บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 309

เจนเพียงแค่ทำความสะอาด หยิบกระเป๋าของเธอ และจากไป โดยไม่สนใจสีหน้าผิดหวังของคน ๆ นั้น

เธอยุ่งอยู่ในสำนักงานตลอดทั้งวัน วิเวียนมาที่สำนักงานแต่เช้าในวันที่ทำข้อตกลงกับเดมอนส์ ในตอนเที่ยงวิเวียนพบว่าหญิงสาวยังคงยุ่งอยู่ในห้องทำงาน

เธอคิดว่าการร่วมงานกับเดมอนส์ทำให้หญิงสาวมีสมาธิ และยุ่งกับงานมาก จากนั้นวิเวียนได้ยินจากเลขาว่าเจนขอให้เลขานำเอกสารทั้งหมดมาให้เธอ ไม่ว่ามันจะสำคัญกับเธอหรือไม่ก็ตาม

วิเวียนคิดเกี่ยวกับมัน และรู้สึกว่ามันต้องมีปัญหาใหญ่กับเรื่องนั้น ประตูห้องทำงานของประธานเปิดออกเล็กน้อย เธอต้องการจะเคาะประตู แต่เมื่อมือของเธอแตะประตู ประตูก็เปิดออกเอง จากนั้นวิเวียนก็สังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับงานของเธอจริง ๆ

“คุณดันน์” เธอเปิดประตู ก้าวเข้าไปแล้วเดินเข้าไปด้วยก้าวใหญ่ เธอรู้สึกโกรธเล็กน้อย “คุณทำสิ่งนี้ไม่ได้ ฉันรู้ว่าดันน์ กรุ๊ปมีปัญหามากมาย แต่เราไม่ได้ลงเซ็นสัญญาข้อตกลงทำงานร่วมกับเดมอนส์แล้วงั้นหรือ? เราพักผ่อนสักหน่อยไม่ได้เหรอ?”

“ไม่ใช่เดมอนส์” หญิงสาวยุ่งกับงานมากจนไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา เธอตอบเบา ๆ ขณะเซ็นเอกสารในมือ

“ไม่ใช่เดมอนส์เหรอ” วิเวียนขมวดคิ้วเล็กน้อย “ ถ้าไม่ใช่เดมอนส์ แล้วทำไมคุณยังยุ่งขนาดนี้?”

“โอเค วิเวียน เธอควรออกไป”

หญิงสาวยังคงไม่เงยหน้าขึ้นเมื่อเธอพูดอย่างนั้น

เมื่อมองไปที่วิธีที่เธอหมกมุ่นอยู่กับงานของหญิงสาว วิเวียนก็โกรธและรู้สึกสงสารเจนในเวลาเดียวกัน มือของเธอตบลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรง “ฉันได้ยินมาจากลูกน้องว่าคุณไม่กินข้าวกลางวัน”

"ฉันไม่หิว ออกไป” หญิงสาวกล่าวอย่างเย็นชา

วิเวียนตะลึงเล็กน้อย ตั้งแต่เธอเริ่มทำงานกับผู้หญิงคนนี้ เธอก็ไม่เคยปฏิบัติกับเธอเช่นนี้มาก่อน

“ออกไป” หญิงสาวพูดเบา ๆ อีกครั้ง จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารและกวาดสายตาของเธอมองไปที่วิเวียนที่ยืนอยู่ตรงข้ามเธอ

"... เกิดอะไรขึ้น?"

วิเวียนสงบลง และคิดเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจริง ๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยปฏิบัติกับเธอแบบนี้มาก่อน “เจน ฉันปล่อยคุณไว้ก็ได้ ฉันยังเข้าใจได้ว่าคุณยุ่งกับงานของคุณด้วยเช่นกัน แต่คุณต้องมีเวลากินอะไรบ้างนะ”

“ฉันบอกไปแล้วว่าฉันไม่หิวไง”

วิเวียนขมวดคิ้ว “ถ้าคุณไม่กิน ฉันไม่สามารถอธิบายเรื่องนี้ให้เขาฟังได้หรอกนะ” หลังจากถูกกระตุ้นด้วยท่าทีดื้อรั้นของเจน จู่ ๆวิเวียนก็พูดแบบนี้

"อธิบาย?" เจนเลิกคิ้วของเธอ “อธิบายอะไร? อธิบายกับใคร? ทำไมต้องอธิบาย?”

เพียงแค่นั้นวิเวียนก็รู้ว่าเธอได้เปิดเผยความลับ อย่างไรก็ตาม คำพูดนั้นได้ออกไปแล้ว เนื่องจากปัญหาได้พัฒนาไปในทางนี้แล้ว…เธอไม่รู้สึกว่าจำเป็นต้องเก็บความลับของใครอีกต่อไป

“ประธานสจ๊วตของเราขอให้ฉันดูแลมื้ออาหารของคุณเป็นการส่วนตัว และตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณทานอาหารตรงเวลาก่อนที่เขาจะไปอิตาลี แม้ว่าตอนนี้เขาจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เนื่องจากฉันสัญญากับเขาไว้ก่อนหน้านี้ งั้นฉันก็ต้องรับผิดชอบในการตรวจสอบให้แน่ใจว่าคุณทานอาหารตรงเวลา”

ตอนแรกเจนอารมณ์เสียสุด ๆ เมื่อเธอได้ยินชื่อของคน ๆ นั้นอีกครั้งเธอก็รู้สึกหงุดหงิด “ฉันเป็นเจ้านายของคุณหรือเขาเป็นเจ้านายของคุณกันแน่? วิเวียน รู้หน้าที่ของคุณด้วย”

หลังจากที่เธอพูด สีหน้าของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป เธอสังเกตว่าเธอใช้คำพูดของเธอมากเกินไป

“... คุณดันน์?”

"ออกไป"

"มีบางอย่างเกิดขึ้นหรือเปล่า?" หลังจากนั้น เธอก็เข้าใจผู้หญิงคนนี้ดี

“บอกฉันได้นะ บางทีฉัน…”

จู่ ๆเจนก็กระแทกโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน เธอเข้าใจเป็นอย่างดีว่าวิเวียนทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของเธอ และวิเวียนก็ปราถนาดี อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้เธอไม่สามารถทนพูดได้ "ออกไป"

เธอลุกขึ้นยืน เดินไปรอบ ๆ โต๊ะ จับแขนของวิเวียน และกำลังจะไล่เธอออกจากประตู

“อย่าเป็นแบบนี้” วิเวียนกล่าวว่า“ ไม่มีอะไรที่ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ เป็นเพราะฌอน สจ๊วตหรือเปล่า? พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ฉันอาจจะ... "

“เธอทำไม่ได้!” คำปลอบโยนเหล่านี้มีแต่ทำให้เจนหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น เจนเริ่มรู้สึกว่าหูของเธออื้อ เสียงที่ห่วงใยเหล่านั้นกลายเป็นลูกศรที่แหลมคม และลูกศรก็ชี้มาที่เธอ สุดท้ายเธอก็ไม่สามารถทนต่อไปได้อีก เธอขึ้นเสียง และเริ่มตะโกน

เธอไม่อยากทำร้ายวิเวียน แต่เธอไม่อยากได้ยินวิเวียนพูดถึงชื่อของคน ๆ นี้อีก

เธอแค่…อยากให้วิเวียนหุบปาก เธอต้องการความเงียบสงบ เธอต้องการสภาพแวดล้อมที่บริสุทธิ์

“เป็นเพราะฌอน สจ๊วต…ใช่แล้ว…”

จู่ ๆ เจนก็ลดไหล่ของเธอลง มือของเธอจับแขนเสื้อของวิเวียน ขณะที่เธอลดศีรษะลงอย่างหดหู่ เธอลดเสียงลง และตะโกนอย่างเงียบ ๆ “วิเวียน คุณช่วยเงียบหน่อยได้ไหม…ได้โปรด?”

แม้ว่าจะเป็นเสียงตะโกนต่ำ แต่ก็ไม่สามารถปกปิดคำขอได้

เธอเปิดประตู และมันก็มืด เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก…ดูเหมือนว่าเรย์จะรับคนนั้นไปแล้ว

ช่วงเวลาต่อมาความรู้สึกสูญเสียเกิดขึ้นกับเธอ

เธอหยุดความรู้สึกสูญเสียนี้ได้อย่างรวดเร็ว

เธอเปิดสวิตช์และแสงไฟอันอบอุ่นก็เต็มไปทั่วห้องนั่งเล่น

เธอมองไปที่ห้องนั่งเล่น คนนั้นไม่ได้อยู่บนโซฟา ก่อนหน้านี้คน ๆ นั้นชอบอยู่บนโซฟามากที่สุด

เธอโยนกระเป๋าเป้ของเธอลง แล้วค่อย ๆวิ่งไปที่ห้องนอน เธอเปิดไฟห้องนอน และไม่มีใครอยู่บนเตียง

เธอหันหลังเดินช้า ๆออกจากห้องนอนไปที่ระเบียง

บนระเบียงมีเพียงกล้องโทรทรรศน์อยู่เครื่องเดียว

เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปเพื่อสัมผัสมัน วัสดุเย็นไม่มีความอบอุ่น

ความรู้สึกของเธอพันกันยุ่งเหยิงที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้

เมื่อเธอเดินผ่านห้องนั่งเล่นอีกครั้ง เธอเดินผ่านโต๊ะบาร์ และหยุดก้าวอย่างกะทันหัน มีอาหารมากมายเต็มไปหมด หลังจากมองดูอาหารทั้งหมดเป็นเวลานาน เธอก็ยื่นมือไปแตะที่ข้างชาม... มันเย็น และไม่มีความรู้สึกอบอุ่นเหมือนเมื่อคืน

ใช่…เขาจากไปแล้ว จะมีคนมาอุ่นอาหารให้เธอได้อย่างไร

ใช่…เขาจากไปแล้ว

“ดีมาก ในที่สุดเขาก็จากไปแล้ว” เธอกล่าว

เธอหยิบตะเกียบขึ้นมา และกินอาหารเย็น ๆ ทีละคำ

ไฟในห้องนั่งเล่นสว่างขึ้น ห้องนอน ห้องน้ำ ระเบียง…เธอเปิดไฟทุกห้อง แสงอันอบอุ่นที่ส่องผ่านทุกมุมของบ้านหลังใหญ่หลังนี้

อย่างไรก็ตาม เธอขมวดคิ้ว... เธอรู้สึกเหมือนมีบางอย่างขาดหายไป