บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 249

ปัง!

ใบหน้าของมาดามดันน์เปลี่ยนเป็นสีขาว

เธอรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนอากาศขณะที่เธอเดินโซเซไปข้างหลัง ดวงตาของเธอตกตะลึง และเธอก็ตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

"ฉันไม่มีทางเลือก! ถ้าฌอนไม่ยอมปล่อยดันน์ กรุ๊ปและโจเซฟไป ฉันคงสิ้นหวังในอนาคต

“คุณคิดว่าฉันอยากช่วยไอ้สารเลวโจเซฟ คนนั้นงั้นหรือ?

“เจสันพี่ชายของลูกเขายังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล!

“ถ้าดันน์ กรุ๊ปล้มละลาย ถ้าไอ้สารเลวนั่นจบเห่ แล้วค่ารักษาพยาบาลของพี่ชายของลูกล่ะ?

“แม้ว่าพี่ชายของลูกจะฟื้น แต่เราก็ไม่มีอะไรเหลือเลย!

“เขาเป็นนายน้อยของตระกูลดันน์ เขาไม่เคยได้รับความลำบากใด ๆ มาตั้งแต่เขายังเล็ก แวดวงนี้มีขนาดใหญ่มาก และเขาเป็นลูกของพ่อแม่ที่ร่ำรวย ผู้ซึ่งไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีเงิน เขาจะไม่เหลืออะไรเลยในทันที

“ใครจะยังคงเคารพเขาอยู่ในแวดวงนี้ล่ะ? เขาจะทนได้อย่างไร?

“โจเซฟเป็นลูกชายที่โคตรไร้ประโยชน์จริง ๆ แต่ถ้าเขาจบสิ้น ผู้หญิงที่อ่อนแออย่างฉันจะจัดการกับสิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร?”

เจนจ้องมองผู้หญิงที่กำลังสะอื้นอย่างควบคุมไม่ได้ รอยร้าวในใจของเธอใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอื้อมมือของเธอไปจับที่พักแขนของเก้าอี้หวาย เธอจับมันแน่นจนเก้าอี้ร้าว

ราวกับว่านี่เป็นวิธีเดียวที่เธอจะสามารถควบคุมความเจ็บปวดในใจของเธอได้

ก่อนหน้านี้เธออาจปฏิเสธมาดามดันน์อย่างฉุนเฉียว ‘เป็นเรื่องโอเคสำหรับฉันที่ต้องทนอยู่กับชีวิตที่แร้นแค้นและทุกข์ยาก แต่เจสันไม่ได้งั้นหรอ?’

อย่างไรก็ตาม เธอเพียงมองดูผู้หญิงคนนั้นในขณะที่เธอคร่ำครวญอยู่ในใจ

นี่คือความน่าเกลียดของคนที่ดูเหมือนว่าพวกเขามีเจตนาไม่ดี

เฮ้อ

“ปู่ของลูก…” มาดามดันน์พึมพำ ริมฝีปากของเธอขยับ และมีความฝืนใจในดวงตาของเธอ อาวุธเดียวของเธอ สิ่งเดียวที่เธอยึดถือไว้ได้คือท่านอาวุโสดันน์ผู้ล่วงลับไปแล้ว

"พอได้แล้ว" เสียงคำรามต่ำที่ถูกระงับไว้ดังขึ้น ความเจ็บปวดในดวงตาของหญิงสาวบนเก้าอี้หวายแพร่กระจาย อย่างไรก็ตาม มันหายไปในพริบตา เธอถูกกระทำมามากพอแล้ว เธอไม่มีอะไรเหลือแล้ว!

ไม่มีอะไรเหลือเลย

เจนเงยคางขึ้น สายตาของเธอจ้องมาที่ใบหน้าของมาดามดันน์ ในขณะนี้ มาดามดันน์สามารถเห็นเพียงความเย่อหยิ่งบนใบหน้าของเธอเท่านั้น

เธอไม่มีความสุข ในหัวของมาดามดันน์ แม้ว่าความจริงตอนนี้เธอจะอ้อนวอนเจน แต่เธอก็ยังเป็นลูกที่เธอให้กำเนิดหลังจากอุ้มท้องเธอมาสิบเดือน ถ้าไม่มีเธอ ก็คงไม่มีเจน

เธอกำลังขอร้องเจน แต่ถ้าเจนแสดงท่าทางยโสโอหัง จะไม่มีใครสามารถยอมรับกับเรื่องนี้ได้

อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีความกล้าที่จะพูดอะไร เธอขมวดคิ้วด้วยความรำคาญเท่านั้น

“งั้น ดันน์ กรุ๊ป…”

เจนเงยคางของเธอขึ้น มาดามดันน์ไม่เข้าใจความว่างเปล่าเบื้องหลังความหยิ่งผยองในสายตาของเจนได้ เจนลดสายตาของเธอลง และมองไปที่มาดาม เจนเธอมองหน้าของมาดามนานกว่าสิบนาที

มาดามดันน์พูดถึง ดันน์ กรุ๊ป โจเซฟ และเจสัน... เจนไม่ได้ขัดจังหวะการเพ้อของมาดามดันน์ มาดามดันน์มีความคับข้องใจมากในช่วงเวลานี้ ลูกชายของเธอไม่สบาย นอกจากนี้สามีของเธอก้ยังมีลูกสารเลวที่ซึ่งเขาซ่อนจากเธอมานาน ลูกชายของเธอป่วยและสามีของเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย

มาดามดันน์ไม่สามารถบอกใครเกี่ยวกับความเจ็บปวดทั้งหมดที่เธอได้รับมาได้

เพื่อนสนิทของเธอที่เล่นไพ่นกกระจอกด้วยกันทุกคนปลอบใจเธอด้วยความเห็นอกเห็นใจปลอม ๆ พวกเขาไม่มีความหมายอะไรกับเธอ

ในท้ายที่สุด พวกเขาก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเธอ

มาดามดันน์พูดว่าผู้หญิงอย่างเธอต้องอยู่อย่างหวาดกลัวทุกวันหลังจากที่ลูกชายของเธอป่วยและสามีของเธอทิ้งเธอไป

เธอพยายามข่มความทรมาน และความกลัวในใจของเธอเมื่ออยู่คนเดียวในตอนกลางคืน เธอต้องทนทุกข์ทรมานหลายสิ่งหลายอย่างด้วยตัวเธอเอง เธอไม่ต้องการบอกใครเกี่ยวกับสิ่งที่เธอกำลังเผชิญ ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เธอใช้ชีวิตอย่างไร เธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเธอต้องทนทุกข์ และผ่านอะไรมาทุกวัน

ตั้งแต่แรก เจนเพียงมองไปที่มาดามดันน์ด้วยสายตาที่มาดามดันน์มองว่าหยิ่งและหยาบคาย เธอเงียบฟังมาดามดันน์บ่นอย่างฟูมฟายกับเธอ