บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 284

เมื่อวิเวียนมาที่บ้านของเจนเธอก็โกรธมากพอแล้ว เมื่อเธอรู้ว่าเจนทำอะไร และยอมแพ้ที่จะไปฝรั่งเศส เธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ

เขาสร้างความเสียหายให้เจนถึงขนาดนั้น แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะสละโอกาสที่หายาก และมีค่าในการพบกับไมเคิลให้กับเขา

เธอวิพากษ์วิจารณ์เจนหลายครั้งในหัวของเธอ และเธอตัดสินใจว่าเธอจะต้องโน้มน้าวให้เจนออกจากหลุมที่เธอตกลงไป ถ้านั่นไอ้หลุมบ้านั้นคือฌอนที่กำลังสะกดจิตเธอ เธอก็ตั้งใจที่จะดึงเธอออกจากภวังค์ที่เขาทำให้เธอเข้ามา!

อย่างไรก็ตาม เธอก็รู้สึกยุ่งเหยิง

แม้ว่าเธอจะมีแรงเหลือเพียงเล็กน้อย เธอไม่มีที่จะไป

ไม่ใช่ฌอนที่ทำให้เจนตกอยู่ในภวังค์ เป็นเจนเองที่ทำให้ตัวเองอยู่ในนั้น

ไม่มีใครสามารถทำให้เจนออกจากหลุมได้เว้นแต่เธอจะเต็มใจออกไป!

เธอเดินตามเจน และเข้าไปในสตอร์จตั้งแต่เริ่มต้น สตอร์จโดนดูถูก และทุกคนคิดว่ามันไม่มีวันดีขึ้นได้อย่างชื่อของมัน อย่างไรก็ตาม สตอร์จได้พัฒนาจนกลายเป็นทรัพย์สินที่ไม่เหมือนใครในปัจจุบัน

เธอเดินตามรอยของเจนตามหลังเธอตลอดเวลา และเห็นเจนที่ไม่มีใครเคยเห็น

เธอมีข่าวลือว่าเป็นหลานสาวคนโปรดของท่านอาวุโสดันน์ แต่เจนก็ไม่เคยพูดมัน แต่หลังจากที่วิเวียนติดตาม และอยู่กับเธอตลอดเวลา ในที่สุดเธอก็ตระหนักถึงสิ่งที่เจนปรารถนาในหัวใจของเธอ

วิเวียนหวังว่าเธอจะไม่เข้าใจด้านนั้นของเจน และหวังว่าเธอจะไม่รู้จักเจนด้วยซ้ำ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น เธอจะเพิกเฉยต่อทุกสิ่ง หากเป็นเช่นนั้นเธอสามารถเพิกเฉยต่อความปรารถนาของเจน และดึงคนโง่คนนั้นออกจากกระแสน้ำวนออกจากกรงที่เธอสร้างขึ้นมาด้วยตัวเอง

‘แต่...แม่งเอ้ย!

‘แม่งเอ้ย! ทำไมเธอต้องเข้าใจคำพูดของเจนด้วย! ’

"... " วิเวียนมองเจนอย่างลึกซึ้งพร้อมกับขมวดคิ้วของเธอแน่น สุดท้าย เธอถามอย่างหนักว่า "วันหนึ่งเขาจะมีสติ เมื่อเขามีสติคุณจะไปไหน?"

‘ถ้าเขามีสติ คุณจะทำอะไร?

‘คุณจะโกหกตัวเองต่อไปไหม?

‘คุณให้ข้ออ้างกับตัวเองว่าตอนนี้จิตใจของคน ๆ นั้นอายุแปดขวบ แต่เมื่อคน ๆ นั้นมีสติคุณจะบอกตัวเองว่าอะไร?

'คุณจะทำอะไร?'

นั่นคือสิ่งที่วิเวียนหมายถึง

เธอรู้ เจนเข้าใจ

นี่เป็นเพราะผู้หญิงที่นั่งอยู่บนโซฟา แม้จะพยายามอย่างมากที่จะซ่อนอารมณ์ที่ขึ้น ๆ ลง ๆของเธอ แต่ก็ยังคงกำถ้วยน้ำชาไว้ในมือโดยไม่รู้ตัว…ถ้วยน้ำชาที่ฌอนซุกไว้ในฝ่ามือของเธอ

“เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว ผู้อาวุโสดันน์เสียชีวิตไปนานแล้ว”

วิเวียนพูดอย่างไร้ความรู้สึก…ใช่ เธอเป็นคนโหดร้าย เธอรู้ว่าเธอเป็นคนโหดร้าย

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เธอค่อยากจะโหดร้ายกับเจนมากกว่าที่จะเห็นเธอเจ็บปวดในอนาคต

‘ผู้หญิงคนนี้เกิดมาเพื่อยิ่งใหญ่ แตะต้องไม่ได้ แต่เธอต้องแบกรับน้ำหนักของชื่อของเธอและลงเอยด้วยความทุกข์ทรมานอย่างที่สุด

‘เธอไม่ควรจะผ่านเรื่องนี้

‘โชคชะตาไม่ควรวางความทุกข์ทั้งหมดไว้ในชีวิตของผู้หญิงคนนี้

'ท่านอาวุโสดันน์จากไปแล้ว ... ดังนั้นคุณควรหยุดเพ้อฝัน'

"ทั้งหมดมันเป็นเรื่องโกหก" วิเวียนกัดฟันของเธอ และพูดต่ออย่างอดทน

เธออยากเป็นคนที่ทำร้ายเจนมากกว่าที่จะปล่อยให้ฌอนทำในอนาคต ... เธอกลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นบ้า

"คุณบอกว่าตอนนี้เขาไม่มีสติไปทุกอย่าง นั่นคือเขาไร้เหตุผลไม่เหมือนคนทั่วไป

“คุณยังเป็นคนบอกว่าฌอนคนนี้ไม่ใช่ฌอนตัวจริง

“เจนฌอนตัวจริงจะไม่ปฏิบัติกับคุณแบบนี้ คุณรู้ดีที่สุดในใจ ไม่ใช่เหรอ? "

ใบหน้าของวิเวียนซีดลง และซีดลง ใช่เธอกำลังสั่นอยู่ข้างใน เพราะการแสดงออกของหญิงสาวบนโซฟาในขณะนั้นกำลังจะทำให้เธอร้องไห้

อย่างไรก็ตามเธออยากจะทำให้คนโง่คนนี้เจ็บปวดในขณะนั้นมากกว่าที่จะปล่อยให้เธอเป็นบ้าในอนาคต

หัวใจของเจนเต้นอย่างรุนแรง “ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจได้ทั้งหมด! คุณปู่ดีกับฉัน! วิเวียน ได้โปรดออกจากบ้านฉัน! ฉันเหนื่อยมากแล้ว! โปรดปล่อยให้ฉันได้พักผ่อนบ้าง!”

บางทีอาจเป็นข้อพิพาทของพวกเขาที่ดึงฌอนออกจากห้องนอน ทันทีที่ฌอนออกมา เขาก็เห็นฉากทั้งหมดที่อยู่ตรงหน้าเขา

ตาของเจนเป็นสีแดง และเธอดูราวกับว่าเธอกำลังจะร้องไห้

วิเวียนเป็นคนเดียวในห้องนั่งเล่น

ฌอนวิ่งไปอย่างรวดเร็วและผลักวิเวียน “ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ คุณเป็นคนเลว หยุดกลั่นแกล้งเจนนี่เดี่ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะตีคุณ”

ตาของวิเวียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดง เธอรู้ดีว่าเธอได้ขยายขีดจำกัดของหญิงสาวตรงหน้าไปแล้ว เธอหันหน้าและมองไปที่ฌอนที่พยายามปกป้องเจน… ‘คนเลวเหรอ?’

"ฉันเป็นคนเลวเหรอ?" ใบหน้าของเธอซีด และยิ้มอย่างน่าสังเวช เธอชี้ด้วยความโกรธไปที่หน้าคนโง่ตรงหน้าของเธอ "ฌอน คนที่ปฏิบัติต่อคนโง่คนนี้ คนที่เลวร้ายที่สุดในโลกก็คือคุณ!"

หลังจากที่เธอพูด เธอก็หันหลัง และจากไป

รองเท้าส้นสูงของเธอกระทบลงบนพื้นและกระทบที่รอยเท้าอย่างรวดเร็ว ... เธอกำลังวิ่งหนี

วิ่งหนีจากบ้านของเจน

เธอยกมือของเธอขึ้นแล้วตบ

เธอตบตัวเองหลายครั้ง "เธอบอกเธอแบบนั้นได้ยังไง! เธอรู้ว่านั่นเป็นจุดชนวนของคนโง่คนนั้น!"

เธอเงยหน้าของเธอขึ้นและมองไปที่อาคารด้านหลังของเธออีกครั้ง เธอเช็ดตาอย่างรุนแรงด้วยแขนของเธอ

ชั้นบน ฌอนมองไปที่เจนแล้วก้าวไปข้างหน้า "เจนนี่ อย่าร้องไห้"

เจนค่อย ๆ เงยหน้าของเธอขึ้น และชำเลืองมองชายคนนั้น เธอหันหลังเดินเข้าไปในห้องนอนด้วยก้าวที่หนักหน่วง

เมื่อเธอหันกลับมาเธอก็ล็อคประตู

เสียงลูกบิดประตูบิดดังมาจากด้านนอกประตู “เจนนี่ ผมขอโทษ ... ”