บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 251

มือของเธอที่ถือโทรศัพท์สั่นเหมือนใบไม้ที่กำลังร่วงในฤดูใบไม้ร่วง เรย์ไม่เคยเห็นผู้หญิงแบบเธอมาก่อน เธอไม่จำเป็นต้องเล่าความทุกข์ของเธอให้ทุกคนฟัง เธอแค่นั่งอยู่ตรงนั้นและคนอื่นก็สามารถรับรู้ถึงความทุกข์ของเธอได้

มาดามดันน์รู้สึกว่าหน้าอกของเธอแน่นขึ้น เธอไม่รู้ว่ามันเป็นอารมณ์แบบไหน เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน สิ่งที่เธอกังวลในตอนนี้คือ...

“เจนมันเป็นยังไงบ้าง? คุณสจ๊วต…”

"คุณสจ๊วตบอกว่าเขาจะปล่อยดันน์ กรุ๊ปไป” หญิงสาวบนเก้าอี้หวายหลับตาของเธอและหยุดคำถามของมาดามดันน์

ใบหน้าของมาดามดันน์มีความสุข “เจน แม่รู้ว่าลูก…” ‘มีใจเมตตาที่สุด’

“อย่างไรก็ตาม ฉันจะเป็นคนดูแลครอบครัวของดันน์” เสียงของหญิงสาวทั้งไม่เบาและไม่ราบเรียบ

"อะไรนะ?" นี่มันราวกับว่ามีสายฟ้าฟาดลงมาที่เธอ เสียงเสียดแทงของมาดามดันน์ทำลายความเงียบของริมแม่น้ำในเอ๋อไห่ เธอชี้นิ้วอย่างไม่เชื่อไปที่หญิงสาวที่หลับตาอยู่

“ลูกทำได้อย่างไร?”

“ฉันทำได้” เจนพูดช้า ๆ

“คุณมันเป็นคนไม่ซื่อสัตย์! ค-ค-คุณกำลังหาประโยชน์จากความโชคร้ายของเรา!”

หน้าอกของมาดามดันน์สั่นสะท้านจากความโกรธ

หญิงสาวบนเก้าอี้หวายเพียงแค่ยิ้มเบา ๆ รอยยิ้มของเธอสดใสมากจนทำให้มาดามดันน์โกรธเพียงแค่ได้เห็นมัน

“ฉันคิดว่าคุณจะไม่ทะเลาะกับฉันแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าคุณทะเยอทะยานได้ขนาดนี้? คุณต้องการที่จะเอามรดกของเจสันออกไป!” สมองของมาดามดันน์เต็มไปด้วยคำพูดที่ว่า ‘ฉันจะเป็นคนดูแลครอบครัวของดันน์’ เธอรู้สึกสับสน เธอกล่าวถึงโจเซฟ “พ่อของคุณไม่มีทางเห็นด้วยกับเรื่องนี้แน่! คุณกำลังเดินหมากผิด!”

“เฮ้” เจนหัวเราะอย่างเย็นชา เธอลืมตาของเธอขึ้นช้า ๆ และจ้องไปที่มาดามดันน์

“ย้อนกลับไป และถามโจเซฟ ดันน์ว่าเขาต้องการเป็นนายใหญ่ที่สดใสและสง่างามของดันน์ กรุ๊ป ในเมืองเอส ซิตี้ หรือว่าเขาต้องการเป็นคนดีที่สิ้นเนื้อประดาตัวด้วยแรงบดขยี้ของหนี้สิน”

เจนมองมาดามดันน์อย่างเย็นชา ริมฝีปากสีซีดคู่ที่ไม่ค่อยหยาบคายกับผู้คน ในสายตาของมาดามดันน์ยังคงพูดต่อไป “ฉันจะถามคุณเหมือนกัน มาดามดันน์

“ถ้าฉันเป็นคนดูแล คุณจะยังคงเป็นมาดามดันน์ที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียงของเมืองเอส ซิตี้ เจสันจะยังคงเป็นนายน้อยของตระกูลดันน์ เงินเดือนของเขาจะยังคงเท่าเดิมเหมือนเมื่อก่อน ไม่น้อยลงเลย

“แน่นอน เขาจะยังคงได้รับค่ารักษาพยาบาลอยู่ ค่าใช้จ่ายของมาดาม ดันน์จะอยู่ที่ 5 หมื่นทุกเดือน

“ถ้ามาดามดันน์และมิสเตอร์ดันน์ปฏิเสธ ดันน์ กรุ๊ปก็จะเป็นเพียงแค่ประวัติศาสตร์เท่านั้น มาดามดันน์ คุณเป็นคนฉลาด ลองคิดดูว่าตัวเลือกไหนดีที่สุดสำหรับตัวคุณ”

หูของมาดามดันน์อื้ออึง

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้เธอกลัวที่สุดคือสายตาของเจน พวกมันแดงก่ำมาก

เจนโบกมือของเธอ “ย้อนกลับไปคิดเรื่องนี้ ย้อนกลับไป และถามมิสเตอร์ดันน์ ไป"

เธอรู้สึกเหนื่อย เธอหมดเรี่ยวแรง ความสุขใจปรากฏไปทั่วดวงตาของเธอเมื่อเธอมองดู มาดามดันน์หนีไป

พวกเขาได้เอาสิ่งที่มีค่าของเธอไปมากมาย พวกเขาไม่ได้ขอร้องเธอ แต่พวกเขากำลังบังคับเธอ เธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เธอรู้ว่าเธอไม่ควรทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถปฏิเสธพวกเขาได้

ตอนนี้ เป็นโอกาสของเธอที่จะกำจัดดันน์ กรุ๊ปซึ่งมีค่าต่อครอบครัวนี้อย่างมาก เธอมองไปยังทิศทางที่มาดามดันน์ออกไปก่อนหน้านี้ ‘เรียน คุณดันน์ มาดามดันน์ คุณเจสัน…เมื่อไหร่คนแบบพวกคุณจะรู้สึกเจ็บปวด?”

มีทั้งความสุขและความสิ้นหวังในดวงตาแดงก่ำของเธอ

ณ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม

ห้องทำงานของซีอีโอ

“นั่นคือเธอ” ไมเคิลนั่งตรงข้ามกับโต๊ะทำงาน เขากำลังฟังเสียงจากโทรศัพท์นี้อย่างเงียบ ๆ

เขาแน่ใจว่าเป็นเธอ เจน ดันน์

ในขณะนี้ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

มันมาจากเรย์

ทางโทรศัพท์ เรย์พูดเพียงว่า “มาดามดันน์อ้างเรื่องท่านผู้อาวุโสดันน์ผู้ล่วงลับ พวกเขากำลังใช้ ท่านผู้อาวุโสดันน์ พวกเขา…น่ารังเกียจ!”

ดวงตาของชายหนุ่มเย็นชา "ฉันรู้" ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สนใจชีวิตของเจสันเลยด้วยซ้ำ อะไรอีกล่ะที่เธอให้ความสำคัญในครอบครัวดันน์?

สายนั้นฟังดูเหมือนคำอ้อนวอน สำหรับผู้หญิงคนนั้น มันเป็นการตัดสินใจที่ยากเกินกว่าจะวัดได้

หัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวดอย่างไม่มีเหตุผลอีกครั้ง เขาลดสายตาของเขาลง ในขณะนั้น เขารู้สึกโดดเดี่ยว ผู้หญิงคนนั้น เขากำลังบังคับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง

เขารู้ว่าเขาไม่ควรทำแบบนี้ แต่อย่างไรก็ตาม เขากลับทำมันอีกครั้ง

การสูญเสียและการบังคับ

เขาแค่อยากกอดเธอไว้แน่น ๆ เขาทำได้แม้กระทั่งกักขังเธอได้