บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 220

มันเป็นช่วงกลางดึก ทุกคนในเมมโมรีโฮมสเตย์กำลังนอนหลับสนิท

คืนที่เอ๋อไห่เงียบมาก

ตอนเช้าอากาศร้อน แต่กลางคืนจะมีลมแรง

ร่างมืดเดินไปที่ประตูมุมหนึ่งของเมมโมรีโฮมสเตย์ มีประตูไม้อยู่ตรงนั้นซึ่งไม่ได้เปิดบ่อยนัก แม้แต่พนักงานประจำของเมมโมรีโฮมสเตย์ก็ไม่เคยเห็นประตูนี้เปิดมาก่อน

หลังจากมีเสียงไขกุญแจก็ถูกดันเข้าไปในรูกุญแจและด้วยการคลิกประตูก็เปิดออก หลังจากนั้นไม่นานบุคคลนั้นก็เดินเข้ามา

เธอคือเจ้าของเมมโมรีโฮมสเตย์

เจ้าของโฮมสเตย์แห่งนี้อารมณ์ดี ใจดี และสงบต่อหน้าทุกคน

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ผู้คนที่รู้จักเธอจะไม่เชื่อ เจ้าของที่มักจะอารมณ์ดีในสายตาของคนอื่นตอนนี้เย็นชา มีความเจ็บปวดในดวงตาของเธอที่เธอไม่สามารถซ่อนได้

ใบหน้าของเธอเย็นชาด้วยความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ เธอกำลังเดินด้วยก้าวที่หนักหน่วง “ฉันมาที่นี่เพื่อพบคุณ” เสียงเรียบ ๆของเธอเอ่ยช้า ๆ

อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากเธอแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นั่นอีกแล้ว

เธอยกขาเดินเข้าไปข้างใน สถานที่ที่เธอคุ้นเคยที่สุดในเมมโมรีโฮมสเตย์ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่เป็นสถานที่แห่งนี้

ไฟไม่ได้เปิดขึ้น เธอเดินไปข้างหน้าในความมืด เธอไม่คุ้นเคยกับสิ่งต่าง ๆภายในห้องนี้

เธอเดินไปข้างหน้าช้า ๆ ตามที่เธอคาดไว้ เธอแตะขอบโต๊ะ จากนั้นมือของเธอก็เริ่มคุ้ยพื้นผิวบนโต๊ะ เมื่อเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของเธอ ไฟก็สว่างขึ้นด้วยการคลิก เธอถือไม้ขีดไฟและมันสั่นเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เดินไปข้างหน้าเพื่อจุดธูปและเทียนบนโต๊ะแล้วจุดไฟด้วยเช่นกัน

“คุณยังจำวันนั้นได้ไหม? ไฟกำลังคำรามและมีผู้คนมากมาย พวกเขาทั้งหมดเฝ้าดูอยู่ข้างนอก บางทีไฟอาจจะใหญ่เกินไปหรือบางทีฉันอาจจะไม่เป็นที่โปรดปราน มีคนมากมายที่นั่น แต่คุณเป็นคนเดียวที่รีบเข้ามา คุณมันเป็นคนโง่…”

เทียนถูกจุดและไม่นานไฟก็ดับลง เธอหยิบธูปจากแท่นบูชาแล้วจุดไฟบนเทียน จากนั้นเธอก็ค่อย ๆติดเข้าไปในกระถางธูป การเคลื่อนไหวของเธอช้า เธอเงยหน้าขึ้นมองภาพของผู้เสียชีวิตที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“เทศกาลผีผู้หิวโหยกลับมาอีกครั้ง เมื่อประตูนรกเปิดคุณช่วยมาเยี่ยมฉันได้ไหม ลูก้า?”

ลูก้ากำลังยิ้มอย่างสดใสบนภาพ ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่หน้ารูปและมองมันอย่างเงียบ ๆ แน่นอนว่าเธอไม่มีรูปของลูก้าหรือขี้เถ้าของเธอ ภาพของลูก้าวาดโดยศิลปินนักเดินทางที่เธอเคยพบใน เอ๋อไห่ภาพนั้นวาดขึ้นจากความทรงจำของเธอเกี่ยวกับลูก้า

เธอยิ้มอย่างสดใส

หญิงสาวกำหมัดแน่น

“เราแยกจากกันด้วยความเป็นและความตาย…ลูก้า คุณมาพบฉันได้ไหม?” หญิงสาวรู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อในลำคอ “ก่อนที่จะมาถึงเอ๋อไห่ฉันฝันถึงคุณทุกคืน ทำไมคุณถึงหยุดมาหาฉันหลังจากที่ฉันทำความฝันของคุณสำเร็จ?”

หญิงสาวพูดพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาของเธอ “ลูก้า ถ้าคุณหยุดปรากฏตัวในความฝันของฉัน ฉันจะลืมไปเลยว่าคุณหน้าตาเป็นอย่างไร”

เธอปฏิเสธที่จะบอกว่าเธอเหงา แต่เธอเหงาจริง ๆ

เธอคิดถึงลูก้า แต่ลูก้าหยุดปรากฏตัวในความฝันของเธอ

โจโจ้น่าทึ่งมาก แต่เธอไม่สามารถสัมผัสหัวใจของเธอได้

เธอบอกว่าเธอจะใช้ชีวิตในแต่ละวันให้เต็มที่เหมือนที่สัญญาไว้ในกรงเหล็กนั้น ลูก้าบอกว่าเธอต้องการมองท้องฟ้า ทะเล และเมฆในขณะที่อยู่อย่างสงบสุขไปตลอดชีวิต

เธอใช้ชีวิตไปวัน ๆ ตามที่ลูก้าต้องการ เธอจะนอนบนเก้าอี้ผ้าใบและมองไปที่ทิวทัศน์ขณะดื่มชา อย่างไรก็ตาม เธอจะรู้สึกหนักมากจนหายใจไม่ออก

เธอหมอบลงและหยิบเงินกระดาษที่เธอเตรียมมา เธอโยนพวกมันเข้าไปในเตาไฟขณะที่คุยกับลูก้าราวกับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และราวกับว่าเธออยู่ที่นั่นกับเธอ

“คุณไม่มีครอบครัว ดังนั้นฉันคือครอบครัวของคุณ แต่อย่าโชคร้ายไปเจอเพื่อนแบบฉันที่จะพาคุณตกต่ำไปที่นั่น”

เธอคุยกับลูก้าต่อไป เธอลุกขึ้นยืนเมื่อเงินกระดาษหมด เธอหมอบอยู่นานเกินไปดังนั้นเมื่อเธอยืนขึ้นขาของเธอจึงรู้สึกอ่อนแรง เธอกำลังจะล้มลงข้างหลัง

เธอไม่มีเวลาที่จะกรีดร้อง เธอรู้ว่ามันจะค่อนข้างจะเป็นการล้มที่แย่

ทันใดนั้น มีแขนเกี่ยวรอบเอวของเธอและหยุดการล้มของเธอ

"ระวัง"

หญิงสาวมองไปข้างหลังของเธอโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอเห็นคนที่อยู่ตรงนั่น การแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไป "คุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เธอมองไปที่ประตูด้วยหางตาของเธฮ เธอจำได้ชัดเจนว่าเธอปิดประตูอย่างดีเมื่อเธอเข้ามา

เธอมองคนข้างหลังอย่างระมัดระวัง เขาเห็นมากเท่าไร? เขาได้ยินมากแค่ไหน?

ปัง ปัง ปัง!

เขาเคาะประตูอย่างเร่งรีบ โจเซฟที่กระวนกระวายผู้ซึ่งเพิ่งจะหลับไป เขาเป็นคนใจร้อน "นั่นใครน่ะ?"

“พ่อ เปิดประตู ผมเอง"

เมื่อโจเซฟได้ยินว่าเป็นเจสัน การแสดงออกของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย มาดามดันน์ก็ตื่นจากการหลับใหลเช่นกัน “เจสันพ่อของลูกกำลังจะเข้านอน พรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”

คนที่ประตูไม่ยอมออกไป

“พ่อ ได้โปรดเปิดประตู มันสำคัญมาก"

โจเซฟผลักมาดามดันน์เบา ๆ “ไปเปิดประตู”

มาดามดันน์กลอกตา เธอใส่ชุดสบาย ๆ แล้วเดินไปที่ประตู เธอไม่มีความสุข

“เจสัน มันดึกแล้ว…” เธอพูดขณะเปิดประตู

เมื่อประตูเปิดออกลูกชายของเธอก็พุ่งเข้าใส่ราวกับพายุไต้ฝุ่น เสื้อคาร์ดิแกนบนตัวของ มาดามดันน์ถูกผลักลงไปกองกับพื้น “นี่ ลูก…”

“พ่อ พวกคุณรู้ว่าพี่สาวของผมอยู่ที่ไหนใช่ไหม?” เมื่อเจสันเข้ามา เขาถามโจเซฟโดยไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว

บรรยากาศในห้องเย็นขึ้นเรื่อย ๆ

หน้าของโจเซฟตกลง “ลูกมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไหร่”

"เจน! เจน ดันน์!”

“ไม่มีเจนหรือเจน ดันน์ในบ้านของเรา หยุดพูดถึงผู้หญิงที่ไม่ซื่อสัตย์คนนี้อีกต่อไป ดีล่ะ มันดึกแล้ว กลับไปที่นอน"

"พ่อ! ฉันได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว! ทั้งคุณ และแม่ไม่ตรงกับฉัน!” ในรายงานสามฉบับที่เขาอ่านก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นผลการวินิจฉัยของเขาในขณะที่อีกสองรายงานระบุว่าพ่อแม่ของเขาไม่ตรงกับเขา เขาได้รับรายงานจากการตรวจร่างกายของพ่อแม่ของเขาหลังจากพบอาการของเขาและขอให้แพทย์ที่เขารู้จักทำการทดสอบเพื่อดูว่าพ่อแม่ของเขาตรงกับเขาหรือไม่”