บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 303

เจนรู้สึกว่ามีบางอย่างกดเธอจากทางด้านหลัง เธอเอื้อมแขนออกไปเพื่อผลักมันออก แต่ก็ไม่สามารถผลักมันออกไปได้เลย

เธอตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ และเธอก็ได้รับ 'เซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่'

“ใครให้คุณมานอนใต้ผ้าห่มของฉัน?”

เธอเหวี่ยงแขนทุบตีเขาเบา ๆ และเขาก็จับแขนของเธอไว้ “เจนนี่ สวัสดีตอนเช้า”

เมื่อมองไปที่ท่าทางง่วงนอนของเขา เจนก็รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ “ฌอน สจ๊วต คุณสัญญาว่าจะไม่เข้ามาใกล้ฉันแล้วนะ ใครอนุญาตให้คุณมานอนใต้ผ้าห่มของฉัน?”

ชายคนนั้นตะเกียกตะกายอย่างตื่นตระหนก “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่าโกรธผมเลยนะเจนนี่”

ด้วยความรีบร้อนที่เขาพยายามที่จะลุกขึ้นนั้น มันทำให้เขาได้ล้มทับเจน

ดวงตาของเธอเบิกกว้างทันที เธอรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งที่ร้อนผ่าวกำลังเผชิญหน้ากับเธออย่างเต็มที่ หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที…อร๊ายยยยย!

——

“ฌอน สจ๊วต!” เธอเอื้อมมือออกไปอย่างลนลาน เพื่อผลักเขาออกไปจากเธอ ผ้าห่มก็กระจัดกระจายลงไปเต็มพื้น

“คุณ -” ดวงตาของเธอลุกโชนด้วยความโกรธ เมื่อเห็นรอยนูน ๆ ที่เห็นได้ชัดเจนมากภายในกางเกงนอนของชายคนนั้น "คุณ-"

“เจนนี่ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี” ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

เจนพยายามระงับความโกรธที่เกิดขึ้นทันที เมื่อเธอเห็นสีหน้าที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา

เธอลุกจากเตียงโดยไม่พูดอะไรอีก และส่งสายตาดุร้ายให้คนที่อยู่ข้างหลังเธออีกครั้ง ขณะที่เธอเดินไปที่ห้องน้ำ

เธอสาปแช่งตัวเองระหว่างที่เธอเดิน เธอคงจะเสียสติไปแล้วแน่ ๆ เธอปล่อยให้ ฌอน สจ๊วต ขึ้นมานอนบนเตียงของเธอได้อย่างไร?

เมื่อเธอนึกได้ถึงการสัมผัสอันเร่าร้อนที่มาจากเขานั้นในความทรงจำของเธอ เธอก็เอื้อมมือไปขัดถูตัวเองที่บริเวณนั้นอย่างรุนแรง

หลังจากที่เธออาบน้ำขัดถูอยู่หลายรอบ เธอก็กลับเข้ามาที่ห้องนอน

เธอเงยหน้าขึ้น “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”

ดวงตาสีเข้มของเขาเบิกกว้าง ชายคนนั้นถอยหลังพิงกำแพงอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะที่เขานั้นอ้าปากค้างพยายามที่จะอธิบาย “มันร้อนมากเลยอ่ะเจนนี่ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี”

เจนกำหมัดแน่น เธอรู้ถึงจุดบนร่างกายของเขาที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดี และเธอก็รู้อย่างแน่นอนว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เมื่อคืนเธอยังคงปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็ก ๆ โดยปล่อยให้เขาขึ้นมานอนกับเธอ

ยิ่งเจนคิดถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งหงุดหงิด

“ไปห้องน้ำ” เธอพูดอย่างเย็นชา

“โอเค” เขาพูดขณะที่รีบเดินไปที่ห้องน้ำ

เธอจึงทิ้งเรื่องนี้ไป และพยายามไม่สนใจมันอีก

สิบห้านาทีผ่านไป เขาก็ยังไม่โผล่ออกมาจากห้องน้ำ

เธอเริ่มหมดความอดทนที่จะนั่งรอเฉย ๆ ในห้องนั่งเล่น เธอจึงเดินไปที่ห้องน้ำ

เธอเคาะประตู “เฮ้ เสร็จรึยัง?”

อย่างไรก็ตามไม่มีคำตอบใด ๆ ตอบกลับมาจากคนข้างในนั้น

คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย “ฌอน สจ๊วต?”

ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากคนข้างใน

ในวินาทีต่อมา

ปังงงง! เสียงดัง ดังขึ้นจากข้างในนั้น เจนตกใจมาก เธอตะโกนเรียกชื่อฌอนดัง ๆ เธอรีบเปิดประตูและวิ่งเข้าไปข้างในนั้นโดยไม่คิดอะไรเลย

“คุณ -” เธอรู้สึกราวกับคนโง่ "นี่คุณกำลังทำอะไร!"

เขาล้มไปกองอยู่กับพื้นห้องน้ำ และน้ำจากฟักบัวก็ยังคงไหลอยู่

เธอยื่นมือออกไปสัมผัสกับน้ำ ตามที่คาดไว้มันคือน้ำเย็น

"คุณกำลังทำอะไร! อาบน้ำเย็นในตอนเช้า อากาศข้างนอกมันหนาวมาก คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

คราวนี้เธอรู้สึกไม่พอใจจริง ๆ เธอปิดวาล์วของฝักบัวด้วยความโกรธ "อยากทำอะไรอีกล่ะ? อยากล้มป่วยอีกครั้งหรอ? ฌอน สจ๊วต! ฉันเหนื่อยมากแล้ว เหนื่อยมาก ๆ คุณหยุดสร้างปัญหาให้ฉันได้แล้ว! หยุดเสียที"

"ปล่อยฉัน" หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ค่อย ๆ ดึงตัวเองออกจากอ้อมแขนของเขา แต่เธอก็ไม่สามารถผลักตัวเขาออกไปได้ “อย่าอาบน้ำเย็นอีกนะ”

ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย เธอเอ่ยสั่งผู้ชายที่เหมือนเด็กคนนี้…เมื่อเธอลดสายตาลง เธอก็รู้ว่ายังมีบางอย่างที่เธอยังไม่ได้ทำ

นี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่เธอจะต้องจัดการ เธอไม่สามารถละทิ้งมันไปได้

“ฌอนไม่ได้ตั้งใจทำเลยนะ…ฌอนรู้สึกร้อน ไม่สบาย”

เขาลุกลี้ลุกลนขณะที่เขาพูดและพยายามที่จะอธิบาย

เจนตะลึง เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย เธอจ้องมองเขานานขึ้น…เขาลืมวิธีที่จะปลดปล่อยตัวเองไปพร้อมกับความทรงจำแล้วใช่ไหม?

สายตาของเธอลดลงเล็กน้อย การจ้องมองของเธอกวาดไปยังบริเวณนั้นของเขาซึ่งยังคงตั้งอยู่

ชุดนอนของเขาเปียกโชกจากน้ำที่ไหลมาจากฝักบัว และมันก็แนบเนื้อกับร่างกายของเขา สิ่งนี้มันทำให้บริเวณนั้นชัดเจนมากยิ่งขึ้น

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็พบกับใบหน้าแดงก่ำของเขา ดวงตาสีเข้มของเขาชื้นราวกับว่าเขากำลังอดทนต่อความทรมานนี้อยู่

"คุณ...รอแปป" เธอวิ่งออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอจะอธิบายเรื่องแบบนั้นกับคน ๆ นั้นได้อย่างไร?

“เจน ดันน์ เป็นบ้าอะไรถึงโทรมาปลุกฉันแต่เช้าขนาดนี้” เรย์ เซียร์ร่า พูดอย่างโมโหผ่านทางโทรศัพท์ “มีอะไรเร่งด่วนขนาดนั้นหรอ?”

“เอ่อ คือว่า —” คำพูดของเธอหยุดชะงักลงทันที เธอเพิ่งตระหนักได้ว่า เธอไม่รู้ว่าจะคุยกับเรย์อย่างไรเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ อีกด้านของการโทร เรย์เริ่มจะไม่อดทน "พูดออกมาสิ"

"ช่างมันเถอะ"

เธอกดวางสายโทรศัพท์

เธอหันกลับไปในห้องน้ำ เขายังคงจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่เปียกชื้นของเขา

เจนเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับกัดฟันแน่น

“ครั้งต่อไปที่คุณรู้สึกไม่ดีแบบนี้ ให้ทำในสิ่งที่ฉันเพิ่งทำไปเมื่อกี้นะ และต้องทำด้วยตัวเอง”

เมื่อเธอพูดจบเธอก็ออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่อย่างไรก็ตามหูของเธอนั้นมันได้เปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มไปแล้ว