บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 248

เอ๋อไห่ ยูนนาน

แมมโมรี่โฮมสเตย์

วันที่เจนออกจากโรงพยาบาล เรย์ได้ตามเธอกลับไปที่แมมโมรี่โฮมสเตย์อย่างหน้าด้าน เขาใช้เสน่ห์ลูกผู้ชายเพื่อหลอกล่อโจโจ้เช็คอินให้เขา

เจนอยากจะไล่สาวน้อยคนนี้ไปให้ไกลจากที่นี่

อย่างไรก็ตาม เธอเพิ่งรู้เรื่องนี้หลังจากที่เรย์เช็คอินเสร็จแล้ว

โจโจ้ไร้เดียงสา แต่เจ้านายของเธอปฏิเสธที่จะพูดคุยกับเธอหรือให้ความสนใจกับเธอ

เมื่อโจโจ้เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของเรย์ เธอก็รู้สึกผิดหวัง

“เจ้านาย หญิงแก่คนนั้นมาที่นี่อีกแล้ว”

โจโจ้อยู่ที่บาร์เมื่อเธอเห็นร่างที่น่ารำคาญนั้น

เจนมองไปที่บุคคลนั้นด้วยมุมหางตาของเธอและปิดพวกมัน เธอตัดสินใจว่าความไม่รู้คือความสุข

โจโจ้เกลียดมาดามดันน์ มาดามดันน์ไม่ได้อายุมาก แต่โจโจ้ยังคงเรียกเธอว่า "หญิงแก่"

มาดามดันน์ดูถูกโจโจ้จนฟันของเธอจะคันเมื่อเห็นเธอ อย่างไรก็ตาม เธอทำได้เพียงแค่จ้องมองไปที่เด็กหญิงโง่เขลาตัวน้อย

เธอไม่ลืมว่าเธอมาที่นี่เพื่อทำอะไร

เมื่อเจนเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล มาดามดันน์ก็ไปด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน เธอก็ไม่สามารถเข้าใกล้ห้องพยาบาลได้ภายใต้การจับตามองของเรย์

หลังจากเจนออกจากโรงพยาบาล เธอก็มาที่แมมโมรี่โฮมสเตย์วันแล้ววันเล่า

เมื่อมาดามดันน์มองไปที่ลูกสาวที่ไม่แยแสของเธอ เธอก็รู้สึกว่าหัวใจของเธอแตกสลาย

เธอรู้ว่าเธอเป็นหนี้ลูกสาวของเธอ

เธอรู้ว่าเธอนำสิ่งนี้มาสู่ตัวของเธอเอง

อย่างไรก็ตาม เจสันยังคงรอให้เธอมาช่วยเขา!

นอกจากนี้ ยังมีโจเซฟ ดันน์ไอ้แก่สารเลวคนนั้นด้วย!

ไอ้แก่สารเลวนั่นไม่สนใจลูกชายของเขาเลยแม้แต่น้อย เขาสนใจแต่เด็กสารเลวของนังจิ้งจอกตัวนั้นที่ตามองไม่เห็นแสงสว่าง

ตลอดหลายปีที่ผ่าน มามาดามดันน์ใช้ชีวิตเหมือนเจ้าหญิง แม้เธอจะไม่มีความสุข แต่เธอก็เข้าใจว่าเธอจะไม่เหลืออะไรเลยถ้าเธอเสียลูกชายของเธอไป

ไอ้สารเลวคนนั้นโจเซฟ ดันน์จะยังต้องการเธอได้อย่างไรถ้าเธอทั้งแก่และไม่มีลูกชาย?

"เจน" เธอเดินไปหาหญิงสาวที่กำลังข่มตาหลับ ริมฝีปากของเธอกระตุก เธอรู้ว่ามันเป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะพูดคำเหล่านี้ อย่างไรก็ตาม เธอมีทางเลือกอะไรบ้าง?

เธอทำอะไรไม่ถูก หากมีวิธีอื่น เธอก็จะไม่บังคับลูกสาวของเธอเช่นกัน

“ฉันรู้เจตนาของมาดามดันน์เป็นอย่างดี คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเลย” หญิงสาวปิดตาของเธอและไม่ได้เปิดพวกมันตลอดเวลา เธอเพียงแค่แอบมองผู้หญิงที่กำลังอ้อนวอนอยู่ข้าง ๆเธอ

“ไม่…” มาดามดันน์พยายามปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว มีความยากลำบากในสายตาของเธอ ริมฝีปากของเธอขยับ และในที่สุดเธอก็พึมพำออกมา “เหตุผลที่ฉันมาที่นี่วันนี้ไม่ใช่เพราะไขกระดูก”

ผู้หญิงบนเก้าอี้หวายไม่ได้แสดงสีหน้าใด ๆ

มาดามดันน์ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เธอบอกได้แค่ว่าคนในโทรศัพท์บอกอะไรกับเธอ

“ฉัน - ฉันอยาก…” เธอหยุด สัญชาตญาณของเธอบอกให้เธอหยุดพูด อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอนนึกถึงคำสั่งจากโทรศัพท์ได้ เธอก็กัดฟัน

“เจน ลูกขอความช่วยเหลือจากคุณสจ๊วตได้ไหม?”

ในที่สุดเจนก็ลืมตาขึ้น เธอมองมาดามดันน์ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ “คุณสจ๊วตคนไหนกัน?”

มาดามดันน์เห็นว่าในที่สุดเธอก็ลืมตาของเธอขึ้น ดวงตาของเธอที่มีรอยตีนกามากขึ้น เธอจับมือของเจนที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อ เธอพูดอย่างรีบร้อน “คุณสจ๊วตจากบริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม คนที่ลูกรัก เจน ฌอน สจ๊วตไง!”

มาดามดันน์รีบบอกเจนถึงความตั้งใจของเธอ และไม่ได้สังเกตเห็นการแสดงออกของเจนเมื่อเธอจับมือของเธอ

เธอต้องการบรรลุเป้าหมายของเธอเท่านั้น

“เจน ขอความช่วยเหลือจากฌอน สจ๊วต โอเคนะ?”