บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 321

พ่อบ้านซัมเมอร์ล็อคประตูในทันที เมื่อหญิงสาวตระหนักได้ว่าเธอไม่สามารถเปิดประตูได้ เธอจึงเริ่มทุบหน้าต่างอย่างบ้าคลั่ง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาต้องการส่งเธอไปสู่ความตาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาขับรถเร็วขนาดนี้อย่างบ้าคลั่ง มันก็แสดงออกได้ว่าเขานั่นไม่กลัวอะไรเลย

แต่อย่างไรก็ตามเมื่อมีอีกคนที่บ้ากว่าเขา ทันใดนั้นเขาก็เกิดความกลัวขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

เขาถอยเท้าบนคันเร่งออก แต่ความเร็วของรถนั้นก็ยังไม่ได้ลดลงในทันที

มีผู้หญิงบ้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาทุบหน้าต่างอย่างหมดหวัง ในที่สุดพ่อบ้านซัมเมอร์ก็ประสบกับความกลัวในตอนนี้ เขาควบคุมพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่ง และจับผู้หญิงบ้าอีกคนที่นั่งฝั่งผู้โดยสารไว้แน่น

"เธอบ้าไปแล้วหรือไง?"

เขาคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

ในขณะนี้เขานั้นไม่ได้ฉุกคิดอะไรให้ดีเสียด้วยซ้ำ – นี่มันคือสิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่หรือ?

เมื่อเรื่องทั้งหมดแย่ลง เมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมสงบนิ่งอีกต่อไป เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

ในทางกลับกัน

“ฉันอยากกลับ!”

"ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะ! ฉันอยากกลับ!"

หญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องอย่างสุดเสียง พ่อบ้านซัมเมอร์มองไม่เห็นความเจ็บปวดที่ไร้จุดสิ้นสุดในดวงตาของเธอ มันดูเจ็บปวดมาก

เพี๊ยะ!

ทันใดนั้น พ่อบ้านได้ตบลงบนใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เขาอย่างไร้ซึ่งความปรานี

หญิงสาวหันหน้าไปตามแรงตบด้วยความมึนงง พ่อบ้านซัมเมอร์ได้แต่สาปแช่งเธอออกมาดัง ๆ เมื่อจู่ ๆ ผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เขาก็เหวี่ยงตัวมาที่พวงมาลัยรถ ราวกับว่าเธอนั้นเป็นบ้าไปเสียแล้ว

การกระทำของเธอนั้นทำให้ใบหน้าของพ่อบ้านซัมเมอร์ถอดสีทันที

"ปล่อย! เธอต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ ! ปล่อยพวงมาลัยเดี่ยวนี้ ไม่งั้นเราทั้งคู่จะตายกันหมด ถ้าเธอไม่ยอมปล่อย!"

พ่อบ้านซัมเมอร์ตะโกนใส่เธอด้วยอาการตกใจ

หญิงสาวดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว เธอพยายามอย่างสุดกำลัง เพื่อที่จะแย่งพวงมาลัยรถจากพ่อบ้าน

พ่อบ้านซัมเมอร์นั้นลืมไปเสียสนิทว่า เขาต้องการให้เธอตายอยู่แล้ว ไม่ใช่หรือ?

ทั้งสองคนแย่งพวงมาลัยกันไปมาอยู่ภายในรถ ในขณะนี้พ่อบ้านนั้นกำลังรู้สึกตกใจถึงขั้นสุดขีด

พ่อบ้านซัมเมอร์รู้สึกหวาดกลัวมาก ๆ

เขาคิดว่าเขานั้นเป็นบ้าแล้ว ที่คิดจะลากเธอไปนรกพร้อมกับเขาถ้าเขาอยากตาย

แม้ว่าความตายจะใกล้เข้ามาแล้ว แต่จู่ ๆ เขาก็รู้สึกหวาดกลัว และเต็มไปด้วยความเสียใจ

เขากระแทกเบรก รถคันดังกล่าวที่กำลังแล่นด้วยความเร็วสูง แม้ว่าเขาจะปล่อยคันเร่งไปสักพักแล้ว แต่พวกมันก็ยังคงเคลื่อนที่ด้วยความเร็วกว่า 80 ไมล์ต่อชั่วโมง ขณะนี้เขาเหยียบเบรกอย่างกระทันในขณะที่รถวิ่งด้วยความเร็วเช่นนี้ มันจึงทำให้ยางล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนดังสนั่น มันได้ยินอย่างชัดเจน แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ภายในรถก็ตาม

เสียงดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว ตอนนี้เขารู้สึกหวาดกลัวมากสุด ๆ ในขณะนี้ความรู้สึกเสียใจก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยเช่นกัน

บนถนนกว้างนี้รถรอบ ๆ ข้างต่างหักเลี้ยวเพื่อหลบรถที่กำลังเสียการควบคุมของพวกเขาคันนี้ที่วิ่งด้วยความเร็วอันน่ากลัว มีหลายครั้งที่มันใกล้จะชนเข้ากับฟุตบาท หรือเกือบที่จะตกไปไหล่ทาง

และหลายครั้งที่ล้อรถได้เสียดสีเข้ากับฟุตบาทข้าง ๆ ของถนนนี้

"ปล่อย! ปล่อยฉัน! ปล่อยสิ! ฉันบอกให้คุณปล่อย!”

"เธอมันบ้าไปแล้ว!”

“มันก็เป็นแค่ชายแก่สจ๊วต ที่ลักพาตัวคุณตอนที่คุณเพิ่งเกิดไม่ใช่หรอ?”

“มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรด้วยซ้ำ!”

“เธอมันบ้าจริง ๆ!”

ใบหน้าของพ่อบ้านซัมเมอร์ถอดสี เขามีเหงื่อออกมากจนหลังของเขานั้นมันชุ่มไปด้วยเหงื่อ

อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนั้นยังคงดูราวกับว่าเธอไม่กลัวความตายเลยสักนิด ตอนนี้เขากำลังรู้สึกเสียใจอย่างแท้จริง!

คน ๆ นี้เป็นบ้าไปแล้ว!

ในขณะที่เขาดุเธอ เขาไม่กล้าแม้แต่จะเช็ดเหงื่อของตัวเอง เหงื่อนั้นได้ไหลเข้าตาของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกระคายเคืองด้วยตาจากความเค็มของเม็ดเหงื่อนั้น

แต่เขากลับไม่กล้าเช็ดเหงื่อและไม่กล้ากระพริบตาเสียด้วยซ้ำ เขาผลักผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาด้วยมือข้างหนึ่ง และควบคุมพวงมาลัยรถด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

สายตาของเขาชำเลืองดูเข็มมาตรวัดความเร็วของรถ 80, 75, 72, 68

เขารู้สึกโล่งใจที่ความเร็วของรถนั้นได้ลดลงทีละนิด ๆ

เข้าเอาหน้าซุกลงที่คอของหญิงสาว ในขณะนี้อัตราการเต้นของหัวใจของเขานั้น มันพุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา

เขาเห็นรถออฟโรดกำลังควบคุมไม่อยู่ และเห็นรถเกือบที่จะชนหลายอยู่ครั้ง ในแต่ละครั้งหัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น

เขาเอาแต่ซุกหน้าของเขาไปที่ลำคอของผู้หญิงคนนั้น ... ‘เจน เจน คุณไม่รู้หรอก ตอนนี้ฉันเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว '

เขาอยากที่จะบอกมันกับเธอ

อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนั้นผลักเขาออกไปราวกับว่าเขานั้นน่าขยะแขยง

เขาถูกผลักออกจากรถโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จึงทำให้ร่างของเขานั้นโซซัดโซเซ ผู้หญิงในรถกระโดดออกจากรถและวิ่งถอยหลังเหมือนกับว่าเธอนั้นกำลังเสียสติไปแล้ว

"อย่าวิ่ง! ผมเอง ผมไง ตอนนี้คุณไม่ต้องกลัวแล้วเจน!"

ชายคนนั้นวิ่งไล่ตามเธอไป

ขาของหญิงสาวนั้นไม่ค่อยดี เธอจึงสะดุดขาของตัวเองและล้มลงไปกองกับพื้น

ชายคนนั้นวิ่งไล่ตามเธอและกอดเธอไว้แน่น "ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวมันนะ ผมไง ฌอนไง ผมอยู่นี่แล้ว"

"อย่านะ อย่านะ!!!" อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเธอนั้นกำลังหวาดกลัว เธอผลักเขาทั้งมือและเท้า "ปล่อย! ปล่อย! ปล่อยฉันไป! ฉันอยากกลับ! ฉันอยากกลับ!

"ปล่อยฉันเถอะ!

“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ!

“ฉันอยากกลับไป!”

"โอเค โอเค โอเค กลับ เราจะกลับไปกันนะ ผมจะพาคุณกลับไปเอง"

ต่อหน้าของทุกคน ชายคนนั้นพยุงหญิงสาวขึ้นพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาก ๆ “ฉันจะพาคุณกลับตอนนี้เลย ไม่เป็นไรแล้วนะ เรากลับบ้านกันเถอะ”

หญิงสาวส่ายหัวไปมา เธอส่ายหัวอย่างรุนแรง "ปล่อยฉัน ฉันอยากกลับ! ฉันอยากกลับ!"

"โอเค รู้แล้ว รู้แล้ว ผมจะพาคุณกลับตอนนี้แหล่ะเจน กลับบ้าน กลับบ้านกัน เป็นเด็กดีนะ”

"ภรรยาของผมกำลังบอบช้ำทางอารมณ์ อารมณ์ของเธอยังไม่คงที่ในตอนนี้ ผมต้องรีบพาเธอออกไปก่อน” ชายคนนั้นเดินไปหาตำรวจจราจร และพูดว่า "ผมจะพาเธอไปยื่นรายงาน เมื่อเธอกลับมามีสติ หรืออาการดีกว่านี้นะครับ คุณตำรวจ"

ดอสขับรถมาจอดที่ข้าง ๆ เขาทันที และเขาก็รีบอุ้มหญิงสาวเข้าไปข้างในรถ