บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 221
สรุปบท บทที่ 221 นี้คือความจริง: บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
บทที่ 221 นี้คือความจริง – ตอนที่ต้องอ่านของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
ตอนนี้ของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย โดย ฉี แม่น้ำสายเก่า ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายRomanceทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 221 นี้คือความจริง จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ภายในห้องนอนไม่มีเสียงพูดคุยใด ๆ
มันเป็นเพียงความเงียบงัน บรรยากาศน่ากลัวมาก
ทันใดนั้น...
“ลูกชาย นี่ลูกพูดว่าอะไรนะ?”
มาดามดันน์เบิกตากว้าง เธอมองไปที่เจสันอย่างคาดหวัง เธอหวังว่าเธอจะได้ยินเขาผิด
เจสันกดริมฝีปากเข้าหากัน “ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว”
ริมฝีปากของเขาซีด แม้ว่าแพทย์จะบอกว่ามีวิธีการรักษาสำหรับสิ่งนี้ แต่เขาก็รู้วิธีที่ดีที่สุดในการกำจัดความเจ็บป่วยนี้คือการได้รับไตใหม่
มาดามดันน์ไม่สามารถรับสิ่งนี้ได้ ร่างกายของเธอสั่น และเธอก็เกาะกำแพงไว้ข้าง ๆเธอเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองล้มลง
โจเซฟมองไปที่รายงานสามฉบับที่เจสันโยนลงไปและหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้น เขาถามว่า “รายงานพวกนี้คืออะไร? ลูกได้รับรายงานของเราได้อย่างไร?”
เจสันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าตรงหน้าซึ่งคล้ายกับเขาด้วยความไม่เชื่อ
"พ่อ! ฉันเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว! ในตอนนี้ พ่อไม่ได้กังวลเกี่ยวกับร่างกายของผม แต่ถามว่าผมได้รับรายงานเหล่านี้มาอย่างไรงั้นเหรอ?”
มาดามดันน์รีบวิ่งเข้าไป “ลูกเอ๋ย ลูก! อย่าอารมณ์เสีย พ่อของลูกจะไม่สนใจลูกได้อย่างไร?”
โจเซฟรู้ว่าเขาไม่สามารถชนะได้ด้วยหลักการ เขาขมวดคิ้ว “พ่อถามแกเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะแม่ของแกและฉันยังไม่ได้ทำการทดสอบใด ๆ”
เจสันกำหมัดแน่น “พ่อและแม่ไม่ได้ตรวจร่างกายทุก 2 ปีเมื่อสัปดาห์ที่แล้วหรือ? ผมขอให้เพื่อนของผมดึงตัวอย่างของพวกคุณมาให้ผม”
ตอนนี้โจเซฟเข้าใจแล้ว
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ทำไมแกถึงทำตัวส่อเสียดเกี่ยวกับเรื่องนี้? ถ้าแกบอกเราตรง ๆแกคิดว่าเราจะไม่ไปโรงพยาบาลเพื่อดูว่าเราจะเหมาะกับแกหรือเปล่างั้นหรือ?”
“พ่อของลูกพูดถูก ลูกคิดว่าเราจะปล่อยให้ลูกชายของเราต้องทนทุกข์ทรมานงั้นหรือ?”
เจสันรู้สึกหวาดกลัว เขาหลับตาและหมัดของเขาก็สั่น เขาลืมตาขึ้น
“ถ้าผมไม่ได้ขอให้เพื่อนทำการทดสอบกับกลุ่มตัวอย่างของพวกคุณ ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณจะแค่ละทิ้งผมและปฏิเสธที่จะช่วยผมเมื่อเราไปโรงพยาบาลในภายหลัง? ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณจะไม่ทำอะไรบางอย่างกับผลลัพธ์?”
“เจสันลูกกำลังพูดถึงอะไร? ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของเรา!” มาดามดันน์มองลูกชายของเธออย่างไม่เชื่อ คำกล่าวหาของลูกชายของเธอยังคงดังอยู่ในหูของเธอ นี่คือลูกชายของเธอ! เขาคิดกับเธอแบบนี้ได้ยังไง?
“เจสัน ลูกพูดถึงพ่อแม่ของลูกแบบนี้ได้อย่างไร? ลูกคิดว่าพ่อแม่ของลูกเห็นแก่ตัวมากจนเราไม่ยอมรักษาเลือดเนื้อและชีวิตของเราเองหรือ?”
มาดามดันน์กำลังร้องไห้อย่างหนัก เจสันไม่แยแส เขาหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ? พวกคุณไม่เห็นแก่ตัวเหรอ?
“แล้วเจนล่ะ?
“เจนก็เป็นเลือดเนื้อของคุณเช่นกัน!
“คุณไม่เพิกเฉย และละทิ้งเธอไปงั้นหรือ?”
“นั่นคือ…นั่นคือ…”
"นั่นอะไร? เพราะสจ๊วตมีอำนาจมากเกินไปและพวกคุณกำลังถูกฌอนคุกคามงั้นหรือ?”
เจสันหัวเราะอย่างเย็นชาและมองไปที่มาดามดันน์ “ผมจะเชื่อคุณได้อย่างไร?”
ทันใดนั้นหมัดก็เข้าที่ใบหน้าของเขา “เจ้าโง่ดื้อด้าน!” ใบหน้าของโจเซฟมืดลงขณะที่เขาจับจ้องไปที่เจสัน
“โจเซฟ! โจเซฟ! หยุดตีเขา! หยุดนะ!" มาดามดันน์รู้สึกทุกข์ใจแทนลูกชาย เธอยืนอยู่ระหว่างพ่อลูกเพื่อห้ามสามีของเธอ
“เจสันป่วย! เขาแค่กังวล มันคือมะเร็งเม็ดเลือดขาว! คุณต้องการให้เขาทำอะไรอีก? เขายังเป็นเด็ก เขายังไม่มีครอบครัวและเขาต้องเผชิญกับความตายแล้ว คุณคิดว่าเขาสามารถไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนได้งั้นหรือ? คุณคิดว่าเขาสามารถทำตัวเหมือนคนทั่วไปได้งั้นหรือ?
“โจเซฟ เจสันเป็นลูกชายของเรา เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเรา!”
ใบหน้าของมาดามดันน์ซีดขาวราวกับกระดาษ เธอรู้สึกสะเทือนใจเมื่อตะโกนว่า “เป็นไปไม่ได้!”
“แม่หมายความว่าอะไรเป็นไปไม่ได้? แม่! คุณต้องการที่จะรักษาฉันหรือไม่?” เจสันถามอย่างร้อนรน
“เป็นไปไม่ได้ มีความบังเอิญเช่นนี้ในโลกได้อย่างไร?” เธอปฏิเสธที่จะเชื่อเรื่องนี้ เธอปฏิเสธที่จะเชื่อเรื่องนี้ เธอไม่ยอมเชื่อเรื่องนี้!
“แม่หมายถึงอะไรเหรอที่ว่าบังเอิญ? เจนเป็นน้องสาวของผม มีโอกาสสูงที่เธอจะเป็นคู่ที่ตรงกันเพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”
เจสันไม่เข้าใจ ทำไมแม่ของเขาถึงทำตัวแปลก ๆ ตอนนี้? มันแปลกมาก
“เจสัน!” มาดามดันน์คว้าเสื้อของเจสันแน่นในทันใด “ล-ลูกแน่ใจหรือ?”
ในโลกนี้มีเรื่องบังเอิญแบบนั้นจริง ๆงั้นหรือ?
“แม่ เป็นอะไรไป?”
“เจน…เจนไม่ใช่ลูกสาวของฉัน” ใบหน้าของมาดามดันน์ซีดเผือก หลังจากที่เธอพูดแบบนั้นก็เหมือนกับว่าเธอใช้พลังงานทั้งหมดจนหมด เธอเดินโซซัดโซเซและทรุดตัวลงกับร่างของเจสัน
“แม่ คุณกำลังพูดถึงอะไร?”
"มันเป็นความจริง เจนไม่ใช่ลูกสาวของฉัน ลูกมีน้องสาว แต่ไม่ใช่เธอ พอแม่คลอด แม่คลอดธรรมชาติ แม่มีสติมาก ฉันรู้ว่าฉันได้ให้กำเนิดลูกสาว พยาบาลมีหน้าที่ทำความสะอาดทารกแรกเกิด เมื่อเธอทำเสร็จแล้ว ฉันขอให้เธอปล่อยให้ฉันอุ้มลูก ลูกสาวของฉันไม่มีไฝที่ด้านล่างของเท้าของเธอ อย่างไรก็ตามมีไฝที่ด้านล่างของเท้าขวาของเจน
“ฉันไม่กล้าพูดอะไร ฉันต้องการพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดีเอ็นเอ อย่างไรก็ตาม คุณปู่ของลูกชอบเธอมากและต่อมาเธอก็ได้รับการเลี้ยงดูจากคุณปู่ของลูก เธอฉลาดมาตั้งแต่เล็ก ถ้าคุณปู่ของลูกพบว่าฉันพาเธอมาที่นั่น ...
“คุณปู่ของลูกไม่ชอบแม่ขนาดนั้น” มาดามดันน์กลัวว่าถ้าคนอื่นรู้ว่าเธอไปตรวจดีเอ็นเอ พวกเขาจะคิดว่าเธอมีความสัมพันธ์ที่ไม่เหมาะสมกับผู้ชายคนอื่น
“เธอยังเป็นผู้หญิงอยู่ ดังนั้นฉันคิดว่ามันจะไม่ส่งผลอะไรกับลูก จากนั้นเธอก็ทำอย่างนั้นกับตัวเอง ฉันไม่ได้หยุดเธอ ฉันรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยด้วยซ้ำ”
เจสันตกใจมาก
ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงเย้ยหยัน “คุณมันดื้อดึง คุณคิดว่านายท่านอาวุโสจะให้หลานสาวของคนอื่นงั้นหรือ?” โจเซฟพูดในด้านหนึ่ง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
‘ งั้นเขาจะช่วยให้เธอฟื้นคืนความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีที่หายไป -’ โอ๊ย ก็มึงนั่นแหล่ะเป็นคนทำให้เจนตกอยู่ในสภาพแบบนี้...
อ่านแล้วก็อึดอัดแทน อยากให้ความจริงเปิดเผยเร็ว ๆ และเจนสามารถออกไปใช้ชีวิตดี ๆ อยู่ห่าง ๆ จากคนสารเลวพวกนี้ ไม่อยากให้ให้อภัยใครเลย...