บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 290

ครึ่งนึงของชีวิตเพียงพอไหมนะ?!

ปากของอโลร่า สมิธค้าง พูดไม่ออก

ความเจ็บปวดบางอย่าง เช่นที่พวกเขาพูด คือในอดีต และควรอยู่ในอดีต ถ้ามันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีจุดใดที่จะถือมันได้

เช่นเดียวกับแสงไฟอันอบอุ่นที่ส่องออกมาจากทุกครัวเรือน ท่ามกลางครอบครัวนับหมื่น ทุกดวงแสดงถึงเรื่องราวมากมาย

บ่อยครั้ง คนที่ทำผิดต้อง "ร้องขอการให้อภัย"

คุณเห็นไหม ฉันได้ขอโทษแล้ว แล้วทำไมคุณยังเก็บความเสียใจไว้อยู่ล่ะ? คุณเป็นคนอาฆาตพยาบาทอย่างแท้จริง คุณไม่ได้เป็นคนใจกว้างเลย

ในช่วงเวลานี้ ผู้ดูเหตุการณ์มักจะเริ่มมีช่วงเวลาแห่งการกระจ่างแจ้ง และเริ่มพูดว่า “คุณเห็นไหม พวกเขาขอโทษแล้ว คุณต้องการอะไรอีก? คุณใจดีสักครั้งเดียวไม่ได้เหรอ?”

อย่างไรก็ตาม น้ำหนักของความเจ็บปวดสามารถเข้าใจได้โดยผู้ที่ทรมานต่อมันเท่านั้น

ขณะที่อโลร่ามองไปที่เจน ดันน์ที่กำลังเจ็บปวดจากความเจ็บปวดในอดีต ทั้งหมดที่เธอต้องการก็คือให้ยัยโง่คนนี้มีความสุข

อย่างไรก็ตาม ยัยโง่ไม่ได้โง่จริง ๆ ยัยโง่รู้ดีกว่าใคร ๆ และยังมีความยืดหยุ่นมากกว่าใคร ๆ อโลร่ารู้ว่า มิฉะนั้นไม่มีทางที่จะมีใครรอดจากสวรรค์สู่นรกในชั่วข้ามคืน และทันใดนั้นก็อาศัยอยู่กับทุกคนที่ต้องการชิ้นเนื้อของเธอ

หลังจากทุกข์ทรมานกับความอยุติธรรมมามากแล้วจะมีสักกี่คนที่ยังคงมีชีวิตต่อไปอย่างไม่เต็มใจ?

แม้แต่ตัวเธอเอง… อโลร่า สมิธยกแก้วขึ้น และกระดกอึกใหญ่

แม้แต่ตัวเธอเอง…เธอจะไม่เปลี่ยนไปด้วยเหรอ?

ขณะที่เจนหยิบกระเป๋าของเธอ และเตรียมจะออกไป เธอก็มองไปที่อโลร่าอีกครั้งอย่างตั้งใจ “พี่อโลร่า บอกฉันหน่อย พวกเรามีใครรู้จักกันจริง ๆ บ้างไหมในโลกนี้?”

มันเป็นคำถามแปลก ๆ ในช่วงเวลาที่แปลกประหลาด

อโลร่างุนงง "เธอ…"

“ในโลกนี้เราอาจจะไม่รู้จักตัวเองจริง ๆเลยด้วยซ้ำ” อโลร่า สมิธ จ้องมองขณะที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างทางเข้า ตอบเธออย่างใจเย็น “พี่อโลร่า บอสของพี่ชอบคิดว่าเขารู้จักฉันดีมาก”

“ ... ” อโลร่าอ้าปากของเธอ ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอเริ่มรู้สึกราวกับว่าหัวข้อที่อยู่ในมือเริ่มมีความเกี่ยวข้องอย่างไม่อาจบรรยายได้ มันดูเหมือนว่าจะมีกลิ่นอายที่เป็นลางไม่ดีซึ่งทำให้เธอหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน

เธอจ้องมองไปที่ทางเข้าและดูขณะที่หญิงสาวยิ้ม “เขาผิด”

แกร๊ก ประตูเปิดออก และก็ปิดอโลร่า สมิธถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องพร้อมกับหัวใจที่เต้นระรัวอยู่นอกอกของเธอ พร้อมกับกลิ่นชาผู่เอ๋อร์ นอกเหนือจากนั้น ก็ไม่มีร่องรอยของการปรากฏตัวของเจน ดันน์

หลังจากเจนจากไป อโลร่าก็ยังคงงุนงงอยู่สักพัก เธอยืนนิ่งเงียบ ไม่เคลื่อนไหว และแยกแยะทุกคำที่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งไว้ให้เธอ

ดูเหมือนราวกับว่าคนโง่คนนั้นจะตัดสินใจอะไรบางอย่างในช่วงต้น

เจน ดันน์ก้าวออกจากคลับเฮาส์ ในขณะที่ลมพัดมาปะทะร่างของเธอ เธอก็กระชับเสื้อโค้ทของเธอและสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและพูดเบา ๆ ว่า “ต้องหนาวแน่ ๆ ”

พนักงานจอดรถนำรถไปส่งให้เธอ

"เอามันมา"

“ได้เลย คุณดันน์”

เธอเรียกพนักงานจอดรถออกไปว่า "เดี๋ยวก่อน พามันไปที่จอดรถ"

"แล้วคุณล่ะ?"

“วันนี้ฉันไม่รู้สึกอยากขับรถ แต่พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาเอา”

“ได้เลย โปรดรอสักครู่”

พนักงานจอดรถจอดรถทิ้งไว้ และกลับมาอีกครั้งเพื่อมอบกุญแจคืนให้กับเจน

เธอไม่ได้นั่งรถบัสสาธารณะมานานแล้ว

คืนนี้เธอรู้สึกเหมือนอยากนั่งรถโดยสารสาธารณะเป็นพิเศษ

นาฬิกาข้อมือของเธอแสดงเวลา: 20:30 น. มันมืด แต่ก็ยังมีคนจำนวนมากบนท้องถนน

เมื่อมีคนแปลกหน้าเดินผ่านเธอไป เสียงฝีเท้า และบทสนทนาของพวกเขาก็เล็ดลอดผ่านเธอไปทีละคน

ในสายตาของหญิงสาว มีการแสดงออกที่ดูเหมือนอิจฉาริษยา

จากรถไฟใต้ดินไปยังรถประจำทางดูเหมือนจะไม่มีอะไรกวนใจเธอจากความเหงา ตามปกติมันติดตามเธอเหมือนเงา

เธอยังคงแบกรับน้ำหนักในหัวใจของเธอ

เธอยังคงไม่สามารถหลบหนีจากห้องขังเวรนี้ได้