บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 303

เจนรู้สึกว่ามีบางอย่างกดเธอจากทางด้านหลัง เธอเอื้อมแขนออกไปเพื่อผลักมันออก แต่ก็ไม่สามารถผลักมันออกไปได้เลย

เธอตื่นขึ้นมาจากการนอนหลับ และเธอก็ได้รับ 'เซอร์ไพรส์ครั้งใหญ่'

“ใครให้คุณมานอนใต้ผ้าห่มของฉัน?”

เธอเหวี่ยงแขนทุบตีเขาเบา ๆ และเขาก็จับแขนของเธอไว้ “เจนนี่ สวัสดีตอนเช้า”

เมื่อมองไปที่ท่าทางง่วงนอนของเขา เจนก็รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อย ๆ “ฌอน สจ๊วต คุณสัญญาว่าจะไม่เข้ามาใกล้ฉันแล้วนะ ใครอนุญาตให้คุณมานอนใต้ผ้าห่มของฉัน?”

ชายคนนั้นตะเกียกตะกายอย่างตื่นตระหนก “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน อย่าโกรธผมเลยนะเจนนี่”

ด้วยความรีบร้อนที่เขาพยายามที่จะลุกขึ้นนั้น มันทำให้เขาได้ล้มทับเจน

ดวงตาของเธอเบิกกว้างทันที เธอรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งที่ร้อนผ่าวกำลังเผชิญหน้ากับเธออย่างเต็มที่ หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที…อร๊ายยยยย!

——

“ฌอน สจ๊วต!” เธอเอื้อมมือออกไปอย่างลนลาน เพื่อผลักเขาออกไปจากเธอ ผ้าห่มก็กระจัดกระจายลงไปเต็มพื้น

“คุณ -” ดวงตาของเธอลุกโชนด้วยความโกรธ เมื่อเห็นรอยนูน ๆ ที่เห็นได้ชัดเจนมากภายในกางเกงนอนของชายคนนั้น "คุณ-"

“เจนนี่ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี” ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

เจนพยายามระงับความโกรธที่เกิดขึ้นทันที เมื่อเธอเห็นสีหน้าที่ไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขา

เธอลุกจากเตียงโดยไม่พูดอะไรอีก และส่งสายตาดุร้ายให้คนที่อยู่ข้างหลังเธออีกครั้ง ขณะที่เธอเดินไปที่ห้องน้ำ

เธอสาปแช่งตัวเองระหว่างที่เธอเดิน เธอคงจะเสียสติไปแล้วแน่ ๆ เธอปล่อยให้ ฌอน สจ๊วต ขึ้นมานอนบนเตียงของเธอได้อย่างไร?

เมื่อเธอนึกได้ถึงการสัมผัสอันเร่าร้อนที่มาจากเขานั้นในความทรงจำของเธอ เธอก็เอื้อมมือไปขัดถูตัวเองที่บริเวณนั้นอย่างรุนแรง

หลังจากที่เธออาบน้ำขัดถูอยู่หลายรอบ เธอก็กลับเข้ามาที่ห้องนอน

เธอเงยหน้าขึ้น “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”

ดวงตาสีเข้มของเขาเบิกกว้าง ชายคนนั้นถอยหลังพิงกำแพงอย่างช่วยไม่ได้ ในขณะที่เขานั้นอ้าปากค้างพยายามที่จะอธิบาย “มันร้อนมากเลยอ่ะเจนนี่ ผมรู้สึกไม่ค่อยดี”

เจนกำหมัดแน่น เธอรู้ถึงจุดบนร่างกายของเขาที่ทำให้เขารู้สึกไม่ดี และเธอก็รู้อย่างแน่นอนว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เมื่อคืนเธอยังคงปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็ก ๆ โดยปล่อยให้เขาขึ้นมานอนกับเธอ

ยิ่งเจนคิดถึงเรื่องนี้เธอก็ยิ่งหงุดหงิด

“ไปห้องน้ำ” เธอพูดอย่างเย็นชา

“โอเค” เขาพูดขณะที่รีบเดินไปที่ห้องน้ำ

เธอจึงทิ้งเรื่องนี้ไป และพยายามไม่สนใจมันอีก

สิบห้านาทีผ่านไป เขาก็ยังไม่โผล่ออกมาจากห้องน้ำ

เธอเริ่มหมดความอดทนที่จะนั่งรอเฉย ๆ ในห้องนั่งเล่น เธอจึงเดินไปที่ห้องน้ำ

เธอเคาะประตู “เฮ้ เสร็จรึยัง?”

อย่างไรก็ตามไม่มีคำตอบใด ๆ ตอบกลับมาจากคนข้างในนั้น

คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย “ฌอน สจ๊วต?”

ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่ได้ยินเสียงตอบกลับจากคนข้างใน

ในวินาทีต่อมา

ปังงงง! เสียงดัง ดังขึ้นจากข้างในนั้น เจนตกใจมาก เธอตะโกนเรียกชื่อฌอนดัง ๆ เธอรีบเปิดประตูและวิ่งเข้าไปข้างในนั้นโดยไม่คิดอะไรเลย

“คุณ -” เธอรู้สึกราวกับคนโง่ "นี่คุณกำลังทำอะไร!"

เขาล้มไปกองอยู่กับพื้นห้องน้ำ และน้ำจากฟักบัวก็ยังคงไหลอยู่

เธอยื่นมือออกไปสัมผัสกับน้ำ ตามที่คาดไว้มันคือน้ำเย็น

"คุณกำลังทำอะไร! อาบน้ำเย็นในตอนเช้า อากาศข้างนอกมันหนาวมาก คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

คราวนี้เธอรู้สึกไม่พอใจจริง ๆ เธอปิดวาล์วของฝักบัวด้วยความโกรธ "อยากทำอะไรอีกล่ะ? อยากล้มป่วยอีกครั้งหรอ? ฌอน สจ๊วต! ฉันเหนื่อยมากแล้ว เหนื่อยมาก ๆ คุณหยุดสร้างปัญหาให้ฉันได้แล้ว! หยุดเสียที"