บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 290
สรุปบท บทที่ 290 เจอกันอีกครั้ง: บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
สรุปเนื้อหา บทที่ 290 เจอกันอีกครั้ง – บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย โดย ฉี แม่น้ำสายเก่า
บท บทที่ 290 เจอกันอีกครั้ง ของ บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย ในหมวดนิยายRomance เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ฉี แม่น้ำสายเก่า อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ครึ่งนึงของชีวิตเพียงพอไหมนะ?!
ปากของอโลร่า สมิธค้าง พูดไม่ออก
ความเจ็บปวดบางอย่าง เช่นที่พวกเขาพูด คือในอดีต และควรอยู่ในอดีต ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีจุดใดที่จะถือมันได้
เช่นเดียวกับแสงไฟอันอบอุ่นที่ส่องออกมาจากทุกครัวเรือน ท่ามกลางครอบครัวนับหมื่น ทุกดวงแสดงถึงเรื่องราวมากมาย
บ่อยครั้ง คนที่ทำผิดต้อง "ร้องขอการให้อภัย"
คุณเห็นไหม ฉันได้ขอโทษแล้ว แล้วทำไมคุณยังเก็บความเสียใจไว้อยู่ล่ะ? คุณเป็นคนอาฆาตพยาบาทอย่างแท้จริง คุณไม่ได้เป็นคนใจกว้างเลย
ในช่วงเวลานี้ ผู้ดูเหตุการณ์มักจะเริ่มมีช่วงเวลาแห่งการกระจ่างแจ้ง และเริ่มพูดว่า “คุณเห็นไหม พวกเขาขอโทษแล้ว คุณต้องการอะไรอีก? คุณใจดีสักครั้งเดียวไม่ได้เหรอ?”
อย่างไรก็ตาม น้ำหนักของความเจ็บปวดสามารถเข้าใจได้โดยผู้ที่ทรมานต่อมันเท่านั้น
ขณะที่อโลร่ามองไปที่เจน ดันน์ที่กำลังเจ็บปวดจากความเจ็บปวดในอดีต ทั้งหมดที่เธอต้องการก็คือให้ยัยโง่คนนี้มีความสุข
อย่างไรก็ตาม ยัยโง่ไม่ได้โง่จริง ๆ ยัยโง่รู้ดีกว่าใคร ๆ และยังมีความยืดหยุ่นมากกว่าใคร ๆ อโลร่ารู้ว่า มิฉะนั้นไม่มีทางที่จะมีใครรอดจากสวรรค์สู่นรกในชั่วข้ามคืน และทันใดนั้นก็อาศัยอยู่กับทุกคนที่ต้องการชิ้นเนื้อของเธอ
หลังจากทุกข์ทรมานกับความอยุติธรรมมามากแล้วจะมีสักกี่คนที่ยังคงมีชีวิตต่อไปอย่างไม่เต็มใจ?
แม้แต่ตัวเธอเอง… อโลร่า สมิธยกแก้วขึ้น และกระดกอึกใหญ่
แม้แต่ตัวเธอเอง…เธอจะไม่เปลี่ยนไปด้วยเหรอ?
ขณะที่เจนหยิบกระเป๋าของเธอ และเตรียมจะออกไป เธอก็มองไปที่อโลร่าอีกครั้งอย่างตั้งใจ “พี่อโลร่า บอกฉันหน่อย พวกเรามีใครรู้จักกันจริง ๆ บ้างไหมในโลกนี้?”
มันเป็นคำถามแปลก ๆ ในช่วงเวลาที่แปลกประหลาด
อโลร่างุนงง "เธอ…"
“ในโลกนี้เราอาจจะไม่รู้จักตัวเองจริง ๆเลยด้วยซ้ำ” อโลร่า สมิธ จ้องมองขณะที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างทางเข้า ตอบเธออย่างใจเย็น “พี่อโลร่า บอสของพี่ชอบคิดว่าเขารู้จักฉันดีมาก”
“ ... ” อโลร่าอ้าปากของเธอ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอเริ่มรู้สึกราวกับว่าหัวข้อที่อยู่ในมือเริ่มมีความเกี่ยวข้องอย่างไม่อาจบรรยายได้ มันดูเหมือนว่าจะมีกลิ่นอายที่เป็นลางไม่ดีซึ่งทำให้เธอหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
เธอจ้องมองไปที่ทางเข้าและดูขณะที่หญิงสาวยิ้ม “เขาผิด”
แกร๊ก ประตูเปิดออก และก็ปิดอโลร่า สมิธถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวอยู่นอกอกของเธอ พร้อมกับกลิ่นชาผู่เอ๋อร์ นอกเหนือจากนั้น ก็ไม่มีร่องรอยของการปรากฏตัวของเจน ดันน์
หลังจากเจนจากไป อโลร่าก็ยังคงงุนงงอยู่สักพัก เธอยืนนิ่งเงียบ ไม่เคลื่อนไหว และแยกแยะทุกคำที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งไว้ให้เธอ
ดูเหมือนราวกับว่าคนโง่คนนั้นจะตัดสินใจอะไรบางอย่างในช่วงต้น
เจน ดันน์ก้าวออกจากคลับเฮาส์ ในขณะที่ลมพัดมาปะทะร่างของเธอ เธอก็กระชับเสื้อโค้ทของเธอและสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและพูดเบา ๆ ว่า “ต้องหนาวแน่ ๆ ”
พนักงานจอดรถนำรถไปส่งให้เธอ
"เอามันมา"
“ได้เลย คุณดันน์”
เธอเรียกพนักงานจอดรถออกไปว่า "เดี๋ยวก่อน พามันไปที่จอดรถ"
"แล้วคุณล่ะ?"
“วันนี้ฉันไม่รู้สึกอยากขับรถ แต่พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาเอา”
“ได้เลย โปรดรอสักครู่”
พนักงานจอดรถจอดรถทิ้งไว้ และกลับมาอีกครั้งเพื่อมอบกุญแจคืนให้กับเจน
เธอไม่ได้นั่งรถบัสสาธารณะมานานแล้ว
คืนนี้เธอรู้สึกเหมือนอยากนั่งรถโดยสารสาธารณะเป็นพิเศษ
นาฬิกาข้อมือของเธอแสดงเวลา: 20:30 น. มันมืด แต่ก็ยังมีคนจำนวนมากบนท้องถนน
เมื่อมีคนแปลกหน้าเดินผ่านเธอไป เสียงฝีเท้า และบทสนทนาของพวกเขาก็เล็ดลอดผ่านเธอไปทีละคน
ในสายตาของหญิงสาว มีการแสดงออกที่ดูเหมือนอิจฉาริษยา
จากรถไฟใต้ดินไปยังรถประจำทางดูเหมือนจะไม่มีอะไรกวนใจเธอจากความเหงา ตามปกติมันติดตามเธอเหมือนเงา
เธอยังคงแบกรับน้ำหนักในหัวใจของเธอ
เธอยังคงไม่สามารถหลบหนีจากห้องขังเวรนี้ได้
ลมหนาวพัดผ่านเธอ เสียงดัง เบรกฉุกเฉิน และทันใดนั้นมายบัคสีดำก็หยุดอยู่ข้าง ๆเธอ
เธอขมวดคิ้ว…ใครกันขับรถแบบนี้?
ประตูรถเปิดออกอย่างรวดเร็วหลังจากนั้น
“คุณดันน์ โปรดไปกับเราด้วยครับ”
เธอมองพวกเขาอย่างเย็นชา “มันมืด คุณมองผ่านฟิล์มเหล่านั้นได้เหรอไง?”
เจ้าตัวหัวเราะเบา ๆ “ตราบใดที่ฉันยังสามารถเห็นคุณดันน์ก็สามารถมองได้อยู่ครับ”
“จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าฉันบอกว่าไม่ไปล่ะ?”
“จากนั้นผมคงจะต้อง "เชิญ" คุณดันน์ขึ้นรถ "
เจนยังคงจ้องไปที่บุคคลนั้นอย่างเย็นชา “อูโน่ สจ๊วตตามกฎของครอบครัวสจ๊วต จะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ทรยศต่อครอบครัวงั้นหรือ?”
“คุณดันน์ลองคิดดูสิ นามสกุลของคุณคือดันน์ และของผมก็ยังคงเป็นสจ๊วต”
“อ่าฮะ” แจนหัวเราะอย่างประชดประชัน และมองเขา “อูโน่ คุณทำงานให้ใครอยู่ตอนนี้?”
“นามสกุลของอูโน่ยังคงเป็นสจ๊วต ดังนั้นผมจึงรับใช้ครอบครัวสจ๊วตอย่างเห็นได้ชัด คุณดันน์ คุณรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ทำไมต้องถามด้วยล่ะครับ?” อูโน่เริ่มหมดความอดทน “เอาล่ะ ผมต้องทำให้เรื่องนี้ให้เสร็จ ดังนั้นเจน ดันน์ลองคิดดูสิ คุณจะขึ้นรถดี ๆ หรือให้ผมต้อง "เชิญ" คุณขึ้นมา”
เจนปล่อยมือ และเหงื่อออกเบา ๆ เพื่อพยายามแสร้งทำเป็นดูสงบ “ได้เลย ฉันจะไปกับคุณ”
เธอเข้าไปในมายบัคอย่างเงียบ ๆ และมองออกไปด้านข้างนอกหน้าต่าง ที่อยู่อาศัยของเธออยู่ใกล้ ๆ และเธอยังสามารถมองเห็นหน้าต่างที่สว่างไสวจากจุดที่เธออยู่
ประตูรถปิดลง และอูโน่นั่งที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้า “คุณดันน์ เราพบกันอีกแล้วนะครับ”
“แน่นอน เราพบกันอีกแล้ว”
“แต่คราวนี้ คุณกลายเป็นสุนัขรับใช้ของคนอื่น”
อูโน่ ดูเหมือนเขาโกรธ “แล้วใครต้องรับผิดชอบเรื่องนั้น? เจน ดันน์ไม่ว่าผมจะตกต่ำแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันตกต่ำอย่างฆาตกรโหดเหี้ยมเหมือนคุณหรอก!”
ขอบริมฝีปากของเจนกระตุก แต่เธอไม่ได้ตอบโต้…อูโน่ไม่รู้ว่าเธอเป็นฆาตกรหรือเปล่า?
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย
‘ งั้นเขาจะช่วยให้เธอฟื้นคืนความภาคภูมิใจและศักดิ์ศรีที่หายไป -’ โอ๊ย ก็มึงนั่นแหล่ะเป็นคนทำให้เจนตกอยู่ในสภาพแบบนี้...
อ่านแล้วก็อึดอัดแทน อยากให้ความจริงเปิดเผยเร็ว ๆ และเจนสามารถออกไปใช้ชีวิตดี ๆ อยู่ห่าง ๆ จากคนสารเลวพวกนี้ ไม่อยากให้ให้อภัยใครเลย...