บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 281

เจนได้รับการฉีดวิตามิน เป็นเวลาสามวันติดต่อกัน และอาการของเธอดูเหมือนจะดีขึ้น เรื่อย ๆอุณหภูมิร่างกายของเธอเริ่มลดลงสู่อุณหภูมิร่างกายปกติ

คืนนั้นเธอมองไปที่ฟูกด้านล่างเตียงของเธอ และศีรษะของเธอปวดขึ้นมา คน ๆ นั้นจะไม่จากไปในเร็ว ๆ นี้ เธอสงสัยว่าเป็นเพราะเขาหน้าด้านหลังจากความจำเสื่อม หรือเป็นเพราะเขารู้ว่าเธอจะไม่ขับไล่เขาออกไป

คน ๆ นั้นกำลังทดสอบขีดจำกัดของเธอ โดยทำตัวไร้เหตุผลมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยพยายามสารพัดวิธีเพื่อให้ตัวเองอยู่ในห้องของเธอในทุกคืน แม้ว่าจะหมายความว่าเขาจะต้องนอนบนฟูกบนพื้น เขาก็มีความสุข

"เจนนี่ ถึงเวลาทำให้เท้าของคุณอุ่นแล้ว"

คน ๆ นั้นเหมือนทุกคืนก่อนหน้านี้ วิ่งมาที่เตียงของเธอเพื่อช่วยให้เท้าของเธออุ่นขึ้น

ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธอย่างเย็นชาแค่ไหน หรือแสดงท่าทางที่ไม่สุภาพบนใบหน้าของเธอมากแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเข้าใจมันเลย

ด้วยความบึ้งตึง เธอปล่อยให้คนที่อยู่ปลายเตียงทำหน้าที่อุ่นเท้าของเธอเหมือนที่เขาเคยทำมาตลอด ไม่ใช่เพราะเธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่เพราะดูเหมือนว่าคน ๆ นั้นจะดื้อรั้นมากขึ้นหลังจากอาการความจำเสื่อมของเขา

ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธหรือหยาบคายกับเขาอย่างไร เธอก็ไม่มีทางหนีจากฝ่ามือที่จับเท้าของเธอแล้ววางไว้บนเข่าของเขา

เธอมองดูอย่างดีไปที่คนที่ศีรษะของเขาห้อยลง มีผมสีดำบางส่วนของเขาไหลลงอย่างธรรมชาติ ปิดคิ้วที่ดูดีของเขาหรืออาจจะเป็นเพราะใบหน้าของเขาที่กำลังทำอะไรบางอย่างที่เธอไม่สามารถอธิบายได้

‘ถ้า ... ถ้าคน ๆ นี้มีสติ’ เจนคิดกับตัวเอง หากคน ๆนั้นมีสติเธอจะใช้เหตุผลตรงกันข้ามกับคน ๆนั้นและพูดถึงอดีต และอนาคตของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม คน ๆ นั้นจำอะไรไม่ได้เลย ถ้าเธอโกรธเขา เขาก็แค่มองเธอด้วยสายตางง ๆ และถามเธอซ้ำ ๆ ว่าทำไมเธอถึงโกรธเขา

ในขณะนั้น เจนรู้สึกโกรธ แต่ไม่มีทางออกที่จะแสดงความโกรธของเธอ ในท้ายที่สุด สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือหันหน้าหนี และยอมให้คน ๆ นั้นทำทุกอย่างที่เขาต้องการ

"พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงาน"

"แต่…"

“คุณปู่วอลช์บอกว่าอุณหภูมิร่างกายของฉันกลับมาเป็นปกติแล้ว” เธอขยับร่างกายของเธอ และปรับเท้าของเธอบนหัวเข่าของคน ๆ นั้นให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น บางทีเธออาจไม่สังเกตว่าแม้ริมฝีปากของเธอจะบอกว่าไม่ แต่การกระทำของเธอก็ทรยศต่อคำพูดของเธอ โดยที่เธอไม่รู้ตัว เธอค่อย ๆ คุ้นเคยกับนิสัยชอบทำให้เท้าของเธออุ่นโดยคน ๆ นั้นในทุกคืน

นิสัยของคนหนึ่งเป็นสิ่งที่น่ากลัว คำเหล่านี้เป็นคำความรู้ที่พูดโดยใครบางคนที่พูดเกี่ยวกับจำนวนคนที่พัฒนานิสัยต่าง ๆ โดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม หลังจากที่นิสัยก่อตัวขึ้น ในปีทั่ว ๆไปในช่วงเดือนทั่วไปหรือวันทั่วไปพวกเขาอาจกำลังอ่านหนังสือหรือกำลังจะลงจากรถไฟใต้ดินหรือบางทีแค่ทำอะไรบางอย่างที่ไม่สำคัญพวกเขาก็จะรู้ทันที … 'อ๊ะ นี่ฉันหยิบนิสัยนี้ขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่?'

ในระยะสั้น มีเพียงไม่กี่คนที่สังเกตเห็นในช่วงเริ่มต้นของนิสัยว่าชีวิตของพวกเขาเปลี่ยนไปทีละเล็กทีละน้อย อาจเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ละเอียดอ่อนมากโดยมีการล่วงล้ำเพียงเล็กน้อย อย่างไรก็ตามการล่วงล้ำแบบเงียบ ๆ เหล่านั้นซึมเข้ามาโดยไม่รู้ตัว

“โอ้” คน ๆ นั้นตอบอย่างคลุมเครือพร้อมกับก้มหัวลง เธอเหลือบมองเขาสั้น ๆ ฝ่าเท้าของเธออุ่นขึ้น มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความหนาวเย็นที่เธอเคยรู้สึกมาตลอดทั้งปี

ในคืนนั้นเธอนอนไม่หลับจนกระทั่งถึงเช้า อย่างไรก็ตามเจนตื่นขึ้นมาพร้อมกับพลังงานที่เพียงพอและแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสภาพที่ไม่สบายของเธอเมื่อสองวันก่อน

เธอยันตัวเองขึ้นเรื่อย ๆ และมองไปที่พื้นอย่างเป็นปกติ แต่ก็พบว่าวันนั้นคนที่มักจะตื่นแต่เช้ายังคงคลุมโปงอยู่ในวันนี้

เธอไม่ได้ปลุกคน ๆ นั้นให้ตื่น แต่ลุกขึ้นและลุกจากเตียงเดินไปรอบ ๆ คนที่อยู่บนพื้นแล้วออกไปข้างนอกห้องนอน

เธอต้มน้ำใส่ข้าวลงในหม้อ และทำโจ๊กอยู่ในครัว หลังจากกินก๋วยเตี๋ยวมานานเธอก็รู้ว่าเธอคิดถึงกลิ่นหอมของโจ๊กจริงๆ

เธอไปห้องน้ำเพื่อล้างตัว

หลังจากที่เธอล้างตัวเสร็จและกลับไปที่ห้องนอนคน ๆ นั้นก็ยังคงหลับสนิทนอนอยู่บนพื้น

กลิ่นหอมจากห้องครัวค่อย ๆลอยเข้ามาพร้อมกับหม้อโจ๊กบนโต๊ะ

เธอคิดกับตัวเองว่า ‘ข้าวดิบได้ต้มเป็นโจ๊กแล้ว ฉันทำอาหารเสร็จแล้ว และตอนนี้คน ๆ นี้ควรจะตื่นขึ้นมาแล้ว '

เธอหันกลับไปในห้องนอนด้วยความไม่เต็มใจ "ลุกขึ้น" เธอยืนอยู่ที่เท้าของบุคคลนั้นอย่างว่างเปล่า

บุคคลนั้นไม่ได้เคลื่อนไหว

เธอมีอารมณ์ที่หลากหลายเกี่ยวกับคน ๆนั้นอยู่แล้ว และในขณะนั้นเธอก็ยิ่งไม่อดทนกับเขามากขึ้น

“จะนอนถึงกี่โมงเนี่ย?” เธอถามอย่างเย็นชา

เขาตอบว่า "คุณต้องการฉีดวิตามินเพิ่มอีกเพื่อที่คุณจะรู้สึกดีขึ้นเหรอ?"

"ไม่ใช่ให้ฉัน!" เสียงของเธอสั่น "แต่เป็นเขา เขาไข้ขึ้นสูงถึง 41.2 องศา"

เรย์คำรามใส่โทรศัพท์ "รอฉันนะ! ฉันจะพาหมอไปทันที!"

ทุกวินาทีรู้สึกเหมือนเป็นชั่วโมง และคน ๆ นั้นก็หลับไปทันทีหลังจากตื่นขึ้นมาสักพัก

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจของเธอถึงรู้สึกลนลานมากในขณะนั้น เขายังคงนอนอยู่บนพื้นและทั้งหมดที่ทำคือเธอพยายามปลุกคน ๆ นั้น "ตื่นได้แล้ว ฌอน ตื่น ตื่น ไปนอนบนเตียง"

คน ๆ นั้นพูดว่า “โอ้” แต่ตอนนั้นเขายังไม่ลืมตา จากการที่เขาขมวดคิ้วเขาคงจะรู้สึกแย่มากแน่ ๆ

เธอเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง และโดยไม่ลังเลเธอกัดฟันของเธอ และเปิดผ้าห่มขึ้นเพื่อห่อตัวคน ๆนั้นรอบ ๆ เธอย่อตัวลง และวางแขนของเขาบนไหล่ของเธอเพื่อย้ายเขาไปที่เตียง

โครงสร้างของร่างกายมนุษย์นั้นแปลกจริง ๆ ผู้หญิงสามารถอุ้มร่างของผู้ชายตัวใหญ่ขึ้นมาได้ถ้าเขามีสติสักนิด แต่ถ้าคน ๆ นั้นหมดสติอย่างสมบูรณ์แบบร่างกายของพวกเขาก็เหมือนแท่งเหล็กขนาดใหญ่ที่ทิ้งตัวลงหนักกว่าที่เคย

หญิงสาวขบกรามแน่นพร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผาก ขาของเธอสั่น แต่เธอก็พยายามจับชายคนนั้นขึ้นอย่างหมดหวัง หลังจากใช้พลังทั้งหมดของเธอ เธอแทบจะไม่สามารถเคลื่อนย้ายบุคคลนั้นไปที่เตียงได้

เธอรอสักพัก เดินไปรอบ ๆ ห้องอย่างใจจดใจจ่อ

‘ทำไมใช้เวลานานนักนะ? ทำไมพวกเขาถึงยังไม่มา?

"นี้ใช้เวลานานมากไปแล้วนะ"

ในช่วงที่เธอวิตกกังวลในที่สุด เรย์ก็รีบมา

ดร.วอลช์เข้าไปในห้องนอนขณะที่เรย์ และเธอยืนอยู่ข้าง ๆ

"41.2 องศา! รีบไปเอาชุดยาของฉันมาเดี่ยวนี้!"