บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 304

เมืองซานย่า

ณ โรงแรมบันยันทรี

"ผ่อนคลายหน่อยสิ" ชายในชุดทักซิโด้สีอ่อนโน้มตัวเข้าหาหูของหญิงสาวอย่างเกี้ยวพาราสีได้พูดออกมาเบา ๆ อย่างนุ่มนวล

หญิงสาวก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย แม้มันจะเป็นการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจและไม่ทันตั้งตัวก็ตาม แต่มันก็ยังไม่รอดพ้นสายตาอันเฉียบคมของชายคนนั้น

ในชั่วพริบตาเขาได้ก้าวถอยหลังไปสองก้าวในแบบฉบับบของสุภาพบุรุษ พรางหัวเราะเบา ๆ “เจน คุณดูกังวลมากเกินไปนะ”

ฝ่ามือของเธอเกร็งและเธอรู้สึกได้ถึงความเหนียวจากเหงื่อที่กลางฝ่ามือของเธอ ‘แน่นอน ฉันประหม่า…คนที่ฉันกำลังจะไปเจอนั้น…’

“อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องกังวลมากนักก็ได้นะ เขาชอบพักผ่อนในช่วงฤดูร้อนที่โรงแรมบันยันทรีซานย่านี้ในทุก ๆ ปี ปกติเขาจะอยู่ที่นี่ประมาณหนึ่งเดือน” ชายคนนั้นพูดนิ่ง ๆ ด้วยภาษาจีนกลางที่เน้นเสียงของเขา ซึ่งมันทุ้มต่ำราวกับเสียงของเครื่องดนตรีเชลโล

“เพราะฉะนั้น เจน คุณไม่จำเป็นต้องรีบมาที่นี่เพื่อพบคน ๆ นั้นทันทีที่ลงจากเครื่องบินหลังจากการเดินทางที่ยาวนานหรอกนะ”

เธอส่ายหัว จนถึงตอนนี้หัวใจของเธอก็ยังคงสับสนอยู่

เธอหนีไปโดยไม่บอกใคร

สำหรับสิ่งที่เธอกำลังหลบหนีอยู่นั้น มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดี

พวกเขาทั้งสองนิ่งเงียบเป็นเวลานาน

“คาลเลน เข้าไปข้างในกันเถอะ” ในที่สุดเจนก็เป็นคนแรกที่ทำลายความเงียบนั้นลง

สิ่งที่เธอไม่ทันได้สังเกตก็คือชายหนุ่มรูปหล่อตัวสูงจับจ้องมาที่เธอตลอดเวลาของความเงียบก่อนหน้านี้ ในดวงตาอันเฉียบคมของเขาซึ่งแตกต่างจากชาวตะวันออกเฉียงใต้นั้นได้สะท้อนเพียงเงาของผู้หญิงตรงหน้าเท่านั้น

“โอเค งั้นไปกันเถอะ” เสียงของเขาทุ้มราวกับเครื่องดนตรีเชลโล แต่มันกลับนุ่มนวลอย่างน่าประหลาด ชายคนนั้นยื่นแขนออกมาข้างหน้าแบบสุภาพบุรุษ หญิงสาวเอื้อมมือของเธอออกไปเพื่อจับมันไว้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก ท้ายที่สุดมันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการมีมารยาทกับเขา

เมื่อหญิงสาวจับแขนของเขา ชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

เขาโบกมือให้พนักงานที่ยืนอยู่ทั้งสองข้างของประตู จากนั้นประตูก็ถูกดึงให้เปิดออกทันที

ดนตรีไพเราะและแสงไฟที่ดูนุ่มนวลแต่พร่างพราวได้เล็ดลอดออกมาทีด้านนอก ในเวลาต่อมาพวกเขาก็ดูราวกับคู่รักที่ประตูทางเข้า

บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเขาเป็นแขกคู่หนึ่งที่มาถึงในช่วงกลางคันของงานเลี้ยงนี้ พวกเขาสามารถดึงดูดความสนใจของแขกคนอื่น ๆ ในงานเลี้ยงได้ในทันทีที่ประตูเปิดออก

เจนยิ้ม อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกว่าที่ทุกคนในงานเลี้ยงจ้องมองมานั้น มันน่าจะเป็นเพราะผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ เขาดูสะดุดตามากเกินไป

สายตาจากคนด้านในมองเธอราวกับอิจฉาริษยา แต่อย่างไรก็ตามสำหรับ คาลเลน เฟโรซ ช่วงเวลานี้มันเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำสำหรับเขามาก ๆ

เมื้อเขามองลงไปที่หญิงสาวข้าง ๆ เขา จากมุมมองของเขา เขามองเห็นเพียงเส้นผมอ่อน ๆ ที่เพิ่งงอกบนศรีษะของเธอ เนื่องจากเขานั้นตัวสูงมาก ๆ จากนาทีที่เธอเอื้อมมาจับที่แขนของเขา เขารู้สึกเหมือนกับชีวิตที่ว่างเปล่าของเขานั้น มันได้ถูกเติมเต็มขึ้นมาทันทีจนแทบจะเอ่อล้นออกมาเลยทีเดียว

ถ้าเพียงแต่ ... ถ้ามันจะสามารถเป็นเช่นนี้ได้ตลอดไป

เขาค้างไว้ที่ความคิดนั้น เพราะเขาไม่อยากจะคิดมันต่ออีก

สายตาของเขามองลงมาจากด้านบนศีรษะของเธอ และมองลงไปบนเส้นผมที่ยาวระดับเอวของเธอซึ่งมีสีดำสนิท

จู่ ๆ เขาก็นึกถึงคำพูดที่ยอดนิยมบนอินเทอร์เน็ตที่ว่า "ผมของคุณยาวพอที่จะมัดใจของผมได้แล้ว คุณแต่งงานกับผมได้แล้วนะ"

เธอ…ใครกันนะที่เป็นคนที่เธอเฝ้ารอ?

คำถามแปลก ๆ นี้ปรากฏขึ้นในใจของเขาทันที

“วันนี้คุณดูสวยมาก…ผมของคุณก็ดูดีด้วยเช่นกัน”

“อย่ามาทำเรื่องตลกเลยคาลเลน ถ้าฉันบอกคุณว่าฉันกำลังกังวลมาก ๆ คุณจะเชื่อฉันไหม?”

ชายคนนั้นยิ้ม แต่ภายในใจของเขานั้นอยากจะพูดออกมาว่า 'ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ'

ที่ด้านหน้ามีความวุ่นวายเกิดขึ้น

“ป่ะ เราไปตรงนั้นกันเถอะ” คาลเลนพยายามที่จะพาผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาไปยังจุดที่เกิดความวุ่นวายนั้น

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน ขอเวลาฉันสักครู่” เธอยังคงประหม่าเหงื่อออกเต็มฝ่ามือของเธอ “นั่น…นั่นไมเคิลหรือเปล่านะ?”

“ไม่สิ ไมเคิลมักทำตัวเป็นคนลึกลับมาโดยตลอด นั่นคือหัวหน้าเลขาของเขา”

เธอรู้สึกตึงเครียดมาก ๆ เธอรู้ดีตั้งแต่เริ่มทำงานในอุคสาหกรรมนี้ว่างานของเธอนั้นต้องพบเจอความตึงเครียดมากมาย แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า

มีฝ่ามือใหญ่ ๆ เอื้อมมากุมมือเธอ เมื่อกวาดสายตามองลงไปด้านล่างเธอก็เห็นว่าคนข้าง ๆ ของเธอได้จับมือของเธอไว้ ราวกับว่าเธอถูกไฟไหม้เธออยากจะดึงมือออก แต่เหตุผลก็ทำให้ความคิดของเธอหยุดลงในที่สุด

เธอเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เขา “ฉันทำได้ ไม่ต้องกังวลนะ” การจ้องมองของเธอเลื่อนลงและพยายามเอามือออก

คาลเลนกำลังจะปล่อยมือจากเธอด้วยท่าทางครุ่นคิด

เสียงร่าเริงดังขึ้นข้างหน้าของพวกเขาทั้งสอง “โอ้พระเจ้า คาลเลนฉันไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็นเลย”

“เธอคือเทพีวีนัสของคุณหรอ?”

ในขณะที่เจนเงยหน้าขึ้นมือทั้งสองที่ใกล้จะคลายออกจากกัน มันก็ถูกจับแน่นเข้าหากันอีกครั้งในทันที จากด้านบนศีรษะของเธอเสียงนั้นดังและนุ่มลึกราวกับเครื่องดนตรีเชลโล

“ไม่ใช่”

ใบหน้าของเธอผ่อนคลายขณะที่เธอเตรียมที่จะแนะนำตัวเอง “ดิฉัน เจน แล้วพวกเราก็เป็นเพื่อ…”

“เธอคือราชินีของฉันเอง” คนข้าง ๆ เธอพูดขึ้นตัดบทของเธอ

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอนั้นหายวับไปในทันที “ไม่ตลก” เธอกระซิบกับผู้ชายข้าง ๆ ริมฝีปากบางของเขาคลี่เป็นรอยยิ้มในขณะที่เขาพูดช้า ๆ กับไมเคิลที่จ้องมองมาที่พวกเขาด้วยความประหลาดใจ “เป็นเรื่องตลกน่า สุภาพบุรุษที่สง่างามควรที่จะมีอารมณ์ขันบ้าง”

ประโยคนั้นไมเคิลมีท่าทางครุ่นคิด แต่เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธอะไรออกมา จากนั้นคาลเลนก็แนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

“นี่ เจน ดันน์ ประธานของ ดันน์ กรุ๊ป ส่วนนี่ ไมเคิล ผู้ก่อตั้ง บริษัทเดมอนส์ ที่ฝรั่งเศษและเป็นผู้บุกเบิกทางด้านนี้”

“คุณทำได้อย่างไร? เจน ดันน์”

“ผู้หญิงสวย ๆ อย่างคุณทำได้อย่างไร?” ไมเคิลกล่าวทักทาย

คาลเลนปล่อยมือเจน “คุณสองคนคุยกันไปก่อนนะ ฉันจะไปดื่ม” เขาเดินไปที่มุมบาร์แล้วรินเครื่องดื่มให้ตัวเอง เขากวักมือเรียกหัวหน้าเลขาธิการ "ดื่มไหม?"

“ครับ ท่านดยุก”