าอย่างอธิบายไม่ถูก “เธอจากไปแล้ว! นายยังหาเธอไม่พบเลย! ประเทศนี้มีขนาดใหญ่มาก นายจะทำอะไรได้บ้าง?”

“ฉันจะค้นหาทุกที่ ที่เท้าคู่นี้สามารถเข้าถึงได้ ทุกที่ที่ฉันไปได้ ในขณะที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะไปทุกที่ จนถึงวันที่เดินไม่ได้อีกต่อไป” ดวงตาสีดำของเขาเข้มขึ้น เมื่อจ้องไปที่ใบหน้าของไฮด์ ริมฝีปากบางของเขากระซิบ “เท่านั้นฉันถึงจะหยุด”

ไฮด์หน้าซีดในทันที!

เขามองไปที่ชายคนนั้นอย่างตั้งใจเป็นเวลานาน ก่อนที่เขาจะระเบิดเสียงหัวเราะที่น่าเศร้า “นายถูกลิขิตให้ล้มเหลว!”

ฌอนไม่สนใจเขา และพูดกับพ่อบ้านโอ้คส์แทน “ฝากดูแลแขกของเราด้วย”

ใบหน้าของไฮด์ยังคงไร้สีเลือดและเขามองลงไปที่พื้น ภายใต้การจ้องมองที่ “สุภาพ” ของพ่อบ้านโอ้คส์เขาเดินออกจากคฤหาสน์ เมื่อเขากำลังจะออกจากขอบเขตการมองเห็นของฌอน ชายคนนั้นที่บันไดมีประกายในดวงตาของเขาขณะที่เขาพูดว่า “โซรอส มีสิ่งหนึ่งที่นายไม่เข้าใจ เพราะเธอเป็นภรรยาของฉันไม่ใช่ของนาย เพราะเธอยอมทุกอย่างเพื่อทิ้งฉันไปไม่ใช่นาย นั่นเป็นสาเหตุที่ตัวเลือกที่ฉันเลือก มันถึงแตกต่างจากของนาย”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่สนใจไฮด์อีก และหันหลังเดินขึ้นบันไดไป

ร่างกายของไฮด์แกว่งไปมาและในที่สุดเขาก็ทิ้งตัวลงไปที่เบาะคนขับของรถ สีหน้าของเขายังคงมึนงง ... พวกเขาต่างกัน ดังนั้นพวกเขาจึงเลือกไม่เหมือนกัน ... ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ~

เขาหลับตาลง ทันใดนั้นสายธารน้ำตาก็ไหลลงมาที่ใบหน้าของเขา ทำไมเจน? เรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับ ฌอน สจ๊วต และ เจน ดันน์ เท่านั้นใช่ไหม?

เขาลืมตาขึ้นและมองไปที่ไวน์แดงที่เขาถืออยู่อย่างประชดประชัน ในดวงตาของเขามีแต่ความเศร้า “ทำไมวันนี้ฉันถึงมาที่นี่?” ตอนแรกเขาบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อหัวเราะเยาะสจ๊วต หลังจากนั้นเขาก็บอกว่าเขาเห็นอกเห็นใจสจ๊วตเพราะพวกเขาทำผิดเหมือนกัน และเขาก็จะอยู่ที่นี่เพื่อดื่มกับเขาจนถึงรุ่งเช้า

แล้วตอนนี้ล่ะ?

ไฮด์มองไปที่ขวดไวน์ที่เขาถืออยู่ด้วยความรู้สึกงุนงง…เขาเอาแต่ถามตัวเอง ว่าทำไมวันนี้เขาถึงมาที่นี่?