บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 213

การจ้องมองของไมเคิลไม่ละสายตาจากผู้หญิงตรงหน้าเขาเลย

เขาสามารถมองเห็นความสับสน และงุนงงในรูม่านตาที่สดใสเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน เขาหัวเราะเบา ๆ ในใจ…ใช่ผู้หญิงคนนี้จะจำเขาได้อย่างไร?

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ การดำรงอยู่ของเขาช่างน่าอึดอัดอย่างแท้จริง

ในสายตาของครอบครัวสจ๊วตที่ยิ่งใหญ่และร่ำรวย เขาเป็นเพียงลูกนอกสมรส การได้รับตำแหน่งลูกนอกสมรสของครอบครัวที่ร่ำรวยไม่ใช่สิ่งที่น่าภาคภูมิใจเท่าไหร่นัก

ดังนั้นการดำรงอยู่ของเขาจึงถูกกำหนดให้ดูอึดอัดและขัดแย้ง

มีใครอยากเป็นลูกนอกสมรสของครอบครัวที่ร่ำรวยไหม?

โลกต้องการสายเลือดของครอบครัวสจ๊วต แต่เขาไม่สามารถรอวันที่เขาจะปล่อยให้เลือดทั้งหมดของเขาสะอาดได้!

ผู้หญิงคนนี้ไม่ทราบถึงการมีอยู่ของเขา เขาไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเธอ แม้ว่าเขาจะทำเช่นนั้นเขาก็จะดำรงอยู่แค่ในฐานะ ‘ไมเคิล ลูเธอร์’ ที่น่าอับอายซึ่งใคร ๆ ก็ต่าวซุบซิบนินทากัน

อย่างไรก็ตามในความทรงจำของเขาผู้หญิงคนนี้มีอยู่จริง

ตอนที่เขายังเด็กมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่มีพ่อ ต่อมาแม่ของเขาได้พาเขาไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่ แม่ของเขาซ่อนตัวอยู่ใต้ต้นไม้ข้างอาคาร แม่ของเขาชี้ไปที่รถที่ขับผ่านไป “ไมเคิล นั่นปู่พ่อ และน้องชายของลูก พวกเขาพักอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่แห่งนั้น”

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมญาติของเขาถึงอยู่ในนั้น แต่ตัวเขากลับดูไม่มีตัวตนในครอบครัวนั้น ต่อมาเขาก็เข้าใจความหมายของคำว่า ‘นอกสมรส’

ตอนที่เขายังเด็กเขามักจะซ่อนตัวอยู่นอกคฤหาสน์และแอบดูข้างใน นอกเหนือจากสจ๊วตที่มักจะเข้าและออกจากคฤหาสน์แล้ว ยังมีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่มีสีสันร่าเริงและรอยยิ้มอันงดงามอีกด้วย เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นมักจะตอแยเด็กน้อยที่อายุไล่เลี่ยกับเขาเสมอ สาวน้อยคนนั้นชื่อว่า เจน ดันน์

ปีที่เธอถูกจำคุกในปีนั้นเขายืนอยู่ข้างสนามมองด้วยความเฉยเมย ราวกับว่าเขากำลังดูหนังตลกที่ถูกตีแผ่…นั่นคือของที่เป็นของ ฌอน สจ๊วต มันจะดีที่สุดถ้าเธอพัง! ครู่หนึ่งนั่นคือสิ่งที่เขาคิด

เธอจึงเข้าไปอยู่ในคุก และเขาก็ค่อย ๆ เลิกสนใจคน ๆ นี้ เมื่อเขาได้เห็นเธออีกครั้งหลังจากที่เธอได้รับการปล่อยตัว เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่สดใสและมั่นใจอย่างที่เขาจำได้อีกต่อไป

ในตอนนั้นเขาค่อนข้างรู้สึกผิด แม้ว่ามันจะเป็นเพียงร่องรอยของความรู้สึกผิดก็ตาม…เมื่อความลึกลับทั้งหมดจากเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อนถูกเปิดเผย และเมื่อเขาเห็นว่าความดื้อรั้นฝังลึกลงไปในแก่นแท้ของผู้หญิงคนนี้มากแค่ไหน เขาก็ยิ่งคิดว่าผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะน่าสนใจมาก นี่คือสิ่งที่กระตุ้นให้เขาช่วยเธอหลบหนีมา

ด้วยความประหลาดใจ เขาไม่พบเธออีกต่อไปหลังจากที่เธอหนีออกมา

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม…ฉันบอกว่าฉันชื่อ ไมเคิล ลูเธอร์ ฉันเป็นแขกคนใหม่ที่นี่ พนักงานต้อนรับบอกว่าคุณเป็นเจ้าของที่นี่ ฉันคิดว่าเจ้าของคงเป็นห่วงว่าแขกของเธอจะเป็นยังไงบ้างใช่ไหม?” ไมเคิลจิบชาเบา ๆ แล้วพูดต่อ “นี่มันชาอะไรหรอ? รสชาติดีจริง ๆ”

“ ... ” ผู้หญิงคนนั้นนิ่งงันไปชั่วขณะ หลังจากที่ฟังเขาพูดย้ำชื่อของตัวเอง สมองของเธอก็ยังคงเลอะเทอะงุนงงไปหมด ในที่สุดเธอก็รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้เขาตั้งใจจะทำอะไร เธอไม่สามารถช่วยตัวเองได้ ‘ฉันเดาว่า ฉันใช้ชีวิตที่เรียบง่าย และบริสุทธิ์เกินไป การชงชาสักถ้วย และเอนกายบนเก้าอี้เอนหลังนี้ทุกวัน ทำให้ล้อของฉันหมุนช้าลงในขณะนี้'

ไมเคิลจ้องมองใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังงุนงงด้วยความชื่นชม จากนั้นเขาก็จ้องสำรวจใบหน้าของหญิงสาวสเพื่อหาร่องรอยแห่งความสดใสในวัยเด็กของเธอ มีร่องรอยแห่งความเสียใจอยู่เผยในดวงตาของเขา ดูเหมือนว่าคนที่มีรอยยิ้มอันงดงามจะไม่ปรากฏขึ้นอีกครั้งแล้ว

อย่างไรก็ตาม เขาก็ค่อย ๆ ตระหนักว่าใบหน้าที่ค่อนข้างงุนงง และตอบสนองช้าก็ดูน่าสนใจด้วยเช่นกัน

“ชานี้ดีจริง ๆ” ไมเคิลยกถ้วยน้ำชามาที่ริมฝีปากของเขาแล้วจิบมันอีกครั้ง

เขาเกิดมาหล่อและสวยในคน ๆ เดียวกัน ถึงแม้จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นทางการตามปกติหรือใส่ชุดลำลองเช่นนี้ แต่ก็ยังไม่ทำให้เสน่ห์ของเขาลดลงเลย ริมฝีปากบางและซีดของเขามีสีชมพูระเรื่อขณะที่แตะถ้วยน้ำชา…ในที่สุดผู้หญิงก็คิดออกว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากเห็นสิ่งที่เขากำลัทำ “นั่นคือถ้วยชาของฉัน”