บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 282

ครั้งก่อนนั้น เขาเตรียมมาพร้อม

หลังจากที่เรย์บอกเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ เขาก็นำยาทั้งหมดที่เขาคิดได้ออกมาโดยเร็วที่สุด

ใบหน้าที่ดูใจดีตามปกติของดร. วอลช์เปลี่ยนไปอย่างจริงจังในเวลานั้น เรย์ไม่พูดอะไรสักคำ และหันมาเอากล่องยาทันที

เขาไว้วางใจดร.วอลช์ ถ้าดร.วอลช์จริงจังขนาดนั้น หมายความว่าอาการของฌอนก็วิกฤตมากเช่นกัน

"ข่าวดีคือร่างกายของเขายังไม่ช็อค" หลังจากที่ดร. วอลช์ทำทุกอย่างเสร็จแล้วเขาก็เช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากของเขา

เรย์เหลือบมองผ้าห่มบนพื้น จ้องไปที่เจนสักพัก แต่ก็ไม่พูดอะไร

แม้ว่าเจนจะไม่โดนว่า แต่เธอก็หันหน้าหนีราวกับว่าเธอทำผิด

หลังจากช่วยกันรักษาฌอนมาอย่างยาวนาน ในที่สุด เรย์ และดร.วอลช์ก็ได้เวลาต้องกลับ หลังจากทั้งสองคนกลับไป อุณหภูมิร่างกายของฌอนก็ลดลง ดร.วอลช์กล่าวว่าหากอุณหภูมิร่างกายของเขาไม่กลับมาเป็นปกติเขาจะต้องถูกส่งไปที่โรงพยาบาล

เรย์ และเธออยู่ในอาการตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก

ในขณะนั้นไม่ใช่เวลาที่ดีที่ฌอนจะปรากฏตัวในเอส ซิตี้ โชคดีที่คน ๆ นั้นแข็งแรง และแตกต่างจากคนทั่วไปมาโดยตลอด ดังนั้นร่างกายของเขาจึงดีกว่าคนธรรมดาทั่วไปอีกด้วย

อุณหภูมิร่างกายของเขาลดลงถึง 38.5 องศา เมื่อพระอาทิตย์ตกดินเจนก็นั่งข้าง ๆ ขณะดูวิเวียนรายงานว่าเกิดอะไรขึ้นในที่ทำงานเกี่ยวกับการทำงานร่วมกันกับคาลเลนจะไม่เริ่มต้นจนถึงสัปดาห์หน้า

เมื่อเธอคิดถึงคาลเลน จู่ ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น แสดงให้เห็นว่าเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคย

"เจนนี่ ฉันหิวน้ำ"

เธอสะดุ้ง และรีบรับสาย

"เฮ้" เธอได้ยินเสียงต่ำที่น่าดึงดูดของผู้ชายผ่านโทรศัพท์

"เจนนี่.."

เจนรีบเอื้อมมือปิดปากของเขา

มันคือคาลเลน เฟโรช!

“เจน นั้นมันเสียงอะไรนะ?”

"ไม่มีอะไร ฉันกำลังดูทีวีอยู่ แต่ตอนนี้ปิดแล้ว ทำไมคุณถึงโทรหาฉัน คุณคาลเลน?"

ในเวลานั้น ท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว เธอไม่สามารถคิดว่าจะมีอะไรเร่งด่วนเป็นพิเศษที่ต้องให้คน ๆ นั้นโทรหาเธอเป็นการส่วนตัวในเวลาแบบนี้

"โอ้ เพราะว่าทีวีน่ะสิ พอดีฉันไปที่ดันน์ กรุ๊ปเพื่อหาคุณ แต่คุณวิเวียนผู้ช่วยของคุณบอกว่าคุณไม่สบายแล้วคุณเป็นอย่างไรบ้างตอนนี้?"

"ขอบคุณสำหรับความห่วงใยนะคะ คุณคาลเลนตอนนี้ฉันดีขึ้นมากแล้ว"

เธอมองลงไป และพยายามไตร่ตรอง เธอถามอย่างเฉยเมยเล็กน้อยว่า "คุณได้เบอร์ของฉันจาก วิเวียนเหรอ?"

"ใช่ครับ หลังจากที่ผมได้ยินว่าคุณไม่สบาย ผมก็เป็นห่วงคุณมาก" เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา และไม่อ้อมค้อม

เขาช่างคล้ายกับคน ๆ นั้นมากเขาเป็นคนตรงไปตรงมาเช่นเดียวกัน เช่นเดียวกับเรื่องต่าง ๆในตอนนั้นแม้ว่าเธอจะไม่ชอบมัน แต่เธอก็ต้องพูดออกมาเพราะไม่ว่าเขาจะมีจุดประสงค์อะไรเขาก็ทำให้มันชัดเจนเสมอ

“จริง ๆแล้ว” เธอครุ่นคิดอยู่สองสามวินาทีและตัดสินใจถามว่า "ถ้าสะดวกสำหรับคุณ คุณคาลเลนคุณช่วยบอกฉันได้ไหมว่าคุณรู้เรื่องภายในของดันน์ กรุ๊ปที่คุณพูดถึงในระหว่างการสนทนาของเราในสำนักงานเมื่อวันก่อนได้อย่างไร ?”

หลายคนในดันน์ กรุ๊ปไม่รู้เรื่องนั้น เธอเก็บข่าวด้วยค่อนข้างเป็นความลับ แต่ลงเอยด้วยการที่ บริษัทอื่นรู้ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเรื่องนั้นและถ้าเธอไม่พบว่าเกิดอะไรขึ้นเธอก็จะไม่สบายใจ

"มันเป็นเพียงการคาดเดา"

เจนเงียบไปหลังจากได้ยินคำตอบของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการบอกแหล่งข่าวของเขากับเธอ

'คาดเดางั้นเหรอ?'

การเยาะเย้ยเกิดขึ้นที่ริมฝีปากของเธอ ‘เขาจะมาคาดเดาได้อย่างไรว่ามีปัญหาภายในดันน์ กรุ๊ป? ยิ่งไปกว่านั้นเขาคาดเดาได้อย่างแม่นยำว่าเกิดอะไรขึ้นในดันน์ กรุ๊ปขนาดนั้นได้อย่างไร?

‘นั่นไม่ใช่สิ่งที่อธิบายได้ด้วยการคาดเดาเท่านั้น’

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พูดอะไรในเร็ว ๆ นี้เธอจึงรู้ว่าเธอไม่สามารถได้อะไรจากเขาได้

ตั้งแต่การเจรจาเพื่อทำงานร่วมกันในระหว่างการประชุม เธอก็ป่วย และเรื่องนี้ถูกกระจายออกไป ตอนนี้เธอรู้ว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องจัดการกับมัน

"เจน มีคำพูดในประเทศของคุณว่านักธุรกิจให้ความสำคัญกับผลกำไรมากกว่าตัวบุคคล ฉันเป็นนักธุรกิจฉันอาจเป็นคนที่มุ่งเน้น และให้ความสำคัญเกี่ยวกับผลกำไร และอาจทำทุกวิถีทาง แต่ถ้าพูดถึงในฐานะนักธุรกิจนั้นพวกเขามักจะมีพื้นฐานเดียวกัน”

"ฉันเข้าใจ ฉันรีบถามคำถามที่ไม่ควรถาม" เธอไม่ทำให้คาลเลน เฟโรซ ที่ปฏิเสธจะบอกความจริงกับใจเพราะถ้าคาลเลน เฟโรซบอกความจริงทั้งหมดเธออาจต้องการพิจารณาการทำงานร่วมกันของพวกเขาอีกครั้ง

"เจน ผมดีใจที่คุณเข้าใจ สิ่งเดียวที่ผมบอกคุณได้คือดูความแตกแยกภายในของคุณ"

เจนหรี่สายตาลง!

‘ความแตกแยกภายในของคุณ!

แน่นอน ว่าเธอรู้ดีว่ามันคือโอกาสทอง!

เธอรู้สึกตื่นเต้นมากและไม่รู้จะทำอย่างไร หากไมเคิลให้โอกาสดันน์ กรุ๊ปสักครั้งพวกเขาก็จะสามารถออกจากวิกฤตได้อย่างสมบูรณ์!

หากเธอสามารถเอาชนะเดมอนส์ได้ ... แก้มซีดของหญิงสาวก็แดงระเรื่อ

“โอเค ... ” เธอแทบไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้

จู่ ๆ มีบางอย่างคว้าหลังมือของเธอ เธอสะดุ้งและมองลงไป สิ่งที่เธอเห็นคือใบหน้าที่ดูอึดอัด แต่หล่อเหลา เขาคนนั้นกระพริบตาใสจ้องมองเธอ ดวงตาคู่นั้นเหมือนกระแสน้ำวนไม่ลึกเหมือนตอนที่เขามีสติ แต่ในชั่วพริบตานั้นท่าทางของความไม่เต็มใจที่จะแยกตัวออกจากเธอทำให้เธอลืมวิธีหายใจ

เขาแนบชิด แนบชิดกับเธอมาก

ฌอนแนบชิดอย่างสุด ๆ กับเจน!

เธอตกตะลึง ไปชั่ววินาที ที่เธอลืมไปว่าเธอยังมีโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ หน้าจอของโทรศัพท์มือถือพบว่ายังเชื่อมต่อสายอยู่

ภายใต้สภาวะที่ถูกสะกดจิตของเธอ คน ๆ นั้นจับฝ่ามือของเธอด้วยมือทั้งสองข้างของเขาและวางไว้บนแก้มของเขาจากนั้นเขาก็ ... ลูบไล้มันเบา ๆ ด้วยความประกบติดอย่างสุด ๆ ของเขา

สักพักฝ่ามือของเธอก็รู้สึกเหมือนโดนไฟ!

ราวกับว่าเธอโดนไฟลวกเธอรีบถอนมือออก

"เจน?" คาลเลนเตือนเธอทางโทรศัพท์: "คุณ ... " "กำลังฟัง ... "

“ขอบคุณสำหรับความกรุณา คุณคาลเลน” เจนหลับตา และบีบมืออีกข้างแน่นซ่อนไว้ข้าง ๆ เธอ ในหัวของเธอเธอคิดกับตัวเองว่า ‘คุณมันบ้า! เสียสติไปหมดแล้ว บ้ามาก! '

เจนชูโทรศัพท์มือถือของเธอ และพูดอย่างหนักว่า "ฉันเกรงว่าจะไม่มีโอกาสได้พบกับคุณไมเคิล"

คลิก! โทรศัพท์หล่นลงกับพื้น และเจนก็หลอมละลายลงบนเตียง

‘นั่นคือเดมอนส์! ไมเคิลจาก เดมอนส์! มาตรฐานของอุตสาหกรรม! คุณเป็นบ้าไปแล้ว! คุณถูกวางยาพิษ! … 'หัวใจของเธอสั่นสะท้านและดั่งเลือดหยดลง เธอค่อย ๆ ลดตาลงและจ้องมองใบหน้าซีดเซียวของคนที่กำลังยิ้มให้เธอด้วยริมฝีปากซีดของเขา

เคร็กก! ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงกัดฟันของเธอ

‘เจนเธอมันบ้าไปแล้ว!’

เธอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และใบหน้าของเธอเย็นชา เมื่อเธอกลับมาเธอถือแก้วน้ำด้วยสีหน้าว่างเปล่าและส่งให้คนตรงหน้า "นี่ของคุณ ดื่มซะ"