บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 265

หลังจากนั้นจินนี่ไปหาเจนอีกครั้ง เธอเดินตรงไปที่อาคารของ ดันน์ กรุ๊ป

เจนนั้นค่อนข้างตะลึง เมื่อเธอได้รับโทรศัพท์จากพนักงานต้อนรับ

เร็วขนาดนั้นเลยหรอ?

จินนี่ ... ซื่อตรงรักษาคำพูดขนาดนั้นเลยหรือ?

เธอตอบให้พนักงานต้อนรับ ให้พาจินนี่ขึ้นมาพบเธอ

เมื่อผลการทดสอบของออกัสตินวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเจน เธอก็เงียบไปสักพัก

จินนี่ไปที่โรงพยาบาลจริง ๆ

เจนเงยหน้าขึ้น "ไปทำการทดสอบอีกครั้ง" เธอไม่ไว้ใจจินนี่มากนัก หากไม่มีพยานแสดงตัว เธออาจแกล้งทำแบบทดสอบปลอมขึ้นมา

สีหน้าของจินนี่เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย โชคดีที่เธอยังมีสติ และตอบกลับอย่างรวดเร็ว "โอเค" หลังจากที่คิดแล้ว เธอก็พูดว่า "ฉันรู้ ว่าคุณมีข้อสงสัยดังนั้นเรามาลองดูกันใหม่แล้วกัน

“ในความเป็นจริง ฉันก็เข้าใจได้ว่า ทำไมคุณถึงสงสัยในเรื่องนี้นัก”

"คุณต้องเชื่อฉันบ้าง ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนเห็นแก่ตัวนิดหน่อย แต่ฉันก็ยังมีความเป็นแม่คน ฉันเห็นแก่ตัวเพียงเพราะฉันเป็นแม่ของออกัสติน ความเห็นแก่ตัวของฉันนั้น มันเกิดจากการที่ฉันกังวลเรื่องสุขภาพของออกัสตินมาก ๆ

“แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ที่จริงแล้วออกัสตินและเจสันเป็นพี่น้องทางชีววิทยาเท่านั้น ถ้าออกัสตินเป็นพี่น้องแท้ ๆ ฉันจะไม่นั่งเฉย ๆ และดูพี่ชายของออกัสตินตายตั้งแต่อายุยังน้อยหรอก ไม่ว่าฉันจะไม่เต็มใจเท่าไหร่ก็ตาม "

เจนพยักหน้า แต่ไม่แสดงความคิดเห็นใด ๆ ประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาให้สติปัญญา และความสงบแก่ผู้คนเสมอ แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เผยให้เห็นด้านดิบเถื่อนด้วยเช่นกัน

คุณหญิงดันน์ก็เป็นแม่คนด้วยเหมือนกันใช่ไหม?

เธอหัวเราะเบา ๆ “งั้นมาทดสอบกันอีกที”

เธอยกข้อมือขึ้นและมองไปที่นาฬิกาของเธอ “ทำไมเราไม่ทำกันวันนี้เลย ไปรับลูกของคุณจากโรงเรียนแล้วไปโรงพยาบาลด้วยกันเถอะ”

ใบหน้าของจินนี่ซีดลงด้วยความตื่นตระหนก เมื่อเธอคิดอะไรบางอย่างได้ เธอก็สงบลงอีกครั้ง "ฉันไม่คิดว่านั่นเป็นความคิดที่ดีนะคะ ออกัสตินกำลังเรียนอยู่ในตอนนี้ ... "

ก่อนที่เธอจะได้พูดจนจบประโยค เจนก็ได้พูดขัดจังหวะเธอ โดยไม่มีช่องว่างให้เธอได้มีข้อแม้อีกต่อไป

“โอเค เธอไม่ต้องไปก็ได้” เธอยิ้มด้วยรอยยิ้มที่ไม่เห็นอกเห็นใจ “แต่นี่เป็นโอกาสเดียวของออกัสติน”

จินนี่อ้าปากค้าง เธอไม่รู้และไม่คาดคิดว่าเจนจะเป็นคนที่รับมือได้ยากขนาดนี้

ชายชราคนนั้น ชายชราโจเซฟบอกว่าลูกสาวของเขาคนนี้ มีจิตใจที่ดี เธอมักจะเห็นใจและเข้าอกเข้าใจผู้อื่น ไม่ใช่หรือ?

แย่แล้ว!

เธอไม่เห็นว่าใบหน้าของเธอเองนั้นแสดงออกมาเช่นไร

ในทางกลับกันเจนก็ไม่ได้มีทีท่ารีบร้อนอะไรเลยสักนิด

ถึงตอนนี้เธอก็รู้ดีอยู่ในใจ เธอเหลือบไปเห็นกระดาษสองสามแผ่นบนโต๊ะ นั่นคือของปลอมทั้งหมดแน่ ๆ

จินนี่พยามใจดีสู้เสือ "ตกลง"

เธอเป็นมนุษย์มีหัวใจ และรู้สึกได้เมื่อคนอื่นเมตตาเธอ

เธอรู้สึกได้ว่าเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปฏิบัติต่อเธออย่างดี

อย่างไรก็ตามเธอก็กลัวความเมตตานี้ในเวลาเดียวกัน

‘ความเมตตา’ ของฌอนต้องมีราคาเป็นสิบเท่า ร้อยเท่า หรือหลายพันเท่า ของราคานั้นแน่ ๆ อดีตของเธอกลายเป็นประสบการณ์ และได้สอนบทเรียนให้เธอมากมาย

เธอรู้สึกกลัวที่ฌอนได้ทำตัวแปลก ๆ กับเธอ เธอกลัวว่าเขาจะมีแผนการอะไรในใจของเขาอีกครั้ง

นี่เป็นภาคต่อของเกม "การหลบหนีในคุก" และ "การบังคับให้แต่งงาน" คราวนี้เกมนี้เรียกว่าอะไรอีกล่ะ?

เกมแห่งรักแท้หรือ?

ฮ่า ๆ ๆ ๆ

ขณะนั่งอยู่ในรถของวิเวียน เจนได้หัวเราะออกมาเบา ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้

วิเวียนถามว่า "คุณกำลังหัวเราะอะไรหรือ คุณหนูดันน์?"

"ฉันหัวเราะกับชีวิตของตัวเอง ชีวิตของฉันคือเกม มันคือเกมของคนอื่น"

'ความเมตตา' ทั้งหมดนี้มันช่างน่ากลัวเกินไปสำหรับเธอ