บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 297

พอร์กเกอร์อยากจะทำอะไรบางอย่าง แต่อย่างไรก็ตามเขาจำดวงตาคู่นั้นได้ เขาไม่เคยเห็นดวงตาแบบนั้นมาก่อนตลอดช่วงชีวิตของเขา

ไม่มีคนปกติทั่วไปที่จะมีดวงตาเช่นนั้น

พอร์กเกอร์ลังเล

"นายนี่มันขี้แยชะมัด!"

เจนรู้สึกกระวนกระวาย เธอเฝ้าดูพอร์กเกอร์มองไปรอบ ๆ อย่างลังเล

คนเดียวที่สามารถทำบางอย่างได้ในตอนนี้คือพอร์กเกอร์ หัวหน้าแก๊งค์ และคนตัวโตต่างก็เจ็บหนักทั้งคู่

“ปล่อยเราไป ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้ นอกจากนี้พวกคุณยังบาดเจ็บสาหัส แน่ใจหรือว่าคืนนี้พวกคุณจะสามารถออกจากเมืองเอสนี้ได้?” เธอพูดในขณะที่ขู่และสัญญา “ในส่วนของเงิน ฉันจะให้พวกคุณล้านเหรียญเพื่อแบ่งปันระหว่างพวกคุณเอง ถ้าไม่…” เธอมองไปที่คน ๆ นั้น เขาบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน หากพวกเขายังคงดำเนินการต่อไปเรื่อย ๆ เธอก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้

ในขณะที่กำลังตื่นตระหนกเหตุผลของเธอก็เริ่มกลับมาหาเธอ ดวงตาของเธอคมขึ้น

“พวกคุณมีสองทางเลือก”

“หนึ่งปล่อยเราไป ฉันจะไม่ตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันจะโอนเงินหนึ่งล้านเหรียญไปยังบัญชีของคุณในวันพรุ่งนี้ ทุกคนก็จะมีความสุข”

“ประการที่สองเราทำให้เกิดฉากขนาดใหญ่ เมื่อคุณจากไปฉันจะโทรหาตำรวจ และเสนอเงินหนึ่งล้านเหรียญให้กับทุกคนที่สามารถจับคนของคุณได้ แน่นอนฉันไม่กลัวว่าคุณจะใช้วิธีผิดกฎหมายฆ่าเราทั้งคู่ อย่างไรก็ตามคุณต้องคิดให้ดี”

“ฉันเป็นคนที่มีรูปร่างผิดปกติ ถ้าฉันตายอย่างลึกลับในตรอกซอกซอยนี้ สื่อ และแวดวงธุรกิจจะต้องออกมาพร้อมกับตามหาคำอธิบายของเรื่องที่เกิดขึ้น”

“ถ้าถึงเวลานั้น คุณจะหนีไปที่ไหนได้งั้นเหรอ?

“ลองคิดดูสิ คุณต้องการที่จะหนีออกไปได้ทันทีหลังจากที่คุณได้รับเงิน หรือคุณต้องการให้เงินนี้กับคนอื่น และใช้ชีวิตอยู่ในความมืดไปตลอดชีวิตของคุณ?”

เจนเป็นคนชอบธรรม และใจกว้าง อย่างไรก็ตามเธอเป็นคนเดียวที่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของเธอเต้นเร็วแค่ไหน

เธอเป็นคนเดียวที่รู้เกี่ยวกับชั้นเหงื่อบนฝ่ามือของเธอ

เธอเดิมพันทุกอย่างเมื่อเธอพูดแบบนี้

ดูเหมือนว่าพอร์กเกอร์อยากจะจบสิ่งนี้ “หัวหน้า ฉันคิดว่าเราควรจะยอมแพ้…”

"หุบปาก!"

หัวหน้าแก๊งค์มองไปที่ใบหน้าของเจน สีหน้าของเขาไม่แน่ใจ “แล้วเธอไม่กลัวว่าฉันจะฆ่าเธอที่นี่เหรอไง?”

“มีวิธีฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว หากคุณไม่ต้องการให้ทั้งสองฝ่ายชนะฉันก็ไม่มีทางเลือกเช่นกัน” ในตอนนี้เจนสงบนิ่งมาก เธอพูดช้า ๆ “ฉันบอกได้เลยว่าคุณฉลาด”

“คุณทำสิ่งนี้เพื่อเงินเท่านั้น”

“ฉันไม่ต้องการให้คุณบอกนายจ้างของคุณ ฉันได้ตัดสินใจที่จะยอมแพ้แล้วลองคิดถึงเรื่องนี้จากมุมมองอื่น คนของคุณคือคนที่เจ็บปวด และฉันคือคนที่ยอมควักเงินหนึ่งล้านเหรียญให้คุณ ถ้าคุณคิดอย่างนี้คุณเป็นคนที่มีศักดิ์ศรี และมีแก่นสารมากพอ”

“แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าควรเลือกทางไหน”

ดวงตาที่งงงวยของผู้นำส่องประกาย และเขาก็หัวเราะอย่างกะทันหัน

“คุณหนูดันน์! เนื่องจากคุณบอกว่าแม้แต่คนโง่ก็จะรู้ว่าควรเลือกทางไหน และเราก็ไม่ใช่คนโง่…”

ตอนนี้หัวใจที่แขวนอยู่ของเจนติดดินแล้ว เธออยากจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ก็ไม่กล้าที่จะผ่อนคลาย อีกฝ่ายหัวเราะและเธอก็เริ่มหัวเราะกับเขาไปด้วย

“ตอนนี้ เรากำลังเห็นกัน และอยู่ใช่ไหม?”

ยิ่งเธอไม่ไยดีมากเท่าไหร่หัวหน้าแก๊งค์ก็ยิ่งไม่กล้าที่จะลงมือทำโดยไม่คิดอะไร “คุณหนูดันน์เป็นคนที่น่าเชื่อถือหรือไม่? เราจะรู้ได้อย่างไร ว่าคุณจะไม่หาทางแก้แค้นเราหลังจากนี้?”

“ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น คุณแค่ต้องการเงิน”

“มีคำกล่าวที่ว่า ‘คุณไม่สามารถปกป้องตัวเองจากโจรได้ตลอดไป’ ถ้าฉันโทรหาตำรวจ เพื่อหาทางแก้แค้นพวกคุณในภายหลัง…จะเป็นอย่างไรหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับฉัน ในระหว่างที่พวกคุณยังไม่ถูกจับ?”

“ชีวิตอีกช่างยาวไกล ทำไมฉันต้องมาระเบิดเวลาให้กับอันตรายที่จะมาหาฉันเมื่อไรก็ได้ล่ะ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นหัวหน้าก็หยุดรู้สึกระมัดระวัง และมองไปที่เจนอย่างตั้งอกตั้งใจ

“คุณหนูดันน์ ข้อตกลงนี้ยอดเยี่ยมมาก”

“คุณตรงประเด็นมาก”

“คุณหนูดันน์ เราขอโทษสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้”

“เรามีเพียงประโยคเดียวที่จะมอบให้สำหรับคุณ คุณหนูดันน์ พวกเรายอมรับในความเป็นเลิศของคุณ”

“พอร์กเกอร์มาช่วยฉันด้วย” หลังจากที่เขาพูดแบบนั้น เขาก็เรียกพอร์กเกอร์มา พวกเขาสองสามคนเดินกะเผลกไปในขณะที่กอดกัน

หลังจากนั้นไม่นาน…

เวลาผ่านไปนานมาก หลังจากที่เสียงฝีเท้าของพวกเขาเงียบหายไป เมื่อลมพัดเจนก็สั่นสะท้าน เธอพิงกำแพง และทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง

“เจนนี่ คุณยอดเยี่ยมมาก”

เธอเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก เธอเงยหน้าขึ้นและดวงตาของเธอก็พบกับดวงตาที่วาววับคู่หนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยความชื่นชม ความรู้สึกแปลก ๆ ปรากฏขึ้นในใจของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ฌอนชมเธอ

ฌอนจ้องมองด้วยความชื่นชมขนาดนี้ มันคืออะไร? เจนเอื้อมมือไปผลักหัวของเขาออกไป