บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 234

สายตาคู่หนึ่งมองมาที่พวกเขา มีตั้งแต่ความโกรธเกรี้ยว โกรธเคือง ไปจนถึงอิจฉา ... สายตานั้นมันเป็นของ ไมเคิล ลูเธอร์

เขายืนอยู่ตรงบันได

ทันทีที่เขาเห็น ฌอน สจ๊วต เขาก็รีบร้อน เขาอยากจะหยุดมันทั้งหมด แต่ตั้งแต่วินาทีที่แสงแห่งชีวิตกลับเข้ามาในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น เขาก็ไม่สามารถพาตัวเองก้าวไปข้างหน้าได้

ก่อนหน้านั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ไม่ว่าเขาจะจีบเธอ ดูแลเธอ หรือแม้แต่จูบเธอ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ตอบสนองใด ๆ

เขาเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นราวกับคนที่ตายแล้ว และยังเป็นคนนิ่งเฉย แต่กลับ "มีชีวิตขึ้นมา" ทันทีที่ ฌอน สจ๊วต ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

เขาไม่สามารถยอมรับได้!

เขาไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าเขาเป็นแค่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ได้!

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเริ่มขว้างปาสิ่งของใส่สจ๊วตราวกับว่าเธอถูกสิงอยู่ ไมเคิลคิดกับตัวเองว่า ถ้าเขาวิ่งไปหาเธอตอนนี้ เขาจะไม่ช่วยเธอ แต่เขาจะเข้ามาขวางทางเธอ เพื่อระบายอารมณ์ที่ถูกคุมขังตลอดสามปีที่ผ่านมา

ความปั่นป่วนของเธอดูเหมือนความบ้าคลั่ง ... แต่มันก็พิสูจน์ได้เช่นกันว่า ‘เธอยังมีชีวิตจิตใจอยู่’

“คุณอยากขว้างอะไรใส่ฉันอีกหรอ? ฉันจะไปเอามาให้”

นั่นคือสิ่งที่ฌอนพูด

ใบหน้าอันหล่อเหลาของไมเคิลบิดเบี้ยวไปชั่ววินาที เขายืนกรานอย่างเย็นชาและก้าวไปข้างหน้าคว้าไม้กวาดข้าง ๆ ขณะที่เขาอยู่ที่นั่น “คุณชายสจ๊วตไม่ต้องทำมือให้สกปรก ฉันบังเอิญมาที่นี่เพื่อช่วย" ไมเคิลเดินเข้าหาฌอน และดอสพยายามที่จะหยุดเขา

และก็ถึงคิวผู้ช่วยที่เก่งกาจไม่แพ้กันของไมเคิล ก็เดินตรงเข้าไปห้ามดอส

ฌอนมองไปรอบ ๆ ตามเสียง ดวงตาของเขาหรี่ลงทันที “ไมเคิล ลูเธอร์”

“นายกำลังทำอะไรอยู่หรอ คุณชายสจ๊วต? ทำไมนายถึงมาทำให้เจ้าของโฮมสเตย์ที่น่าสงสารเป็นแบบนั้น?”

ไมเคิลล้วงมือข้างหนึ่งในกระเป๋าของเขา อีกมือจับไม้กวาด เขาหยุดอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นที่กำลังมีอารมณ์มากมาย จนตอนนี้เธอกำลังหมอบอยู่บนพื้นด้วยน้ำตา และเขาก็ยื่นไม้กวาดที่เขาถือให้กับเธอ “จัดการเลยเจ้านาย”

หญิงสาวมองไปที่ไม้กวาดตรงหน้าเธอด้วยความงุนงงเล็กน้อย “ไม้กวาดหรอ” ทำไมเขาถึงให้ไม้กวาดกับเธอ?

ชั่ววินาทีที่นั่นเธอไม่สามารถคิดคำนวณอะไรได้

สายตาของเธอเปลี่ยนจากไม้กวาดมาที่ใบหน้าของไมเคิลตรงหน้าเธอ ความสับสนเขียนชัดเจนในดวงตาของเธอ

หลังโค้งมุมริมฝีปากเล็กน้อย “เจ้าผมเอาไม้กวาดมาให้เจ้านาย” เขายื่นริมฝีปากไปที่ฌอนที่ยืนข้าง ๆ เขา “นั่นไงกวาดเขาออกไปจากที่นี่”

“อะไรกัน คุณอิจฉาหรอ? คุณชายสจ๊วต”

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงแขนรอบคอของเธอ แต่เมื่อเธอกำลังจะหลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขา ผู้ชายที่จับเธอก็เอียงศีรษะเล็กน้อย เขากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยินว่า “อย่าขยับ ถ้าคุณไม่ต้องการให้เขารบกวนคุณอีกต่อไป ก็เล่นตามบทกับฉันเถอะ”

ตามที่เขาคาดไว้ผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาหยุดดิ้น มีรอยยิ้มเป็นนัย ๆ ในดวงตาของไมเคิล ขณะที่เขายังคงท้าทายฌอนด้วยการเอียงคาง

ตรงข้ามกับเขา ฌอนกัดฟันแน่น เขาต้องใช้พละกำลังทุกอย่างที่เขามี เขาต้องไม่ขึ้นไปตะบันหน้าไมเคิลในตอนนี้ ดูเหมือนจะมีความรักที่ไม่อาจบรรยายได้และความเจ็บปวดที่ริบหรี่อยู่ในดวงตาที่แคบของเขา

“เขากำลังพูดความจริงหรือ?”

หมัดของเขากำแน่นจนข้อนิ้วแตก แต่เขามองไปที่ผู้หญิงในอ้อมกอดของชายอีกคน และถามเธออย่างจริงจังว่า “ที่รักเขาพูดจริงหรือ?”

“มันสำคัญหรือไม่ถ้าเป็นความจริง?” หญิงสาวหันหน้าหนีทันทีที่เธอพูดว่า…เธอไม่ต้องการมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นอีกต่อไป ดวงตาคู่นั้นดูทุ่มเทและเจ็บปวด ราวกับว่าเธอคือทุกสิ่งที่สำคัญสำหรับเขา…เขาพยายามหลอกใครที่นี่?

ความรักและความเจ็บปวดของ ฌอน สจ๊วต ไม่เคยพุ่งตรงมาที่เธอ!

ทันใดนั้นฌอนก็หัวเราะ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น“ไมเคิล ลูเธอร์! นายเตรียมตัวรับศึกหนักได้เลย!”