บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 307

เที่ยวบินกลางคืนใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงก่อนที่จะมาถึงเอส ซิตี้ เมื่อเธอลงจากเครื่องบิน มันก็เป็นเวลา 01.00 น.

เมื่อเธอเช็คเอาท์จากโรงแรมบันยัน ทรี โฮเทล เธอรีบออกไป และลืมเปลี่ยนเสื้อผ้า เนื่องจากเธอเดินทางจากใต้ไปเหนือ จึงมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงของสภาพอากาศ เมื่อเธอเดินออกจากสนามบิน ลมหนาวก็พัดเข้ามาที่คอเสื้อของเธอ

วิเวียนยังไม่นอน เจนลงจากเครื่องบิน และเปิดโทรศัพท์ของเธอ ในไม่ช้า มีสายที่ไม่ได้รับ และข้อความจำนวนมาก

ไม่กังวลกับในสิ่งที่ตาไม่เห็น มือของเธอเลื่อนมัน และมันก็ไปถึงข้อความถัดไป

ทันใดนั้น หัวใจที่เย็นชาของเธอก็อบอุ่นขึ้น

มันคือวิเวียน “คุณยังไม่นอนอีกเหรอ?”

“คุณเพิ่งมาถึงจากเครื่องบินเหรอ? งั้นเดี่ยวฉันออกไปรับ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่บนแท็กซี่แล้ว”

เธอวางโทรศัพท์ของเธอลง ริมฝีปากของเธอก็อดไม่ได้ที่โค้งขึ้นยิ้มอย่างเย้ยหยัน

ที่เรียกว่าครอบครัวนั้นเทียบไม่ได้กับเพื่อนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอเลย

ข้อความหนึ่งคือการบังคับเธอ ตำหนิเธอ และทำให้เธอไม่พอใจ; อีกข้อความคือรอเธอกลับมา และไปรับเธอจากสนามบิน

เมื่อไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่มีทางรู้ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความเงียบของเธอกลายเป็นช่องทางให้พวกเขาทำร้ายเธอ?

เธอทำอะไรผิดงั้นเหรอ ถึงสมควรได้รับสิ่งนี้?

ระหว่างทาง หญิงสาวกำลังคิดว่ามันเป็นความผิดของเธอหรือเปล่าที่ทำตัวอ่อนแอในตอนแรก

คนขับหยุดรถ และพูดว่า "ถึงแล้วครับ"

จากนั้นเธอก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ เธอเห็นอาคารที่คุ้นเคย และสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ชั้นที่เธออาศัยอยู่โดยไม่รู้ตัว

ไม่มีแสงไฟ

ในความคิดของเธอคน ๆ นั้นน่าจะหลับไปแล้ว เขาจะรอเธอทำไม?

เธอเปิดประตู และลงจากรถไป

เธอขึ้นลิฟต์ไปที่ประตูบ้านของเธอ

เธอเปิดประตูเบา ๆ

บ้านเงียบสงัด

เธอไม่ได้กดสวิตช์ที่ผนัง แต่อาศัยไฟถนนจากระเบียงแทน แสงไฟจาง ๆ เพียงพอสำหรับเธอที่จะหาทางไปในพื้นที่ที่เธอคุ้นเคย

เธอมองเห็นเงาดำของเฟอร์นิเจอร์ในห้องอย่างคลุมเครือ

หลังจากกลับจากซานย่า เธอค่อย ๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเธอเข้ามาในบ้าน เธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่น โยนกระเป๋าเป้ในมือของเธอทิ้งไป และทำตัวเหมือนก้อนเนื้อลูกบอลขนาดใหญ่ เธอกำลังจะทิ้งตัวลงบนโซฟา

จากนั้น เธอก็เห็นรูปร่างคนมืด ๆ อยู่บนโซฟา

ทันใดนั้นเธอก็หรี่ตาของเธอ และสังเกตอย่างระมัดระวัง ... มันคือคน

เส้นประสาทตัวเธอตึงเครียดขึ้นขณะที่เธอเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ กลิ่นที่คุ้นเคยเข้ามาในจมูกของเธอ มันเป็นกลิ่นของแชมพูในห้องน้ำของเธอ

'… นั่นคือเขา'

โดยไม่คาดคิด เธอไม่รู้สึกแปลก และเธอก็ไม่ปลุกคน ๆ นั้นด้วย

เธอเดินไปยืนที่ข้างโซฟาอย่างเงียบ ๆ และมองดูโดยไม่พูดอะไรสักคำ ชายหนุ่มนอนอยู่บนโซฟาโดยให้ศีรษะวางอยู่บนแขนของเขา

เธอไม่รบกวนเขา แต่เธอหันกลับไปห้องนอนแทน เธอนำผ้านวมออกมาคลุมร่างที่กำลังหลับใหลของเขา

บางทีการเคลื่อนไหวของเธออาจจะดังไปหน่อย ชายหนุ่มบนโซฟาจึงขยับตัว หลังจากพลิกตัวครั้งนึง เขาก็หลับไปอีกครั้ง

เมื่อเธอหันกลับไป เธอก็เห็นอาหารเหลืออยู่ที่เคาน์เตอร์ ทันใดนั้นเท้าของเธอก็หยุดเดินราวกับว่าฝ่าเท้าของเธอมีตะปูงอกขึ้นมา และเธอก็ถูกตอกเข้ากับที่ มองไปที่อาหารบนโต๊ะนั้น เธอยื่นมือออกไปเพื่อ...

ร้อนเหรอ?

สัญญานของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

“เจนนี่?”

ข้างหลังเธอมีเสียงขึ้นจมูกอย่างแรง ชายหนุ่มที่เพิ่งตื่น และร้องเรียกเธอเบา ๆ

เธอไม่ตอบ

“เจนนี่ ผมฝันไปอีกแล้วเหรอ?”

เธอเห็นชายหนุ่มหยิกแขนของเขา และอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด “มันไม่ใช่ความฝัน เจนนี่ คุณกลับมาแล้วเหรอ?”

“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

"คุณหิวไหม?

“ให้ฌอนทำอาหารให้คุณนะ”

เธอยืนอยู่ตรงนั้น และไม่ขยับ เธอมองดูขณะที่คน ๆ นั้น ลุกขึ้น และเปิดไฟ ทันใดนั้นแสงอันอบอุ่นก็เทลงมา ชายคนนั้นพูดพึมพำไม่รู้จบขณะเสิร์ฟอาหารให้เธอ

"เจนนี่คงทำไม่เป็นหรอก แต่ฌอนรู้วิธีทำอาหารมากมาย ผมเรียนรู้ทั้งหมดจากโทรทัศน์"

เมื่อมองไปที่ชามข้าวขาวบนบาร์ตรงหน้าเธอยังคงร้อนอยู่

“วิเวียนบอกว่าคุณกินข้าวอย่างเชื่อฟัง นี่วิเวียนโกหกผมหรือเปล่า?

“คุณกินข้าวตอนดึกเหรอ?”

“เปล่าซะหน่อย”

“ฌอนกินแล้ว ผมกินก่อนที่จะค่ำด้วยนะ"

กินก่อนที่จะค่ำเหรอ?

ใบหน้าของเธอก็จมลงทันที "คุณกำลังโกหก อาหารยังร้อนอยู่ มันจะร้อนได้อย่างไร ถ้าคุณกินก่อนที่มันจะมืดค่ำ?"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด

ชายหนุ่มท่าทางทำผิด “ฌอนไม่ได้โกหกนะ”

“ฌอนกินก่อนหน้านี้แล้วจริง ๆ ”

"ฉันไม่รู้มาก่อนว่าชามในบ้านของฉันสามารถทำให้อาหารอุ่นได้เป็นเวลานาน" เธอหัวเราะเยาะ

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหัวแข็ง “ฌอนไม่ได้โกหก ฌอนจะไม่โกหกเจนนี่”

"โอ้ งั้นบอกฉัน ว่าเกิดอะไรขึ้น?"

"ผมอุ่นมัน เมื่อไหร่ก็ตามที่มันเย็น ฌอนจะทำให้มันร้อนขึ้นอีกครั้ง"

แม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนเล็กน้อย แต่หญิงสาวก็เข้าใจ

มีเสียงสั่นอย่างกะทันหัน... "คุณ... คุณอุ่นอาหารอีกครั้งเวลาที่มันเย็นทำไม?" เธอกดหัวใจของเธอที่จู่ ๆเต้นเร็วมาก และจ้องไปที่คนตรงหน้าของเธอโดยไม่กระพริบตา

หญิงสาวบีบฝ่ามือ แต่มีความเปียกชื้นที่อธิบายไม่ได้บนฝ่ามือ