บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 298

“ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่นได้?”

พวกเขาทั้งสองประคับประคองกันไปตลอดทาง เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เธอก็เปิดประตู และเดินเข้าไป

เธอหันกลับมา และจ้องมองชายคนนั้น ขณะที่รอคำตอบจากเขา

เขาไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไรในช่วงเวลานั้น?

ราวกับว่าชายคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเธอ เขาชี้ไปที่ระเบียงอย่างไร้เดียงสา “เจนนี่ไปทำงานทุกวัน และฌอนก็จะยืนอยู่ที่นั่นเพื่อดูรถของเจนนี่แล่นออกไปเช่นกัน”

“ผมรู้เวลาที่คุณเลิกงานนะเจนนี่”

สิ่งที่เขาหมายถึง ก็คือเขาจะรออยู่ที่ระเบียงทุกวันเพื่อดูรถของเธอขับออกไปและกลับเข้ามา

เธอตกใจมาก เธอได้คิดถึงคำตอบทั้งหมดที่เป็นไปได้ แต่เธอไม่คาดคิดว่า…

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คาดหวังที่จะได้คำตอบเช่นนี้

“ตึกนี้สูงมาก คุณจะเห็นฉันด้วยหรอ?” เธอรู้ตัวในทันใด

ใครคนนั้นดึงเธอไปที่ระเบียง “พี่เรย์ให้สิ่งนี้กับผม”

เจนเห็นว่าที่ระเบียงมีของเยอะมาก เธอตกใจอีกครั้ง

“ผมใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกัน” คน ๆ นั้นยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้าง ๆ เธอ และมันก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เธอลดสายตาลง ใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกันเลยหรอ?

อย่างไรก็ตามเธอเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งของเหล่านี้ในวันนี้เอง

กล้องส่องทางไกลชนิดนี้ไม่เหมือนกับของเล่นจากร้านขายของเล่นทั่ว ๆ ไป

เจนไม่รู้เรื่องกล้องส่องทางไกลมากนัก อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าอันนี้เหมาะสำหรับการใช้งานระดับมืออาชีพอย่างแน่นอน

เขาเฝ้ามองเธอจากไป และกลับเข้ามาจากระเบียงตลอดเวลาหรือเปล่านะ?

เธอไม่มีอะไรจะพูดในขณะนี้

“เจนนี่ ฉันปวดหัว”

คน ๆ นั้นดึงแขนเสื้อของเธอด้วยท่าทางงอแง

เธอมองไปที่ใบหน้าของเขา ภายใต้แสงไฟเธอสังเกตเห็นว่าใบหน้าของชายคนนี้สะบักสะบอมมาก หลังจากที่เธอได้สำรวจตรวจดูอย่างใกล้ชิด

ไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าของเขายังซีดอีกด้วย ริมฝีปากของเขาขาวซีดเซียวมากจนแทบไม่มีสี

เธอไม่ได้พูดอะไร เธอดึงมือคน ๆ นั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางเร่งรีบ เมื่อพวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เธอเพียงแค่ผลักคน ๆ นั้นลงบนโซฟา

เธอฉีกเปิดเสื้อของเขา

มันช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยอง

สิ่งที่เธอเห็นคือรอยฟกช้ำสีดำ และสีน้ำเงินปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา

“หันหลังหน่อย” เธอสั่ง

บุคคลนั้นหันหลังปฎิบัติตามอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเขาหันหลังเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ หลังจากเห็นภาพที่น่ากลัวจากคนตรงหน้าของเธอ

“อย่าขยับนะ ฉันจะโทรหาเรย์เดี๋ยวนี้”

ใบหน้าของเจนดูจริงจัง เธอคุ้ยกระเป๋าเพื่อมองหาโทรศัพท์ของเธอ

อย่างไรก็ตามมีคนจับมือของเธอไว้“ เจนนี่ ผมไม่ได้เจ็บซะหน่อย อย่าโทรหาพี่เรย์เลยนะ... ”

“ไม่ คุณบาดเจ็บมากจริง ๆ ”

“ไม่ ผมไม่ปวดแล้ว หายแล้วนะ”

เขาจับมือเธอที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่อย่างดื้อดึง เจนเริ่มหมดความอดทน เธอผลักมือเขาออกเพื่อโทรออก แต่โทรศัพท์ของเธอถูกกระชากไปจากเธอ

ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมขึ้น เธอเอื้อมมือออก "เอามา"

“ไม่”

เธออยากจะดุเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าของเขานั้น เธอก็ระงับความโกรธในใจของเธอ เธอถอนหายใจ และไล่อารมณ์โมโหภายในตัวเธอออกไป เธอถามเขาขณะที่กลั้นความโกรธไว้ “ทำไม?”

“ผมไม่อยากให้พี่เรย์รู้ว่าผมบาดเจ็บ ถ้าพี่เรย์รู้พี่เรย์ก็จะดุผม”

เจนถึงกับผงะ เธอมองคนตรงหน้าเธอ

เรย์คงจะดุแน่ ๆ

อย่างไรก็ตามมั่นใจได้เลยว่าเขาจะไม่โกรธฌอน เขาคงจะโกรธเธอแน่ ๆ

“พี่เรย์จะไม่ดุคุณหรอกนะ”

"ผมรู้"

“คุณรู้ แต่คุณยัง…” เธอพูด และหยุดทันที เธอมองคนตรงหน้าเงียบ ๆ “พี่เรย์จะไม่ดุฉันด้วยเช่นกัน”

คน ๆ นั้นไม่ยอมพูดอะไร

เขาสู้ไม่ถอย แถมยังปฏิเสธที่จะคืนโทรศัพท์ให้เธออีกด้วย

เธอทำได้เพียงถอนหายใจและดึงเสื้อของเขาออกจากร่างของเขา เธอตรวจสอบเขาทั่วร่างกาย และสัมผัสเขาอย่างระมัดระวัง เธอไม่เคยเรียนแพทย์ แต่เธอก็ยังพอมีความรู้บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เจ็บตรงไหนไหม?”

“ไม่…”

“อย่ามาโกหก”

คน ๆ นั้นอ้าปากหวอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “เจ็บ”

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นเธอก็เริ่มกังวล “ตรงไหน? เจ็บตรงไหน?”