บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 307

เที่ยวบินกลางคืนใช้เวลาไม่ถึงสามชั่วโมงก่อนที่จะมาถึงเอส ซิตี้ เมื่อเธอลงจากเครื่องบิน มันก็เป็นเวลา 01.00 น.

เมื่อเธอเช็คเอาท์จากโรงแรมบันยัน ทรี โฮเทล เธอรีบออกไป และลืมเปลี่ยนเสื้อผ้า เนื่องจากเธอเดินทางจากใต้ไปเหนือ จึงมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงของสภาพอากาศ เมื่อเธอเดินออกจากสนามบิน ลมหนาวก็พัดเข้ามาที่คอเสื้อของเธอ

วิเวียนยังไม่นอน เจนลงจากเครื่องบิน และเปิดโทรศัพท์ของเธอ ในไม่ช้า มีสายที่ไม่ได้รับ และข้อความจำนวนมาก

ไม่กังวลกับในสิ่งที่ตาไม่เห็น มือของเธอเลื่อนมัน และมันก็ไปถึงข้อความถัดไป

ทันใดนั้น หัวใจที่เย็นชาของเธอก็อบอุ่นขึ้น

มันคือวิเวียน “คุณยังไม่นอนอีกเหรอ?”

“คุณเพิ่งมาถึงจากเครื่องบินเหรอ? งั้นเดี่ยวฉันออกไปรับ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันอยู่บนแท็กซี่แล้ว”

เธอวางโทรศัพท์ของเธอลง ริมฝีปากของเธอก็อดไม่ได้ที่โค้งขึ้นยิ้มอย่างเย้ยหยัน

ที่เรียกว่าครอบครัวนั้นเทียบไม่ได้กับเพื่อนที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับเธอเลย

ข้อความหนึ่งคือการบังคับเธอ ตำหนิเธอ และทำให้เธอไม่พอใจ; อีกข้อความคือรอเธอกลับมา และไปรับเธอจากสนามบิน

เมื่อไม่มีการเปรียบเทียบ ก็ไม่มีทางรู้ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความเงียบของเธอกลายเป็นช่องทางให้พวกเขาทำร้ายเธอ?

เธอทำอะไรผิดงั้นเหรอ ถึงสมควรได้รับสิ่งนี้?

ระหว่างทาง หญิงสาวกำลังคิดว่ามันเป็นความผิดของเธอหรือเปล่าที่ทำตัวอ่อนแอในตอนแรก

คนขับหยุดรถ และพูดว่า "ถึงแล้วครับ"

จากนั้นเธอก็กลับมามีสติสัมปชัญญะ เธอเห็นอาคารที่คุ้นเคย และสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่ชั้นที่เธออาศัยอยู่โดยไม่รู้ตัว

ไม่มีแสงไฟ

ในความคิดของเธอคน ๆ นั้นน่าจะหลับไปแล้ว เขาจะรอเธอทำไม?

เธอเปิดประตู และลงจากรถไป

เธอขึ้นลิฟต์ไปที่ประตูบ้านของเธอ

เธอเปิดประตูเบา ๆ

บ้านเงียบสงัด

เธอไม่ได้กดสวิตช์ที่ผนัง แต่อาศัยไฟถนนจากระเบียงแทน แสงไฟจาง ๆ เพียงพอสำหรับเธอที่จะหาทางไปในพื้นที่ที่เธอคุ้นเคย

เธอมองเห็นเงาดำของเฟอร์นิเจอร์ในห้องอย่างคลุมเครือ

หลังจากกลับจากซานย่า เธอค่อย ๆ ถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเธอเข้ามาในบ้าน เธอเดินไปที่ห้องนั่งเล่น โยนกระเป๋าเป้ในมือของเธอทิ้งไป และทำตัวเหมือนก้อนเนื้อลูกบอลขนาดใหญ่ เธอกำลังจะทิ้งตัวลงบนโซฟา

จากนั้น เธอก็เห็นรูปร่างคนมืด ๆ อยู่บนโซฟา

ทันใดนั้นเธอก็หรี่ตาของเธอ และสังเกตอย่างระมัดระวัง ... มันคือคน

เส้นประสาทตัวเธอตึงเครียดขึ้นขณะที่เธอเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ กลิ่นที่คุ้นเคยเข้ามาในจมูกของเธอ มันเป็นกลิ่นของแชมพูในห้องน้ำของเธอ

'… นั่นคือเขา'

โดยไม่คาดคิด เธอไม่รู้สึกแปลก และเธอก็ไม่ปลุกคน ๆ นั้นด้วย

เธอเดินไปยืนที่ข้างโซฟาอย่างเงียบ ๆ และมองดูโดยไม่พูดอะไรสักคำ ชายหนุ่มนอนอยู่บนโซฟาโดยให้ศีรษะวางอยู่บนแขนของเขา

เธอไม่รบกวนเขา แต่เธอหันกลับไปห้องนอนแทน เธอนำผ้านวมออกมาคลุมร่างที่กำลังหลับใหลของเขา

บางทีการเคลื่อนไหวของเธออาจจะดังไปหน่อย ชายหนุ่มบนโซฟาจึงขยับตัว หลังจากพลิกตัวครั้งนึง เขาก็หลับไปอีกครั้ง

เมื่อเธอหันกลับไป เธอก็เห็นอาหารเหลืออยู่ที่เคาน์เตอร์ ทันใดนั้นเท้าของเธอก็หยุดเดินราวกับว่าฝ่าเท้าของเธอมีตะปูงอกขึ้นมา และเธอก็ถูกตอกเข้ากับที่ มองไปที่อาหารบนโต๊ะนั้น เธอยื่นมือออกไปเพื่อ...

ร้อนเหรอ?

สัญญานของความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเธอ

“เจนนี่?”

ข้างหลังเธอมีเสียงขึ้นจมูกอย่างแรง ชายหนุ่มที่เพิ่งตื่น และร้องเรียกเธอเบา ๆ

เธอไม่ตอบ

“เจนนี่ ผมฝันไปอีกแล้วเหรอ?”

เธอเห็นชายหนุ่มหยิกแขนของเขา และอ้าปากค้างด้วยความเจ็บปวด “มันไม่ใช่ความฝัน เจนนี่ คุณกลับมาแล้วเหรอ?”

“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่?

"คุณหิวไหม?

“ให้ฌอนทำอาหารให้คุณนะ”

เธอยืนอยู่ตรงนั้น และไม่ขยับ เธอมองดูขณะที่คน ๆ นั้น ลุกขึ้น และเปิดไฟ ทันใดนั้นแสงอันอบอุ่นก็เทลงมา ชายคนนั้นพูดพึมพำไม่รู้จบขณะเสิร์ฟอาหารให้เธอ

"เจนนี่คงทำไม่เป็นหรอก แต่ฌอนรู้วิธีทำอาหารมากมาย ผมเรียนรู้ทั้งหมดจากโทรทัศน์"

เมื่อมองไปที่ชามข้าวขาวบนบาร์ตรงหน้าเธอยังคงร้อนอยู่

“วิเวียนบอกว่าคุณกินข้าวอย่างเชื่อฟัง นี่วิเวียนโกหกผมหรือเปล่า?

“คุณกินข้าวตอนดึกเหรอ?”

“เปล่าซะหน่อย”

“ฌอนกินแล้ว ผมกินก่อนที่จะค่ำด้วยนะ"

กินก่อนที่จะค่ำเหรอ?

ใบหน้าของเธอก็จมลงทันที "คุณกำลังโกหก อาหารยังร้อนอยู่ มันจะร้อนได้อย่างไร ถ้าคุณกินก่อนที่มันจะมืดค่ำ?"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด

ชายหนุ่มท่าทางทำผิด “ฌอนไม่ได้โกหกนะ”

“ฌอนกินก่อนหน้านี้แล้วจริง ๆ ”

"ฉันไม่รู้มาก่อนว่าชามในบ้านของฉันสามารถทำให้อาหารอุ่นได้เป็นเวลานาน" เธอหัวเราะเยาะ

ใบหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหัวแข็ง “ฌอนไม่ได้โกหก ฌอนจะไม่โกหกเจนนี่”

"โอ้ งั้นบอกฉัน ว่าเกิดอะไรขึ้น?"

"ผมอุ่นมัน เมื่อไหร่ก็ตามที่มันเย็น ฌอนจะทำให้มันร้อนขึ้นอีกครั้ง"

แม้ว่ามันจะไม่ชัดเจนเล็กน้อย แต่หญิงสาวก็เข้าใจ

มีเสียงสั่นอย่างกะทันหัน... "คุณ... คุณอุ่นอาหารอีกครั้งเวลาที่มันเย็นทำไม?" เธอกดหัวใจของเธอที่จู่ ๆเต้นเร็วมาก และจ้องไปที่คนตรงหน้าของเธอโดยไม่กระพริบตา

หญิงสาวบีบฝ่ามือ แต่มีความเปียกชื้นที่อธิบายไม่ได้บนฝ่ามือ

ทันใดนั้นใบหน้าของหญิงสาวก็แข็งขึ้น... เธอไม่สามารถตอบคำถามที่ถามโดยฌอน สจ๊วตที่เหมือนเด็ก

เธอพูดเสียงแข็งว่า "ไปนอนเถอะ ถ้าคุณกล้าพูดอีกคำ ฉันจะโยนคุณทิ้ง"

ชายหนุ่มหยุดพูดจริง ๆ

ต่อมาไม่นาน มีเสียงหายใจลึก ๆ ดังมาจากอีกฝั่งของเตียง หญิงสาวค่อย ๆ หันกลับมา และจ้องไปที่ใบหน้าของผู้ชายข้าง ๆ เธอที่หลุดอยู่นอกผ้านวม ดวงตาของเจนมีความซับซ้อนอย่างไม่อาจบรรยายได้

หลังจากมองเขาอยู่พักหนึ่ง หญิงสาวก็ลุกขึ้น และออกจากห้องนอนไปอย่างเงียบ ๆ

“เอลิออร์ ไวท์ทางโน้นเป็นไปได้ด้วยดีไหม?” เธอถามทางโทรศัพท์

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับโทรศัพท์จากเธอ

"ใกล้จะถึงเวลาจั่วไพ่ใบสุดท้ายของคู่ต่อสู้แล้ว"

“มีบางอย่าง... ฉันคิดว่าฉันต้องบอกคุณ” เจนกล่าวว่า “ผู้อาวุโสสจ๊วตมาหาฉันเมื่อสองสามวันก่อน เขาพยายามจะทดสอบฉัน ฉันคิดว่าเขาอาจจะสงสัย

“เขา ... เขาสูญเสียความทรงจำ ถ้าเขาจำไม่ได้อีก ฉันเกรงว่าผู้อาวุโสสจ๊วตจะลงมือ

“นอกจากนี้ คุณต้องให้ความสนใจกับตำแหน่งที่อยู่ของไมเคิล ลูเธอร์ และไฮด์... ไฮด์ โซรอสคนที่คุ้นเคยกับสองคนนี้รู้ดีว่าสองคนนี้เคยเข้ากันไม่ได้ แต่ตอนนี้พวกเขาสนิทกันมาก ตัวตนของไมเคิล ลูเธอร์ค่อนข้างพิเศษ”

"ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะแจ้งเรย์ เมื่อดอส และฉันแก้ไขเรื่องที่นี่ได้แล้ว ฉันจะกลับประเทศทันที"

"ดีมาก เขา... อยู่กับฉันมานานพอแล้ว" หญิงสาวพูดอย่างมีชั้นเชิง

ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ เอลิออร์เลิกคิ้วของเขาเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ "โอ้ ดังนั้นนั่นคือปัญหา"

"ฉันได้ยินมาว่าดันน์ กรุ๊ป และเดมอนส์กำลังทำงานร่วมกันในตอนนี้ ไมเคิลเซ็นสัญญาเป็นการส่วนตัว?"

"คุณกำลังสอดแนมฉันอยู่เหรอ?" ข้อตกลงดังกล่าวเพิ่งได้รับการลงนามเมื่อเช้านี้ ข่าวยังไม่ออกสู่โลกภายนอกเลยด้วยซ้ำ เอลิออร์ซึ่งอยู่ห่างไกลในอิตาลี รู้เรื่องนี้ก่อนได้อย่างไร?

"สอดแนมเหรอ?”

“ฉันอยู่อิตาลี ฉันจะสอดแนมคุณได้อย่างไร?”

“คุณคิดมากเกินไป”

“เอาง่าย ๆ ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่า ไมเคิลเป็นผู้ชายที่มุ่งมั่นเพื่อความสมบูรณ์แบบ เขาไม่เคยประสบกับความสูญเสียเลย”

“คุณต้องเตรียมใจที่จะทำงานร่วมกับเขา ทุกอย่างจะต้องสมบูรณ์แบบ และไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ ไม่อย่างนั้นคุณก็รอให้ไมเคิลยุติสัญญาได้เลย”

“คน ๆ นี้ไม่สนใจเรื่องเงิน”

“ด้วยชื่อเสียงของเดมอนส์ในอุตสาหกรรม หากพวกเขายกเลิกสัญญา ดันน์ กรุ๊ปอาจจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากในอนาคต และตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอับอายซึ่งไม่มีใครให้ความช่วยเหลือ แม้ว่าพวกเขาจะยกเลิกสัญญาเพียงฝ่ายเดียว แต่ดันน์ กรุ๊ปเท่านั้นที่จะถูกสงสัย"

เจนไม่ได้ปฏิเสธ เอลิออร์เรียนแพทย์ แต่ครอบครัวของพวกเขามีประวัติอันยาวนานในโลกธุรกิจ คนที่สามารถยืนเคียงข้างฌอน สจ๊วตจะเป็นคนธรรมดา ๆ ได้อย่างไร?

"คุณเป็นเพื่อนเก่าของไมเคิลเหรอ?"

ทางโทรศัพท์เอลิออร์ตอบว่า "อืม" และตอบอย่างคลุมเครือว่า "คุณจะเรียกแบบนั้นก็ได้...”

"โอเค ฉันต้องไปแล้ว" เอลิออร์พูดอย่างรีบร้อน และวางสายโทรศัพท์

เจนหาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอง่วงเหลือเกิน เธอหันหลังเดินเข้าไปในห้องนอน

เธอหยิบผ้านวมขึ้นมาแล้วคลานเข้าไป มันหนาวมากในช่วงต้นฤดูหนาว

ความอบอุ่นบนเตียงช่วยขจัดความหนาวเย็นที่เธอติดมาจากห้องนั่งเล่น

เตียงถูกแบ่งออกเป็นสองซีกอย่างชัดเจน ต่อมา เธอก็รู้ว่าเธอเป็นคนเดียวที่คิดว่าเขตแดนระหว่างสองฝ่ายนั้น ‘ชัดเจน’ แต่เธอกำลังหลอกตัวเอง อย่างไรก็ตามในขณะนี้เธอยังคงหลอกตัวเอง เธอไม่ได้ตระหนักถึงมัน