บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 220

มันเป็นช่วงกลางดึก ทุกคนในเมมโมรีโฮมสเตย์กำลังนอนหลับสนิท

คืนที่เอ๋อไห่เงียบมาก

ตอนเช้าอากาศร้อน แต่กลางคืนจะมีลมแรง

ร่างมืดเดินไปที่ประตูมุมหนึ่งของเมมโมรีโฮมสเตย์ มีประตูไม้อยู่ตรงนั้นซึ่งไม่ได้เปิดบ่อยนัก แม้แต่พนักงานประจำของเมมโมรีโฮมสเตย์ก็ไม่เคยเห็นประตูนี้เปิดมาก่อน

หลังจากมีเสียงไขกุญแจก็ถูกดันเข้าไปในรูกุญแจและด้วยการคลิกประตูก็เปิดออก หลังจากนั้นไม่นานบุคคลนั้นก็เดินเข้ามา

เธอคือเจ้าของเมมโมรีโฮมสเตย์

เจ้าของโฮมสเตย์แห่งนี้อารมณ์ดี ใจดี และสงบต่อหน้าทุกคน

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ ผู้คนที่รู้จักเธอจะไม่เชื่อ เจ้าของที่มักจะอารมณ์ดีในสายตาของคนอื่นตอนนี้เย็นชา มีความเจ็บปวดในดวงตาของเธอที่เธอไม่สามารถซ่อนได้

ใบหน้าของเธอเย็นชาด้วยความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ เธอกำลังเดินด้วยก้าวที่หนักหน่วง “ฉันมาที่นี่เพื่อพบคุณ” เสียงเรียบ ๆของเธอเอ่ยช้า ๆ

อย่างไรก็ตาม นอกเหนือจากเธอแล้ว ไม่มีใครอยู่ที่นั่นอีกแล้ว

เธอยกขาเดินเข้าไปข้างใน สถานที่ที่เธอคุ้นเคยที่สุดในเมมโมรีโฮมสเตย์ไม่ใช่ห้องของเธอ แต่เป็นสถานที่แห่งนี้

ไฟไม่ได้เปิดขึ้น เธอเดินไปข้างหน้าในความมืด เธอไม่คุ้นเคยกับสิ่งต่าง ๆภายในห้องนี้

เธอเดินไปข้างหน้าช้า ๆ ตามที่เธอคาดไว้ เธอแตะขอบโต๊ะ จากนั้นมือของเธอก็เริ่มคุ้ยพื้นผิวบนโต๊ะ เมื่อเธอรู้สึกว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของเธอ ไฟก็สว่างขึ้นด้วยการคลิก เธอถือไม้ขีดไฟและมันสั่นเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เดินไปข้างหน้าเพื่อจุดธูปและเทียนบนโต๊ะแล้วจุดไฟด้วยเช่นกัน

“คุณยังจำวันนั้นได้ไหม? ไฟกำลังคำรามและมีผู้คนมากมาย พวกเขาทั้งหมดเฝ้าดูอยู่ข้างนอก บางทีไฟอาจจะใหญ่เกินไปหรือบางทีฉันอาจจะไม่เป็นที่โปรดปราน มีคนมากมายที่นั่น แต่คุณเป็นคนเดียวที่รีบเข้ามา คุณมันเป็นคนโง่…”

เทียนถูกจุดและไม่นานไฟก็ดับลง เธอหยิบธูปจากแท่นบูชาแล้วจุดไฟบนเทียน จากนั้นเธอก็ค่อย ๆติดเข้าไปในกระถางธูป การเคลื่อนไหวของเธอช้า เธอเงยหน้าขึ้นมองภาพของผู้เสียชีวิตที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“เทศกาลผีผู้หิวโหยกลับมาอีกครั้ง เมื่อประตูนรกเปิดคุณช่วยมาเยี่ยมฉันได้ไหม ลูก้า?”

ลูก้ากำลังยิ้มอย่างสดใสบนภาพ ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่หน้ารูปและมองมันอย่างเงียบ ๆ แน่นอนว่าเธอไม่มีรูปของลูก้าหรือขี้เถ้าของเธอ ภาพของลูก้าวาดโดยศิลปินนักเดินทางที่เธอเคยพบใน เอ๋อไห่ภาพนั้นวาดขึ้นจากความทรงจำของเธอเกี่ยวกับลูก้า

เธอยิ้มอย่างสดใส

หญิงสาวกำหมัดแน่น

“เราแยกจากกันด้วยความเป็นและความตาย…ลูก้า คุณมาพบฉันได้ไหม?” หญิงสาวรู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อในลำคอ “ก่อนที่จะมาถึงเอ๋อไห่ฉันฝันถึงคุณทุกคืน ทำไมคุณถึงหยุดมาหาฉันหลังจากที่ฉันทำความฝันของคุณสำเร็จ?”

หญิงสาวพูดพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอในดวงตาของเธอ “ลูก้า ถ้าคุณหยุดปรากฏตัวในความฝันของฉัน ฉันจะลืมไปเลยว่าคุณหน้าตาเป็นอย่างไร”

เธอปฏิเสธที่จะบอกว่าเธอเหงา แต่เธอเหงาจริง ๆ

เธอคิดถึงลูก้า แต่ลูก้าหยุดปรากฏตัวในความฝันของเธอ

โจโจ้น่าทึ่งมาก แต่เธอไม่สามารถสัมผัสหัวใจของเธอได้

เธอบอกว่าเธอจะใช้ชีวิตในแต่ละวันให้เต็มที่เหมือนที่สัญญาไว้ในกรงเหล็กนั้น ลูก้าบอกว่าเธอต้องการมองท้องฟ้า ทะเล และเมฆในขณะที่อยู่อย่างสงบสุขไปตลอดชีวิต

เธอใช้ชีวิตไปวัน ๆ ตามที่ลูก้าต้องการ เธอจะนอนบนเก้าอี้ผ้าใบและมองไปที่ทิวทัศน์ขณะดื่มชา อย่างไรก็ตาม เธอจะรู้สึกหนักมากจนหายใจไม่ออก

เธอหมอบลงและหยิบเงินกระดาษที่เธอเตรียมมา เธอโยนพวกมันเข้าไปในเตาไฟขณะที่คุยกับลูก้าราวกับว่าเธอยังมีชีวิตอยู่และราวกับว่าเธออยู่ที่นั่นกับเธอ

“คุณไม่มีครอบครัว ดังนั้นฉันคือครอบครัวของคุณ แต่อย่าโชคร้ายไปเจอเพื่อนแบบฉันที่จะพาคุณตกต่ำไปที่นั่น”

เธอคุยกับลูก้าต่อไป เธอลุกขึ้นยืนเมื่อเงินกระดาษหมด เธอหมอบอยู่นานเกินไปดังนั้นเมื่อเธอยืนขึ้นขาของเธอจึงรู้สึกอ่อนแรง เธอกำลังจะล้มลงข้างหลัง

เธอไม่มีเวลาที่จะกรีดร้อง เธอรู้ว่ามันจะค่อนข้างจะเป็นการล้มที่แย่

ทันใดนั้น มีแขนเกี่ยวรอบเอวของเธอและหยุดการล้มของเธอ

"ระวัง"

หญิงสาวมองไปข้างหลังของเธอโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอเห็นคนที่อยู่ตรงนั่น การแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไป "คุณมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?" เธอมองไปที่ประตูด้วยหางตาของเธฮ เธอจำได้ชัดเจนว่าเธอปิดประตูอย่างดีเมื่อเธอเข้ามา

เธอมองคนข้างหลังอย่างระมัดระวัง เขาเห็นมากเท่าไร? เขาได้ยินมากแค่ไหน?