บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 299

เรย์มึนงง ฌอนห้ามไม่ให้เขาไปที่บ้านของเจนอีกต่อไป นอกจากนี้เมื่อแพทย์ของเขาได้ให้ยากับฌอนเสร็จ และกลับไป ใบหน้าของเขาก็ดูกังวลเป็นอย่างมาก

เรย์รู้สึกว่าเจนต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ ๆ

ในท้ายที่สุดเมื่อเขาโทรหาเจนมันก็เหมือนกับว่าเธอได้กินระเบิดเข้าไป เธอทั้งกล่าวหา และตะโกนดุด่าเขาว่า "เพลย์บอย" "ปฏิบัติต่อชีวิตของคนเหมือนเกม" และ "สอนแต่เรื่องชั่ว ๆ ให้กับคนอื่น"

เรย์รู้สึกแปลกยิ่งขึ้นเมื่อเขามองไปที่การโทรที่สิ้นสุดลงแล้ว เจนก็ตัดสายเขาทิ้ง

เธอเรียกเขาว่าเพลย์บอย…แปลกมาก เพราะนี่ไม่ใช่วันแรกที่เจนรู้ว่าเขาเป็นเพลย์บอย และเจ้าชู้

แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับเธองั้นเหรอ?

นอกจากนี้เธอยังบอกว่าเขาสอนบางคนในสิ่งที่ไม่ดี ... เธอหมายถึงใครกัน?

เรย์สงสัยเรื่องนี้มาก ๆ แต่อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถคาดเดาความจริงได้เลย

เจนวางสายไปแล้ว แต่เธอก็ยังโกรธอยู่

ถ้าเธออธิบายเรื่องงี่เง่านั้นเป็นอย่างดี เธอก็จะบอกว่าเขาไร้เดียงสา ถ้าเธอพูดอย่างหยาบคาย เขาก็จะดูโง่เง่าที่สุด ความทรงจำ และไอคิวของเขานั้นมันเหลือเพียงแค่เด็กแปดขวบ

คนงี่เง่านั้นจะรู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร?

เขาหมายถึงอะไรกันที่บอกว่าร้อนรุ่ม? เด็กแปดขวบรู้เรื่องพวกนั้นด้วยเหรอ?

ถ้าไม่ใช่เรย์สอนแล้วจะใครล่ะ?

เรย์ควรถูกลงโทษ

เธอวางโทรศัพท์ลง และทันใดนั้นวิเวียนก็มาเคาะประตู

“คุณรู้หรือยังว่าใครคือคนที่รั่วไหลความลับ?”

เธอไม่สามารถประกาศเรื่องนี้ให้โลกรู้ได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงตรวจสอบการรั่วไหลอย่างลับ ๆ

ด้วยเหตุนี้เธอจึงมีขีดจำกัดในการตรวจสอบ

วิเวียนส่ายหัวอย่างเป็นห่วง

“ไม่จำเป็นต้องตรวจสอบแล้ว”

"คุณหนูดันน์ ทำไมคุณไม่ถามหัวหน้าฝ่ายการเงินไปเลยล่ะ?”

“ฉันเชื่อใจเขา หากข้อมูลรั่วไหลเขาจะต้องเข้าคุก ถ้าเขาทำโดยไม่ได้ตั้งใจ เขาก็อาจจะไม่รู้เรื่องนี้ ทำไมเราต้องทำให้พนักงานเก่าแก่ของเรากังวลในเวลานี้?”

เจนขมวดคิ้ว และคิดหนัก มีความขบคิดอยู่ในดวงตาของเธอ “อืม ขอให้ฝ่ายบุคคลส่งประวัติของทุกคนในแผนกการเงินมาที่อีเมลของฉันด้วยนะ”

“คุณจะตรวจสอบพวกเขาทีละคนหหรือ?

“มันจะเหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรนะ”

“เหตุผลที่ฉันจะต้องสอบสวนแผนกการเงินก่อน วิเวียนเราจะทิ้งระเบิดเวลาไว้ใน ดันน์ กรุ๊ป ไม่ได้หรอกนะ”

“ถ้าคุณไม่พบสิ่งใดในแผนกการเงิน คุณจะสอบสวนทุกคนในสำนักงานหรือไม่? คุณรู้หรือไม่ว่า ดันน์ กรุ๊ป มีทั้งหมดกี่คน?”

ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะตรวจสอบด้วยวิธีนี้

เธอไม่ได้หวังให้เจนใช้วิธีที่โง่ที่สุด

“ไม่เป็นไรฉันจะทำ” วิเวียนรู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ดื้อรั้นมาก แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไรก็ตาม

กลางดึก

เจนอยู่ในห้องทำงานพลางอ่านสิ่งที่วิเวียนส่งมาให้เธอ

หนึ่งในเรซูเม่นั้นดึงดูดความสนใจของเธอมาก

ในเรซูเม่มีรูปถ่ายขนาดสองนิ้ว แสดงให้เห็นภาพของหญิงสาวที่บอบบาง และน่ารัก เธอดูมีไหวพริบ

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดตัวเลข“ โครเกอร์มาที่ออฟฟิสหน่อย ตอนนี้เลย”

อีกฝ่ายไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะขอช่วยในเวลานี้ “ตอนนี้เลยหรอครับ?”

จากน้ำเสียงของอีกฝ่ายเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนั้น

ผู้หญิงที่โต๊ะทำงานไม่แยแส “ตอนนี้ เวลานี้” ไม่มีที่ว่างสำหรับคำถาม

"แต่…"

ชายคนนั้นยังคงอยากจะเถียง แต่เจนก็วางสายไปแล้วอย่างเย็นชา

เธอไม่กังวลว่าเขาจะไม่มา

และในหนึ่งชั่วโมงต่อมา ...

เขามาถึงที่นี่แล้ว

"คุณดันน์ คุณรู้จักเธอเหรอ?”

โครเกอร์รู้สึกประหลาดใจ

“ใช่ฉันรู้จักเธอ หลังจากที่ฉันออกจากคุกฉันก็ไม่มีที่อยู่ ดังนั้นฉันจึงไปที่ อีสต์ เอ็มเพอเรอร์ ฉันคิดว่าคุณก็รู้เรื่องนี้ด้วยเช่นกัน”

“เหตุผลที่สำคัญที่สุดที่ฉันไปที่นั่นคือพวกเขามีหอพักสำหรับพนักงานของพวกเขา”

“ลองคิดดูสิ เธอเป็นถึงเพื่อนร่วมห้องคนแรกของฉัน หลังจากที่ฉันออกจากคุกเลยนะ”

เจนไม่ได้ปิดบังหรือรังเกียจอดีตที่น่าอับอายของเธอ ไม่จำเป็นต้องปืดบังอะไรจากสิ่งที่เกิดขึ้นจริง ความดีและความเลวจะไม่หายไปเพียงเพราะเธอตัดสินใจที่จะลืมเรื่องเหล่านี้

โครเกอร์ไม่ได้โง่ พอได้ยินแบบนี้เขาก็เริ่มไม่สบายใจ

เจนสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขากำลังหลบสายตาเธอ เธอจึงไม่ได้กดดันเขา เธอกล่าวว่า “ผู้หญิงคนนี้ เธอเคยล้อมฉันมาแล้วครั้งหนึ่ง ย้อนกลับไปตอนนั้น ฉันต้องพบกับความโชคร้ายต่าง ๆ และเธอก็มั่นใจว่าฉันอยู่เบื้องหลังมัน”

เธอกล่าวต่อว่า “ในระยะเวลาสั้น ๆ เหล่านั้น ฉันรู้ว่ามีความไม่พอใจระหว่างเรา”

โครเกอร์รู้สึกราวกับว่าเขานั่งอยู่บนเข็ม เขาเริ่มเหงื่อออก

เมื่อเจนเห็นว่าโครเกอร์กำลังร้อนรน ก็มีความผิดหวังเกิดขึ้นในดวงตาของเธอ

เขายังไม่อยากบอกเธออีกเหรอ?

เมื่อเธอกำลังจะละทิ้งความพยายาม อีกฝ่ายก็เงยหน้าขึ้น และพูดด้วยความกลัว และกังวลว่า “ซูซี่ ทอมสัน คนนี้…ฉันไม่รู้เลยว่าเธอเป็นตัวเจ้าปัญหา”

“เธอเป็นคนที่มาเย้ายวนผม ผมเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ผมจึงมีความสัมพันธ์กับเธอ”

“แต่ผมก็ไม่เคยต้องการที่จะทำร้าย ดันน์ กรุ๊ป เลยนะครับ”

“เธออาศัยอยู่แถวถนนริง เส้นที่สี่ ผมมีคอนโดมิเนียมเล็ก ๆ อยู่ที่นั่น ผมเลยจะไปที่นั่นบ้างเป็นครั้งคราว”

“บางครั้ง ผมก็มักจะนำงานกลับไปทำที่บ้านด้วยครับ”

“เธออยู่กับผมมาสองปี เราไม่เคยมีปัญหาตลอดระยะเวลานั้น”

“นอกจากนี้ เธอยังทำงานในแผนกการเงินใน ดันน์ กรุ๊ป ด้วย และอยู่ในแผนกเดียวกันกับผม ในแง่หนึ่งเธอเป็นพนักงานที่ผมไว้ใจได้ ในทางกลับกันผมก็เป็นราวกับนายหญิงของผม”

“คุณดันน์ ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าซูซี่จะมีเจตนาแบบนี้”

แม้ว่าเขาจะรู้ตัวช้า แต่ในที่สุดเขาก็เข้าใจเหตุผลที่เจนขอให้เขามาที่สำนักงานกลางดึกเช่นนี้ นอกจากนี้เขายังรู้อีกว่าความลับของบริษัทรั่วไหลได้อย่างไร