บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 283

ระหว่างการร่วมมือกับไมเคิลแห่งเดมอนส์จากฝรั่งเศส และการดูแลฌอนเธอเลือกอย่างหลัง

เมื่อวิเวียนรู้เรื่องนี้เธอจึงโทรหาเจนด้วยความโกรธ "คุณเป็นบ้าหรือเปล่า เจน?คุณรู้ดีว่าสถานการณ์ปัจจุบันของดันน์ กรุ๊ปเป็นอย่างไร”

"ก็ได้!

“หากถอยกลับไปหมื่นก้าว แม้ว่าดันน์ กรุ๊ปจะทำได้ดี แต่ความคิดที่จะสามารถร่วมมือกับไมเคิลก็เป็นประโยชน์ต่อดันน์ กรุ๊ป"

เจนไม่ได้ให้คำตอบกับเธอในทันที เธอผงะไปครู่หนึ่ง "คุณรู้เรื่องไมเคิลได้อย่างไร?"

วิเวียนเยาะเย้ย "เจน ฉันรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่”

“แต่แย่มากที่คุณคิดผิดในครั้งนี้”

“คาลเลน เฟโรซมาที่บริษัทด้วยตัวเองเพื่อตามหาคุณ”

“ตามปกติแล้วฉันจะไม่ให้ข้อมูลติดต่อของคุณกับคนอื่นแบบไม่เป็นทางการหรอกนะ”

“ตอนที่เขาตามหาคุณ ฉันเห็นว่าเขาดูเหมือนกำลังเร่งรีบ หลังจากถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ฉันพบว่าเขารีบตามหาคุณเพราะเรื่องที่เกี่ยวกับไมเคิล”

“เบาะแสของไมเคิลไม่แน่นอนมาโดยตลอด เมื่อเขาปรากฏตัวมันเป็นโอกาสที่หายาก”

“แต่เมื่อฉันถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง คาลเลน เฟโรซบอกฉันว่าคุณปฏิเสธข้อเสนอที่จะไป”

วิเวียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "เจน ถ้าคุณป่วยฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแม้ว่าคุณจะต้องการก็ตาม”

“แต่ตอนนี้คุณดีขึ้นแล้ว”

“แล้วทำไม?”

วิเวียนถามอย่างเอาแต่ใจ

เจนเม้มริมฝีปากของเธอ "ไม่มีเหตุผล ฉันแค่ไม่อยากไป"

"คุณคิดบ้าอะไรอยู่!" วิเวียนตะโกน และวางสาย

ยี่สิบนาทีต่อมา เสียงกริ่งประตูบ้านของเจนก็ดังขึ้น

เธอคิดว่าการจัดส่งของเธอมาถึงแล้วเธอจึงไปที่ประตูเพื่อเปิดมัน อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเปิดประตู วิเวียนก็รีบเข้ามา

"เจน ฉันไม่เชื่อว่าคุณเลือกที่ไร้เหตุผลแบบนี้โดยไม่มีเหตุผล" เธอโกรธมากจึงหยิบถ้วยน้ำชาบนโต๊ะมาเทเข้าปากของเธอ

ก่อนที่เธอจะจิบ ถ้วยน้ำชาก็ถูกกระชากออกไป

วิเวียนมองไปที่บุคคลนั้นแล้วก็ผงะเล็กน้อย “คุณสจ๊วต?”

ฌอนได้รับบาดเจ็บสาหัสจากกระสุนปืนในกรุงโรมประเทศอิตาลี ช่วงเวลาที่เจนรู้เรื่องนี้ วิเวียนก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เมื่อเจนกลับมา ฌอนพ้นขีดอันตรายแล้ว และกลับไปที่เอส ซิตี้

เธอแค่แปลกใจที่เธอจะเห็นคน ๆ นั้นในบ้านพักชั่วคราวของเจน

"สวัสดี คุณสจ๊วต ... " เธอยื่นมือออกไปทันทีในลักษณะคล้ายกับทำธุรกิจ

“นี่คือถ้วยของเจนนี่ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มมันนะ” บุคคลนั้นจ้องมองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่แปลกแยกของเขา เขาถือถ้วยน้ำชาไว้ในมือเพื่อป้องกันไม่ให้เธอได้เอามัน

เมื่อเธอเห็นฌอนทำตัวแบบนั้นวิเวียนก็รู้สึกแปลกประหลาดในใจ เธอมองชายคนนั้นอย่างแปลกใจ เจนปิดกั้นมุมมองของวิเวียนโดยสิ้นเชิง "คุณควรกลับไปก่อน เราจะคุยกันอีกทีเมื่อฉันกลับไปที่สำนักงาน"

ด้วยความประหลาดใจที่หายวับไปในสายตาของวิเวียน เธอมองไปที่เจน... "นี่เธอขอให้ฉันออกไปหรือเปล่า?"

“เจน! ฉันไม่สามารถรอนานขนาดนั้นได้นะ”

“คุณต้องบอกฉันว่าทำไมภายในวันนี้ ทำไมคุณถึงปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ไป? นี่มันไม่เหมือนคุณอย่างมาก เจนที่ทำงานล่วงเวลาได้หลายวันหลายคืนเพื่อทำงาน และเธอจะไม่มีวันปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ทิ้งไป” 'เธอจะปล่อยโอกาสดี ๆแบบนี้ไปได้อย่างไรสำหรับดันน์ กรุ๊ปเพื่อพลิกวิกฤตในปัจจุบัน? '

ต้องมีเหตุผลบางอย่างที่เธอไม่ได้บอกเธอ

“เจนนี่ ฌอนหนาว” เสียงเด็ก ๆ ของชายหนุ่มขัดจังหวะความคิดของวิเวียน

เมื่อเธอได้ยินคำพูดเด็ก ๆ ของเขา คางของเธอก็แทบจะหล่นลงบนพื้น

เจนจับฌอน "กลับไปที่ห้องก่อนนะ" เธอลดเสียงลง และบอกเขา

สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือเกลี้ยกล่อมฌอนกลับเข้าไปในห้องนอน ยิ่งมีคนรู้เรื่องความจำเสื่อมของเขาน้อยเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าวิเวียนจะจู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวที่บ้านของเธอ

ไม่ใช่เพราะเธอไม่ไว้ใจวิเวียน แต่ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งปลอดภัยเท่านั้น

“เจนเขา ... คือคุณสจ๊วตเหรอ?” เวอเวียนเฉียบคมมากและรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอยื่นมือออกไปและจับแขนของเจนในขณะที่มืออีกข้างของเธอใช้นิ้ววนไปรอบ ๆ ขมับของเธอ

“ไม่…”

"เจนนี่ผมหนาว ฌอนหนาวมาก"

เจนแทบอยากจะโยนผู้ชายคนนี้ออกจากบ้านของเธอ