บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 310

ตกกลางคืน หญิงสาวนอนไม่หลับ เวลาต่อมา เม็ดฝนเริ่มตกลงมากระทบกับบานหน้าต่าง เธอพลิกตัว และพลิกตัวซ้ำ ๆ พยายามบังคับตัวเองให้หลับอยู่หลายครั้ง

เธอพลิกตัวไปพลิกตัวมาหลายครั้งบนเตียง ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอก็ยังคงตื่นอยู่

เธอดึงผ้านวมบนตัวเธอออก แล้วเหยียบเท้าเปล่าลงบนพื้น และเดินไปหน้าหน้าต่างอย่างหงุดหงิด

เธอใส่ชุดคลุมเดินไปที่ห้องนั่งเล่น เธอเปิดทีวีและรายการสำหรับเด็กก็ปรากฏขึ้น เธอเสียสมาธิไปชั่วขณะ ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้ดูโทรทัศน์มานานแล้ว

โทรทัศน์ในห้องนั่งเล่นมักถูกเปิดโดยคน ๆ นั้น

หน้าจอกำลังเล่น แพะน้อยแฮปปี้ และเจ้าจิ้งจอกวายร้าย เธออึ้งไปชั่วขณะ

หมาป่ากินแกะ นั่นคือกฎของป่า ในขณะที่เธอดู เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงคน ๆ นั้น เขาดูสิ่งนี้ทุกวันเลยเหรอ?

มีเสียงดังเล็กน้อยด้านนอกประตู

หญิงสาวยกหูเธอขึ้นทันที

หลังจากฟังเสียงกรอบแกรบเป็นเวลาหลายนาที เธอก็มั่นใจมากขึ้นว่าเธอไม่ได้ฟังผิด

ขโมย?

ความคิดนี้เพิ่งออกมาจากความคิดของเธอ ตอนที่ถูกปฏิเสธแทบจะในทันที เมื่อคน ๆ นั้นตกลงที่จะให้เธอย้ายออกจากคฤหาสน์เก่าของสจ๊วต สิ่งที่เขาให้ความสำคัญคือมาตรการรักษาความปลอดภัยที่ยอดเยี่ยมของอาคารนี้

อย่างไรก็ตาม นอกประตู... เป็นไปได้ไหมว่าเป็นแมวหรือสุนัขหรือเด็กของใครหรือเปล่า?

ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว

"... "

เธอรู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งที่เธอเห็น!

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเขา!

จู่ ๆหัวใจของเธอก็พุ่งออกมา

เธอแค่มองเขาแบบนี้เป็นเวลาห้านาที คน ๆ นั้นจ้องมาที่เธอตรง ๆ รูม่านตาของเขาสงบนิ่งมาก... พวกเขาดูเหมือนสงบ

มีความดิ้นรนมากเกินไปซ่อนอยู่ในดวงตาที่สงบเหล่านั้น

เมื่อเธอเห็นท่าทางอ้อนวอนในดวงตาของคน ๆ นั้น หัวใจของเธอก็อ่อนลงทันที

เธอหันกลับมาแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเงียบ ๆ

ประตูยังเปิดอยู่

เธอไม่ได้มองว่าคนที่อยู่ข้างหลังเธอเข้ามาพร้อมกับเธอหรือไม่ จากนั้นเธอก็ค่อย ๆเอาเสื้อคลุมอาบน้ำ และผ้าขนหนูออกมาในมือ เมื่อเธอออกมาก็ไม่มีใครอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอมองขึ้นไปและเห็นประตูที่เปิดอยู่ ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่นั่น และมองเข้าไปในห้อง การจ้องมองที่เร่าร้อนของเขาติดอยู่ที่เธอ

เธอเดินไปที่ประตูด้วยความเงียบก่อนจะยัดเสื้อคลุมอาบน้ำใส่มือชายหนุ่ม

เธอหันกลับไปที่บ้านอีกครั้ง

เมื่อเธอหันกลับมา เธอก็นึกถึงแสงเร่าร้อนที่พุ่งออกมาจากส่วนลึกของดวงตาของชายหนุ่มเมื่อเธอยื่นอุปกรณ์อาบน้ำให้เขา

"เจนนี่ คุณใจดีมาก!"

ด้านหลังของเธอ จู่ ๆเสียงของคน ๆ นั้นก็ดังขึ้น

เธอหยุดอยู่ที่ประตูห้องนอนชั่วคราว ฝ่ามือของเธอกำแน่นอย่างเงียบ ๆ

ก้มหน้าของเธอลง เธอเข้าไปในห้องนอนและหยุดฟังเสียงข้างนอก

เมื่อเธอปิดประตู ความขุนเคืองของเธอก็ดูเหมือนจะละลาย เธอพิงประตูอย่างอ่อนแรง… ‘ฌอน สจ๊วตคุณต้องการให้ฉันทำอะไร…กับคุณ!’

ตั้งแต่ต้นจนจบหญิงสาวไม่ได้ถามว่าทำไมเขาถึงอยู่ที่ประตูบ้านของเธอ และทำไมเขาถึงกลับมาอีก

ตั้งแต่ต้นจนจบเธอไม่ได้ถามคำถามเหล่านี้กับเขา!

โทรศัพท์ถูกถือไว้ในฝ่ามือของเธอ ได้ยินเสียงน้ำหยดจากฝักบัว บางที... มันเป็นแค่เสียงฝนตกนอกหน้าต่าง

เธอเข้าใจดี ตราบใดที่เธอโทรออกหนึ่งครั้งเรย์ก็จะมารับคน ๆนั้นไป

เธอไม่อยากเผชิญกับอารมณ์ที่ซับซ้อนในหัวใจของเธอที่ไม่อาจอธิบายได้

เธอไม่ต้องการรังเกียจตัวเองเช่นนี้

เธอเข้าใจดี... มันเป็นแค่เรื่องของการโทร

ในมือของเธอ โทรศัพท์แทบพังด้วยการกำของเธอโดยไม่รู้ตัว ชั้นเหงื่อทำให้ฝ่ามือของเธอเปียกและโทรศัพท์ก็เหนียว

หญิงสาวหลับตาของเธอแน่น…ในขณะนี้ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เมื่อเวลาผ่านไปทีละนิด ดวงตาสีอ่อนก็เปิดขึ้นอย่างไม่เดาคิด เธอเหยียบพื้นด้วยเท้าเปล่า เธอเดินไปที่หน้าต่าง เมื่อเธอเดินผ่านเตียงใหญ่เธอก็วางโทรศัพท์ไว้ในมือของเธอ โทรศัพท์หมุนไปในอากาศสองครั้งตกลงบนฟูก และวางไว้ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ

หน้าจอของโทรศัพท์ยังเปิดอยู่ หน้าจอแสดงคำว่า "เรย์ เซียร์ร่า" มันดังขึ้นเป็นเวลาสามวินาที

เมื่อเธอเปิดหน้าต่าง ลมและฝนก็ไม่กระทบกระจกหน้าต่างอีกต่อไป เม็ดฝนที่ยุ่งเหยิงเข้ามาในบ้าน และตกลงบนใบหน้า และไหล่ของเธอ

ลม และฝนนี้มาไม่ถูกเวลาเลยจริง ๆ

เธอมองดูลม และฝนที่หน้าหน้าต่าง ความคิดของเธอโลดแล่น เธอจดจ่อมากเกินไป เสียงฝนในหูของเธอ และเสียงน้ำที่ตกลงมาจากฝักบัวในห้องน้ำ ...

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่เสียงเล็กน้อยข้างหลังเธอปลุกเธอ เธอหันหัวไปตามสัญชาตญาณ และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ประตูเปิดออกแล้ว และมีเงาดำยืนอยู่ข้างประตู

เธอไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่ เธอรู้สึกว่าคน ๆ นั้นยืนอยู่ตรงนั้นมานานแล้ว

ในตอนนี้ พวกเขาดูเหมือนจะเป็นคู่สามีภรรยาที่คบกันถึง 7 ปีที่ไม่มีอะไรจะพูดต่อกัน

อันที่จริง... ไม่มีอะไรจะพูด

เธอหันกลับมา จับผ้านวม แล้วเดินออกไป

เมื่อเธอเดินผ่านประตูไป ฝ่ามือร้อนของชายหนุ่มก็จับเธอไว้แน่น

"เจนนี่ คุณจะไปไหนหรอ?" เสียงต่ำของชายหนุ่มถามด้วยความกลัว

เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ เธอแทบจะอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ ...

ชายหนุ่มอยู่ในสภาพยุ่งเหยิง เขาคว้าผ้าห่มในมือของเธอ ผลักเธอเข้าไปในห้อง เขาก็ปิดประตูด้วยเสียงดังปัง “ฌอนจะนอนที่ห้องนั่งเล่น”

คืนนั้นไม่มีคำพูดใด ๆ

เช้าตรู่ ชีวิตที่ไม่เปลี่ยนแปลงนั้นน่าเบื่อ แต่สัญญาเสร็จสมบูรณ์แล้ว

หลังจากเปิดประตู กลิ่นอาหารก็โชยมาจากห้องนั่งเล่น หญิงสาวจัดท่าทางของเธออย่างเงียบ ๆ และนั่งในตำแหน่งเดียวกับที่เธอมักจะนั่ง เธอกินอย่างเงียบ ๆ

มันหายากที่คราวนี้คน ๆนั้นพูดน้อยลง อย่างไรก็ตาม หญิงสาวสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงการจ้องมองที่เร่าร้อนของเขาที่มีต่อเธอ

หญิงสาวที่อยู่ตรงข้ามเขาค่อย ๆเงยหน้าขึ้น

"มันเป็นความคิดของเขาที่ให้เผามัน" เธอกล่าวว่า "และฉันก็เห็นด้วยกับความคิดของเขามาก" ดังนั้น ในตอนท้าย เธอจึงเผาจดหมายฉบับนี้

"เขาเป็นคนดีมากจริง ๆ เชื่อหรือไม่ ว่าผมไม่เคยเห็นเขาใส่ใจใครมากขนาดนี้"

“ฉันเชื่อ” หญิงสาวพูดเบา ๆ

ไมเคิลไม่คาดคิดว่าเธอจะตอบแบบนี้โดยไม่ลังเล จากนั้นเขาก็จ้องไปที่หญิงสาวอย่างลึกซึ้ง หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ถอนสายตาของเธอออก "เรื่องที่มอบหมายจากอีกฝ่ายเสร็จแล้ว เมื่อเสร็จแล้ว ผมควรกลับก่อน"

"ให้ฉันไปส่งคุณ"

เมื่อเขาเข้ามายังไม่ถึงสิบนาที แต่เขาก็จบทุกอย่างในเวลาสั้น ๆ สิบนาทีนั้น

การมาถึงของเขาเหมือนกับการทิ้งก้อนหินลงในทะเลสาบที่สงบ มันกระเพื่อมเบา ๆ เท่านั้นก่อนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หลังจากที่หญิงสาวกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอ จดหมายบนพื้นก็กลายเป็นขี้เถ้าไปแล้ว

เธอโทรไปที่แผนกต้อนรับ "ส่งป้าที่แม่บ้านมาทำความสะอาดหน่อย"

อย่างไรก็ตาม เมื่อจ้องมองไปที่ฝุ่นบนพื้น เธอก็ตกตะลึงเป็นเวลานาน ‘คาลเลนฉันไม่ใช่ราชินีของคุณ ฉันเป็นเพียงคนตายที่ถูกกัดกร่อนจากภายในสู่ภายนอกจนถึงขนาดที่เหลือเพียงร่างกายนี้ ฉันแค่หลงอยู่ในโลกนี้ '

ไมเคิลเพิ่งออกจากอาคารดันน์ กรุ๊ป ตอนที่เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาเพื่อโทรออก "เธอเผามัน" ใช่เขารู้ว่าการเผาจดหมายเป็นความคิดของคาลเลน

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์มันเงียบมาก

ไมเคิลกล่าวเสริมอย่างไร้ความปราณี "โดยไม่ลังเล ไม่แม้แต่นาทีเดียว หรือวินาทีเดียว"

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์มีเสียงหัวเราะเบา ๆ "นั่นเป็นสิ่งที่คาดหวังจากเธอ ดูเหมือนจะเป็นสไตล์ของเธอ"

"สไตล์ไหน?"

"เธอจะทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่เธอต้องการ เธอก็จะทำให้ดีที่สุดในสิ่งที่เธอไม่ต้องการด้วยเช่นกัน"

สีหน้าของไมเคิลดูเคร่งขรึมเล็กน้อย “ก่อนหน้านี้นายทำอย่างนั้นได้อย่างไรถ้านายรู้จักเธอดีขนาดนี้?”

“ไม่ นายคิดผิด” คาลเลนพูดทางโทรศัพท์เบา ๆ ว่า “ฉันเพิ่งเข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน”

“เธอทำงานหนักเพื่อสิ่งที่เธอต้องการ และสิ่งที่เธอไม่ต้องการ เธอแยกแยะสิ่งที่เธอรัก และสิ่งที่เธอไม่ชอบชัดเจนเกินไป ฉันไม่มีโอกาสด้วยซ้ำ”

“ไม่ ไม่ใช่แค่ฉัน ไม่มีใครมีโอกาส”

“สิ่งที่เธอรักคือสิ่งที่เธอรัก”

“สิ่งที่เธอไม่รักคือสิ่งที่เธอไม่รัก”

“นายจะไม่มีโอกาสสงสัยด้วยซ้ำ”

“โหดเหี้ยมแค่ไหน ใช่ไหม?”

“แต่ตอนนั้น ฉันเข้าใจทั้งหมดอย่างถ่องแท้แล้ว”

ในตอนนั้น?

ตอนไหนกัน?

ไมเคิลเงียบ เขาเข้าใจว่า ‘ช่วงเวลานั้น’ ของคาลเลนคือช่วงเวลาที่เจนเผาจดหมายโดยไม่ลังเล