บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 212

มีสายตาแปลก ๆ ในสายตาของผู้ชายที่มีเสน่ห์คนนี้ เขายิ้มอย่างไม่ค่อยน่าไว้วางใจนัก และพยักหน้า “มีห้องว่างไหมครับ?”

"มี มี มี มี!" ใครก็ตามที่ทำเกี่ยวกับธุรกิจโฮมสเตย์มักจะได้พบเจอผู้คนมากมาย แต่นี่เป็นครั้งแรกของโจโจ้ที่ได้พบกับชายหนุ่มรูปหล่อที่มีออร่าที่เป็นเอกลักษณ์และมีเสน่ห์เช่นนี้

ชายคนนั้นเดินตามโจโจ้เข้าไปในล็อบบี้ เขาสังเกตเห็นหน้าต่างที่สว่างสดใส และโต๊ะทำงานที่สะอาดสะอ้านทันทีที่เข้ามาในล็อบบี้ ในขณะที่เขายืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ต้อนรับ เขาสามารถมองเห็นวิวของลานภายใน และทะเลสาบเอ๋อไห่ที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อยผ่านประตูกระจก

อย่างไรก็ตามแนวการมองเห็นของชายคนนั้น ก็หยุดลงที่เก้าอี้เอนกายแถบไม้ไผ่บนระเบียงของลาน หลอดไฟดับลงในหัวของเขาในชั่วพริบตา

“คุณผู้ชายคะ เรามีข้อตกลงการเข้าพักที่โฮมสเตย์ของเรา ลองดูสิว่าคุณรับได้ไหม?” โจโจ้มอบข้อตกลง แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมเจ้านายของเธอถึงสร้างข้อตกลงแปลก ๆ เช่นนี้ แต่ก็ไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เธอเริ่มทำงานที่นี่

แขกทุกคนต้องยอมรับข้อตกลงนี้ก่อนจึงจะสามารถเข้าพักที่นี่ได้

ชายคนนั้นรับข้อตกลงด้วยนิ้วเรียวของเขา เขาดูสับสนเล็กน้อย…ช่างเป็นกฎอะไรที่แปลกประหลาด เขาไม่เคยได้ยินว่าโรงแรมหรือโฮมสเตย์ใดขอให้แขกเซ็นสัญญาเข้าพัก

แม้ว่าเขาจะไม่มีปัญหากับข้อตกลงเหล่านี้ เขาอ่านมันและตอนนี้เขาก็เข้าใจได้แล้ว ว่าคู่รักหนุ่มสาวที่เปิดโปงข่าวทางอินเทอร์เน็ตถูกผู้หญิงคนนั้นขับไล่ออกจากโฮมสเตย์นี้ได้อย่างไร

โจโจ้มองชายตรงหน้าอย่างประหม่า เขาหล่อมากจริง ๆ! เธอกังวลไม่รู้ว่าเธอจะทำตัวอย่างไร ถ้าหนุ่มหล่อไม่เห็นด้วยกับข้อตกลงเหล่านั้น

ในสายตาของโจโจ้ เขาคือเจ้าชายรูปงามในชีวิตจริง ซึ่งเธอเคยเห็นในรายการทีวีโรแมนติกต่าง ๆ อยู่บ่อย ๆ!

ในขณะที่เธอกำลังกังวล และตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น

"คุณมีปากกาไหม?"

"อ่า? มีค่ะ!" โจโจ้รีบยื่นปากกาให้เขา ความสุขเติมเต็มไปทั่วใบหน้าของเธอ

ในเวลาไม่นาน เขาลงนามในข้อตกลงด้วยลายเซ็นที่งดงาม

ชายคนนั้นมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อโจโจ้กำลังจัดการขั้นตอนการเช็คอินของเขา ผู้หญิงที่นอนเอนกายบนเก้าอี้โยกในสนามก็เอนไปมาพร้อมกับสายลม บนใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเขา ริมฝีปากบางของเขาโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเบา ๆ

“คุณกำลังมองอะไรอยู่หรือ คุณผู้ชาย?”

ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างที่ผู้ที่เอนกายอยู่เริ่มขยับตัวและใช้เวลาในการพยายามที่จะลุกขึ้น ชายข้างหน้าต่างก้าวกลับไปที่ผ้าม่านยกแขนขึ้น แล้วเหลือบมองนาฬิกา “เซนไปซื้ออาหารแล้วเอาขึ้นมา ฉันจะไม่ไปทานอาหารเย็นที่ชั้นล่าง” โดยธรรมชาติแล้วเขาปฏิเสธที่จะลงไปชั้นล่างเพราะเขามีแผนอื่นอยู่ในใจ

ขณะนี้ผู้เอนกายชั้นล่างไม่รู้เรื่องอะไรเลย

ท้องฟ้าค่อย ๆ มืดลง

หลังจากผู้หญิงที่โจโจ้เรียกว่า “หัวหน้า” ทานข้าวเย็นเสร็จ เธอก็เดินกลับไปที่ลานบ้านตามปกติ เมื่อเธอมาถึงประตูกระจกเสียงฝีเท้าของเธอก็หยุดลง เธอจ้องมองผู้เอนกายที่ขยับไปมาบนระเบียงอย่างอยากรู้อยากเห็น…เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อเข้าไปใกล้ ตอนนี้สายตาของเธอเปลี่ยนไปจากการมองที่อยากรู้อยากเห็นไปสู่การตกตะลึง

เก้าอี้โยกเอนกายที่ควรจะว่างเปล่าในตอนนี้ ถูกชายคนหนึ่งครอบครองอยู่

เขากำลังยกถ้วยน้ำชาให้เธอ และดื่มชาจากที่นั่นอย่างสบาย ๆ …อย่างไรก็ตาม!

ชายคนนั้นหันหน้าไปรอบ ๆ ช้า ๆ บนใบหน้าที่ดูดีและมีเสน่ห์ของเขา ริมฝีปากบางของเขาค่อย ๆ โค้งขึ้นเป็นส่วนโค้ง “สวัสดี…” เส้นโค้งที่มุมปากของเขาเผยเป็นรอยยิ้มที่สมบูรณ์แบบ เขาแนะนำตัวเองว่า “ไมเคิล ลูเธอร์”