บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 293

เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียกรถแท็กซี่บริเวณรอบ ๆ คฤหาสน์เก่าแก่ของสจ๊วต

เธอจะต้องเดินไปตามทางเรื่อย ๆ จนถึงทางแยกของถนนที่จะมีรถวิ่งผ่าน

เจนลากร่างที่อ่อนล้าของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ชายชราสจ๊วตไม่แม้แต่จะทำตามมารยาทขั้นพื้นฐานในการส่งแขกกลับด้วยซ้ำ

ชายชราทิ้งเธอไว้ลำพัง เขาไม่แม้แต่ที่จะขอให้ใครขับรถไปส่งเธอกลับบ้าน หรืออย่างน้อย ๆ ก็มาส่งเธอเรียกแท็กซี่เสียด้วยซ้ำ

เจนเดินออกจากคฤหาสน์เก่าแก่สจ๊วต และไปตามทางพื้นที่ส่วนตัวนั้น จนถึงบริเวณทางแยกของถนนที่เป็นพืนที่สาธารณะที่รถทั่ว ๆ ไปสามารถวิ่งผ่านไปมาได้

"เดี๋ยวก่อน"

มีคนร้องเรียกเธอและเธอก็หันกลับไปมองที่เสียงนั้น

รถคันหนึ่งขับผ่านไปอย่างช้า ๆ ก่อนที่จะหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ กระจกหน้าต่างรถค่อย ๆ เลื่อนลงและใบหน้าของอูโน่ก็โผล่ออกมาจากรถ “ฉันจะขับรถไปส่งคุณเอง”

เขาใจดีจริง ๆ หรือ? เจนมองเขานิ่ง ๆ สักพัก เธอคลี่ริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม “ขอบคุณ”

เธอเปิดประตูและเข้าไปนั่งภายในรถ

อูโน่สตาร์ทรถขับออกจากทางแยกและออกสู่ถนนสายหลัก

เมื่อถึงทางยกระดับมีรถอยู่รอบ ๆ ไม่มากนัก ที่เบาะหลังเจนถูหลังที่เจ็บของเธอ "บอกฉันหน่อย"

มือของคนขับบนพวงมาลัยเกร็งขึ้น "อะไรหรอ?"

เจนยิ้มเบา ๆ “คุณไม่มีแรงจูงใจแอบแฝงในการไล่ตามฉันมา และเสนอที่จะขับรถส่งฉันกลับบ้านจริง ๆ หรือ?”

“ทำไมคุณถึงต้องมาสงสัย ที่ฉันอยากจะขับรถไปส่งคุณกลับบ้าน?

“คุณหนูดันน์ คุณเป็นคนแบบนี้มาตลอดหรือเปล่า?”

"จริง ๆ ใช่ไหม? คุณแค่คิดและตั้งใจแค่ที่จะไปส่งฉันกลับบ้านจริง ๆ ใช่หรือเปล่า?” เธอไม่เชื่อเขา เธอไม่มีทางที่จะเชื่อเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก้ตาม

มันก่อเกิดความเงียบขึ้นภายในรถ

เจนมองไปที่ไฟถนนที่ส่องสว่างอยู่ภายนอกรถผ่านไปทีละดวง ๆ เนื่องจากอุโน่ไม่ยอมบอกเธอ แล้วทำไมเธอถึงต้องถามต่อไปล่ะ?

ถ้าเขาอยากที่จะบอกเธอ เขาก็คงจะบอกเอง

หลังจากนั้นไม่นาน…

“นายท่าน โอเคใช่ไหม?”

เจนเข้าใจ อันที่จริงเขาไม่ได้ใจดีขนาดนั้น

“คุณควรถามเขาตั้งแต่คุณยังเป็นสจ๊วต”

อูโน่เงียบไปสักพัก จากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณหนูดันน์ ฉันต้องยอมรับว่าคุณเป็นคนฉลาด”

“ฉันไม่ได้มีจุดประสงค์เพียงแค่อยากจะส่งคุณกลับบ้านเท่านั้น”

“ฉันมีคำถามมากมาย ที่อยากจะถามคุณเป็นการส่วนตัว น่าเสียดายที่ฉันไม่เคยได้รับโอกาสนั้นเลย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ถามมาสิ”

“คุณ…โรซาลีน…คุณยังจำเธอได้ไหม?”

นิ้วของเจนสั่นระริก "แน่นอนสิ" เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ และมองไปที่ด้านหลังศีรษะของคนขับ

แสงจากไฟถนนด้านนอกทำให้ใบหน้าของเธอสั่นคลอน ภายใต้แสงไฟสลัวจากไฟถนนการแสดงออกของเธอดูเป็นกลาง และไร้อารมณ์

“คุณโรซาลีนที่ตายไปแล้ว”

“อืม” เธอตอบอย่างเรียบเฉย

ไหล่ของอูโน่สั่น

เจนยังคงเงียบ

“คุณโรซาลีนเป็นผู้หญิงที่ใจดีมาก ๆ ”

เจนลดสายตาลง ‘เป็นผู้หญิงที่ใจดีงั้นเหรอ ฮะ?’

ฮะ

“คุณโรซาลีนน่าจะมีความสุขมาก”

"อ่าฮะ" โรซาลีนอาจมีความสุข

เธอหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง มีเพียงแถวของไฟถนนที่ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเริ่มเหม่อลอย

“อย่างไรก็ตาม เธอต้องมาเสียชีวิตลง! เธออยู่ในช่วงเวลาที่ดีที่สุดของเธอ และเธอก็ตายอย่างน่าสยดสยอง!” เสียงของอูโน่สั่นคลอน

"อ่าฮะ แย่จัง” เธอมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วตอบกลับอย่างเรียบเฉย

อูโน่ได้ยินเสียงกัดฟันแน่น

ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้กระทำความผิด เธอจะเมินเฉยได้อย่างไร? เธอจะไม่สนใจได้อย่างไร?

“แต่คุณช่างน่าสงสารมาก ๆ ” หลังจากที่เธอพูดแบบนั้นจบ เธอก็ไม่พูดอะไรอีก เธอยอมให้อูโน่สาปแช่งทุกอย่างที่ต้องการจากที่นั่งของคนขับ

เธอหันไปมองนอกรถและมองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่พร่างพราว

เขารู้ความจริง แต่เขาก็ปฏิเสธที่จะยอมรับมัน

กรี๊ด!

รถเบรกกะทันหันด้วยเสียงดัง รถมาหยุดจอดข้าง ๆ ทาง

“คุณหนุดันน์ ฉันขอโทษ แต่นี่เป็นเส้นทางที่ไกลที่สุดที่ฉันสามารถส่งคุณได้” อูโน่พูดอย่างเย็นชาบนที่นั่งคนขับ

เจนไม่ได้โกรธอะไร เธอผลักประตูให้เปิดและลุกออกไป

เธอมองไปรอบ ๆ สถานที่แห่งนี้ห่างจากที่ที่เธออาศัยอยู่ออกไปอีก 15 นาที หากเธอเดิน อูโน่ไม่สามารถเข้าไปในอาคารที่เธออาศัยอยู่ได้ ฌอนบอกกับเธอว่าการรักษาความปลอดภัยในอาคารนั้นเป็นอาคารที่ดีที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองเอส

แม้ว่าจะเพียงแค่ 15 นาที …เธอก้มศีรษะลงเพื่อดูขาที่ไม่ดีของเธอ บางที 15 นาทีนี้อาจจะเป็นครึ่งชั่วโมงสำหรับเธอ แถม ...

วันนี้เธอก็เดินมากเกินไปแล้ว

เธอนวดที่หลังและขาตลอดการเดินทาง

ก่อนที่อูโน่จะจากไปเขาเปิดกระจกหน้าต่างรถและพูดกับเจนอย่างไร้ความรู้สึกว่า “คุณหนูดันน์ สถานที่ที่คุณควรจะไปในตอนนี้คือหลุมศพของคุณโรซาลีน คุณควรไปที่นั่นและสำนึกบาปที่คุณทำ”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้นเขาก็ขับรถออกไปทันที เหลือเพียงร่องรอยของไอเสียจากรถยนต์ เจนมองไปบนท้องฟ้า ‘ไปสุสานกลางดึกหรอ?’

เธอส่ายหัวด้วยความเยาะเย้ยตัวเอง เธอไม่ได้คิดมากอะไร

เธอเดินไปยังทิศทางทางบ้านของเธอ

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว ไม่มีรถหรือผู้คนจำนวนมากนักบนท้องถนน ไม่มีผู้คนมากเท่าไหร่ในบริเวณที่เธออาศัยอยู่

เธอหันหลังให้มุมตึก และทันใดนั้นเธอก็ถูกใครบางคนดึงตัวไป

ในตรอกนั้นไม่มีไฟถนน การมองเห็นของเธอมืดลง หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอสังเกตเห็นชายหนุ่มสองสามคนที่มีเจตนาไม่ดีมารวมตัวกันรอบตัวเธอ พวกเขาดูเหมือนอันธพาลและถือไม้เบสบอล

เธอระแวดระวัง เธอถอยหลังเข้ากับกำแพง "พวกคุณกำลังจะทำอะไร?"

พวกอันธพาลมองหน้ากันแล้วหัวเราะดังลั่น พวกเขาไม่ต้องการที่จะให้ความสนใจกับเธอ

“พวกคุณเป็นใคร?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ดูความโง่ของเธอสิ” หัวหน้าอันธพาลกล่าวอย่างหยิ่งผยอง