บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 251

มือของเธอที่ถือโทรศัพท์สั่นเหมือนใบไม้ที่กำลังร่วงในฤดูใบไม้ร่วง เรย์ไม่เคยเห็นผู้หญิงแบบเธอมาก่อน เธอไม่จำเป็นต้องเล่าความทุกข์ของเธอให้ทุกคนฟัง เธอแค่นั่งอยู่ตรงนั้นและคนอื่นก็สามารถรับรู้ถึงความทุกข์ของเธอได้

มาดามดันน์รู้สึกว่าหน้าอกของเธอแน่นขึ้น เธอไม่รู้ว่ามันเป็นอารมณ์แบบไหน เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน สิ่งที่เธอกังวลในตอนนี้คือ...

“เจนมันเป็นยังไงบ้าง? คุณสจ๊วต…”

"คุณสจ๊วตบอกว่าเขาจะปล่อยดันน์ กรุ๊ปไป” หญิงสาวบนเก้าอี้หวายหลับตาของเธอและหยุดคำถามของมาดามดันน์

ใบหน้าของมาดามดันน์มีความสุข “เจน แม่รู้ว่าลูก…” ‘มีใจเมตตาที่สุด’

“อย่างไรก็ตาม ฉันจะเป็นคนดูแลครอบครัวของดันน์” เสียงของหญิงสาวทั้งไม่เบาและไม่ราบเรียบ

"อะไรนะ?" นี่มันราวกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงมาที่เธอ เสียงเสียดแทงของมาดามดันน์ทำลายความเงียบของริมแม่น้ำในเอ๋อไห่ เธอชี้นิ้วอย่างไม่เชื่อไปที่หญิงสาวที่หลับตาอยู่

“ลูกทำได้อย่างไร?”

“ฉันทำได้” เจนพูดช้า ๆ

“คุณมันเป็นคนไม่ซื่อสัตย์! ค-ค-คุณกำลังหาประโยชน์จากความโชคร้ายของเรา!”

หน้าอกของมาดามดันน์สั่นสะท้านจากความโกรธ

หญิงสาวบนเก้าอี้หวายเพียงแค่ยิ้มเบา ๆ รอยยิ้มของเธอสดใสมากจนทำให้มาดามดันน์โกรธเพียงแค่ได้เห็นมัน

“ฉันคิดว่าคุณจะไม่ทะเลาะกับฉันแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าคุณทะเยอทะยานได้ขนาดนี้? คุณต้องการที่จะเอามรดกของเจสันออกไป!” สมองของมาดามดันน์เต็มไปด้วยคำพูดที่ว่า ‘ฉันจะเป็นคนดูแลครอบครัวของดันน์’ เธอรู้สึกสับสน เธอกล่าวถึงโจเซฟ “พ่อของคุณไม่มีทางเห็นด้วยกับเรื่องนี้แน่! คุณกำลังเดินหมากผิด!”

“เฮ้” เจนหัวเราะอย่างเย็นชา เธอลืมตาของเธอขึ้นช้า ๆ และจ้องไปที่มาดามดันน์

“ย้อนกลับไป และถามโจเซฟ ดันน์ว่าเขาต้องการเป็นนายใหญ่ที่สดใสและสง่างามของดันน์ กรุ๊ป ในเมืองเอส ซิตี้ หรือว่าเขาต้องการเป็นคนดีที่สิ้นเนื้อประดาตัวด้วยแรงบดขยี้ของหนี้สิน”

เจนมองมาดามดันน์อย่างเย็นชา ริมฝีปากสีซีดคู่ที่ไม่ค่อยหยาบคายกับผู้คน ในสายตาของมาดามดันน์ยังคงพูดต่อไป “ฉันจะถามคุณเหมือนกัน มาดามดันน์

“ถ้าฉันเป็นคนดูแล คุณจะยังคงเป็นมาดามดันน์ที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียงของเมืองเอส ซิตี้ เจสันจะยังคงเป็นนายน้อยของตระกูลดันน์ เงินเดือนของเขาจะยังคงเท่าเดิมเหมือนเมื่อก่อน ไม่น้อยลงเลย

“แน่นอน เขาจะยังคงได้รับค่ารักษาพยาบาลอยู่ ค่าใช้จ่ายของมาดาม ดันน์จะอยู่ที่ 5 หมื่นทุกเดือน

“ถ้ามาดามดันน์และมิสเตอร์ดันน์ปฏิเสธ ดันน์ กรุ๊ปก็จะเป็นเพียงแค่ประวัติศาสตร์เท่านั้น มาดามดันน์ คุณเป็นคนฉลาด ลองคิดดูว่าตัวเลือกไหนดีที่สุดสำหรับตัวคุณ”

หูของมาดามดันน์อื้ออึง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เธอกลัวที่สุดคือสายตาของเจน พวกมันแดงก่ำมาก

เจนโบกมือของเธอ “ย้อนกลับไปคิดเรื่องนี้ ย้อนกลับไป และถามมิสเตอร์ดันน์ ไป"

เธอรู้สึกเหนื่อย เธอหมดเรี่ยวแรง ความสุขใจปรากฏไปทั่วดวงตาของเธอเมื่อเธอมองดู มาดามดันน์หนีไป

พวกเขาได้เอาสิ่งที่มีค่าของเธอไปมากมาย พวกเขาไม่ได้ขอร้องเธอ แต่พวกเขากำลังบังคับเธอ เธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เธอรู้ว่าเธอไม่ควรทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถปฏิเสธพวกเขาได้

ตอนนี้ เป็นโอกาสของเธอที่จะกำจัดดันน์ กรุ๊ปซึ่งมีค่าต่อครอบครัวนี้อย่างมาก เธอมองไปยังทิศทางที่มาดามดันน์ออกไปก่อนหน้านี้ ‘เรียน คุณดันน์ มาดามดันน์ คุณเจสัน…เมื่อไหร่คนแบบพวกคุณจะรู้สึกเจ็บปวด?”

มีทั้งความสุขและความสิ้นหวังในดวงตาแดงก่ำของเธอ

ณ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม

ห้องทำงานของซีอีโอ

“นั่นคือเธอ” ไมเคิลนั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงาน เขากำลังฟังเสียงจากโทรศัพท์นี้อย่างเงียบ ๆ

เขาแน่ใจว่าเป็นเธอ เจน ดันน์

ในขณะนี้ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

มันมาจากเรย์

ทางโทรศัพท์ เรย์พูดเพียงว่า “มาดามดันน์อ้างเรื่องท่านผู้อาวุโสดันน์ผู้ล่วงลับ พวกเขากำลังใช้ ท่านผู้อาวุโสดันน์ พวกเขา…น่ารังเกียจ!”

ดวงตาของชายหนุ่มเย็นชา "ฉันรู้" ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สนใจชีวิตของเจสันเลยด้วยซ้ำ อะไรอีกล่ะที่เธอให้ความสำคัญในครอบครัวดันน์?

สายนั้นฟังดูเหมือนคำอ้อนวอน สำหรับผู้หญิงคนนั้น มันเป็นการตัดสินใจที่ยากเกินกว่าจะวัดได้

หัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวดอย่างไม่มีเหตุผลอีกครั้ง เขาลดสายตาของเขาลง ในขณะนั้น เขารู้สึกโดดเดี่ยว ผู้หญิงคนนั้น เขากำลังบังคับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

เขารู้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เขากลับทำมันอีกครั้ง

การสูญเสียและการบังคับ

เขาแค่อยากกอดเธอไว้แน่น ๆ เขาทำได้แม้กระทั่งกักขังเธอได้

ประการที่สอง ทำไมเธอถึงเย็นชา และไม่ยอมก้มหัวให้เขาในเมื่อเธอสามารถยอมรับความพ่ายแพ้ให้กับสจ๊วตได้อย่างง่ายดายขนาดนี้?

ฌอนยิ้มเล็กน้อย มันเย็นชาและเต็มไปด้วยความน่ารังเกียจ ไมเคิลเงยหน้าของเขาขึ้น และเห็นการเหยียดหยามในดวงตาของฌอน

เขาไม่ได้มีเวลาที่จะรู้สึกโกรธ ชายอีกคนเลิกคิ้วและพูดว่า “เธอรู้ทุกอย่าง ทุกสิ่งที่คุณเห็น เธอก็เห็นได้เช่นกัน”

“อย่างไรก็ตาม นั่นคือแสงแดดที่หายากมากในชีวิตของเธอ” ตอนนี้ ฌอนรู้สึกถึงก้อนเนื้อขนาดใหญ่ในลำคอของเขา ความเจ็บปวดแล่นผ่านหัวใจของเขา นี้เพื่อเธอ เพื่อผู้หญิงโง่คนนั้น

“เธอรู้ดีว่าความเมตตาไม่ใช่เรื่องง่าย เธอรู้ดีว่าความใจดีมาพร้อมกับเงื่อนไข แต่เธอก็ยังเต็มใจ” มันก็เหมือนกับเขา เธอรู้ว่าการรักเขาจะทำให้เหนื่อย แต่หญิงโง่คนนั้นยังคงตัดสินใจที่จะเข้าไป ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ความทรมานของเธอก็เริ่มต้นขึ้น

ฌอน สจ๊วตคือต้นตอของความเจ็บปวดทั้งหมดในชีวิตของเจน

เขาเต็มใจที่จะรัก และเอาอกเอาใจเธอไปตลอดชีวิตของเขา

ไมเคิลตกใจมาก เขาไม่สามารถหยุดความสั่นเทิมในใจของเขาได้ เธอรู้ว่านี่เป็นของปลอม แต่เธอก็ยังเต็มใจที่จะมอบหัวใจให้เขา?

ยังมีคนแบบนั้นอยู่อีกไหม?

มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับเขาที่จะไม่เชื่อเรื่องนี้

“เธอจำได้แค่ว่าท่านผู้อาวุโสเลี้ยงดูเธอด้วยความเมตตา เธอไม่ต้องการที่จะจดจำเรื่องเลวร้าย ในสายตาของเธอ มีเพียงความใจดีของท่านผู้อาวุโส นายคิดว่าเธอโง่และทึ่มจริง ๆเหรอ?

“ไมเคิล ผู้หญิงที่ฉันรักเป็นแบบนี้” ริมฝีปากของชายหนุ่มยกขึ้น มีความอบอุ่นในดวงตาของเขา เขาดูภูมิใจมาก

เสียงที่น่ารำคาญของฌอนยังคงดังก้องอยู่ในหูของไมเคิล “แล้วนายล่ะไมเคิล? นายรักอะไร?"

ตูม!

สายฟ้าฟาดในหูของไมเคิล

‘แล้วนายล่ะ ไมเคิล? นายรักอะไร?'

‘ฉันรักอะไรงั้นหรอ?’ ดวงตาของไมเคิลอยู่ในความงุนงง เขาไม่รู้ว่าเขาออกจากห้องทำงานของฌอนได้อย่างไร เขาไม่สนใจทุกคนที่อยู่รอบตัวเขา และเดินเข้าไปในลิฟต์ เมื่อลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับคำว่า "ติ๊งง" เขาก็มาถึงที่จอดรถชั้นใต้ดินแล้ว

แสงสะท้อนในดวงตาที่ไร้ชีวิตชีวาของไมเคิล เขามาปรากฏตัวในชีวิตของเธอช้าเกินไป ไม่จำเป็นต้องอิจฉาที่สจ๊วตเห็นอกเห็นใจเธอ เขาไม่เคยมีส่วนร่วมในอดีตของเธอ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องมีส่วนร่วมในอนาคตของเธอเช่นกัน

เขาแค่…มาช้าไป