บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 294

"พวกเรารู้จักกันหรอ?"

เจนเพิกเฉยต่อการเย้ยหยันของพวกอันธพาล และพยายามที่จะล้วงข้อมูลจากพวกเขา

“คุณคือประธานจากดันน์ กรุ๊ป คุณร่ำรวย เราจะไม่รู้จักคุณได้อย่างไร?” หัวหน้าแก๊งค์อันธพาลกำลังเล่นกับไม้เบสบอลราวกับว่าเขาเป็นคนที่เจ๋งที่สุดในโลก

“คนที่จ้างพวกคุณมา เขาให้เงินคุณเท่าไหร่? ฉันจะให้พวกคุณเป็นสองเท่า”

“ฉันไม่สนใจเงินของคุณหรอกนะ”

เจนตระหนักว่าคนเหล่านี้ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ เหตุผลเดียวที่พวกอันธพาลเหล่านี้ยอมทำสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่นั้นก็เพียงเพราะเงิน

อย่างไรก็ตามอันธพาลที่อยู่ต่อหน้าของเธอนั้นไม่ได้หวังเงิน

อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าพวกเขาก็ไม่ได้ทำเพียงเพราะเงินอย่างเดียว

มิฉะนั้นพวกเขาจะปฏิเสธเธอโดยไม่คิดได้อย่างไรเมื่อเธอเสนอเงินเพิ่มเป็นสองเท่า?

ในขณะนั้นมีเพียงไม่กี่คนปรากฏขึ้นในหัวของเธอ เธอหรี่ตาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ และพูดว่า “คนที่จ้างพวกคุณมาเป็นคนตัวสูงผิวคล้ำ และมีรอยแผลเป็นที่หลังมือซ้ายใช่ไหม?”

แม้ว่าอีกฝ่ายจะซ่อนมันได้ดี แต่พวกเขาก็ยังคงประหลาดใจเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง

“เราไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงใคร”

“คุณหนูดันน์ คุณต้องจำสิ่งหนึ่งไว้”

“สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ มันเป็นเพราะตัวของคุณเอง”

“พวกเราแค่ทำในสิ่งที่ได้รับคำสั่งให้ทำเพื่อเงิน วันนี้คุณจะต้องทนทุกข์ทรมานเล็กน้อยนะคุณหนูดันน์”

เมื่อเขาพูดเช่นนั้นหัวหน้าก็มองไปที่ลูกน้องของเขาที่อยู่ข้าง ๆ ของเขาอย่างดุเดือด “จัดการเธอได้เลยไม่ต้องยั้ง จัดการเธอด้วยสุดกำลังของพวกนายได้เลย”

การแสดงออกของเจนเปลี่ยนไป คนเหล่านี้ไม่ได้ล้อเล่นหรือแค่ทำให้เธอกลัว

อันธพาลเหล่านั้นถือไม้เบสบอลไว้ในมือ และกำลังจะเหวี่ยงมันใส่เธอ

เมื่อเธอตระหนักได้ถึงสถานการณ์ที่เธออยู่ เธอจึงรีบวิ่งเข้าหาแสงสว่างโดยสัญชาตญาณ

อย่างไรก็ตามเธอลืมไปว่าเธอไม่สามารถเอาชนะผู้ชายได้

ด้วยความผิดพลาด เธอได้ล้มลงบนพื้นเพราะขาที่ไม่ค่อยจะดีของเธอ เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาจากกระดูก เจนสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากความเจ็บปวดนั้น

“คุณอยากที่จะวิ่งหนีงั้นเหรอ? จัดการเธอได้เลย!” น้ำเสียงเย่อหยิ่งเยาะเย้ยเธอจากด้านหลัง

“คุณหนูดันน์ คุณก็กึ่งที่จะเป็นคนพิการ แล้วคุณกำลังจะวิ่งไปที่ไหนงั้นเหรอ?”

"เป็นเด็กดีเถอะนะ พวกเราแค่ทำสิ่งนี้เพื่อเงิน จะไม่มีใครฆ่าคุณหรอกหน่า”

“เราแค่อยากจะหักแขนของคุณเท่านั้นแหละ”

หักแขนเธอ!

เจนกัดฟันของเธอเสียงดัง และจ้องมองไปที่อันธพาลที่กำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างโกรธเกรี้ยว

“พวกนายอยากจะเข้าคุกเพราะทำร้ายร่างกายหรือเปล่า?”

“โธ่ คุณคิดว่าพวกเราเป็นใคร?”

“คนที่จ้างเรามาหักแขนคุณหน่ะ แน่นอนว่าเขาจะจัดทางหนีทีไล่ให้กับพวกเราอยู่แล้ว” คน ๆ นั้นหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาดูพร้อมพูดขึ้น “เร็วเข้า เราต้องรีบหนีหลังจากที่ทำภารกิจเสร็จแล้ว”

เจนเข้าใจแล้ว หลังจากที่พวกคนเหล่านี้จัดการกับเธอ พวกเขาก็จะหนีออกจากเมืองเอสไปในคืนนี้เลย

เธอเริ่มเดาการเดาครั้งที่สองของเธอ มันไม่ใช่อูโน่หรอกหรอ?

หากบุคคลนั้นสามารถจัดทางหนีและทำให้คนเหล่านี้ขายชีวิตให้กับพวกเขาได้ นั่นหมายความว่าพวกเขาใช้เงินจำนวนมากในการจ้างอันธพาลเหล่านี้

ในตอนแรกเธอสงสัยว่าอาจจะเป็นฝีมือของอูโน่ เนื่องจากมันไม่น่าที่จะเป็นเรื่องบังเอิญ ถ้าอุโน่ไม่ส่งเธอมาที่นี่ เธอก็คงไม่เจอพวกอันธพาลพวกนี้แน่

อูโน่เป็นคนที่เสนอจะมาส่งเธอกลับ แต่เขาทิ้งเธอลงให้ห่างจากที่ที่เธออาศัยอยู่ สถานที่ที่เขาทิ้งเธอไปนั้นไม่มีไฟถนนและผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่าน

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พบกับพวกอันธพาลเหล่านี้

อูโน่เป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด

อย่างไรก็ตามอูโน่ไม่มีเงินมากมายมาจ้างและไม่มีความสามารถในการจัดเส้นทางหลบหนีสำหรับอันธพาลเหล่านี้ได้แน่ ๆ เขาต้องจัดทางหนีให้กับพวกอันธพาลที่ขายชีวิตให้เขาหลังจากที่พวกเขาหักแขนของประธาน ดันน์ กรุ๊ป ซึ่งถือเป็นบุคคลสาธารณะ

โดยพื้นฐานแล้ว อูโน่ไม่มีกำลังและความสามารถในการทำสิ่งนี้ได้

ถ้าไม่ใช่อูโน่ แล้วจะเป็นใครได้ล่ะ?

คุณปู่สจ๊วต?

ไม่ เป็นไปไม่ได้

ชายชราคนนั้นไม่สนใจเธอด้วยซ้ำ เขาหยิ่งผยองและเย่อหยิ่ง บุคลิกของเขาเหมือนกับสจ๊วต

“เธอนี่มันร้ายจริง ๆ นังตัวดี!”

คน ๆ นั้นปล่อยผมของเธอออก และตบตีเธอไปทั่วใบหน้าอีกครั้งพร้อมกับเสียงดังสนั่น ใบหน้าของเธอบวมขึ้นทันที เธอไม่จำเป็นต้องส่องกระจก เธอก็รู้ดีว่าเธอจะไม่สามารถออกไปสู่สาธารณะด้วยใบหน้าเช่นนี้ได้

ผู้ชายคนนี้จับจ้องมาที่เธอ พรางด่าทอเธอ “นังตัวดี เธอมันก็แค่นังแพศยาที่ต้องการเอาชนะ”

ในขณะที่เขาดุเธอเขาตบหน้าเธอสองครั้ง

ลูกน้องของเขาเข้ามาหยุดเขา “ลูกพี่แค่นี้ก็พอแล้ว คุณผู้ชายดันน์ ... เอ่อ ฉันหมายถึงคำสั่งของนายจ้างเราเพียงพอแล้ว เราต้องรีบหนีในคืนนี้ หยุดเสียเวลาที่นี่ได้แล้ว”

เจนถูกตบอย่างต่อเนื่อง เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะขณะที่เลือดไหลเวียนไปที่สมองของเธอ หูของเธออื้ออึง ราวกับว่าเธอพลาดข้อมูลสำคัญบางอย่างไป

เธอไม่มีเวลาทันได้คิดอะไร หัวหน้าอันธพาลก็เอื้อมมือมาจับเจน “พอร์กเกอร์ ฉันกำลังจับเธอและป้องกันไม่ให้เธอขยับตัว เล็งไปที่แขนของเธอแล้วทุบไม้ของนายลงบนมันเร็วเข้า

“อย่าพลาดนะ นายจ้างขอให้เราหักแขนเท่านั้น เขาไม่ได้บอกให้เราฆ่าเธอ”

ใบหน้าของเจนขาวซีดราวกับแผ่นกระดาษ มันคงเป็นการโกหกถ้าเธอบอกว่าไม่กลัว

ใครจะไม่กลัวบ้างล่ะ เมื่อต้องเผชิญกับความรุนแรงแบบนี้?

ร่างของเธอถูกใครบางคนรั้งไว้ อันธพาลเหล่านั้นล้อมรอบเธอด้วยความอาฆาตพยาบาท

ในขณะนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้กลับเข้าไปอยู่ในคุกอีกครั้ง

“ปล่อย…ปล่อยฉัน…” ร่างกายของเธอเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ความสงบในดวงตาของเธอหายไปในทันที เธอเริ่มตัวสั่นจากความกลัวและความสยองขวัญนี้

“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันไปเถอะ!" ในที่สุดมันก็เหมือนกับว่าเธอถูกครอบงำ เธอเริ่มกรีดร้อง "ปล่อยนะ! ปล่อยฉันเถอะ! ฉันบอกให้ปล่อย! ปล่อย! ปล่อยฉันไป!" เธอดิ้นอย่างรุนแรงและกรีดร้องสุดเสียง

การแสดงออกของอันธพาลที่จับเธอเปลี่ยนไป และเขารีบเอามือปิดปากของเธอไว้

"อู้อี้! อู้อี้!”

เธอยังคงต่อสู้อย่างไม่ลดละ

"หุบปาก! ถ้ายังตะโกนอีกครั้ง ฉันจะไม่ใจดีกับเธอแล้วนะ!”

"อู้อี้!" อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเจนจะไม่ได้ยินเสียงใด ๆ อีกต่อไปแล้ว

“ลูกพี่ เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้?” พอร์กเกอร์ถามอย่างสงสัย

“เธอเป็นบ้าไปแล้ว ไม่ต้องสนใจเธอ เร็วเข้า! เราจะออกไปจากที่นี่หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจกับ นังบ้าคนนี้!”