บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 292

“สุดท้ายแล้ว คุณอยากจะเป็นเหมือนกับซินเดอเรลล่าในละครไหม? คุณอยากจะเลือกความรักไหม?” ชายชราสจ๊วตมองไปที่เจนด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนใบหน้าที่มีอายุ และเหี่ยวย่นของเขา

เห็นได้ชัดว่าเขากำลังหัวเราะเยาะกับมุมมองของเจนที่มีต่อคำว่า "ความรัก"

เจนหัวเราะกับตัวเองเบา ๆ เธอต้องการจุดจบของเจ้าชาย และเจ้าหญิง และมันเป็นเพียงครั้งเดียวในชีวิตของเธอที่เธอรู้สึกตกหลุมรักคน ๆ หนึ่ง อย่างไรก็ตามมันกลับกลายเป็นเรื่องตลกในสายตาของคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

หลังจากนั้นไม่นานการจ้องมองของเธอก็เฉียบคม เป้าหมายของชายชรามันไม่ง่ายอย่างที่คิด

ชายชราอาจมีเป็นพันวิธีที่จะไล่เธอออกไป เขาไม่จำเป็นต้องใช้วิธีที่โง่ที่สุดเช่นนี้

นอกจากนี้ถ้าเขาอยากจะไล่เธอออกไปจริง ๆ ทำไมเขาถึงทำตอนนี้ล่ะ?

ทำไมเขาถึงไม่ทำก่อนหน้านี้หรือหลังจากนี้? ทำไมต้องเป็นตอนนี้?

สายตาของเจนจ้องไปที่อูโน่ที่ยืนอยู่ข้างหลังของชายชรา สมองของเธอทำงานอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่ที่ฌอนปรากฏตัวในเอ๋อไห่เธอไม่ได้เห็นอูโน่เลยจนกระทั่งถึงขณะนี้

สิ่งนี้มันหมายความว่าพวกเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับอูโน่เลย มีโอกาสที่เขาเป็นลูกจ้างกับฌอนครึ่งหนึ่งและว่างงานอีกครึ่งหนึ่ง

อย่างไรก็ตามอูโน่เป็นคนของฌอน เขาเติบโตมาพร้อมกับดอสและอีกเก้าคนรวมไปถึงฌอน อูโน่กับดอสพวกเขามีมิตรภาพที่ไม่มีใครเหมือน

แม้ว่าอูโน่จะไม่ได้รับความสำคัญจากฌอนอีกต่อไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอีกเก้าคนจะเลิกติดต่อกับฌอนในช่วงเวลาส่วนตัวของพวกเขา

แน่นอนว่าเธอไม่เชื่อว่าดอส และเทรสจะทรยศฌอน

อย่างไรก็ตามเนื่องจากพวกเขาเติบโตมาด้วยกันคงเป็นเรื่องยากที่อูโน่จะตรวจไม่พบสิ่งบ่งชี้บางอย่างจากการกระทำของอีกเก้าคน

นอกจากนี้ฌอนยังไม่อยู่ในสายตาของสาธารณชนมาระยะหนึ่งแล้ว

ดอส และเทรสก็หายไปด้วย เรย์เป็นผู้ดูแลบริษัท อย่างไรก็ตามเรย์ไม่ใช่สจ๊วต ดังนั้นอย่างน้อยฌอนควรแสดงตัวของเขาสักครั้งหรือสองครั้งบ้าง

ไม่น่าแปลกใจ…ไม่แปลกใจเลยที่อโลร่าจะสงสัย

ถ้าแม้แต่อโลร่ายังสงสัย ...แล้วจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ตัวนั้นจะไม่ฉลาดเท่าอโลร่าได้ยังไง?

เธอมองไปที่กล่องบนโต๊ะ ชายชรากำลังทดสอบเธอ

เมื่อสามปีก่อนเธอพนันทุกอย่างเพื่อหนีไปจากฌอน

ชายชรารู้วิธีอ่านใจคน ตอนนี้ชายชราตั้งใจยื่นข้อเสนอสุดพิเศษให้เธอ เพื่อให้เธอทิ้งผู้ชายที่เธออยากจะจากไปเมื่อสามปีก่อน นี่น่าจะเป็นความฝันที่เป็นจริงสำหรับเธอ

หากเธอตัดสินใจที่จะตอบสนองทันที และยอมรับข้อเสนอของชายชรา นั่นก็หมายความว่ามีบางอย่างที่ไม่ดีกับฌอน

เธอสามารถจากไปได้โดยไม่ต้องกังวลหากเธอไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของฌอน

เธอจะไม่สามารถจากไปได้เลย ถ้าฌอนเป็นเช่นนี้

เมื่อเจนเจอกับอุโน่เธอก็สงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในคืนนี้

เธอยังคงเดาไม่ได้เมื่อเดินเข้าไปในคฤหาสน์เก่าแก่ของสจ๊วตและเห็นชายชราสจ๊วต อย่างไรก็ตามเมื่อกล่องนั้นถูกนำเสนอต่อหน้าเธอ เธอก็คิดว่าชายชราสจ๊วตคงต้องการให้เธอจากไป

อย่างไรก็ตามยิ่งเธอดูสิ่งที่อยู่ภายในกล่องนั้นมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกตกใจมากขึ้นเท่านั้น ชายชราสจ๊วตใจกว้างเกินไป

“คุณปู่สจ๊วต คุณรู้ดีกว่าใครนะคะ” เจนพูดนิ่ง ๆ “คุณควรไปโน้มน้าวหลานชายของคุณเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันพูดไปตอนนี้” เธอพูดเบา ๆ

ไม่มีการเสแสร้งในดวงตาที่ชัดเจนของเธอ เธอเห็นใบหน้าของชายชราแข๊งกร้าวมากยิ่งขึ้น เธอจึงโค้งริมฝีปากของเธอ ดูเหมือนว่าเธอจะพูดถูก

“คุณจะไม่จากไปจริง ๆ หรือ?

“คุณควรจะคิดดี ๆ “

“ลองคิดดูสิ ว่าเขาปฏิบัติกับคุณอย่างไรเมื่อหกปีก่อน”

“ลองคิดดูว่าคุณเปลี่ยนจากสังคมที่หรูหรา ไปเป็นอาชญากรได้อย่างไร เขาเป็นคนที่ต้องรับผิดชอบต่อความเจ็บปวดนั้นและความทรมานของคุณตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถ้าเขาไม่มีตัวตนคุณก็ยังคงเป็นไข่มุกของเดอะบันด์

“คุณไม่เกลียดเขาหรอ?”

“ฉันปฏิเสธที่จะจากไปเพราะฉันไม่มีความกล้าพอที่จะทำ” เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างขมขื่นให้กับชายชรา “ถ้าเขาปฏิเสธที่จะปล่อยฉันไป ฉันก็ไม่อาจที่จะหนีไปได้ ดูสิขนาดฉันหนีไปทำงานถึงเอ๋อไห้มาสามปีแล้ว ในท้ายที่สุดฉันก็ยังต้องกลับมาที่เมืองเอสนี้ และกลับมาหาเขาใช่ไหม?”

ริมฝีปากแห้งของชายชราถูกกดเข้าหากันแน่นบนใบหน้าเหี่ยวย่นของเขา สายตาที่ดุดันของเขาจับจ้องไปที่เจน ราวกับว่าเขาต้องการที่จะมองทะลุผ่านเธอ

ยิ่งเจนปฏิเสธเขาอย่างไม่ไยดีและยิ่งเธอปฏิเสธที่จะพิจารณาข้อเสนอของเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกกังวลมากขึ้นเท่านั้น

บางทีเขาอาจจะคิดมากเกินไป?

โดยปกติฌอนเป็นหลานชายคนโปรดของเขา อย่างไรก็ตามหลานชายของเขานั้นดื้อดึงและแข็งกร้าว

สจ๊วตมีความหนักแน่นในการกระทำของเขา แน่นอนมันเป็นเรื่องที่ดี แต่ ... เขามีความหนักแน่นมากกว่าปู่ของเขาเสียอีก ดวงตาที่ขุ่นมัวของคุณปู่สจ๊วตเยือกเย็นมากยิ่งขึ้น

เขามองไปที่หญิงสาวกลางห้องอีกครั้ง ยิ่งเขามองเธอมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งรู้สึกเหมือนเจ็บแสบมากเท่านั้น เนื่องจากเขาไม่สามารถหาข้อมูลเพิ่มเติมจากเธอได้จึงไม่มีประโยชน์ใดที่จะทำให้เธออยู่ที่นี่อีกต่อไป

“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีประโยชน์ที่คนแก่อย่างฉันจะพูดอะไรอีกแล้ว” เขาถามพ่อบ้านชราที่อยู่ข้าง ๆ เขาว่า “นี่กี่โมงแล้ว?”

“เกือบจะ 00.00 น. แล้วครับนายท่าน”

“โอ้” ชายชราถอนหายใจเบา ๆ เขายืนขึ้นขณะถือไม้เท้า “มันดึกมาก ๆ แล้ว ทำไมคุณถึงไม่เตือนให้ฉันไปเข้านอน? อย่าปล่อยให้เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกนะ”

เขาดูเหมือนราวกับว่ากำลังดุพ่อบ้านชราอยู่

พ่อบ้านชราก้มหัวลง “ครับท่าน ผมจะจดจำสิ่งนี้ไว้ครับท่าน”

ความเงียบได้กลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เจนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์เก่าแก่สจ๊วต

อูโน่เดินมาหาเธอพรางเอ่ยสั้น ๆ "ไปได้แล้ว"

เจนเดินตามหลังอูโน่อย่างเชื่อฟังและออกจากคฤหาสน์เก่าแก่สจ๊วตไป สายลมยามค่ำคืนลูบไล้ใบหน้าของเธอและเธอก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

ข้างหลังเธอคือประตูที่ปิดสนิทของคฤหาสน์เก่าแก่ของสจ๊วต ‘เฮ้อ…’ มีรอยยิ้มที่ริมฝีปากของเธอ มันดูประชดประชันมาก ๆ