บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 283

ระหว่างการร่วมมือกับไมเคิลแห่งเดมอนส์จากฝรั่งเศส และการดูแลฌอนเธอเลือกอย่างหลัง

เมื่อวิเวียนรู้เรื่องนี้เธอจึงโทรหาเจนด้วยความโกรธ "คุณเป็นบ้าหรือเปล่า เจน?คุณรู้ดีว่าสถานการณ์ปัจจุบันของดันน์ กรุ๊ปเป็นอย่างไร”

"ก็ได้!

“หากถอยกลับไปหมื่นก้าว แม้ว่าดันน์ กรุ๊ปจะทำได้ดี แต่ความคิดที่จะสามารถร่วมมือกับไมเคิลก็เป็นประโยชน์ต่อดันน์ กรุ๊ป"

เจนไม่ได้ให้คำตอบกับเธอในทันที เธอผงะไปครู่หนึ่ง "คุณรู้เรื่องไมเคิลได้อย่างไร?"

วิเวียนเยาะเย้ย "เจน ฉันรู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่”

“แต่แย่มากที่คุณคิดผิดในครั้งนี้”

“คาลเลน เฟโรซมาที่บริษัทด้วยตัวเองเพื่อตามหาคุณ”

“ตามปกติแล้วฉันจะไม่ให้ข้อมูลติดต่อของคุณกับคนอื่นแบบไม่เป็นทางการหรอกนะ”

“ตอนที่เขาตามหาคุณ ฉันเห็นว่าเขาดูเหมือนกำลังเร่งรีบ หลังจากถามเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ฉันพบว่าเขารีบตามหาคุณเพราะเรื่องที่เกี่ยวกับไมเคิล”

“เบาะแสของไมเคิลไม่แน่นอนมาโดยตลอด เมื่อเขาปรากฏตัวมันเป็นโอกาสที่หายาก”

“แต่เมื่อฉันถามเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกครั้ง คาลเลน เฟโรซบอกฉันว่าคุณปฏิเสธข้อเสนอที่จะไป”

วิเวียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "เจน ถ้าคุณป่วยฉันจะไม่ปล่อยคุณไปแม้ว่าคุณจะต้องการก็ตาม”

“แต่ตอนนี้คุณดีขึ้นแล้ว”

“แล้วทำไม?”

วิเวียนถามอย่างเอาแต่ใจ

เจนเม้มริมฝีปากของเธอ "ไม่มีเหตุผล ฉันแค่ไม่อยากไป"

"คุณคิดบ้าอะไรอยู่!" วิเวียนตะโกน และวางสาย

ยี่สิบนาทีต่อมา เสียงกริ่งประตูบ้านของเจนก็ดังขึ้น

เธอคิดว่าการจัดส่งของเธอมาถึงแล้วเธอจึงไปที่ประตูเพื่อเปิดมัน อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอเปิดประตู วิเวียนก็รีบเข้ามา

"เจน ฉันไม่เชื่อว่าคุณเลือกที่ไร้เหตุผลแบบนี้โดยไม่มีเหตุผล" เธอโกรธมากจึงหยิบถ้วยน้ำชาบนโต๊ะมาเทเข้าปากของเธอ

ก่อนที่เธอจะจิบ ถ้วยน้ำชาก็ถูกกระชากออกไป

วิเวียนมองไปที่บุคคลนั้นแล้วก็ผงะเล็กน้อย “คุณสจ๊วต?”

ฌอนได้รับบาดเจ็บสาหัสจากกระสุนปืนในกรุงโรมประเทศอิตาลี ช่วงเวลาที่เจนรู้เรื่องนี้ วิเวียนก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน เมื่อเจนกลับมา ฌอนพ้นขีดอันตรายแล้ว และกลับไปที่เอส ซิตี้

เธอแค่แปลกใจที่เธอจะเห็นคน ๆ นั้นในบ้านพักชั่วคราวของเจน

"สวัสดี คุณสจ๊วต ... " เธอยื่นมือออกไปทันทีในลักษณะคล้ายกับทำธุรกิจ

“นี่คือถ้วยของเจนนี่ คุณไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มมันนะ” บุคคลนั้นจ้องมองมาที่เธอด้วยใบหน้าที่แปลกแยกของเขา เขาถือถ้วยน้ำชาไว้ในมือเพื่อป้องกันไม่ให้เธอได้เอามัน

เมื่อเธอเห็นฌอนทำตัวแบบนั้นวิเวียนก็รู้สึกแปลกประหลาดในใจ เธอมองชายคนนั้นอย่างแปลกใจ เจนปิดกั้นมุมมองของวิเวียนโดยสิ้นเชิง "คุณควรกลับไปก่อน เราจะคุยกันอีกทีเมื่อฉันกลับไปที่สำนักงาน"

ด้วยความประหลาดใจที่หายวับไปในสายตาของวิเวียน เธอมองไปที่เจน... "นี่เธอขอให้ฉันออกไปหรือเปล่า?"

“เจน! ฉันไม่สามารถรอนานขนาดนั้นได้นะ”

“คุณต้องบอกฉันว่าทำไมภายในวันนี้ ทำไมคุณถึงปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ไป? นี่มันไม่เหมือนคุณอย่างมาก เจนที่ทำงานล่วงเวลาได้หลายวันหลายคืนเพื่อทำงาน และเธอจะไม่มีวันปล่อยโอกาสดี ๆ แบบนี้ทิ้งไป” 'เธอจะปล่อยโอกาสดี ๆแบบนี้ไปได้อย่างไรสำหรับดันน์ กรุ๊ปเพื่อพลิกวิกฤตในปัจจุบัน? '

ต้องมีเหตุผลบางอย่างที่เธอไม่ได้บอกเธอ

“เจนนี่ ฌอนหนาว” เสียงเด็ก ๆ ของชายหนุ่มขัดจังหวะความคิดของวิเวียน

เมื่อเธอได้ยินคำพูดเด็ก ๆ ของเขา คางของเธอก็แทบจะหล่นลงบนพื้น

เจนจับฌอน "กลับไปที่ห้องก่อนนะ" เธอลดเสียงลง และบอกเขา

สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือเกลี้ยกล่อมฌอนกลับเข้าไปในห้องนอน ยิ่งมีคนรู้เรื่องความจำเสื่อมของเขาน้อยเท่าไหร่ก็จะยิ่งดีขึ้นเท่านั้น เธอไม่รู้ว่าวิเวียนจะจู่ ๆ ก็มาปรากฏตัวที่บ้านของเธอ

ไม่ใช่เพราะเธอไม่ไว้ใจวิเวียน แต่ยิ่งมีคนรู้เรื่องนี้น้อยเท่าไหร่ก็ยิ่งปลอดภัยเท่านั้น

“เจนเขา ... คือคุณสจ๊วตเหรอ?” เวอเวียนเฉียบคมมากและรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอยื่นมือออกไปและจับแขนของเจนในขณะที่มืออีกข้างของเธอใช้นิ้ววนไปรอบ ๆ ขมับของเธอ

“ไม่…”

"เจนนี่ผมหนาว ฌอนหนาวมาก"

เจนแทบอยากจะโยนผู้ชายคนนี้ออกจากบ้านของเธอ

“เจน คุณทำให้พวกเราทุกคนผิดหวังครั้งใหญ่ในครั้งนี้”

ถ้าเธอไม่รู้ปัญหาที่แท้จริงของดันน์ กรุ๊ปเธอก็คงไม่กังวลเหมือนตอนนั้น

ไม่ต้องพูดอ้อม ๆ ถึงทางลัด และวิธีง่าย ๆ แบบนั้น

เจนนิ่งเงียบ และวิเวียนก็ลุกขึ้นยืนทันที

"เจน คุณโดนสาป! คุณมันบ้าไปแล้ว! อย่าลืมสิ่งที่เขาทำกับคุณก่อนหน้านี้!" วิเวียนเห็นใบหน้าของเจนก็เปลี่ยนไปอย่างเยือกเย็นและตระหนักว่าเธอพูดอะไรผิด อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นที่เจนเป็นในขณะนั้น

“จากรายการสิ่งที่เขาทำกับคุณอย่างละเอียดถี่ถ้วน มีอะไรที่ควรค่าที่คุณจะยอมทิ้งโอกาสที่จะได้พบไมเคิลเพื่อเขางั้นเหรอ? เขาขอโทษคุณบ้างหรือเปล่า?

“เขาเคยบอกคุณไหมว่าเขารักคุณ?

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเป็นแบบนี้ในตอนนี้ ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับมาเป็นปกติ?

“คุณต้องการดูแลเด็กไปตลอดชีวิตเหรอไง?!”

ทุกคำที่เธอเปล่งออกมาราวกับมีดแทงทะลุเธอ

ร่างกายของเจนเริ่มสั่นเล็กน้อย เมื่อมือของเธอบีบโซฟาทันทีเธอก็รู้ว่าเธอกำลังดิ้นรนเพื่อพยุงตัวเอง…หลังจากที่เขาเป็นแบบนั้นเธอก็ปล่อยให้ตัวเองคิดไปโดยไม่รู้ตัวว่านั่นเป็นวิธีที่เธอจะหลีกเลี่ยงชีวิตจริง แต่วิเวียนมา และวางเท้าของเธออย่างไร้ความปราณี กลับลงมาที่พื้น

เมื่อศีรษะของเธอห้อย ดูเหมือนว่าวิญญาณของเธอจะออกจากร่างของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ "วิเวียนถ้าเขาฟื้นคืนสติได้ฉันก็ไม่สนใจเขาแทน”

“ฉันยังคงเกลียดฌอนตัวจริง และฉันจะไม่มีวันให้อภัยเขา ที่เดียวที่ฉันอยากพบเขาคือในนรก”

ถ้าคน ๆ นั้นเป็นฌอนที่มีสติ ความเสียใจ และความไม่พอใจจะอยู่ระหว่างทั้งสองคนและเขาจะต้องแบกรับความไม่พอใจของเธอที่มีต่อเขา

อย่างไรก็ตาม คน ๆนั้นไม่ได้อยู่ในสภาพจิตใจที่ปกติของเขา เขาลืมทุกอย่างเกี่ยวกับความเสียใจและความไม่พอใจของพวกเขาและตอนนี้มันกลายเป็นเพียงธุระของเธอ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเกลียดเขาในตอนนี้ ทั้งหมดที่เขาทำคือถามอย่างงง ๆ ว่าทำไมเธอถึงเกลียดเขา แต่เธอไม่สามารถบอกสิ่งสกปรก และบีบคั้นที่เขาทำกับเธอกับคนที่มีจิตใจเหมือนเด็กแปดขวบได้ มันไม่มีประโยชน์เธอไม่สามารถทำได้

“เขาไม่ได้มีสติ เขาไม่ใช่ฌอนที่มีสติ เขาไม่ใช่ฌอนที่ทำทุกอย่างกับฉัน ฌอนที่ไร้สติคนนี้พยายามทำตัวดีกับฉันในทุก ๆ ทางที่เขาคิดได้แม้ว่าจะไร้เดียงสาเขาดีกับฉัน และไม่มีอะไรสำคัญอีกแล้ว”

“ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนโลภ”

“ฉันโลภในความอบอุ่นของเด็กอายุแปดขวบ วิเวียน…คุณต้องการให้ฉันทำอะไร? ผลักความอบอุ่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันมีออกไปงั้นหรอ?”

“ฉันอยากจะโมโห และเกลียดฌอนคนที่ยังมีสติ ไม่ใช่เด็กอายุแปดขวบคนนี้”