บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 291

คฤหาสน์เก่าแก่สุดหรูหราของสจ๊วตกินพื้นที่อันกว้างใหญ่ไพศาล มีความนิ่งในการเคลื่อนไหวและมีการเคลื่อนไหวในความนิ่ง เมื่อร้อยปีที่แล้วผู้คนที่สามารถอาศัยอยู่ที่นี่โซนบริเวณนี้ได้ ล้วนได้รับความเคารพนับถือจากคนทั่ว ๆ ไป

กลิ่นของดอกไม้ล่องลอยอยู่ในอากาศ ใบหน้าของชายชราสจ๊วตถูกซ่อนไว้ด้วยควัน รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้าวัยชราของเขาปรากฏขึ้นอย่างคลุมเครือผ่านควันนั้น

เจนถูกพามาที่ห้องนั่งเล่น เธอยืนอยู่กลางห้องสักพัก นอกเหนือจากชายชราสจ๊วตแล้ว ยังมีคนรับใช้ของสจ๊วตยังยืนอยู่ทั้งสองข้างทางในชุดเสื้อคลุมจีนแบบโมโนโทนโดยเอามือไพล่หลังไว้

ทันใดนั้นเจนก็หัวเราะกับตัวเอง เธอมองไปรอบ ๆ ตัวเธอ สภาพแวดล้อมของเธอในตอนนี้ มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอเป็นอาชญากรในศาลกฎหมายสมัยโบราณ

ชายชราชอบสูบไปท์มาก มีเสียงเดือดของไปท์ดังไม่หยุดหย่อน มันยังคงส่งเสียงดังเป็นระยะ ๆ

อูโน่ยืนอยู่ข้างหลังของชายชรา เขาและพ่อบ้านชรายืนอยู่คนละข้างของชายชราสจ๊วต เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพวกเขากลายเป็นลูกน้องที่ไว้ใจได้ให้กับชายชราสจ๊วตไปเสียแล้ว

ดวงตาของเจนไร้ชีวิตชีวา เธอจ้องมองใบหน้าที่มั่นใจของอูโน่และมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าของเธอ อย่างไรก็ตามรอยยิ้มนี้ช่างประชดประชันเป็นอย่างยิ่ง คนที่สั่งสอนฌอนให้เป็นคนที่เข้มแข็งคนนั้น เขาเต็มใจเป็นทาสของเจ้านายหลายคนได้อย่างไรกัน?

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะไปท์บนโต๊ะและเสียงกระแอมไล่เสมหะได้ทำลายความเงียบงัน พ่อบ้านชรานำกระโถนปากกว้างทรงโบราณขนาดเท่าฝ่ามือสุดหรูหรายื่นให้ชายชราสจ๊วตทันที

เจนยังคงยืนอยู่กลางห้องอย่างเงียบ ๆ

ในที่สุดชายชราสจ๊วตก็มองไปที่ผู้หญิงกลางห้อง เขาเหลือบมองเธอและเหล่ตา เขามองเธอขึ้นลง ดวงตาที่ขุ่นมัวตามวัยของเขาดูโอหังมาก

เจนยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ชายชราสจ๊วตวางถ้วยน้ำชาที่พ่อบ้านชราเพิ่งยื่นให้เขาเพื่อกลั้วคอลง “ปู่ของคุณทำได้ดี ในการให้ความรู้ความสามารถกับคุณ”

“แต่คุณก็ใจดีเกินไป” เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

เธอเข้าใจทั้งหมดว่าทำไมชายชราสจ๊วตถึงกระทำเช่นนี้

ตั้งแต่ที่อุโน่หยุดเธอตอนที่เธอและพาเธอมาถึงคฤหาสน์สจ๊วตแห่งนี้ รวมไปถึงยังปล่อยให้เธอยืนอยู่อย่างนี้เป็นนานสองนาน... มนุษย์ผู้เป็นตำนานในโลกธุรกิจตลอด 30 ปีที่ผ่านมา เขาทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ ทุกอย่างมันสัมพันธ์กัน เหตุผลก็เพื่อทดสอบความกล้าหาญของเธอและทำให้เธอสูญเสียความมั่นใจ

"ฉันอยากจะรู้”

“พูดสิ คุณปู่ที่ตายไปแล้วของคุณ สอนให้คุณเป็นคนเก่งและฉลาด”

“หลานชายของฉันถูกส่งไปที่นั่นอย่างไร เมื่อหกปีก่อน?”

ชายชราสจ๊วตเอ่ยถามอย่างช้า ๆ

ดวงตาที่ชราภาพของเขาเป็นประกายแวววาว การจ้องมองของเขาไม่เคยละสายตาจากใบหน้าของเจนเลย

เจนลดสายตาลง ชายชราตรงหน้าเธอคนนี้คือตำนานของโลกธุรกิจเมื่อหลายปีก่อน เธอหัวเราะเบา ๆ และเงยหน้าขึ้น “คุณอายุมากแล้ว แต่ยังแข็งแรง นอกจากนี้คุณยังดีขึ้นกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ วิธีการมองสิ่งต่าง ๆ และยุทธวิธีของคุณยังคงรวดเร็วและป่าเถื่อนเหมือนเดิมนะคะ”

ไม่มีใครปราบเขาได้ง่าย ๆ

ชายชราสจ๊วตจะสามารถทำให้เธออับอายได้หรือไม่?

แน่นอน

อย่างไรก็ตามเขาจะต้องเตรียมพร้อมที่จะถูกถลกหนังไปทั้งชีวิตก่อนที่จะมีโอกาสได้ทำให้เธออับอาย

ชายชราเห็นว่าเขาล้มเหลวในการจัดการกับเธอ นอกเหนือจากนี้เธอยังโต้กลับเขาด้วย! ความเย็นชาในดวงตาวัยชราของเขารุนแรงขึ้น เขาดึงมุมริมฝีปากลง “ฮึ่ม! คุณน่ารำคาญพอ ๆ กับคุณปู่ที่ตายไปแล้วของคุณเลย!”

เจนจ้องมองไปที่ชายชราอย่างตั้งอกตั้งใจ ชายชราคนนี้เกลียดปู่ที่ล่วงลับไปแล้วของเธอมาก

เธอลดสายตาลง มีความสับสนเผยขึ้นในดวงตาของเธอ

“คุณปู่สจ๊วต คุณเรียกฉันมาที่นี่กลางดึกกลางดื่น เพื่อมาระลึกถึงความหลังในอดีตกับฉันหรือเปล่าคะ?”

ชายชราสจ๊วตโบกมือ พ่อบ้านชราจึงรีบหยิบกล่องหนังสีน้ำตาลออกมาจากลิ้นชักใกล้ ๆ เขา และเดินไปหาเจนก่อนที่จะวางมันลงบนโต๊ะข้าง ๆ เธอ จากนั้นเขาก็เปิดกล่องออกอย่างช้า ๆ

หลังจากนั้นเขาก็ทำท่าทาง "เชื้อเชิญ" ให้กับเจน

“ทำไมคุณถึงพูดถึงสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้อง เช่นนี้?” ชายชราขมวดคิ้วและดวงตาของเขาเย็นชามากขึ้น

“เมื่อไม่นานมานี้ มีเรื่องหนึ่งที่ไวรัลไปทั่วอินเทอร์เน็ต คุณอยากให้ฉันเล่าให้คุณฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม คุณปู่สจ๊วต?” เจนไม่สนใจชายชราสจ๊วต และเริ่มพูดถึงเรื่องที่เธอต้องการจะพูดกับชายชรา

“เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังดูละครไต้หวัน เรื่องราวเกี่ยวกับประธานคนหนึ่งที่ตกหลุมรักซินเดอเรลล่า แม่ของประธานต่อต้านทุกวิถีทาง แต่อย่างไรก็ตามประธานนั้นมีความรักอย่างสุดซึ้งให้กับซินเดอเรลล่า และเขาปฏิเสธที่จะทิ้งเธอไป

“ดังนั้นแม่ของประธานบริษัท จึงตัดสินใจขอพบกับซินเดอเรลล่าอย่างลับ ๆ เมื่อพวกเขาทั้งสองพบกัน แม่ของประธานได้ให้เช็คสิบล้านเหรียญกับซินเดอเรลล่า แม่ของประธานบอกว่าถ้าซินเดอเรลล่าทิ้งลูกชายของเธอไป เงินจำนวณนี้จะตกเป็นของซินเดอเรลล่าทันที อย่างไรก็ตามซินเดอเรลล่าปฏิเสธและเลือกความรัก”

“คุณก็อยากเป็นเหมือนซินเดอเรลล่าเหมือนกันใช่ไหม?”

“อย่ากังวลไป…” เจนกล่าว “คุณปู่สจ๊วต คุณคิดว่าเด็กผู้หญิงที่ดูละครเรื่องนี้พูดอะไรเมื่อเธอเห็นฉากนี้?”

เธอไม่สนใจที่จะรู้คำตอบของชายชรา เธอกล่าวต่อว่า “ทุกคนบอกว่าถ้าพวกเขาเป็นคนในสถานการณ์นี้ และเลือกที่จะรับเช็คพวกเขาจะมีเงินเพิ่มอีกสิบล้าน แต่ไม่มีผู้ชาย”

"แล้วคุณล่ะ? เจนคุณต้องการรับสิ่งนี้ และจากไปหรือไม่?”

เจนหัวเราะเบา ๆ เธอมองไปที่ชายชราตรงหน้าเธอด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ “ผู้หญิงเหล่านั้นเลือกเงินเพราะเธอไม่มีสิบล้านเหรียญอย่างไรล่ะ”

เจนกำลังยิ้มอยู่ลึก ๆ ในตอนนี้ “คุณปู่สจ๊วต” เธอเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “แต่ฉันมีเงินสิบล้านเหรียญค่ะ”

"เธอ…"

เธอขัดจังหวะชายชราอีกครั้ง เธอก้มหน้าลงมองที่โต๊ะ เธอชี้ไปที่กล่อง “นี่เป็นเงื่อนไขที่คุณให้ฉัน แต่…น่าเสียดาย…” เธอส่ายหัว และมองเข้าไปในดวงตาของชายชรา “ฉันมีสิ่งเหล่านี้อยู่เยอะแยะแล้ว”

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคุณจะสามารถโน้มน้าวฌอนได้หรือไม่ต่างหาก คุณปู่สจ๊วต”

เธอไม่เคยได้เป็นคนตัดสินใจว่าจะอยู่หรือจะไป

นอกจากนี้ชายชรายังทำให้เธออับอายด้วยการกระทำเช่นนี้อีก