บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 295

ท้ายที่สุดแล้วไม้เบสบอลของพอร์กเกอร์ก้ไม่ได้ฟาดลงที่เจน

อย่างไรก็ตามมันถูกฟาดลงบนหลังที่หนา และกว้างของบางคน

มือของพอร์กเกอร์กำลังสั่นเทา หัวหน้าอันธพาลมองไปที่คนที่โผล่ออกมาเอาตัวกำบังให้เจน เมื่อกี้เขาถูกแรงผลักออกจนติดกำแพง เขาไม่ทันตั้งตัวจากการถูกผลักออกนั้น เขามองไปที่บุคคลที่ปรากฏตัวขึ้นด้วยความตกใจ

“คะ-คะ- คุณเป็นใคร?”

คน ๆ นี้มาจากไหน?

เขายังคงสงสัย แต่แล้วเขาก็ตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้ทำในสิ่งที่สมควรจะทำในเวลานี้ เขาเย้ยหยันและร้องตะโกนออกมาว่า “พอร์กเกอร์โจมตีเลย!”

"แต่…"

“ไม่มีแต่ หลังจากทำเสร็จแล้วเราจะได้รีบออกจากเมืองนี้ และเราจะไม่กลับมาที่นี่อีก "

“แต่คน ๆ นี้…จะเกิดอะไรขึ้นถ้า…จะเป็นอย่างไร…”

“จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลองคิดดูสิ คิดถึงจำนวณเงินทั้งหมดที่เราจะได้รับ มันเพียงพอแล้วสำหรับพวกเราที่จะใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวล หลังจากทำสำเร็จแล้วเราจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสบาย ๆ ตามที่เราต้องการได้หลังจากนี้”

พอร์เกอร์กำลังลังเลหลังจากตกใจกับการปรากฏตัวของผู้ชายคนนั้นอย่างกะทันหัน หัวหน้าแก๊งค์เห็นว่าพอร์กเกอร์ลังเล เขาจึงตะโกนขึ้นว่า “นายไม่ได้ฆ่าคนหรือวางเพลิงซักหน่อย นายจะกลัวอะไร?

“แม้ว่าเราจะถูกจับได้ แต่พวกเขาก็จะตั้งแค่ข้อหาทำร้ายร่างกายกับพวกเราเท่านั้น เราจะกลับมาไร้เดียงสาอีกครั้งหลังจากถูกขังมาหลายปี เงินทั้งหมดนั้นเราจะไปที่ไหนก็ได้ จริงไหม?”

“อื้ม…”

พอร์กเกอร์สูญเสียอาการหลังจากเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้นในการปฎิบัติภารกิจของเขา จากนั้นเขาก็สูญเสียการมองเห็น ชายกล้ามโตด้านหลังพอร์กเกอร์ผลักเขาออกไปอย่างรุนแรงด้วยร่างกายที่กำยำของเขา

“ไม่ได้เรื่องเลย!

“มา ฉันทำเอง ถ้านายทำไม่ได้ เร็วเข้า!”

ชายกล้ามโตถือไม้เบสบอล และควงมันข้างหน้าของเขา

“เห็นไหมทำแบบนี้ นายนี่มันโง่เง่าจริง ๆ พอร์กเกอร์เราสัญญากันไว้แล้วนะ ว่าคนที่ลงมือจะได้เงินมากกว่า”

“เนื่องจากนายเป็นพวกขี้แพ้ และพวกเราก็กลัวว่านายจะหาเมียเองไม่ได้ พวกเราจึงให้นายเป็นคนลงมือทำภารกิจนี้ เพื่อที่จะได้เม็ดเงินจำนวณมาก ๆ พอมีเงินจะได้เป็นแรงดึงดูดหญิงสาวเข้ามาหานายบ้าง

“เนื่องจากนายไม่เต็มใจที่จะทำ และถึงกับมึนงงเกี่ยวกับเรื่องนี้นายก็ถอยไป ปล่อยให้ฉันได้เงินเพิ่มเอง”

ชายกล้ามโตเหวี่ยงไม้เบสบอลลงสุดแรง

"โอ๊ะ!"

เสียงครางอู้อี้ดังขึ้นข้างหูของเจน เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความงุนงงและเห็นใครบางคนกอดเธอในความมืด มีใครบางคนกอดเธอไว้แน่นและทำให้เธอปลอดภัย เธอได้ยินเสียงของคนที่ร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าเธอกลับไปอยู่ในคุก ครั้งหนึ่งเคยมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ปกป้องเธอจากอันตรายเช่นกัน

มันเหมือนกับสิ่งที่ลูก้าทำในตอนนั้น

“ลูก้า…” ในพริบตามีความชื้นที่ไม่สามารถควบคุมได้ในดวงตาของเธอ ดวงตาของเธอรู้สึกเจ็บปวด “ลูก้า…”

ในขณะนั้นเธอสังเกตเห็นว่าเธอคิดถึงคนชื่อลูก้าคนนี้มานานมากแล้ว

เธอไม่กล้ายอมรับว่านานแค่ไหนแล้ว มันนานมากที่เธอจำเธอได้จากความทรงจำที่เลือนลางของเธอเท่านั้น

เธอยังรู้สึกเสียใจ

“เจน…ไม่ต้องกลัว”

เสียงทุ้มของชายคนนั้นดังอยู่ในหูของเธอ

เจนตัวสั่น เธอรู้สึกตัวทันที ด้วยแสงของดวงจันทร์เธอมองไปที่ใบหน้าของบุคคลที่โน้มตัวมาหาเธอ เธอจะไม่มีวันลืมใบหน้านั้นแม้ว่ามันจะกลายเป็นขี้เถ้าก็ตาม

หัวหน้าอันธพาลสังเกตเห็นบางอย่างอย่างรวดเร็ว “คุณหนูดันน์คุณรู้จักเขาไหม? เขาคือใคร?"

เจนพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่รู้จักเขา พวกนายแค่ต้องการทำภารกิจให้สำเร็จ และรับเงินจากคนที่จ้างมาใช่ไหม?

“คุณคนแค่ต้องการแขนของฉัน ปล่อยคนบริสุทธิ์คนนี้ไปเถอะ คุณไม่จำเป็นต้องทำเขา ฉันจะหักแขนตัวเองเพื่อที่คุณจะได้รายงานคนที่จ้างของนาย ฉันไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณใคร”

หัวหน้าอันธพาลยิ้ม และพูดว่า “เธอคิดว่าฉันโง่หรอ?

“เธอไม่รู้จักเขาจริง ๆ หรอ?