บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 232

ลูกน้องส่วนใหญ่ของฌอนยังคงอยู่ในต้าหลี่ แต่เจ้านายใหญ่ของพวกเขาได้ออกจากเมืองโบราณไปนานแล้ว

ระหว่างทางใบหน้าหล่อเหลาของชายคนนั้นดูสงบนิ่ง

อย่างไรก็ตามการกำหมัดแน่นของเขานั้น มันเผยให้เห็นถึงความประหม่าของเขาเป็นครั้งคราว

เรย์สามารถมองเห็นทั้งหมดได้

เขาเอื้อมมือไปตบหลังมือของเพื่อนอย่างปลอบประโลม “นายกำลังจะได้พบกับภรรยาของนายนะไม่ใช่ประธานาธิบดี ผ่อนคลายเถอะ"

แน่นอน ว่านั่นเป็นเพียงเรื่องตลกขำ ๆ ของเรย์

รถค่อย ๆ ขับออกไปไกลขึ้นตามคำแนะนำของระบบนำทาง เพื่อนำพวกเขามุ่งหน้าไปยังเมมโมรีโฮมสเตย์ และเข้าสู่ภูมิภาคเอ๋อไห่ รถค่อย ๆ ห่างไกลออกจากความเจริญมากขึ้นเรื่อย ๆ

เรย์ขมวดคิ้ว “เราไปผิดทางหรือเปล่า?”

แน่นอน ว่าโฮมสเตย์จะสร้างรายได้ดีที่สุดในสถานที่ที่มีนักท่องเที่ยวหนาแน่น

“ไม่หรอก” ถัดจากเขา ชายคนนั้นหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่สามารถซ่อนความรู้สึกท้อแท้ในสายตาของเขาได้ “อย่าลืม ว่าเธอหนีไปได้อย่างไรในตอนแรก”

เรย์เงียบลง…เธอหายไปได้ยังไง?

พวกเขาค้นหาจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง เพียงเพื่อหาเบาะแสเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับที่อยู่ของเธอตลอด จากนั้นพวกเขาก็ละทิ้งทุกอย่างเพื่อไปหาเธอที่นั่น

แต่เมื่อไปถึงที่นั่น พวกเขาก็รู้ว่าเธอหายไปนาน พวกเขาพบกับความผิดหวังจนนับไม่ถ้วน

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณเครื่องประดับกล่องนั้น” ฌอนเม้มริมฝีปากบางของเขา “เธอเดินทางจากทิศตะวันออกไปทางทิศใต้ และจากนั้นไปทางทิศตะวันตกโดยทั้งหมดใช้กล่องเครื่องประดับนั้น มันเพียงพอแล้วสำหรับเธอที่จะเดินทางไปยังสถานที่ต่าง ๆ หลายสิบแห่งทั่วประเทศโดยกระจายอัญมณีไปทุกหนทุกแห่ง

“เรย์นายคิดว่าจู่ ๆ เธอก็คิดแผนหลบหนีขึ้นมาด้วยความตั้งใจหรือไม่?”

แน่นอนว่า…ไม่

เรย์เข้าใจดีพอ แต่เขาบอกว่า “เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก บางทีมันอาจจะเป็นแผนที่คิดได้ในเวลาอันรวดเร็ว”

“คุณเชื่ออย่างนั้นจริง ๆ หรือ?” ฌอนยิ้มที่มุมปากของเขาอย่างประชดประชัน

“เธอไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์สจ๊วตแล้ว เธอย้ายกล่องนั้นออกจากคฤหาสน์เมื่อไหร่? เราใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ว่าเธอซ่อนมันไว้ที่ไหน

“นายจะเดาได้ไหม ว่าเธอจะแอบเอาเครื่องประดับกล่องนั้นไปฝังไว้ใต้ต้นไม้ที่ ดันน์ เรสซิเด้น

“นั่นหมายความว่าอย่างไร?

‘มันบ่งบอกได้ว่าเธอวางแผนที่จะหนีไปมานานมาก ๆ แล้ว!’ ... หรือว่าเรย์ก็คิดไปเอง

“นายท่านครับ เครื่องนำทางบอกว่า เมมโมรีโฮมสเตย์ อยู่ข้างหน้า” ดอสที่ขับรถอยู่ด้านหน้า เขามองหน้าจออย่างรวดเร็วแล้วรายงานสิ่งที่เขาพบให้กับชายที่นั่งด้านหลัง

ชายคนนั้นพยักหน้า แต่ทันใดนั้นรถก็เงียบลงอย่างน่าประหลาด ไม่มีใครพูดอะไรและมีเพียงเสียงของรถที่ขับเคลื่อนไปข้างหน้า

…

ใน เมมโมรีโฮมสเตย์ ผู้หญิงคนนั้นนอนอยู่บนเก้าอี้ตามปกติ อย่างไรก็ตามเธอมักจะโยกเก้าอี้ทุกครั้ง และนั่นมันเปรียบเสมือนเป็นคำบอกเล่าที่เล็กที่สุดที่เผยให้เห็นถึงความวิตกกังวลภายในใจของเธอ

เมื่อลมพัดผ่าน ขนตาที่ยาวเล็กน้อยบนดวงตาที่ปิดสนิทของเธอจะพลิ้วไหวไปตามสายลม

ในบางครั้งสิ่งเดียวที่เธอได้ยินรอบตัวเธอคือสายลม

“โจโจ้ เอาผ้าห่มอีกผืนมาให้ฉันที” เธอขดตัวเล็กน้อยพยายามซ่อนร่างของเธอภายใต้ผ้าห่มบาง ๆ นั้น

ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีบางสิ่งมาทับเธอ มันหนาเพียงเล็กน้อยแต่หนัก

เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของมนุษย์จากมัน

ทันใดนั้นผู้หญิงที่นอนอยู่บนเก้าอี้ก็ตัวแข็งทื่อ…มันเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยที่เธอไม่ได้สัมผัสมานานแล้วนั่นคือนิโคตินและกลิ่นมิ้นต์มันค่อย ๆ ไหลเข้าไปในรูจมูกของเธอ

ภายใต้ผ้าห่มบาง ๆ นิ้วของเธอโผล่ออกอย่างช่วยไม่ได้และจับพื้นเก้าอี้ที่เธอนอนอยู่ ขนตาของเธอสั่นเร็วยิ่งขึ้นในตอนนี้ และเธอก็ไม่ยอมลืมตาโดยสัญชาตญาณ เธอกัดริมฝีปากของเธออย่างดื้อดึง

ขนตาที่สั่นไหวของเธอเห็นได้ชัด แม้ว่าจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นชื้นมีน้ำไหลออกมาจากระหว่างดวงตาที่ปิดสนิทของเธอ ... ในที่สุดเธอก็ยังคงกลัวอยู่ใช่ไหม?

คนที่อยู่ข้างหลังเธอเห็นทุกอย่าง ดวงตาสีดำสนิทของเขามืดมิด ราวกับว่ามีบาดแผลเก่าที่ไม่เคยจางหายเจาะลึกเข้าไปในกระดูกของเขา

เขายืนอยู่ข้างหลังเธอ และก้มลงเพื่อจูบเธอที่ริมฝีปากที่กัดแน่นอยู่อย่างเจ็บปวด

จูบนั้นเพียงพอที่จะเติมเต็มแผลในหัวใจของเขา

“ขอบคุณพระเจ้า ที่ฉันพบคุณ” ชายคนนั้นถอนหายใจเบา ๆ และหลับตาลงด้วยความพึงพอใจ