บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 233

ความอบอุ่นที่คุ้นเคย กลิ่นที่คุ้นเคย มันคุ้นเคยมาก ... ความหวาดกลัวนั้นทำร้ายความรู้สึกของเธอ

เธอสั่นด้วยความกลัวแบบสุดขีด และมันสะท้อนให้เห็นในลักษณะที่ดวงตาของเธอสั่นแม้ในขณะที่เธอหลับตาอยู่ แม้แต่ริมฝีปากของเธอก็ยังสั่นขณะที่เขาจูบมันอย่างอ่อนโยน

แรงสั่นสะเทือนของเธอส่งผ่านไปถึงชายที่อยู่ข้างหลังเธอ มีทั้งความเจ็บปวดในดวงตาของเขา ความเหงา ความเสียใจ ... นับจากนี้เขาไม่ต้องการที่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้ผิดหวังอีกต่อไปแล้ว!

เขาไม่อยากทำให้เธอรู้สึกกลัวอีกแล้ว…นั่นเป็นความผิดพลาดของเขาโดยตลอดมา

แขนแกร่ง ๆ ของเขาโอบเธอจากด้านหลังและสัมผัสไหล่ที่สั่นระริกขณะที่เธอนอนบนเก้าอี้ ริมฝีปากของเขาจูบเธออย่างอ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ แต่มีความแข็งแกร่งที่เล็ดลอดออกมาจากแขนคู่นั้นราวกับว่าเขาจะไม่หยุดที่จะปกป้องผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา

ใช่เขารู้ว่าเธอกลัว… แต่ตราบใดที่เธอไม่ผลักไสไล่ส่งเขาออกไป เขาจะไม่ต้องการลิ้มรสชาติของเธอให้มากกว่านี้ในตอนนี้ได้อย่างไร?

ตาของโจโจ้เบิกกว้าง ... ชายคนนี้ที่มาปรากฏตัวที่นี่เขาคือใคร?

เธอไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ดีนักในตอนนี้ แต่เธอรู้สึกได้ว่ามีสายตาของ "นายพลผู้พิทักษ์" คู่หนึ่งเฝ้าดูเธอจากทั้งสองข้างของเธอ ตอนนี้ดวงตาของเธอที่ปราศจากมลพิษจากฝุ่นผงในเมืองกำลังส่องแสงพร้อมกับความปรารถนาที่จะซุบซิบเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ ต่อหน้าเธอนี้

“เฮ้ เฮ้ ชายคนนั้นเป็นหัวหน้าแก๊งของคุณหรือเปล่า?”

ดอสมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ข้าง ๆ เขาราวกับว่าเธอเป็นคนงี่เง่า…เธอกำลังคิดอะไรอยู่? ราวกับว่าทุกวันนี้สมัยนี้ยังมีคำว่า ‘หัวหน้าแก๊ง’ อยู่

“ฉันเดาถูกใช่ไหม คุณมาจากยมโลกใช่หรือไม่? ฉันสามารถบอกได้อย่างรวดเร็ว "

โจโจ้พูดต่อไปเรื่อย ๆ แต่เธอก็ไม่กล้าพูดเสียงดังเกินไป ด้วยเกรงว่าเธอจะทำให้นกเลิฟเบิร์ดสองตัวบนระเบียงตกใจ

ดอสเริ่มหมดความอดทน “คุณหมายถึงอะไรนรกหรอ? ฉันดูเหมือนสมาชิกแก๊งที่ชั่วร้ายสำหรับคุณอย่างนั้นหรือเปล่า?”

เขาส่งสายตาให้เธออีกครั้ง ซึ่งแสดงถึงความสงสัยเกี่ยวกับความฉลาดที่เพี้ยน ๆ ของเธอ

ทันใดนั้นทุกอย่างกลับแย่ลง!

เพี๊ยะ!

มีเสียงตบดังกึก้องรอบ ๆ มันดังสนั่นไปทุกหนทุกแห่งท่ามกลางวันที่สดใส และมีแดดจ้าที่สวรรค์บนดินแห่งนี้

ดอสรีบเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง หัวใจของเขาแทบหยุดเต้นทันที

“นายท่าน…”

เขามองไปที่ชายคนนั้นบนระเบียง ซึ่งใบหน้าของเขาถูกตบจนหันไปข้าง ๆ ชายคนนั้นก้มศีรษะลง เห็นได้ชัดว่ามีพลังบางอย่างอยู่เบื้องหลังการตบนั้น เนื่องจากผมที่ค่อนข้างยาวของเขาตกลงมาเหนือหน้าผากและซ่อนใบหน้าของเขาไว้ในเงามืดเมื่อศีรษะของเขาหันไปตามแรงตบนั้น

ดอสรู้สึกประหม่ามากจนหัวใจของเขาหล่นวูบ มีเสียงของเขาเล็ดลอดออกจากลำคอ “นายท่าน…”

เขาต้องการขึ้นไปหาเจ้านายของเขา แต่ในขณะที่เขายกเท้าขึ้นชายร่างสูงและรูปร่างดีที่ระเบียงก็โบกมือให้เขาห้ามไม่ให้เขาเข้าไปใกล้

ดอสไม่มีทางเลือกนอกจากรออย่างใจจดใจจ่อที่ล็อบบี้ พรางมองไปที่คู่สามีภรรยาคู่นั้นอย่างเป็นห่วงและภาวนาว่า… ‘นายท่าน คุณต้องไม่ทำผิดในตอนนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตามคุณต้องห้าทอารมณ์เสียเด้ดขาด'

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่ง ผู้หญิงบนเก้าอี้ก็ตื่นตระหนกบีบผ้าห่มในมือแน่น และมองเขาอย่างประหม่า เขาสามารถมองเห็นความกลัวในดวงตาของเธอได้อย่างชัดเจน

หัวใจของเขาปวดร้าว ราวกับถูกเข็มนับพันทิ่มแทง

เขาอยากจะเข้าไปหาเธอและกอดเธอ แต่ในขณะที่เขาขยับเข้าหาเธอ การแสดงออกของเธอก็เปลี่ยนไปทันที "อยู่ห่าง ๆ ฉันนะ!"

“ที่รัก…”

“ฉันบอกให้คุณอยู่ห่าง ๆ !” เธอกรีดร้อง ในดวงตาของเธอมีความกลัวที่มาจากส่วนลึกภายในกระดูกของเธอ

“อย่ากลัวไปเลย”

‘ไม่ต้องกลัวหรอ?’

เขากำลังบอกให้เธอ “ไม่ต้องกลัวหรอ”?

เขาจะขอให้เธอ “ไม่กลัว” ได้อย่างไร? เขากำลังคิดอะไรอยู่?

“ที่รัก ไม่ต้องกลัว…” ฉัน…

เขาอยากจะพูดว่า “อย่ากลัวฉัน” แต่มีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ติดอยู่ในอกของเขา และความไร้สาระของมันทั้งหมดนั้น มันทำให้เขาไม่สามารถพูดทั้งหมดออกมาด้วยตัวเองได้

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาต้องบอกผู้หญิงที่เขารักว่า “อย่ากลัวฉัน”?

ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่นั่น มองเขาด้วยความตื่นตัวราวกับว่าเขาเป็นอาชญากรที่โหดร้ายที่สุด

ทำไม…ทำไมความเจ็บปวดที่คุ้นเคยนั้น มันได้คืบคลานเข้ามาในหัวใจของเธออีกครั้ง เมื่อเธอเห็นเขา?

มันยังคงเพิ่มขึ้นมากเรื่อย ๆ จนทำให้เธอหายใจหายคอได้ลำบาก

“กลับไปเลย ฌอน สจ๊วต!” เธอมองเขาและพูดด้วยความสิ้นหวังว่า “ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”

“ที่รัก ฉันมาที่นี่เพื่อพาคุณกลับบ้าน กลับบ้านกับฉันเถอะนะ”

เขาก้าวไปอีกก้าว

อย่างไรก็ตามเธอถอยห่างออกไป เหมือนนกที่ตื่นตระหนกและถอยไปจนถึงที่ขอบขั้นบันได และที่นั่นเธอสะดุด และร้องเสียงหลงด้วยความตื่นตระหนกขณะที่ร่างของเธอล้มลงกับพื้นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

การแสดงออกของชายคนนั้นเปลี่ยนไปในทันที และเขาก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อดึงเธอขึ้นอย่างรวดเร็ว

"คุณ โอเคไหม? ให้ฉันตรวจดูคุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?” เขาพยายามตรวจสอบอาการบาดเจ็บของเธออย่างเงอะงะ

เพี๊ยะ ~!

มีเสียงตบดังขึ้นอีก!

เขามองไปที่มือที่เธอตีออกไป หลังมือของเขาแดงไปหมด

"ไปให้พ้น! ไปให้พ้น!"

หัวใจของเธอยุ่งเหยิงอย่างที่สุด…“ฉันบอกว่าไปให้พ้น!”

“ที่รักใจเย็น ๆ ได้โปรดใจเย็น ๆ…"

ใจเย็น ๆ หรอ?

เขากำลังบอกให้เธอใจเย็น ๆ อย่างนั้นหรือ?

ได้ ได้!

เธอต้องใจเย็น ๆ หายใจเข้าลึก ๆ หายใจเข้าลึก ๆ เธอต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างใจเย็น!

เธอต้องไม่กลัว

"คุณชายสจ๊วต” ใช้เวลาสักพัก แต่ในที่สุดเธอก็สามารถควบคุมความกลัวจากส่วนลึกของหัวใจเธอได้ เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดออกมาให้เป็นปกติที่สุด

“ถ้าคุณต้องการค้างคืนที่นี่ ฉันเสียใจที่จะต้องแจ้งให้ทราบว่าห้องถูกจองเต็มแล้วค่ะ”

“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อพักผ่อนค้างคืน ฉันมาที่นี่เพื่อพาคุณกลับบ้าน”

“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เธอกล่าว แม้ว่าเธอจะตกตะลึงกับผู้ชายคนนี้ แต่เธอก็ยังคงบังคับตัวเองให้เงยหน้าขึ้น และสบตากับเขา

“ฉันจะไม่ไปไหนกับคุณหรอกนะ คุณชายสจ๊วต นี่คือบ้านของฉันและฉันจะอยู่ที่นี่ไปตลอดชีวิต

“ถ้าคุณไม่ได้มาที่นี่เพื่ออยู่ในฐานะแขก ก็ได้โปรดออกไป”

เธอยังคงกลัวอยู่ใช่ไหม?…ในท้ายที่สุดการจ้องมองของเธอก็ยังคงหลบตาเขาเล็กน้อย และเดินออกไปอย่างขี้อาย

“ที่รักโปรดอย่าเอะอะไป…โอเค? กลับบ้าน มีบางอย่างที่ฉันควรจะบอกคุณเร็วกว่านี้ฉัน…” รักคุณ…

“เอะอะ?

“แล้วใครเป็นคนทำให้ทุกอย่างวุ่นวายที่นี่?

"คุณชายสจ๊วต คุณเป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่มีรายได้หลายล้านทุกวัน ฉันเป็นเพียงพลเรือนธรรมดาที่เป็นเจ้าของโฮมสเตย์ข้างๆ เอ๋อไห่

"กลับบ้าน?

“คำว่า "บ้าน" หมายความว่าอย่างไร?"

เธอน่าจะสงบลงและมีเหตุผลมากกว่านี้ เธอรู้ว่าเธอควรใจเย็นมีเหตุผล และทำตัวให้ห่างเหินมากขึ้นเช่นเดียวกับวิธีที่เธอปฏิบัติกับ ไมเคิล ลูเธอร์... ถ้าเธอไม่รักเขา เธอก็ไม่ควรให้โอกาสเขาเลย ทำใจให้เย็นลง

แล้ว…ตอนนี้เธอเป็นอะไรไป? !!

จิตใจของเธอเต้นแรง และมีความคิดมากมายในหัวของเธอ มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่สามารถหยุดได้

ความคิดหนึ่งนั้นทิ่มแทงเธอจนเลือดอาบ!

ความคิดของเธอกลับมาแว้งกัดเธอ ... ราวกับว่าทั้งชีวิตของเธอเป็นเรื่องตลกครั้งใหญ่!

เธอก้าวไปสองสามก้าว แล้วคว้าชุดน้ำชาจากโต๊ะกาแฟขว้างใส่เขา "ออกไป! ฟังนะ ฌอน สจ๊วต! ฉันจะไม่มีทางไปกับคุณ!

"นี่คือบ้านของฉัน!

“ฉันสาบานเลย ว่าฉันจะไม่ก้าวไปจากที่นี่เลยแม้แต่ก้าวเดียว!

“ออกไป!

“ออกไปจากเมมโมรีโฮมสเตย์!

“คุณเป็นคนเดียว ที่มีสิทธิ์น้อยที่สุดที่จะอยู่ที่นี่!”

เธอโยนถ้วยชา ใส่เขา ตามด้วยกาน้ำชา ถาดรองแก้ว ทีละอย่าง ๆ

ชาร้อนสาดกระจายไปทุกที่!

เธอกระพริบตา เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา…ถ้าเธอใช้ชีวิตทั้งชีวิตเพื่อคน ๆ เดียวจริง ๆ นั่นคงเป็นเรื่องตลกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต

นั่นคือส่วนของตัวเธอเอง ที่เธอเกลียดที่สุด

ร่างกายของเธอก็เหมือนกัน เพื่อประโยชน์ของลูก้า เพื่อเติมเต็มความฝันของลูก้า

เธอเป็นคนที่ควรจะตายเมื่อนานมาแล้วด้วยซ้ำ!

สามปีผ่านไป ทำไมหัวใจที่ตายแล้วและเงียบสงบของเธอถึงได้กลับมาเจ็บปวดอีกครั้ง ในตอนที่เขาปรากฏตัวขึ้นมา?

เป็นไปได้ไหม ที่วิญญาณของเธอจะมีชีวิตอยู่ตลอดเวลาเพื่อ ฌอน สจ๊วต และเพื่อเขาเพียงคนเดียว?

ประชดอะไร!

"ออกไป! ไปไปไป! ออกไปจากที่นี่!”

ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น ปล่อยให้เธอโยนอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ เขามองเธอเงียบ ๆ แล้วมองไปที่กองขยะบนพื้น และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “คุณโยนถ้วยใส่ฉัน ถาด กาน้ำชา…ตอนนี้คุณมีความสุขไหม? คุณโยนของใส่ฉันมากเพียงพอหรือยัง”

เธอรู้สึกเสียขวัญไปชั่วขณะ “ไม่! ฉันจะไม่มีวันมีความสุข ฉันสามารถขว้างของใส่คุณได้ตลอดไป!” เมื่อเธอพูดอย่างนั้น เธอก็พยายามคว้าควานหากระสุนอีก แต่เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ สิ่งที่เธอเห็นคือความยุ่งเหยิง และมือที่ว่างเปล่าของเธอ เธอหยุด ... และวินาทีถัดมา เธอก็หมอบลงกับพื้นทันที “นี่มันอะไรกัน…” แม้แต่พระเจ้าก็ไม่ได้อยู่เคียงข้างเธอ แม้ว่าเธอจะอยากขว้างของใส่เขา แต่ก็ไม่มีอะไรให้เธอขว้างได้อีก!

ชายคนนั้นยืนอยู่ที่นั่น และมองไปที่ผู้หญิงอย่างเงียบ ๆ พลางสะอื้นขณะที่เธอหมอบลงบนพื้น หลังจากหยุดชั่วขณะเขาพูดเบา ๆ ว่า “คุณอยากจะขว้างอะไรใส่ฉัน? ฉันจะไปเอามาให้