บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 296

เจนรู้สึกถึงความเปียกบนใบหน้า มันคือเหงื่อที่ไหลออกมาจากหน้าผากของชายคนนี้

เธอรู้สึกจุกในลำคอ และผลักเขาออกสุดกำลัง คนตรงหน้าของเธอเซไปข้างหลัง “เจนนี่อย่า…”

"ทุกอย่างจะโอเค" เธอเอื้อมแขนไปจับแขนของคนที่กำลังจะวิ่งเข้ามาหาเธออีกครั้ง ผู้ชายกล้ามโตเห็นเธอแล้วยิ้มอย่างร้ายกาจ

“ฉันกำลังกังวลว่าจะตีเธอไม่ได้ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก อยู่เฉย ๆ ซะนะ"

จากปลายหางตาของเธอ เธอเห็นไม้เบสบอลที่พอร์กเกอร์ทิ้งลงบนพื้นก่อนหน้านี้ เธอหมอบลง และหยิบมันขึ้นมา เธอเหวี่ยงมันไปทั่วบนอากาศอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า

เธอไม่มีประสบการณ์ในการต่อสู้ เธอไม่มีทักษะใด ๆ เธอไม่รู้ว่าเธอตีโดนใครบ้างหรือเปล่า อย่างไรก็ตามในขณะนี้เธอต้องการที่จะอยู่รอดและต้องการที่จะต่อสู้กลับ

“ไป!”

"ไปให้พ้น!”

“อย่าเข้ามา!”

“ฉันบอกให้ทพวกคุณทุกคนไปให้พ้น! พวกคุณได้ยินฉันไหม?"

เธอเหวี่ยงไม้เบสบอลอย่างไร้จุดหมาย

เธอยังคงตะโกนว่า "ไปให้พ้น" ด้วยเสียงแหบแห้ง และเกรี้ยวกราด

เธอลืมความรู้สึกนี้ไปแล้ว เธอลืมไปว่านานแค่ไหนแล้วที่เธอต่อสู้ด้วยความเข้มแข็ง

ปีที่เธอถูกจองจำ เธอต้องเผชิญกับการทรมาน และการกลั่นแกล้งทุกรูปแบบ เธอเคยต่อสู้ และต่อต้านอย่างสุดกำลัง

เธอลืมไปแล้วว่าวันนั้นเป็นวันไหนที่เธอเริ่มนิ่งเฉย และไม่ยอมที่จะต่อสู้กลับ เธอลืมไปแล้วว่าเมื่อไหร่ที่เธอเริ่มกลายเป็นศพเดินได้

อย่างไรก็ตามวันนี้ดูเหมือนว่าเธอจะกลับไปเป็นคนที่เธอเคยเป็นมาก่อน

มือของเธอสั่น แต่เธอยังคงจับไม้เบสบอลไว้แน่น เธอยังคงแกว่งมันไปยังร่างที่พยายามจะเข้าใกล้เธอ เธอพยามตีไม้เบสบอลบางครั้งก็ตไม่โดนอะไรเลย บางครั้งก็โดนอะไรบางอย่าง ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าใช่พวกอันธพาลหรือเปล่า

อย่างไรก็ตามในขณะนี้เธอรู้สึกได้ว่าตัวเองปล่อยลมหายใจเหนื่อยหอบออกมาพร้อมกับการแกว่งของไม้เบสบอลทุกครั้ง

เธอตั้งใจว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตามไม้เบสบอลจะต้องฟาดลงบนพวกอันธพาลเหล่านั้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

หัวหน้าอันธพาลถูกตีด้วยไม้เบสบอล และเมื่อเขากลับมามีสติอีกครั้ง เขาก็ก่นด่าเจนออกมาไม่หยุดและพับแขนเสื้อของตัวเองขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอ เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นฉากที่น่าสะพรึงกลัว

ราวกับว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นบ้าไปแล้ว เธอแกว่งไม้ตีไปทั่ทุกที่ เห็นได้ชัดว่าเธอจะไม่สร้างความเสียหายให้กับผู้ชายเหล่านั้นมากนักจากการทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มองอะไรเลย เธอแค่แกว่งไม้ตีไปรอบ ๆ เธออย่างสุ่มสี่สุ่มห้า

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ร้ายคนอื่น ๆ จากการกระทำเช่นนั้น แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้เธอเพราะไม้เบสบอลนั่น

“ถุ้ย!” หัวหน้าแก๊งค์ถ่มน้ำลายลงพื้น สายตาของเขามุ่งร้าย เขาคว้าไม้เบสบอลไว้ในมืออย่างโมโห

“ใครที่เธอพยายามทำให้กลัวหรอ?

“หัวหน้า เราจะจัดการพวกเขาโดยมีแค่เราสองคน”

ในที่สุดพอร์กเกอร์ก็กลับมามีสติสัมปชัญญะอีกครั้ง เขาพุ่งไปข้างหน้าเพื่อคว้าไม้เบสบอลของเจน แต่แน่นอน เขาถูกเธอตี

เมื่อเขาพยายามแย่งไม้เบสบอลจากเจน หัวหน้าแก๊งค์ก็เหวี่ยงไม้ตีเข้าที่ไหล่ของเจนอย่างโหดเหี้ยม เขาไม่ได้ออมแรงเลย

ภารกิจเกือบจะเสร็จสิ้นแล้ว แต่แล้วก็มีคนเข้าคว้าตัวหัวหน้าแก๊งค์ไว้ด้วยท่าทางเงอะงะราวกับว่าเขากำลังจับกระทิง “เจนนี่วิ่ง!”

ฌอนแข็งแกร่งมากในตอนนี้ หัวหน้าแก๊งค์พยายามดิ้นเมื่อถูกฌอนกอดไว้แน่น

“เจนนี่วิ่ง!”

เจนตกอยู่ในอาการตะลึง เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง

คนตรงหน้าเธอกอดอันธพาลไว้แน่นพร้อมกับตะโกนบอกให้เธอวิ่งหนี

เธอไม่สามารถวิ่งได้ ราวกับว่าเธอถูกตอกลงกับพื้น

พอร์กเกอร์คว้าไม้เบสบอล แต่เขาไม่เต็มใจที่จะลงมือทำ

เขาขวางทางของคนตัวโตทั้งโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ

ในเมืองเอสนี้หน่วยลาดตระเวนยามค่ำคืนจะลาดตระเวนพื้นที่บางแห่งตามเวลาที่กำหนดเกือบทุกคืน มีจุดที่เลือกแตกต่างกันสำหรับแต่ละเขตการปกครอง

เมื่อเสียงของรถลาดตระเวนดังมาจากระยะไกลใบหน้าของพวกอันธพาลก็เปลี่ยนไป

“แขนของเธอกำลังจะจากเธอไปในไม่ช้า อิอิ”

“แล้วเธอมีคำสั่งเสียสุดท้ายให้กับแขนของเธอไหม?”

เจนเกร็งคอ ตาของเธอเป็นสีแดง

“อย่าตี เจนนี่!”

ราวกับว่าชายเงอะงะในสายตาของพวกอันธพาลได้รับความช่วยเหลือบางอย่างจากพระเจ้า เขาจับเอวของหัวหน้าแก๊งค์ และเหวี่ยงชายคนนั้นไปข้างหลัง

เขาแข็งแกร่งราวกับวัวกระทิง

แม้ว่าเขาจะดูเงอะงะ แต่เขาก็ยังสามารถฟาดฟันพวกอันธพาลหลาย ๆ คนลงไปกองกับพื้นได้ด้วยพลังทั้งหมดที่มี

ชายตัวโตยกไม้เบสบอลในมือ เขาถูกใครบางคนคว้าไว้จากด้านหลัง จากนั้นชายคนนั้นก็กระแทกเข้าใส่เขาอย่างเงอะงะ

ไม่มีกฎในการต่อสู้

เขากระแทกทั้งตัวเข้ากับชายคนนั้น

ชายตัวโตไม่มีเวลาแม้แต่จะด่าเขา ก่อนที่จะล้มลงกับพื้น ช่วงที่เขาล้มลงเขายังคงสับสน คนงี่เง่าคนนี้เอาชนะเขาได้อย่างไร?

พอร์กเกอร์วิ่งไปมา และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาก็รู้สึกกลัว

ในแสงยามค่ำคืน เขาเงยหน้าขึ้น และดวงตาของเขาก็พบกับดวงตาที่น่ากลัวอย่างยิ่งคู่หนึ่ง ดวงตาที่แดงก่ำ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือดวงตาสีดำเข้มนั้นเย็นชามาก มันแวววาวด้วยเจตนาที่ต้องการฆ่า

ในวินาทีนั้นพอร์กเกอร์รู้สึกว่าชายคนนี้จะต้องฆ่าพวกเขาอย่างแน่นอน

ใบหน้าของชายที่น่ากลัวคนนั้นมุ่งมั่น แต่เขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงงี่เง่า ๆ ว่า “ผมจะไม่ตีคุณหรอก คุณไม่ได้ทำร้ายเจนนี่”

พอร์กเกอร์รู้สึกว่าหลังของเขาเริ่มเย็นวาบ

“พอร์กเกอร์! อย่าปล่อยให้พวกเขาไป! ถ้าพวกเขาหนีไปได้พวกเราก็จะจบเห่!” หัวหน้าแก๊งค์นั้นเจ็บหนัก เขาทำได้เพียงชูคอขึ้นสั่งพอร์กเกอร์

หัวใจของพอร์กเกอร์สั่นสะท้าน ถูกต้องเขาไม่สามารถปล่อยพวกเขาไปได้ ถ้าไม่เช่นนั้นแก๊งค์ของเขาก็จะจบเห่