บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 233

ความอบอุ่นที่คุ้นเคย กลิ่นที่คุ้นเคย มันคุ้นเคยมาก ... ความหวาดกลัวนั้นทำร้ายความรู้สึกของเธอ

เธอสั่นด้วยความกลัวแบบสุดขีด และมันสะท้อนให้เห็นในลักษณะที่ดวงตาของเธอสั่นแม้ในขณะที่เธอหลับตาอยู่ แม้แต่ริมฝีปากของเธอก็ยังสั่นขณะที่เขาจูบมันอย่างอ่อนโยน

แรงสั่นสะเทือนของเธอส่งผ่านไปถึงชายที่อยู่ข้างหลังเธอ มีทั้งความเจ็บปวดในดวงตาของเขา ความเหงา ความเสียใจ ... นับจากนี้เขาไม่ต้องการที่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้ผิดหวังอีกต่อไปแล้ว!

เขาไม่อยากทำให้เธอรู้สึกกลัวอีกแล้ว…นั่นเป็นความผิดพลาดของเขาโดยตลอดมา

แขนแกร่ง ๆ ของเขาโอบเธอจากด้านหลังและสัมผัสไหล่ที่สั่นระริกขณะที่เธอนอนบนเก้าอี้ ริมฝีปากของเขาจูบเธออย่างอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ แต่มีความแข็งแกร่งที่เล็ดลอดออกมาจากแขนคู่นั้นราวกับว่าเขาจะไม่หยุดที่จะปกป้องผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

ใช่เขารู้ว่าเธอกลัว… แต่ตราบใดที่เธอไม่ผลักไสไล่ส่งเขาออกไป เขาจะไม่ต้องการลิ้มรสชาติของเธอให้มากกว่านี้ในตอนนี้ได้อย่างไร?

ตาของโจโจ้เบิกกว้าง ... ชายคนนี้ที่มาปรากฏตัวที่นี่เขาคือใคร?

เธอไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ดีนักในตอนนี้ แต่เธอรู้สึกได้ว่ามีสายตาของ "นายพลผู้พิทักษ์" คู่หนึ่งเฝ้าดูเธอจากทั้งสองข้างของเธอ ตอนนี้ดวงตาของเธอที่ปราศจากมลพิษจากฝุ่นผงในเมืองกำลังส่องแสงพร้อมกับความปรารถนาที่จะซุบซิบเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ต่อหน้าเธอนี้

“เฮ้ เฮ้ ชายคนนั้นเป็นหัวหน้าแก๊งของคุณหรือเปล่า?”

ดอสมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ข้าง ๆ เขาราวกับว่าเธอเป็นคนงี่เง่า…เธอกำลังคิดอะไรอยู่? ราวกับว่าทุกวันนี้สมัยนี้ยังมีคำว่า ‘หัวหน้าแก๊ง’ อยู่

“ฉันเดาถูกใช่ไหม คุณมาจากยมโลกใช่หรือไม่? ฉันสามารถบอกได้อย่างรวดเร็ว "

โจโจ้พูดต่อไปเรื่อย ๆ แต่เธอก็ไม่กล้าพูดเสียงดังเกินไป ด้วยเกรงว่าเธอจะทำให้นกเลิฟเบิร์ดสองตัวบนระเบียงตกใจ

ดอสเริ่มหมดความอดทน “คุณหมายถึงอะไรนรกหรอ? ฉันดูเหมือนสมาชิกแก๊งที่ชั่วร้ายสำหรับคุณอย่างนั้นหรือเปล่า?”

เขาส่งสายตาให้เธออีกครั้ง ซึ่งแสดงถึงความสงสัยเกี่ยวกับความฉลาดที่เพี้ยน ๆ ของเธอ

ทันใดนั้นทุกอย่างกลับแย่ลง!

เพี๊ยะ!

มีเสียงตบดังกึก้องรอบ ๆ มันดังสนั่นไปทุกหนทุกแห่งท่ามกลางวันที่สดใส และมีแดดจ้าที่สวรรค์บนดินแห่งนี้

ดอสรีบเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง หัวใจของเขาแทบหยุดเต้นทันที

“นายท่าน…”

เขามองไปที่ชายคนนั้นบนระเบียง ซึ่งใบหน้าของเขาถูกตบจนหันไปข้าง ๆ ชายคนนั้นก้มศีรษะลง เห็นได้ชัดว่ามีพลังบางอย่างอยู่เบื้องหลังการตบนั้น เนื่องจากผมที่ค่อนข้างยาวของเขาตกลงมาเหนือหน้าผากและซ่อนใบหน้าของเขาไว้ในเงามืดเมื่อศีรษะของเขาหันไปตามแรงตบนั้น

ดอสรู้สึกประหม่ามากจนหัวใจของเขาหล่นวูบ มีเสียงของเขาเล็ดลอดออกจากลำคอ “นายท่าน…”

เขาต้องการขึ้นไปหาเจ้านายของเขา แต่ในขณะที่เขายกเท้าขึ้นชายร่างสูงและรูปร่างดีที่ระเบียงก็โบกมือให้เขาห้ามไม่ให้เขาเข้าไปใกล้

ดอสไม่มีทางเลือกนอกจากรออย่างใจจดใจจ่อที่ล็อบบี้ พรางมองไปที่คู่สามีภรรยาคู่นั้นอย่างเป็นห่วงและภาวนาว่า… ‘นายท่าน คุณต้องไม่ทำผิดในตอนนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามคุณต้องห้าทอารมณ์เสียเด้ดขาด'

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่ง ผู้หญิงบนเก้าอี้ก็ตื่นตระหนกบีบผ้าห่มในมือแน่น และมองเขาอย่างประหม่า เขาสามารถมองเห็นความกลัวในดวงตาของเธอได้อย่างชัดเจน

หัวใจของเขาปวดร้าว ราวกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทง

เขาอยากจะเข้าไปหาเธอและกอดเธอ แต่ในขณะที่เขาขยับเข้าหาเธอ การแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปทันที "อยู่ห่าง ๆ ฉันนะ!"

“ที่รัก…”

“ฉันบอกให้คุณอยู่ห่าง ๆ !” เธอกรีดร้อง ในดวงตาของเธอมีความกลัวที่มาจากส่วนลึกภายในกระดูกของเธอ

“อย่ากลัวไปเลย”

‘ไม่ต้องกลัวหรอ?’

เขากำลังบอกให้เธอ “ไม่ต้องกลัวหรอ”?

เขาจะขอให้เธอ “ไม่กลัว” ได้อย่างไร? เขากำลังคิดอะไรอยู่?

“ที่รัก ไม่ต้องกลัว…” ฉัน…

เขาอยากจะพูดว่า “อย่ากลัวฉัน” แต่มีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ติดอยู่ในอกของเขา และความไร้สาระของมันทั้งหมดนั้น มันทำให้เขาไม่สามารถพูดทั้งหมดออกมาด้วยตัวเองได้

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาต้องบอกผู้หญิงที่เขารักว่า “อย่ากลัวฉัน”?

ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่นั่น มองเขาด้วยความตื่นตัวราวกับว่าเขาเป็นอาชญากรที่โหดร้ายที่สุด

ทำไม…ทำไมความเจ็บปวดที่คุ้นเคยนั้น มันได้คืบคลานเข้ามาในหัวใจของเธออีกครั้ง เมื่อเธอเห็นเขา?

มันยังคงเพิ่มขึ้นมากเรื่อย ๆ จนทำให้เธอหายใจหายคอได้ลำบาก

“กลับไปเลย ฌอน สจ๊วต!” เธอมองเขาและพูดด้วยความสิ้นหวังว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

“ที่รัก ฉันมาที่นี่เพื่อพาคุณกลับบ้าน กลับบ้านกับฉันเถอะนะ”

เขาก้าวไปอีกก้าว

อย่างไรก็ตามเธอถอยห่างออกไป เหมือนนกที่ตื่นตระหนกและถอยไปจนถึงที่ขอบขั้นบันได และที่นั่นเธอสะดุด และร้องเสียงหลงด้วยความตื่นตระหนกขณะที่ร่างของเธอล้มลงกับพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

การแสดงออกของชายคนนั้นเปลี่ยนไปในทันที และเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเธอขึ้นอย่างรวดเร็ว

"คุณ โอเคไหม? ให้ฉันตรวจดูคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เขาพยายามตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเธออย่างเงอะงะ

เพี๊ยะ ~!

มีเสียงตบดังขึ้นอีก!

จิตใจของเธอเต้นแรง และมีความคิดมากมายในหัวของเธอ มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่สามารถหยุดได้

ความคิดหนึ่งนั้นทิ่มแทงเธอจนเลือดอาบ!

ความคิดของเธอกลับมาแว้งกัดเธอ ... ราวกับว่าทั้งชีวิตของเธอเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่!

เธอก้าวไปสองสามก้าว แล้วคว้าชุดน้ำชาจากโต๊ะกาแฟขว้างใส่เขา "ออกไป! ฟังนะ ฌอน สจ๊วต! ฉันจะไม่มีทางไปกับคุณ!

"นี่คือบ้านของฉัน!

“ฉันสาบานเลย ว่าฉันจะไม่ก้าวไปจากที่นี่เลยแม้แต่ก้าวเดียว!

“ออกไป!

“ออกไปจากเมมโมรีโฮมสเตย์!

“คุณเป็นคนเดียว ที่มีสิทธิ์น้อยที่สุดที่จะอยู่ที่นี่!”

เธอโยนถ้วยชา ใส่เขา ตามด้วยกาน้ำชา ถาดรองแก้ว ทีละอย่าง ๆ

ชาร้อนสาดกระจายไปทุกที่!

เธอกระพริบตา เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา…ถ้าเธอใช้ชีวิตทั้งชีวิตเพื่อคน ๆ เดียวจริง ๆ นั่นคงเป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

นั่นคือส่วนของตัวเธอเอง ที่เธอเกลียดที่สุด

ร่างกายของเธอก็เหมือนกัน เพื่อประโยชน์ของลูก้า เพื่อเติมเต็มความฝันของลูก้า

เธอเป็นคนที่ควรจะตายเมื่อนานมาแล้วด้วยซ้ำ!

สามปีผ่านไป ทำไมหัวใจที่ตายแล้วและเงียบสงบของเธอถึงได้กลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง ในตอนที่เขาปรากฏตัวขึ้นมา?

เป็นไปได้ไหม ที่วิญญาณของเธอจะมีชีวิตอยู่ตลอดเวลาเพื่อ ฌอน สจ๊วต และเพื่อเขาเพียงคนเดียว?

ประชดอะไร!

"ออกไป! ไปไปไป! ออกไปจากที่นี่!”

ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เธอโยนอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ เขามองเธอเงียบ ๆ แล้วมองไปที่กองขยะบนพื้น และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “คุณโยนถ้วยใส่ฉัน ถาด กาน้ำชา…ตอนนี้คุณมีความสุขไหม? คุณโยนของใส่ฉันมากเพียงพอหรือยัง”

เธอรู้สึกเสียขวัญไปชั่วขณะ “ไม่! ฉันจะไม่มีวันมีความสุข ฉันสามารถขว้างของใส่คุณได้ตลอดไป!” เมื่อเธอพูดอย่างนั้น เธอก็พยายามคว้าควานหากระสุนอีก แต่เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ สิ่งที่เธอเห็นคือความยุ่งเหยิง และมือที่ว่างเปล่าของเธอ เธอหยุด ... และวินาทีถัดมา เธอก็หมอบลงกับพื้นทันที “นี่มันอะไรกัน…” แม้แต่พระเจ้าก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ แม้ว่าเธอจะอยากขว้างของใส่เขา แต่ก็ไม่มีอะไรให้เธอขว้างได้อีก!

ชายคนนั้นยืนอยู่ที่นั่น และมองไปที่ผู้หญิงอย่างเงียบ ๆ พลางสะอื้นขณะที่เธอหมอบลงบนพื้น หลังจากหยุดชั่วขณะเขาพูดเบา ๆ ว่า “คุณอยากจะขว้างอะไรใส่ฉัน? ฉันจะไปเอามาให้