บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 308

แสงแรกของแสงแดดในตอนเช้าสาดเข้ามาในห้องนอน และจุดของแสงแดดตกกระทบบนผ้าปูที่นอนสีขาวของเตียง แสงแดดสดใสหลายเส้นโปรยลงบนใบหน้าของหญิงสาว

แม้ว่าเธอจะเหนื่อยล้าจากการขึ้นเครื่องบินในช่วงดึกของเมื่อคืนนี้ แต่อาการนอนไม่หลับของเธอก็ทำให้เธอกระสับกระส่ายในช่วงครึ่งแรกของเมื่อคืน เธอหลับไปตอนที่มันดึกมากแล้ว เมื่อรุ่งสางเธอไม่อยากตื่น เธอตัดสินใจที่จะนอนในวันนี้ ซึ่งมันหาได้ยาก

ใบหน้าของเธอรู้สึกคัน เธอยื่นมือออกมา และโบกมือด้วยความสับสน อาการคันหายไป ไม่นานเธอก็กลับไปนอนอีกครั้ง อาการคันที่น่ารำคาญกลับมาอีกครั้ง

เธอทนกับความง่วงนอน และลืมตาของเธอ

ดวงตากลมโตของเธอสบเข้ากับดวงตาคู่เล็ก

ใบหน้าที่อยู่ใกล้เธอนั้นช่างดูคุ้นเคย คุ้นเคยมากจน ...

เธอกระพริบตาแล้ว กระพริบอีกครั้ง ...

ดวงตาที่ยาว และแคบที่สบเข้ากับดวงตากลมโตของเธอก็กะพริบแล้วกระพริบอีกครั้งด้วยเช่นกัน

หัวของเธอเต็มไปด้วยเลือดทันที และมันกำลังจะระเบิด!

ทันใดนั้นเธอก็ยื่นมือของเธอออกไป และผลักโดยออกแรงมากกว่าสัญชาตญาณของเธอ "คุณกำลังทำอะไร!" เธอยกมือขึ้น และตบ

ทำให้บรรยากาศที่เงียบสงบของเช้าตรู่ถูกทำลายลงด้วยเสียงของการตบหน้าที่เสียงดังชัดเจน

มีความเร่าร้อนในดวงตาของเธอ อย่างไรก็ตาม คนสารเลวเป็นคนที่มองเธออย่างกล่าวหาแทน

“เจนนี่?” ชายหนุ่มจับแก้มของเขาที่เพิ่งถูกตบ และมองไปที่เธอด้วยความงงงวย "ทำไมคุณถึงตีฌอนด้วยล่ะ?"

ทำไมเธอถึงตีเขางั้นหรือ?

เจนเกือบจะหัวเราะด้วยความโกรธเมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ ความโกรธของเธอทำให้การหายใจของเธอติดขัดและแรงขึ้น

“คุณกำลังถามฉันจริง ๆ เหรอ? เมื่อกี้คุณทำอะไรน่ะ!”

"จูบ"

จูบ? เขาเป็นบ้าหรือเปล่า?!

"ฌอน สจ๊วต ให้ฉันบอกคุณนะว่า คุณมันคือคนพาล! ฉันไม่ยอมให้คุณมา... จูบฉันหรอกนะ!"

"แต่…"

“คุณยังกล้าที่จะแต่อีกเหรอ? แต่อะไรนะ?”

"ผมชอบเจนนี่ โทรทัศน์บอกว่าถ้าคุณชอบใคร คุณต้องจูบเธอ"

เจนไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเธอจะได้รับคำตอบนี้

เธอกำลังจะบ้าจากความโกรธทั้งหมด!

เมื่อมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าของเธอด้วยใบหน้าที่บอกว่า ‘ฉันถูกต้อง’ บนหน้าของเขา จู่ ๆเธอก็ลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้าบึ้งตึง เธอขี้เกียจเกินไปที่จะมองคนข้างหลังเธอ และตัดสินใจที่จะไม่สนใจเขา เธอเดินตรงไปที่ประตู

"เจนนี่ ทำไมคุณถึงโกรธมากล่ะ? ฌอนชอบคุณนะ"

แคร๊ง!

เธอกำลังจะหมดความอดทน แต่คนโง่ก็อยากจะแหย่หมีน้อยขี้โมโหตัวนี้ต่อไป

เส้นเลือดสีเขียวบนหน้าผากของเธอโผล่ขึ้นมาแล้ว เธอจับลูกบิดประตูแน่นขึ้นจนแทบจะขยี้ลูกบิดประตูด้วยฝ่ามือของเธอ… ‘อย่าโกรธ เจน ดันน์ อย่าโกรธเลย ทำไมต้องถือสากับคนโง่ด้วย? เขารู้อะไรบ้าง! ’

คนอย่างเธอแทบจะไม่พูดคำหยาบคาย แต่ในขณะนี้เ ธอไม่สามารถอดทนไว้ได้

เธอหายใจเข้าลึก ๆ สองสามครั้ง และกดความโกรธที่โหมกระหน่ำอยู่ในตัวเธอไว้ หญิงสาวดูเหมือนจะสงบลงแล้ว จากนั้นเธอก็เปิดประตู และยกเท้าขึ้น...

“เจนนี่ คุณแอบกินขนมลับหลังฌอนเหรอ? ปากของเจนนี่หอม และหวานมาก” หลังจากพูด เขาก็ยังตบปากตัวเอง

กร้อบ!

เธอหักข้อนิ้วของเธอ

ความสงบในดวงตาของผู้หญิงหายไป และไฟป่าก็โหมไหม้อย่างรุนแรง!

เธอสาบานว่าเธอจะโยนตาโง่นี้ออกไปในวันนี้!

เธอหันหลังกลับไปที่เตียงโดยปราศจากความกังวลใจอีกต่อไป เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบน

“เขาค่อนข้างเป็นคนขี้เหวี่ยง แต่เจน คุณอยู่ในจุดที่จะถือสากับเด็กได้จริง ๆงั้นหรือ?”

"ฉัน…"

ก่อนที่เธอจะพูดจบเรย์ก็ขัดจังหวะ "เด็กทุกคนไม่แสดงความใจดีแบบนี้เหรอ?จริง ๆ เด็กเป็นคนที่บริสุทธิ์ที่สุด พวกเขาคิดอย่างบริสุทธิ์ใจ ฌอนชอบคุณ เขาจึงอยากแสดงความใจดี คุณเข้าใจผิดได้อย่างไรกัน?"

เจนถูกปล้นโอกาสที่จะพูด ใบหน้าที่บอบบางของเธอเปลี่ยนเป็นสีเขียว และแดง

"ผู้ใหญ่ไม่ควรมองโลกของเด็กด้วยตา"

ใบหน้าของเจนมีสีสันมากขึ้น และเธอโกรธมากจนมือที่ถือโทรศัพท์สั่นเล็กน้อย เธอหัวเราะเยาะ "นั่นทำให้ฉันเป็นความผิดงั้นเหรอ? ฉันน่ารังเกียจเหรอ? จิตใจฉันไม่แข็งแรงเหรอ?

“เรย์ เซียร์รา คุณรู้สถานการณ์เป็นอย่างดี!”

“ฉันจะปฏิบัติกับเขาเหมือนเด็ก ๆ ได้ยังไง?”

"เพียงเพราะเขาจำอะไรไม่ได้ ฉันจึงต้องใช้ชีวิตแบบนี้งั้นเหรอ?"

เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเช้าวันนั้นจะ ‘น่าตื่นเต้น’ ขนาดนี้ "แต่เรย์ เซียร์ราฉันจำทุกอย่างได้!"

เขาจำไม่ได้ แต่เธอจำได้!

เธอจำได้ทุกอย่าง!

เธอจำทุกอย่างได้ชัดเจน!

"สำหรับผู้อาวุโสสจ๊วต พวกคุณต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง!" หากเธอจำเป็นต้องเข้ากับคนข้าง ๆทั้งวัน ทั้งคืน เธอก็กลัวว่าเธอจะทำอะไรผิดพลาดในที่สุด!

เธอกลัวว่าเธอจะ ... ใจอ่อน!

เธอกลัวว่าจะ... หวั่นไหว!

เธอยังกลัวว่าเธอจะไม่อยากให้เขาจำความทรงจำที่หายไปของเขาได้อีก!

"ตอนนี้ ฉันจะไปทำงาน ถ้าเขายังอยู่ที่นี่เมื่อฉันเลิกงาน ฉันจะส่งเขาไปหาผู้อาวุโสสจ๊วต คุณจะได้รู้ว่าคุณต้องการมาหาเขาหรือไม่" หลังจากพูดอย่างเย็นชาเธอก็ปฏิเสธที่จะฟังคำโน้มน้าวใด ๆ และวางสาย