บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 221

ภายในห้องนอนไม่มีเสียงพูดคุยใด ๆ

มันเป็นเพียงความเงียบงัน บรรยากาศน่ากลัวมาก

ทันใดนั้น...

“ลูกชาย นี่ลูกพูดว่าอะไรนะ?”

มาดามดันน์เบิกตากว้าง เธอมองไปที่เจสันอย่างคาดหวัง เธอหวังว่าเธอจะได้ยินเขาผิด

เจสันกดริมฝีปากเข้าหากัน “ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว”

ริมฝีปากของเขาซีด แม้ว่าแพทย์จะบอกว่ามีวิธีการรักษาสำหรับสิ่งนี้ แต่เขาก็รู้วิธีที่ดีที่สุดในการกำจัดความเจ็บป่วยนี้คือการได้รับไตใหม่

มาดามดันน์ไม่สามารถรับสิ่งนี้ได้ ร่างกายของเธอสั่น และเธอก็เกาะกำแพงไว้ข้าง ๆเธอเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองล้มลง

โจเซฟมองไปที่รายงานสามฉบับที่เจสันโยนลงไปและหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้น เขาถามว่า “รายงานพวกนี้คืออะไร? ลูกได้รับรายงานของเราได้อย่างไร?”

เจสันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าตรงหน้าซึ่งคล้ายกับเขาด้วยความไม่เชื่อ

"พ่อ! ฉันเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว! ในตอนนี้ พ่อไม่ได้กังวลเกี่ยวกับร่างกายของผม แต่ถามว่าผมได้รับรายงานเหล่านี้มาอย่างไรงั้นเหรอ?”

มาดามดันน์รีบวิ่งเข้าไป “ลูกเอ๋ย ลูก! อย่าอารมณ์เสีย พ่อของลูกจะไม่สนใจลูกได้อย่างไร?”

โจเซฟรู้ว่าเขาไม่สามารถชนะได้ด้วยหลักการ เขาขมวดคิ้ว “พ่อถามแกเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะแม่ของแกและฉันยังไม่ได้ทำการทดสอบใด ๆ”

เจสันกำหมัดแน่น “พ่อและแม่ไม่ได้ตรวจร่างกายทุก 2 ปีเมื่อสัปดาห์ที่แล้วหรือ? ผมขอให้เพื่อนของผมดึงตัวอย่างของพวกคุณมาให้ผม”

ตอนนี้โจเซฟเข้าใจแล้ว

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทำไมแกถึงทำตัวส่อเสียดเกี่ยวกับเรื่องนี้? ถ้าแกบอกเราตรง ๆแกคิดว่าเราจะไม่ไปโรงพยาบาลเพื่อดูว่าเราจะเหมาะกับแกหรือเปล่างั้นหรือ?”

“พ่อของลูกพูดถูก ลูกคิดว่าเราจะปล่อยให้ลูกชายของเราต้องทนทุกข์ทรมานงั้นหรือ?”

เจสันรู้สึกหวาดกลัว เขาหลับตาและหมัดของเขาก็สั่น เขาลืมตาขึ้น

“ถ้าผมไม่ได้ขอให้เพื่อนทำการทดสอบกับกลุ่มตัวอย่างของพวกคุณ ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณจะแค่ละทิ้งผมและปฏิเสธที่จะช่วยผมเมื่อเราไปโรงพยาบาลในภายหลัง? ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณจะไม่ทำอะไรบางอย่างกับผลลัพธ์?”

“เจสันลูกกำลังพูดถึงอะไร? ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของเรา!” มาดามดันน์มองลูกชายของเธออย่างไม่เชื่อ คำกล่าวหาของลูกชายของเธอยังคงดังอยู่ในหูของเธอ นี่คือลูกชายของเธอ! เขาคิดกับเธอแบบนี้ได้ยังไง?

“เจสัน ลูกพูดถึงพ่อแม่ของลูกแบบนี้ได้อย่างไร? ลูกคิดว่าพ่อแม่ของลูกเห็นแก่ตัวมากจนเราไม่ยอมรักษาเลือดเนื้อและชีวิตของเราเองหรือ?”

มาดามดันน์กำลังร้องไห้อย่างหนัก เจสันไม่แยแส เขาหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ? พวกคุณไม่เห็นแก่ตัวเหรอ?

“แล้วเจนล่ะ?

“เจนก็เป็นเลือดเนื้อของคุณเช่นกัน!

“คุณไม่เพิกเฉย และละทิ้งเธอไปงั้นหรือ?”

“นั่นคือ…นั่นคือ…”

"นั่นอะไร? เพราะสจ๊วตมีอำนาจมากเกินไปและพวกคุณกำลังถูกฌอนคุกคามงั้นหรือ?”

เจสันหัวเราะอย่างเย็นชาและมองไปที่มาดามดันน์ “ผมจะเชื่อคุณได้อย่างไร?”

ทันใดนั้นหมัดก็เข้าที่ใบหน้าของเขา “เจ้าโง่ดื้อด้าน!” ใบหน้าของโจเซฟมืดลงขณะที่เขาจับจ้องไปที่เจสัน

“โจเซฟ! โจเซฟ! หยุดตีเขา! หยุดนะ!" มาดามดันน์รู้สึกทุกข์ใจแทนลูกชาย เธอยืนอยู่ระหว่างพ่อลูกเพื่อห้ามสามีของเธอ

“เจสันป่วย! เขาแค่กังวล มันคือมะเร็งเม็ดเลือดขาว! คุณต้องการให้เขาทำอะไรอีก? เขายังเป็นเด็ก เขายังไม่มีครอบครัวและเขาต้องเผชิญกับความตายแล้ว คุณคิดว่าเขาสามารถไม่เป็นทุกข์เป็นร้อนได้งั้นหรือ? คุณคิดว่าเขาสามารถทำตัวเหมือนคนทั่วไปได้งั้นหรือ?

“โจเซฟ เจสันเป็นลูกชายของเรา เขาเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเรา!”