บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 207

นั่นเป็นคำพูดที่ต่อสู้กันอย่างชัดเจน แต่ฌอนเพียงแค่ยืนอยู่บนสุดของบันได ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องไปบนใบหน้าที่เย้ยหยันของผู้มาเยือน เขาไม่ได้พูดตอบกลับแม้แต่คำเดียว

ความเงียบขยายออกไปอย่างน่าขนลุกราวกับความสงบก่อนที่จะเกิดพายุลูกใหญ่

พ่อบ้านโอ้คส์รู้สึกอยากจะวิ่งหนีด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่เท้าของเขารู้สึกหนักมากราวกับว่าพวกมันถูกตอกลงกับพื้น เขาไม่สามารถยกพวกมันขึ้นได้เลย

เขาตำหนิ ไฮด์ โซรอส ผู้มาเยือนอย่างลับ ๆ เขาหยาบคายขนาดนี้ได้ยังไง? ยิ่งในช่วงเวลาที่อ่อนไหวเช่นนี้ด้วย พ่อบ้านโอ้คส์เป็นพ่อบ้านมาหลายปีแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นใครตั้งใจที่จะต่อสู้ในช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ทำไมนายถึงอยากหัวเราะเยาะฉัน? บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรมยังคงยืนอยู่ และสจ๊วตก็มีพลังอำนาจเหมือนเช่นเคย ถ้าเราย่ำเท้าแม้แต่นิด ทั้งเมืองเอสก็จะสั่นสะท้าน”

ไฮด์เพียงแต่หัวเราะเยาะเขามากยิ่งขึ้น “ใช่แล้ว สจ๊วตยังคงเป็นผู้นำ ไม่ต้องถึงขนาดย่ำเท้า เพียงแค่สจ๊วตจามเมืองเอสนี้ด็สั่นสะเทือนแล้ว” เขาโค้งริมฝีปากของเขาอย่างกล้าหาญ “แต่คุณชาย ฌอน สจ๊วต นายไม่สามารถควบคุมภรรยาของนายได้! ฮ่า ๆ ๆ ขอให้ฉันหัวเราะสักหน่อย นายหนุ่มสจ๊วตผู้นำของเมืองไม่สามารถดูแลภรรยาของตัวเองได้! ทำไมทุกคนในเมืองเอสถึงควรหัวเราะเยาะนายไง!”

พ่อบ้านโอ้คส์ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการรีบไปปิดปาก ไฮด์ โซรอส

ความเงียบยิ่งเงียบขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบจะเงียบสงัด!

ตอนนี้รอยยิ้มของไฮด์ดูแปลก ๆ พ่อบ้านโอ้คส์เป็นเพียงคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร และถึงแม้เขาจะอยากตะครุบไฮด์ที่อยู่ต่อหน้าก็ตาม เขาแอบมองผู้ชายที่อยู่บนบันไดอย่างระมัดระวังพลางคิดกับตัวเองว่า ‘นี่มันแย่แล้ว’

ในขณะที่ความตึงเครียดเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ก็มีเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่ทำให้ทุกคนในบ้านตกตะลึง ไฮด์มองไปที่ต้นตอของเสียงหัวเราะ โดยที่เขาไม่สามารถปกปิดความประหลาดใจบนใบหน้าของเขาได้เลย…เขาตาฝาดไปหรือไม่? เขายังฝันอยู่หรือเปล่า? สจ๊วตยังคงหัวเราะในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไร?

เขาไม่ควรทะยานไปสู่ความโกรธเกรี้ยว และเหวี่ยงหมัดมาที่ไฮด์ไม่ใช่หรือ?

ทำไมเขาไม่เหวี่ยงหมัดมา?

แต่เขากลับ…หัวเราะ?

สจ๊วตโกรธบ้างหรือไม่?

“นายควรจะหัวเราะเยาะฉัน นายพูดถูก ฉันไม่สามารถรั้งคนที่ฉันรักไว้ได้เลย”

“ ... ” เขาบ้าไปแล้วหรอ! ... เมื่อไฮด์ได้ยินฌอนพูด เขาก็ตะลึงในทันที…เขามาที่นี่เพื่อหัวเราะฌอน ไม่ใช่มาดูฌอนหัวเราะแบบนี้!

“ทุกคนในเมืองเอส กำลังหัวเราะเยาะฉันหรอ? พวกเขาควรหรือ? โอ้ ใช่! คนที่ฉันรักเคยอยู่เคียงข้างฉันตลอดเวลาเมื่อนานมาแล้ว แต่ฉันเองก็เป็นคนทำให้เราหมดสิ้นอนาคตที่เราควรจะมีด้วยกัน

“สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตไม่ใช่ ‘การที่ไม่มี’ แต่เป็นสิ่งที่ ‘มีทุกอย่างแต่ไม่เคยเห็นค่า’ …มีใครในโลกนี้ที่โง่กว่าฉันอีกไหม?”

ชายที่อยู่บนบันไดกล่าวอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ความเศร้าโศกของเขากำลังทำให้ผู้คนรอบ ๆ เขาหายใจไม่ออก

ฌอนเงียบลง การเยาะเย้ยและความยินดีก่อนหน้านี้ของเขาได้หายไปอย่างสมบูรณ์ "ไม่ใช่แค่นายคนเดียว"

คำง่าย ๆ แค่ไม่กี่คำ แต่มันก็แฝงไปด้วยความเสียใจมาก ๆ เช่นกัน

“นายไม่ใช่คนโง่คนเดียวที่นี่” ไฮด์ก็เหมือนกัน!

เขาหันกลับมาและมองไปที่พ่อบ้านโอ้คส์ “ถ้าคุณไม่รังเกียจ คุณช่วยเอาของจากท้ายรถมาให้ฉันได้ไหม?” เมื่อเขาพูดอย่างนั้นกุญแจรถของเขาก็ลอยไปในอากาศในแนวโค้งที่สวยงาม และตกลงบนฝ่ามือของพ่อบ้านโอ้คส์

หลังจากนั้นไม่นานพ่อบ้านโอ้คส์ ก็นำกล่องไม้สี่เหลี่ยมเข้ามา “นี่ใช่ไหมครับ คุณชายโซรอส?”

“ส่งมาให้ฉัน”