บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 298

“ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่นได้?”

พวกเขาทั้งสองประคับประคองกันไปตลอดทาง เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน เธอก็เปิดประตู และเดินเข้าไป

เธอหันกลับมา และจ้องมองชายคนนั้น ขณะที่รอคำตอบจากเขา

เขาไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไรในช่วงเวลานั้น?

ราวกับว่าชายคนนั้นไม่ได้สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในการแสดงออกของเธอ เขาชี้ไปที่ระเบียงอย่างไร้เดียงสา “เจนนี่ไปทำงานทุกวัน และฌอนก็จะยืนอยู่ที่นั่นเพื่อดูรถของเจนนี่แล่นออกไปเช่นกัน”

“ผมรู้เวลาที่คุณเลิกงานนะเจนนี่”

สิ่งที่เขาหมายถึง ก็คือเขาจะรออยู่ที่ระเบียงทุกวันเพื่อดูรถของเธอขับออกไปและกลับเข้ามา

เธอตกใจมาก เธอได้คิดถึงคำตอบทั้งหมดที่เป็นไปได้ แต่เธอไม่คาดคิดว่า…

อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้คาดหวังที่จะได้คำตอบเช่นนี้

“ตึกนี้สูงมาก คุณจะเห็นฉันด้วยหรอ?” เธอรู้ตัวในทันใด

ใครคนนั้นดึงเธอไปที่ระเบียง “พี่เรย์ให้สิ่งนี้กับผม”

เจนเห็นว่าที่ระเบียงมีของเยอะมาก เธอตกใจอีกครั้ง

“ผมใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกัน” คน ๆ นั้นยังคงส่งเสียงเจื้อยแจ้วข้าง ๆ เธอ และมันก็ดังก้องอยู่ในหูของเธอ

เธอลดสายตาลง ใช้เวลามากมาย ในการรวบรวมสิ่งนี้เข้าด้วยกันเลยหรอ?

อย่างไรก็ตามเธอเพิ่งสังเกตเห็นสิ่งของเหล่านี้ในวันนี้เอง

กล้องส่องทางไกลชนิดนี้ไม่เหมือนกับของเล่นจากร้านขายของเล่นทั่ว ๆ ไป

เจนไม่รู้เรื่องกล้องส่องทางไกลมากนัก อย่างไรก็ตามเธอรู้ว่าอันนี้เหมาะสำหรับการใช้งานระดับมืออาชีพอย่างแน่นอน

เขาเฝ้ามองเธอจากไป และกลับเข้ามาจากระเบียงตลอดเวลาหรือเปล่านะ?

เธอไม่มีอะไรจะพูดในขณะนี้

“เจนนี่ ฉันปวดหัว”

คน ๆ นั้นดึงแขนเสื้อของเธอด้วยท่าทางงอแง

เธอมองไปที่ใบหน้าของเขา ภายใต้แสงไฟเธอสังเกตเห็นว่าใบหน้าของชายคนนี้สะบักสะบอมมาก หลังจากที่เธอได้สำรวจตรวจดูอย่างใกล้ชิด

ไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าของเขายังซีดอีกด้วย ริมฝีปากของเขาขาวซีดเซียวมากจนแทบไม่มีสี

เธอไม่ได้พูดอะไร เธอดึงมือคน ๆ นั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทางเร่งรีบ เมื่อพวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน เธอเพียงแค่ผลักคน ๆ นั้นลงบนโซฟา

เธอฉีกเปิดเสื้อของเขา

มันช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยอง

สิ่งที่เธอเห็นคือรอยฟกช้ำสีดำ และสีน้ำเงินปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา

“หันหลังหน่อย” เธอสั่ง

บุคคลนั้นหันหลังปฎิบัติตามอย่างเชื่อฟัง

เมื่อเขาหันหลังเธอก็หายใจเข้าลึก ๆ หลังจากเห็นภาพที่น่ากลัวจากคนตรงหน้าของเธอ

“อย่าขยับนะ ฉันจะโทรหาเรย์เดี๋ยวนี้”

ใบหน้าของเจนดูจริงจัง เธอคุ้ยกระเป๋าเพื่อมองหาโทรศัพท์ของเธอ

อย่างไรก็ตามมีคนจับมือของเธอไว้“ เจนนี่ ผมไม่ได้เจ็บซะหน่อย อย่าโทรหาพี่เรย์เลยนะ... ”

“ไม่ คุณบาดเจ็บมากจริง ๆ ”

“ไม่ ผมไม่ปวดแล้ว หายแล้วนะ”

เขาจับมือเธอที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่อย่างดื้อดึง เจนเริ่มหมดความอดทน เธอผลักมือเขาออกเพื่อโทรออก แต่โทรศัพท์ของเธอถูกกระชากไปจากเธอ

ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมขึ้น เธอเอื้อมมือออก "เอามา"

“ไม่”

เธออยากจะดุเขา อย่างไรก็ตามเมื่อเธอมองไปที่ใบหน้าของเขานั้น เธอก็ระงับความโกรธในใจของเธอ เธอถอนหายใจ และไล่อารมณ์โมโหภายในตัวเธอออกไป เธอถามเขาขณะที่กลั้นความโกรธไว้ “ทำไม?”

“ผมไม่อยากให้พี่เรย์รู้ว่าผมบาดเจ็บ ถ้าพี่เรย์รู้พี่เรย์ก็จะดุผม”

เจนถึงกับผงะ เธอมองคนตรงหน้าเธอ

เรย์คงจะดุแน่ ๆ

อย่างไรก็ตามมั่นใจได้เลยว่าเขาจะไม่โกรธฌอน เขาคงจะโกรธเธอแน่ ๆ

“พี่เรย์จะไม่ดุคุณหรอกนะ”

"ผมรู้"

“คุณรู้ แต่คุณยัง…” เธอพูด และหยุดทันที เธอมองคนตรงหน้าเงียบ ๆ “พี่เรย์จะไม่ดุฉันด้วยเช่นกัน”

คน ๆ นั้นไม่ยอมพูดอะไร

เขาสู้ไม่ถอย แถมยังปฏิเสธที่จะคืนโทรศัพท์ให้เธออีกด้วย

เธอทำได้เพียงถอนหายใจและดึงเสื้อของเขาออกจากร่างของเขา เธอตรวจสอบเขาทั่วร่างกาย และสัมผัสเขาอย่างระมัดระวัง เธอไม่เคยเรียนแพทย์ แต่เธอก็ยังพอมีความรู้บางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้

“เจ็บตรงไหนไหม?”

“ไม่…”

“อย่ามาโกหก”

คน ๆ นั้นอ้าปากหวอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “เจ็บ”

เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้นเธอก็เริ่มกังวล “ตรงไหน? เจ็บตรงไหน?”

เธอลุกขึ้นยืนด้วยความวู่วาม เขามีเลือดคั่งอยู่ภายในหรือเปล่านะ?

“เราต้องไปที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” เธอไม่กล้าที่จะเสียเวลาอีกต่อไป แม้ว่าเธอจะโทรหาเรย์ และบอกให้เขาพาหมอมาที่นี่ก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเขามีเลือดคั่งภายในหรือช้ำในจริง ๆ เขาต้องรีบไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้

อย่างไรก็ตามหากคน ๆ นี้ต้องไปที่โรงพยาบาลเช่นนี้ หากคนอื่นมาเห็นเขาจะเป็นอย่างไร?

เปลือกตาของเธอรู้สึกหนักอึ้ง เธอยังต้องบอกเรย์ เธอต้องโทรหาเอลิออร์ด้วยเช่นกัน ตั้งแต่ที่เอลิออร์อยู่ในอาชีพนี้มานาน เขาอาจจะมีช่องทางบ้าง

พวกเขาต้องเตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ภายใต้สายตาที่จับจ้องของจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์

“ผมไม่ไป”

“ฌอน สจ๊วต อย่าดื้อนะ”

ใบหน้าของเธอเคร่งขรึม

“เอาอย่างนี้ บอกฉันทีว่ารู้สึกปวดร้อนตรงไหนบ้าง?” เธอกำลังครุ่นคิด เขาถูกตีที่หลังของเขา อาจมีโอกาสเกิดภาวะเลือดคั่ง แต่อาจจะไม่มีเลือดออกภายใน

“ที่ที่คุณจับ”

“หืม?”

เธอรู้สึกสับสน

“บริเวณที่เจนนี่สัมผัสนั้นร้อนรุ่มมาก บริเวณที่เจนนี่ไมได้สัมผัสก็รู้สึกร้อนรุ่มด้วยเช่นกัน” เขาพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “เจนนี่ ผมรู้สึกร้อนรุ่มไปหมดทั้งตัว”

บริเวณที่ที่เธอสัมผัสรู้สึกร้อนรุ่ม บริเวณที่ที่เธอไม่ได้สัมผัสก็รู้สึกร้อนรุ่มเช่นกันหรอ?

เลือดคั่งภายในมันกระจายไปหรอ?

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปในทันที

นี่มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ?

ไม่แปลกใจที่เขาบอกเธอว่าปวดหัว!

"ไปกันเถอะ เราจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” เธอไม่กล้าที่จะเสียเวลาอีกต่อไป ไม่สำคัญว่าจิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์ตัวนั้นจะมาพบบางสิ่งบางอย่างหรือไม่

เธอดึงเขา และพร้อมที่จะไปทันที

“เจนนี่ ผมรู้สึกร้อนรุ่ม แต่ผมก็รู้สึกดีมาก ๆ เลย เจนนี่ได้โปรดจับผมให้มากกว่านี้หน่อยสิ”

“ฉันจะไปเอาเสื้อผ้าของคุณมาให้ เปลี่ยนเถอะ…” เธอเดินไปแล้วหันกลับมา เธอเงยหน้าขึ้นมองคน ๆ นั้นที่เดินตามมาข้างหลัง และจับมือของเธอไว้

"รู้สึกดีขึ้นแล้วเหรอ?" เธอขึ้นเสียง เธอคิดว่ามันแปลก ๆ

“ใช่ มือของเจนนี่วิเศษมาก ๆ บริเวณที่ที่เจนนี่จับมันรู้สึกร้อนรุ่ม และรู้สึกดีมาก ๆ ด้วยเช่นกัน”

เจนได้ยินเสียงฟันของเธอเสียดสีกัน “ฌอน มานี่ ฉันจะทายาให้คุณ”

เธอเหวี่ยงมือของคน ๆ นั้นออก แล้วเดินไปที่โซฟาอย่างใจเย็น