บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 230

เขารู้สึกเสียใจกับมัน

ทันทีที่เขาเห็นผู้หญิงคนนั้นหลังแข็ง เขาก็เริ่มเสียใจกับมันทันที

“เจน ดันน์…” เสียงเงียบของหญิงสาวพูดเบา ๆ ราวกับว่าเธอได้เจาะลึกความทรงจำของเธอ ร่างกายของไมเคิลสั่นสะท้านและเขามองหญิงสาวที่บันไดด้วยความวิตกกังวล รอให้เธอพูดต่อ…“นั่นคือใคร?”

หัวใจของไมเคิลเต้นผิดจังหวะ เขามองเธอด้วยความไม่เชื่อขณะที่เธอค่อย ๆเดินจากไป

เขาคิดว่าเธอจะต้องระเบิด เธอจะต้องโกรธเขาและต้องการที่จะรู้ว่าเขาเป็นใคร เขารู้จักชื่อของเธอได้อย่างไร

เขาคิดถึงความเป็นไปได้ทุกอย่าง แต่เขาไม่เคยคิดว่าเธอจะทำเฉยเมยเช่นนี้

เช่นนั้น เธอปฏิเสธชื่อนั้น เธอยัง... หักล้างการมีอยู่ของตัวเองงั้นหรือ?

ณ ขณะนั้น เขาพูดไม่ออก จริง ๆแล้วเขากลัวเกินกว่าที่จะวิ่งเข้าไปหาเธอและเรียกร้องอยากรู้ว่า

ทำไม

โจโจ้กระโดดและข้ามไปหาเขาพร้อมกับชุดปฐมพยาบาล ไมเคิลมองไปที่เธอ ได้ยินเสียงอันไพเราะและร่าเริงของเธอ เธอเป็นแสงตะวันเสมอ

ช่างแตกต่างจาก... ผู้หญิงคนนั้น

บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุที่ผู้หญิงคนนั้นยืนกรานที่จะเก็บโจโจ้ไว้ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเด็กสาวไม่เหมาะกับอุตสาหกรรมการบริการมากนัก เพื่ออยู่เคียงข้างเธอ

“เฮ้ ไมเคิล คุณเจ็บมือได้อย่างไร? มันดูแย่จริง ๆ”

โจโจ้ไม่ใช่คนประเภทที่รู้สึกว่าบรรยากาศดับลง ไมเคิลดึงมือกลับมาและพูดว่า "มันไม่เป็นไร ปล่อยให้ผู้ช่วยผมจัดการเอง"

ตอนนี้ เขาไม่ต้องการผู้หญิงคนไหนอยู่รอบตัวเขา แม้แต่โจโจ้ ที่มักจะสดใสและปฏิบัติกับเขาเหมือนพี่ชาย

ผู้ช่วยของเขาเดินมาหาเธอและหยิบคัตตอลบัตพร้อมแอลกอฮอล์จากมือของโจโจ้

…

คืนนั้นมีลมกรรโชกแรง

ความแตกต่างของอุณหภูมิที่เอ๋อไห่มีแนวโน้มที่จะมากกว่าบางแห่งบนที่ราบ

ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องที่ซ่อนตัวที่สุดในเมมโมรีโฮมสเตย์

เธอแค่ยืนอยู่ที่นั่นและเหม่อมองอย่างว่างเปล่า

ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่นั่นมานานแค่ไหนและกำลังคิดอะไรอยู่

ใครบางคนผลักเปิดประตูไม้ออก

“ผมรู้ว่าคุณจะต้องอยู่ที่นี่”

ชายร่างใหญ่ยืนอยู่ตรงกรอบประตู

ไมเคิลมองไปที่หญิงสาวในห้อง ดวงตาของเขามืดลงและริมฝีปากบางของเขาก็แยกจากกันขณะที่เขาพูดว่า

“แน่ใจเหรอว่าไม่อยากมากับผม?”

ความคิดของเขาเปล่งประกายในดวงตาของเขา และในที่สุดเขาก็พูด

"เขากำลังมา"

ไมเคิลไม่ได้ระบุว่าเขาหมายถึงใคร แต่เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไร ที่ใช้ชีวิตทุกวันเหมือนตุ๊กตาไม้ จู่ ๆก็หน้าซีดและตื่นตระหนกเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น

ครู่หนึ่ง เขารู้สึกเจ็บแปลบในอก เขาแทบอยากจะหัวเราะ “ผมไม่เคยบอกว่า ‘เขา’ หมายถึงใคร”

เขายิ้มอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง

ผู้ชายคนนั้นมีผลต่อเธอแบบไหนกัน?

“ใคร…ที่คุณหมายถึง?” หญิงสาวรู้สึกถึงความแห้งกร้านในลำคอ เสียงของเธอแหบขณะที่เธอถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ไมเคิลหลับตาและเปิดพวกมันขึ้นอีกครั้ง “คุณต้องทำตัวแบบนั้นงั้นหรอ…? เจน ดันน์ คุณทำร้ายจิตใจของผมมากมาย ผมไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้มาก่อน”

“ฉัน…ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี” เธอกล่าว “ได้โปรดออกไปพรุ่งนี้”

“ฌอน สจ๊วตจะมาที่นี่เร็ว ๆ นี้ แน่ใจเหรอว่าไม่อยากมากับผม?” เขาพูด “ผมจะพาคุณหนีไป ยังมีเวลา ถ้าคุณไม่ออกไปตอนนี้ มันจะสายเกินไป”

ไมเคิลเห็นผู้หญิงคนนั้นหันกลับมา กอดรูปของผู้ตายไว้แนบอก เธอยืนอยู่ตรงนั้นและส่ายหัวพูดอย่างตั้งใจว่า “ฉันจะไม่ไป”

เธอไม่ยอมจากไป นี่คือที่ที่เธอจะอยู่ไปชั่วชีวิต

“แม้ว่าเขาจะมา เขาก็ไม่สามารถพาฉันไปได้” เธอกล่าว

“ฮ่า ฮ่า ~ คุณรู้จักเขาดีกว่าผม คุณคิดว่าคุณสามารถหยุดเขาได้จริง ๆหรือหากเขาตั้งใจที่จะทำอะไร?” ไมเคิลกล่าวประชดประชัน “เขาตามหามานานมาก คุณคิดว่าเขาจะปล่อยคุณไปจริง ๆเหรอ? คุณจะหยุดเขาได้ไหมเมื่อเขาไม่ทำ? "

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นและพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น “ฉันจะไม่ไป และเขาก็พาฉันไปไม่ได้”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น เธอก็วางรูปนั้นกลับไปที่โต๊ะแล้วค่อย ๆเดินไปที่ประตู "ดึกแล้ว โปรดกลับไปที่ห้องของคุณ คุณลูเธอร์ ไม่มีสิ่งอื่นใดที่ฉันสามารถช่วยคุณได้”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงปิดประตูและล็อคมันโดยไม่มีคำพูดใด ๆ โดยไม่สนใจผู้ชายคนนั้นและเดินผ่านสายลมยามค่ำคืน

…

บ่ายวันรุ่งขึ้น

เธอได้รับข้อความ

“เฮ้ บอสเมมโมรีโฮมสเตย์ จู่ ๆก็มีกลุ่มคนแปลกหน้าก็ปรากฏตัวขึ้นในเมือง ทุกคนสวมสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว และรองเท้าหนังสีดำ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังตามหาคุณอยู่”

เป็นข้อความจากหญิงเจ้าของร้านชุดน้ำชา

หัวใจของผู้หญิงพุ่งเข้าไปในลำคอและเธอรู้สึกตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล

เธอบอกตัวเองว่า "อย่าตกใจ อย่ากลัว เขาอยู่ที่เมืองโบราณต้าหลี่ เขาจะไม่พบฉัน'

นอกจากนี้เอ๋อไห่มีขนาดใหญ่มาก แม้ว่าเธอจะรู้จักกับคนบางคนในเมืองโบราณต้าหลี่ในช่วงสามปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักเธอ

เธอโทรหาเพื่อน ๆ ที่เธอรู้จักทันทีและขอให้พวกเขาอย่าเปิดเผยที่อยู่ของเธอ

วันนั้นดูสงบสุข แต่จริง ๆแล้วมันผ่านไปด้วยความกลัวและความกังวลในส่วนของเธอ

ไมเคิล ลูเธอร์ยังคงอยู่ที่นี่ เขาเป็นแขกที่นี่และไม่ได้ผิดสัญญาที่เขาเซ็นไว้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถไล่เขาออกไปได้แม้ว่าเธอจะต้องการก็ตาม

“ทำไมคุณไม่ถามผม ว่าผมเป็นใคร?” ในช่วงบ่ายที่แดดจ้า ไมเคิลดักรอผู้หญิงที่หลบเขาอยู่แถวมุมหนึ่ง “คุณกำลังหลบหน้าผม”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้น “ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณ ฉันทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของคุณเอง"

“เพื่อประโยชน์ของผม เพื่อประโยชน์ของผม คุณมักจะพูดว่ามันเพื่อประโยชน์ของผม

“ความจริงแล้วคุณทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง คุณไม่ต้องการให้คนอื่นอกหักเพราะความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของคุณ และคุณไม่ต้องการเป็นหนี้ใคร ผมถูกไหม?!"

“มันผิดหรือเปล่า?” เธอทำท่าทางอ่อนโยนต่อชายหนุ่ม “คุณต้องการให้ฉันโกหกคุณงั้นหรอคุณลูเธอร์? มันดีสำหรับคุณงั้นหรือ?”

“ผมอยากให้คุณโกหกผม ผมอยากให้คุณทำตัวร้ายกาจกับผมมากกว่า เอาสิ หลอกผมเลย!” เขาโกรธ ความโกรธของเขาวูบวาบขึ้นในอกแต่อยู่ในลำคอของเขา อีกครั้ง เขาจำได้ว่าคืนนั้นเขาพูดถึงผู้ชายคนนั้นว่าอย่างไร และผู้หญิงคนนี้ก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งอย่างเห็นได้ชัด

“คุณคิดว่าตอนนี้หัวใจของคุณสงบสุขเพราะคุณซ่อนตัวมาสามปีและใช้ชีวิตอย่างเงียบ ๆ งั้นหรือ?

"คุณผิด!

“ในทางปฏิบัติคุณตายแล้ว และเป็นมานานแล้ว!

“คุณแตกต่างจากแอ่งน้ำนิ่งแบบนี้อย่างไร?

“คุณไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นความสุขหรือความเศร้าหรือความโกรธ คุณไม่เคยเห็นตัวเองในกระจกงั้นหรือ?

“คุณบอกไม่ได้เหรอว่าตอนนี้คุณเป็นแค่แกลบเปล่า ๆงั้นหรือ?!”

ไม่ ไม่ ไม่! นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะพูด!

ไมเคิลไม่สามารถหยุดตัวเองได้ คำพูดของเขาเริ่มห่างจากเขา เขาบอกตัวเองให้หยุด แต่เขาไม่สามารถป้องกันไม่ให้คำพูดที่รุนแรงไหลออกมาจากลิ้นของเขาได้

แม้ในขณะที่เขาพ่นพิษออกมาเขาก็ปฏิเสธทั้งหมดภายในใจ ไม่! ไม่ถูกต้อง! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากบอก!

สิ่งที่เขาอยากจะบอกคือ ‘เจน ดันน์ทำไมคุณไม่รักตัวเองมากกว่านี้อีกหน่อยล่ะ? ทำไมใช้ชีวิตแบบคนมีชีวิตไม่ได้?! ทำไมคุณถึงมีชีวิตขึ้นมาได้เมื่อได้ยินชื่อของฌอน สจ๊วต?!

‘คุณเป็นคนมีชีวิตจริงๆ! คุณไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อคนอื่น!

ใช่ นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจะพูด!

แต่เขา ... !

“ขอโทษ…” เขาเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาขอโทษ แต่หัวใจของเขากลับเย็นชา หญิงสาวที่อยู่ต่อหน้าเขายังคงดูไร้ความรู้สึก แต่เขาสามารถเห็นความเศร้าที่น่าเศร้าในดวงตาที่ตายแล้วของเธอได้อย่างชัดเจน

เธอยกคางขึ้นเล็กน้อย ยืดหลังออกให้มากขึ้นและคลี่เอวออก “ไม่ว่าฉันจะว่างเปล่าหรืออิ่มไม่ว่าฉันจะมีชีวิตอยู่หรือตาย…มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณเลย คุณลูเธอร์”

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงเดินไปรอบ ๆ ไมเคิลโดยกระดูกสันหลังตรงของเธอ และก้าวออกไปจากเขา

เธอดูทะนงตัวและเยือกเย็น ... แต่ถึงกระนั้นคางของเธอที่ยกขึ้นและหลังที่ตรง ทุกอย่างกลับดูเครียดและเหนื่อยล้าเกินไป

ไมเคิลเอามือปิดหน้าของเขา “ไอ้บ้า!” เขาพูดบ้าอะไรเนี่ย?!