บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 306

เมื่อคาลเลนได้ยินคำว่า ‘นักล่า’ อีกครั้งเขาก็ค้นพบว่าตอนนี้เขาไม่ชอบคำนี้มากยิ่งขึ้น

การแสดงออกทางสายตาของหญิงสาวตรงหน้าเขาชัดเจนมาก และเธอก็มีเหตุผลมาก ในขณะนี้เขาก็เริ่มรู้สึกเสียใจ

เงินที่เขาใช้ก่อนหน้านี้ และโอกาสที่เขามอบให้เธอในตอนนี้ เธอบอกว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างทั้งสองอย่าง

เขาอยากจะพูดว่า 'ใช่ มันมีความแตกต่าง'

อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาถัดไป เขาไม่สามารถเถียงได้…มีความแตกต่างจริง ๆ งั้นหรือ?

เธอพูดอย่างชาญฉลาด และเขาเข้าใจอย่างชัดเจน ถ้าความเข้าใจภาษาจีนของเขาไม่ดีนัก เขาก็อาจแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เขาได้ยิน

มือของเขาค่อย ๆ สูญเสียเรี่ยวแรง

ฝ่ามือของเขาไม่มีไออุ่นของร่างกาย เขาจ้องไปที่แขนของผู้หญิงสาว มันแปลกมาก เธอมีแขนที่บางมาก และมันสามารถเติมความว่างเปล่าลงในฝ่ามือของเขาได้อย่างง่ายดาย

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาเริ่มพร่ามัวในสายตาของเขา เธอล่องลอยมากจนทำใหเธอดูเหมือนภาพลวงตา

นักล่าเหรอ?

เขาเริ่มเกลียดคำนี้

ไม่ว่าเขาจะมองไปที่ใหน เขาจะได้ยินการตอบสนองที่มีสติของเธอ และเห็นดวงตาที่ชัดเจนของเธอ

ไม่ว่าสายตาที่เหลืออยู่ของเขาจะผ่านไปที่ไหน เขาจะเห็นผมสีดำของเธอที่ยาวถึงเอวของเธอ

ด้วยความไม่เต็มใจ!

ไม่เต็มใจอย่างมาก!

ครั้งหนึ่งพวกเขาสนิทกันมาก ครั้งหนึ่งเธอเคยอยู่ในฝ่ามือของเขา ครั้งหนึ่งเธอเคยอยู่ต่อหน้าเขา อยู่แค่เอื้อม!

“คุณคือคนที่คิดผิด” เขาพูดว่า “ คุณคือคนที่ขังตัวเองอยู่ในคุก ชื่อของเรือนจำคืออดีต เจน ดันน์ ผมกำลังมองไปข้างหน้า คุณกำลังมองย้อนไปข้างหลัง

“ดังนั้นในมุมมองของคุณ คุณจะไม่สามารถมองเห็นผมได้ตลอดไปหรอกนะ”

คาลเลน เฟโรซ ที่กำลังพูดประโยคนี้ มีความไม่เต็มใจอย่างมาก และมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะควบคุมทุกสิ่งในใจของเขา เขาเผชิญหน้ากับหญิงสาว และพูดว่า "คุณทำแบบนี้กับผมมันยุติธรรมแล้วเหรอ?"

ไหล่ของผู้หญิงสั่นอย่างไม่มีความหมาย ขนตาของเธอปัดเบา ๆ ขณะที่ริมฝีปากซีดของเธอเปิดออกเล็กน้อย พวกมันกระดิกสองสามครั้ง…เธอเงียบ

ดวงตาของเธอขยับ และพวกมันมองลงไปที่สายตาที่โกรธเกรี้ยวของชายหนุ่ม เธอเริ่มสงบ

“ถ้ามีบางครั้งที่ฉัน…” เธอหยุด และดวงตาของเธอก็กระพริบเล็กน้อย “ถ้าฉันมีทางเลือก ฉันจะยอมทิ้งความร่วมมือกับไมเคิลก็ได้”

“โห ... นี่คุณไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณผมใช่ไหม?”

"ถูกต้อง" เธอพูดในความเงียบ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ตอบคำถามของเขา

“คาลเลน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันรู้สึกขอบคุณสำหรับการแนะนำของคุณ โดยปกติแล้ว เมื่อทั้งหมดนี้จบลง ฉันจะให้รางวัลที่เป็นประโยชน์แก่คุณเพื่อตอบแทนคำแนะนำของคุณ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณช่วยฉันโดยไม่ให้รางวัลตอบแทนใด ๆ”

“ช่างมันสิ ถ้าผมต้องการการตอบแทนของคุณ!

“แต่มีเพียงการตอบแทนเดียวที่ผมต้องการ” ชายคนนั้นสบถอย่างหงุดหงิด หน้าอกของเขาขยับขึ้นลง เขากำลังจ้องไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามเขา “ถ้าคุณต้องการตอบแทนผม ก็ให้ตัวคุณเองกับผมซะสิ ผมจะไม่ยอมรับสิ่งอื่นใดนอกเหนือจากนี้”

ศีรษะของเธอปวดเล็กน้อย พวกเขาไม่สามารถเข้าใจกันได้

“ฉันยอมรับว่ามันเป็นความผิดของฉันเมื่อสามปีก่อน”

“คุณไม่เคยได้ยินเหรอว่า อาณาจักรมีคำพูดว่า ‘การแก้ไขข้อผิดพลาดเป็นสิ่งที่ดีที่สุด’?”

“คุณต้องการปิดตัวเองอยู่ในอดีตตลอดไปงั้นหรือ?”

“เจน ดันน์!”

เขาไม่ค่อยตื่นเต้นนัก คาลเลนจ้องมองไปที่ด้านหลังของร่างนั้น เขาเป็นนักล่าที่ยอดเยี่ยม และเขามักจะมีระเบียบวินัยมาก อย่างไรก็ตาม วันนี้ในขณะนี้ เขาไม่ต้องการที่จะปฏิบัติตามระเบียบวินัยบ้า ๆนี้!

เขาอยากจะทำความต้องการสักครั้ง!

เขาบอกว่าเธอเป็นนักพนัน แต่ในขณะนี้ เขาเป็นนักพนัน

ในขณะที่ร่างด้านหลังกำลังจะหายไปทางประตู จู่ ๆชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปข้างหน้า และกอดร่างนั้น

เจนก็ตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ทันที เธอเม้มริมฝีปากแน่น มือของเธอที่อยู่ข้างลำตัวก็จู่ ๆ ก็ถูกรัดแน่น…เธอผลักออกไปเนื่องจากที่เธอไม่ชินกับการใกล้ชิดกับคนอื่นมากนัก

สมองของเธอสั่งการให้ตัวเอง

หยุดการกระทำของเธอ

เธอเป็นคนที่มีความสามารถ ดังนั้นเธอจึงต้องการต่อสู้เพื่อหลีกหนีจากวงแขนที่กว้าง และหนารอบตัวของเธอ... มันช่างอบอุ่นจริง ๆ ความอบอุ่นที่ส่งออกมาจากหน้าอกของคาลเลน เป็นสิ่งที่เธอเคยมีเมื่อนานมากแล้ว ไม่มีใครให้ความอบอุ่นที่เธอโหยหา ใครก็ได้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ เธอกลายเป็นไม่คุ้นเคยกับการใกล้ชิดกับคนอื่น

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันเป็นคนนี้

“ผมยอมรับว่าผมมันน่ารังเกียจ แต่ เจน ได้โปรดเดินออกจากคุกที่เป็นอดีตนั้นเถอะ”

มีการพูดถึงคำว่า ‘คุก’ หลายครั้ง และมันทำให้เธอหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ได้จนถึงจุดที่เธอโกรธอย่างอัปยศอดสู

“เมื่อไหร่กันที่มีคุก?”

“เมื่อไหร่กันที่ฉันใช้ชีวิตอยู่ในอดีต?”

"คุณคาลเลน ฉันเกรงว่าคุณจะมีภาพหลอนนะ”

“ไม่มีคุกที่ชื่อว่าอดีต”

“คุณมองมาที่ฉัน ฉันมีชีวิตที่ดีมาก”

เธอด่าอย่างโกรธเกรี้ยว

เธอดิ้นอย่างรุนแรง ต้องการดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดกว้าง

“ฉันไม่เข้าใจคำพูดของคุณ ฉันรู้แค่ว่าชีวิตในปัจจุบันของฉันดีมาก”

“ชีวิตปัจจุบันของคุณดีงั้นหรอ? จริง ๆ เหรอ? เจน ดันน์ คุณเป็นคนโกหกที่หลอกลวงคนอื่น และตัวคุณเอง! คุณอยู่ดีจริง ๆ งั้นหรอ? อาการป่วยของ เจสัน ดันน์ ปัญหาของสมาชิกในครอบครัวของคุณ”

“เจน ดันน์ คุณกล้าพูดไหมว่าชีวิตปัจจุบันของคุณดีมาก?”

ชายหนุ่มไม่สามารถทนได้อีกต่อไป และพูดจาไม่รู้เรื่อง หลังจากคำพูดออกจากปากของเขา เขาก็หยุดพูด เขาบังคับตัวเองให้สงบลง หลับตาและเปิดขึ้นอีกครั้ง สายตาของเขาตกอยู่ที่ผมยาวของเธอ ดวงตาของเขาเป็นประกาย และเขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ในอดีตจริง ๆเหรอ?

“แล้วทำไมคุณถึงไว้ผมยาวล่ะ? คุณกำลังรอใครเหรอ?”

“รอฌอน สจ๊วตงั้นเหรอ?”

“เขาดีขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ใบหน้าของเจนซีดลง และสีจากใบหน้าอันบอบบางของเธอก็หายไปอย่างรวดเร็วภายใต้การสังเกตของชายคนนี้

"ปล่อยนะ!"

ตื่นตระหนก สับสน และหลงทาง ...

หนี

หนีไป

หนีไป และมันจะไม่เป็นไร

หนีไป และมันถูกลืม

ถ้าเธอไม่สามารถมองเห็น หรือได้ยิน มันก็จะไม่วุ่นวายเหมือนมีความผิดปกติ หน้าอกของเธอคงไม่เจ็บเหมือนกำลังจะสำลัก

เธอคิดอย่างนั้น และเธอก็ทำเช่นนั้น

ในขณะที่เธอหลบหนี ดวงตาของคาลเลนมีความทนฝืนอย่างมาก!

เขาไม่เชื่อมัน!

เขาไม่ได้แย่ไปกว่าฌอน สจ๊วต

เงิน อำนาจ และรูปร่างหน้าตา…เขาไม่ได้ขาดสิ่งที่คนที่ประสบความสำเร็จควรมี

เขาไม่เคยล้มเหลวที่จะได้ผู้หญิงที่เขาต้องการ

ความปรารถนาของชายหนุ่มที่จะพิชิตบางครั้งก็น่ากลัวจริง ๆ มันแย่มากจนทำให้เขาตาบอด ดวงตา และหัวใจของคาลเลนเต็มไปด้วยความทนฝืนในขณะนี้

“คุณไม่กลัวว่าผมจะยกเลิกสัญญาเหรอ? คุณไม่กลัวว่าความร่วมมือระหว่างสองบริษัทของเราจะหยุดลงงั้นหรือ?”

เจนหยุดหายใจ…“ถ้าคุณยกเลิกสัญญาแต่เพียงฝ่ายเดียว ฉันเกรงว่าคุณจะต้องจ่ายค่าปรับจำนวนมาก”

เธอบอกความจริงอย่างใจเย็น

ริมฝีปากบางของชายหนุ่มโค้งขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นการหัวเราะเบา ๆ

“พอดีว่าผมไม่ได้ขาดแคลนเงิน”

“อย่างไรก็ตาม เหตุผลที่ดันน์ กรุ๊ปต้องการร่วมมือกับฝ่ายของผมก็คือเทคโนโลยีหลักจากฝั่งของผม ใช่ไหม?

“ค่าปรับจะไม่สามารถเติมเต็มการทำลายเครือข่ายทุนของดันน์ กรุ๊ปได้

“สิ่งที่ดันน์ กรุ๊ปให้ความสำคัญคือการแบ่งปันเทคโนโลยีหลักของเรา นั่นคือเงื่อนไขที่จำเป็นในการช่วยดันน์ กรุ๊ปให้พ้นจากสถานการณ์ที่ลำบาก”

เจนกลืนน้ำลาย เธอไม่มีคำพูดหักล้าง สิ่งที่เธอ และดันน์ กรุ๊ปให้ความสำคัญอย่างแท้จริงคือการแบ่งปันเทคโนโลยีหลักจากบริษัทอื่น

สถานการณ์ที่ลำบากของดันน์ กรุ๊ปไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยค่าปรับเพียงเล็กน้อย

“คุณรู้ตั้งแต่แรกเลยหรือเปล่า?” ใช่ ผู้ชายคนนี้ฉลาดมาก เขาจะมองไม่เห็นได้อย่างไร? แม้ว่าเธอจะไม่ได้ปกปิดมันในช่วงเริ่มต้นของความร่วมมือ และในตอนที่พวกเขาเซ็นสัญญา แต่ในตอนนี้ มีความรู้สึกจริง ๆว่าจุดอ่อนของเธอถูกใครบางคนจับได้

“ถ้าเป็นเช่นนั้น? ทางเลือกของคุณคืออะไร?”

สายตาที่เร่าร้อนของเขาตกลงมาที่ผู้หญิงตรงหน้าของเขา

ใช่ เขาน่ารังเกียจ

สิ่งที่คาลเลนไม่รู้ก็คือตอนนี้เขาเหมือนนักพนันที่ยืนอยู่บนหน้าผา เขาเดิมพันด้วยโอกาสสุดท้าย แม้ว่าโอกาสนี้จะเป็นวิธีที่น่ารังเกียจและไร้ความหมาย

แม้ว่าเขาจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่เขาก็จะกระโดดลงไปเหมือนแมลงเม่าที่บินเข้ากองไฟ

ในขณะนี้ คาลเลนหมกมุ่นอยู่กับความทนฝืนของเขาและความต้องการที่จะเอาชนะ

พวกเขาสองคนไม่มีทางคิดเกี่ยวกับปัญหานี้ในขณะนี้ พวกเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ และไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้

เจนหยิกเนื้อที่ฝ่ามือของเธออย่างแรงจนเลือดแทบออก

ในขณะนั้น เธอมีความรู้สึกเกลียดชังโจเซฟ ดันน์โดยไม่คาดคิด

แม้ว่าในช่วงแรกโจเซฟจะไม่เคยสนใจเธอเลย เธอเพียงผิดหวังและพ่ายแพ้เท่านั้น ในที่สุดเธอก็เลือกที่จะทำตัวเหินห่างกับโจเซฟ

แม้ว่าเธอจะยอมรับบริษัท และพบว่าโจเซฟแอบโอนเงินสดของดันน์ กรุ๊ป และทำให้กระแสเงินสดของดันน์ กรุ๊ปหยุดชะงัก เธอไม่เคยเกลียดโจเซฟอย่างเกรี้ยวกราดเท่าในตอนนี้ที่เธอเกลียดเขา

หากกระแสเงินสดของดันน์ กรุ๊ปไม่ถูกทำลาย เธอก็คงไม่ต้องเลือกอยู่ในขณะนี้

ทางเลือกนี้ยากมาก ๆ ในทางหนึ่งมีพนักงานหลายพันคนหลายพันครอบครัวและค่ารักษาพยาบาลรอเธออยู่ที่โรงพยาบาล ...

ในอีกทางหนึ่ง มีการประนีประนอม เธอสูญเสียเล็กน้อย…ราวกับว่าเธอได้กลับไปที่เอ็มเพอเรอ เอนเตอร์เทนเม็นท์และถูกลดค่าไปเป็นของเล่นที่ยอมแลก และขายทุกอย่างเพื่อแลกกับเงิน

อีกครั้ง…เธอต้องกลับไปเป็นอย่างนั้นเหรอ?

เธอควรเลือกอย่างไร?

เธอหายใจเข้าลึก ๆ และมองไปที่ชายหนุ่ม “คุณอยากทำแบบนี้จริง ๆเหรอ?”

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบกลับโดยตรง กลับกัน เขาถามว่า “เจนนี่ คุณเลือกอะไร?”

เธอเงียบ เธอยื่นมือออกไป และเปิดประตูตรงหน้าของเธอโดยไม่พูดอะไรอีก

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอก็กระวนกระวายใจทันที

เขาไม่เชื่อ!

เธอยังไม่ยอม!

แม้แต่เรื่องนี้ก็ทำให้เธอเผชิญหน้ากับเขาโดยตรงไม่ได้งั้นหรือ?

เขาจับหัวของหญิงสาวในทันที ใบหน้าหล่อเหลาของเขากดลง และริมฝีปากบางของเขาก็ประกบริมฝีปากของหญิงสาว ช่วงเวลาที่พวกมันสัมผัส เขาเหมือนเด็กที่ได้รับขนมที่เขาปรารถนามานาน

เขาจับศีรษะของหญิงสาวให้แน่นยิ่งขึ้น หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที... ความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ปรากฏขึ้นในใจของเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มก็ปล่อยมือจากหัวหญิงสาวด้วยความหงุดหงิด เขาคลายริมฝีปากของเขา และมองไปที่หญิงสาว เขาได้พบกับรูม่านตาที่ชัดเจนของหญิงสาวในครั้งหนึ่ง มีประกายแห่งความเจ็บปวดในดวงตาของเขา “ทำไมคุณไม่ถอยกลับ?”

หญิงสาวเพียงหรี่ตาลงเล็กน้อย “พอใจแล้วยัง?” เสียงแหบแห้งของเธอดังก้องอย่างเงียบ ๆ ในพื้นที่จำกัด

อย่างไรก็ตาม มันแทงเข้าไปในหัวใจของชายหนุ่มอย่างไร้ความปราณีเหมือนมีดปลายแหลม

สีของเลือดหายไปอย่างรวดเร็วจากใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่ม

ใบหน้าของเขาซีดเซียวขณะที่เขาจ้องไปที่ผู้หญิงที่สงบ เขากัดกรามหลังของเขา และพวกมันก็เกือบจะดังเอี๊ยด ในที่สุดแขนของเขาก็คลายออก เขาหลับตาลงเพื่อปกปิดความเจ็บปวดในส่วนลึกของดวงตา ที่คนนอกไม่สามารถเข้าใจได้

หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดไปชั่วขณะ ความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยรู้สึกกับคนแบบเขามาก่อน

หัวใจของเขาเจ็บปวด ซี่โครงของเขาเจ็บ และแม้กระทั่งอวัยวะภายในของเขาก็กำลังเจ็บปวด ร่างกายของมนุษย์นั้นน่าทึ่งจริง ๆ เมื่อเจ็บที่เดียวทุกที่ก็เจ็บไปด้วยเหมือนกัน แม้แต่หลังของเขาก็ดูเหมือนถูกหยุดไว้ด้วยบางสิ่งที่ไร้ชีวิต และเจ็บปวด

เมื่อเวลาผ่านไป ไม่มีใครทำลายความเงียบ เสียงหายใจของทั้งสองคนเงียบลงในพื้นที่แคบ

ประตูถูกเปิดออกเล็กน้อย และมันส่งเสียงดังเล็กน้อย

จู่ ๆแขนของเธอก็ถูกจับไว้แน่น เธอตกใจ เธอหันกลับไป และมองไป "คุณ…"

เธอพูดได้เพียงคำเดียวในขณะที่เสียงของเธอถูกปิดกั้นในลำคอ มันยากที่คำพูดโกรธเกี้ยวของเธอจะออกมาจากปากของเธอ

"ไม่จำเป็น"

‘อีกอย่างหนึ่ง สองสามวันนี้ที่คุณไม่อยู่ มาดามดันน์มาก่อปัญหาหลายครั้ง สถานการณ์ของพี่ชายคุณจากที่แย่กลายเป็นเลวร้ายแล้ว

เจนเหลือบมองข้อความ และเม้มริมฝีปากของเธอแน่น

ใบหน้าที่บอบบางของเธอบิดเบี้ยว

เธอตอบเพียงสองคำว่า "ฉันรู้"

เธอได้ซื้อเที่ยวบินในเวลากลางคืน ก่อนที่เครื่องจะออก เธอได้โทรศัพท์ถามว่าพวกเขาได้พบไขกระดูกที่เหมาะสมสำหรับเจสันหรือไม่

“โปรดรีบหน่อย หาคู่ที่เหมาะสมให้เจอ เกี่ยวกับค่าใช้จ่าย ฉันสัญญาว่าฉันจะมอบสตอร์จ ทรัสต์ให้กับคุณ ฉันจะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด”

“คุณดันน์ พวกเรากำลังรีบค้นหามันอยู่แล้ว โปรดอย่าวิตกกังวลมากเกินไป”

เมื่อเธอวางสายลง หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความคิดที่หนักหน่วง ในบรรดาผู้คนมากมาย พวกเขายังไม่สามารถหาคู่ที่เหมาะได้แม้แต่คนเดียว

จู่ ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก เดิมทีเธอต้องการที่จะตัดมันออกไป แต่บังเอิญเธอกดปุ่มผิด ทันทีที่สายเชื่อมต่อ ได้ยินเสียงโกรธ “ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ของฉัน เจนแกบล๊อคเบอร์ฉัน แกมันเป็นคนที่เลือดเย็นเกินไป

“ชีวิตพี่ชายของแกใกล้จะตายแล้ว ไม่เป็นไรถ้าแกไม่คิดที่จะช่วยชีวิตเขา แต่แกบล็อกหมายเลขโทรศัพท์ของฉันด้วยซ้ำ

“ฉันโทรหาแกเป็นพันสาย หากเจสันไม่ได้เตือนฉันว่าแกอาจบล็อคเบอร์โทรศัพท์ของฉัน ฉันก็ไม่คิดที่จะโทรหาแกด้วยหมายเลขอื่นหรอก

“เจน แกทำแบบนี้ได้ยังไง! แกไม่มีความรักครอบครัวเลยสักนิดงั้นหรือ?”

เจนถูกระเบิดจากการทิ้งระเบิดในรอบนี้จนหูของเธออื้อ

เธอต้องใช้เวลาพอสมควรที่จะจำได้ว่าเธอได้บล็อกเบอร์ติดต่อของครอบครัวดันน์เอาไว้ ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่น เพียงเพราะเธอไม่ต้องการถูกถล่มตลอด 24 ชั่วโมง

บุคคลในโทรศัพท์คือแม่ของเจสัน และเป็นแม่ที่ให้กำเนิดเธอ อย่างไรก็ตาม เธอบอกว่าเจนเลือดเย็นเกินไปที่ไม่ช่วยชีวิตคนอื่นตอนที่พวกเขากำลังจะตาย

“แล้วทำไมคุณไม่คิดว่าชีวิตของฉันก็เป็นชีวิตเช่นกัน?”

เจนตะโกนเสียงดังใส่โทรศัพท์

เธอวางสายด้วยเสียงดัง และบล๊อคหมายเลขโทรศัพท์ทันทีโดยไม่ลังเล

หลังจากนั้นไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"ฮัลโหล"

“แกบล็อกฉันอีกแล้วเหรอ?!”

แคร๊ก เธอวางสายอีกครั้ง

หลังจากนี้ เธอก็เข้าสู่ห่วงโซ่ที่เหมือนฝันร้าย เมื่อเธอบล็อกหมายเลข อีกฝ่ายจะใช้หมายเลขอื่นเพื่อโทรหาเธอ หลังจากบล็อกเบอร์โทรศัพท์ไปแล้วนับสิบครั้งอีกฝ่ายก็ยังไม่ย่อท้อ เจนเกือบจะหัวเราะออกมาเนื่องจากความโกรธ

โทรศัพท์อีกสายเข้ามา คราวนี้ เมื่อเธอกดปุ่ม "เชื่อมต่อ" เธอก็แค่เดิมพันในใจเพื่อดูว่าผู้หญิงคนนี้แม่ของเธอที่มีสายเลือดเดียวกับเธอคนนี้อยากจะบอกอะไรกับเธอบ้าง!

“เจน ดันน์! ให้ฉันบอกแก! ถ้าเจสันตายแกจะไม่เป็นหนึ่งในดันน์อีกต่อไป!”

“ฉันไม่ได้ถูกไล่ออกจากดันน์เมื่อนานมาแล้วเหรอ?” เธอหัวเราะเยาะ เธอคิดว่าอีกฝ่ายจะมีวิธีการที่น่ากลัวกว่านี้ การลบชื่อของเธอ ไม่สนใจเธอ ปฏิเสธเธอ... เมื่อหลายปีก่อนพวกเขาไม่ได้ทำมันไปทั้งหมดแล้วหรือ?

“แก…” คุณนายดันน์พูดตะกุกตะกัก และตะโกนด้วยความโกรธ

“ยังไงแกก็ยังเป็นสมาชิกของดันน์ แกเป็นน้องสาวโดยกำเนิดของเจสัน แกควรบริจาคไขกระดูกเพื่อครอบครัว เพื่อพี่ชายของแก!”

“คุณกำลังขอให้ฉัน คนที่เป็นผู้ป่วยที่มีไตข้างเดียว บริจาคไขกระดูกของฉันงั้นหรือ?”

“ฉันถามหมอแล้ว แกสามารถอยู่รอดได้ด้วยไตข้างเดียว มีคนจำนวนมากในโลกที่มีไตข้างเดียว พวกเขามีชีวิตที่ดีไม่ใช่เหรอ? นอกจากนี้ การบริจาคไขกระดูกไม่ได้หมายความว่าจะมีสิ่งไม่ดีเกิดขึ้นเสมอไป ความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้นนั้นไม่มากนัก อย่างไรก็ตาม การทำเช่นนี้สามารถช่วยชีวิตพี่ชายของแกได้!”

“มีชีวิตที่ดีงั้นหรือ?” เธอพึมพำกับตัวเอง “ความเป็นไปได้ไม่สูงงั้นหรือ?”

เธอพูดอย่างเหน็บแนบในโทรศัพท์ว่า “มาดามดันน์ หมอชื่อดังคนไหนบอกเรื่องนี้กับคุณ?”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น!”

ช่างเป็นทัศนคติที่แย่อะไรแบบนี้ ดวงตาของเจนค่อย ๆเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา “จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันไม่ต้องการบริจาคไขกระดูก?”

อีกฝ่ายระเบิดออกมาอย่างแรง

“แกมันไม่รู้ผิดชอบชั่วดี!

"แกต้องการอะไรอีก?

“ดันน์ กรุ๊ปทั้งหมดถูกยกให้กับแกหมดแล้ว!

“เดิมทีมันเป็นของพี่ชายของแก!

“พี่ชายของแกมอบดันน์ กรุ๊ปทั้งหมดให้แกแล้ว เพื่อที่แกจะบริจาคไขกระดูกให้เขา แต่แกยังไม่ยอมที่จะทำอีกงั้นเหรอ?

“แกมันเป็นคนไม่รู้สำนึกขนาดนี้ได้อย่างไรกัน?

“ตอนนี้ดันน์ กรุ๊ปเป็นของแก เงินเป็นของแก แกยังต้องการอะไรอีก? ฉันจะให้แกทุกอย่าง ฉันขอร้องแก ช่วยพี่ชายของแก แกสามารถทำได้ไหม?"

ในห้องรอของสนามบิน ผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่คนเดียวที่เก้าอี้ตรงหัวมุม ดูเหมือนเธอจะอดกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้อย่างสิ้นหวัง ร่างกายของเธอสั่น

เจนบีบทีละคำออกจากฟันของเธอ “คุณทุกคนชอบดันน์ กรุ๊ปมาก งั้นก็มารับมันไป!”

เธอทุ่มเทความพยายามมากเกินไปกับความยุ่งเหยิงนั้นแล้ว เธอได้ทำหลายสิ่งที่เธอไม่อยากทำ

ทุกคนคิดว่ามันเป็นทองคำแวววาว ฮ่า!

“แกจะยอมงั้นหรือ?

“ฉันไม่อยากเชื่อว่าแกใช้ความพยายามมากขนาดนี้ คนที่เต็มใจจะคายเค้กที่ใส่ปากไปแล้ว อาจเป็นคนโง่หรือคนโกหกก็ได้”

หญิงสาวหลับตาลง และฟังเสียงที่ปลายสาย

เธอหัวเราะเบา ๆ “ไม่ถูกต้องงั้นหรือ?”

“แก แกหมายความว่าอะไร?”

เธอลดตาของเธอลง

เธอไม่ได้อธิบายอะไรกับบุคคลทางโทรศัพท์ ในอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์บุคคลนั้นเริ่มข่มขู่เธอ และบอกให้เธอบริจาคไขกระดูกให้เจสันอีกครั้ง

เมื่อได้ฟังคำพูดที่ไร้สาระเหล่านั้น หน้าอกของเจนก็เต็มไปด้วยความโกรธ ทันใดนั้น...

ประโยคหนึ่งก็โผล่ออกมาจากฟันกรามหลังของเธอ “คุณสามารถไปบอก เจสัน ดันน์ได้เลยว่าเขาสามารถตายอย่างสงบ”

“บ้าเอ้ย! ทำไมฉันถึงต้องเนิดแกคนที่เลวยิ่งกว่าหมูหรือหมาซะอีก!”

ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด

เสียงดังออกมา หยุดน้ำเสียงที่วุ่นวายต่าง ๆ ใบหน้าที่บอบบางของหญิงสาวแน่วแน่ ริมฝีปากของเธอถูกกดแน่นขณะที่เธอจ้องไปที่อากาศตรงหน้าโดยไม่พูดอะไร

เบ้าตาของเธอเจ็บ และชื้นไปชั่วขณะ หญิงสาวกระพริบตา และเอนกายพิงพนักเก้าอี้อย่างเงียบ ๆ