บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 321

พ่อบ้านซัมเมอร์ล็อคประตูในทันที เมื่อหญิงสาวตระหนักได้ว่าเธอไม่สามารถเปิดประตูได้ เธอจึงเริ่มทุบหน้าต่างอย่างบ้าคลั่ง

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาต้องการส่งเธอไปสู่ความตาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาขับรถเร็วขนาดนี้อย่างบ้าคลั่ง มันก็แสดงออกได้ว่าเขานั่นไม่กลัวอะไรเลย

แต่อย่างไรก็ตามเมื่อมีอีกคนที่บ้ากว่าเขา ทันใดนั้นเขาก็เกิดความกลัวขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

เขาถอยเท้าบนคันเร่งออก แต่ความเร็วของรถนั้นก็ยังไม่ได้ลดลงในทันที

มีผู้หญิงบ้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาทุบหน้าต่างอย่างหมดหวัง ในที่สุดพ่อบ้านซัมเมอร์ก็ประสบกับความกลัวในตอนนี้ เขาควบคุมพวงมาลัยด้วยมือข้างหนึ่ง และจับผู้หญิงบ้าอีกคนที่นั่งฝั่งผู้โดยสารไว้แน่น

"เธอบ้าไปแล้วหรือไง?"

เขาคำรามออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว

ในขณะนี้เขานั้นไม่ได้ฉุกคิดอะไรให้ดีเสียด้วยซ้ำ – นี่มันคือสิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่หรือ?

เมื่อเรื่องทั้งหมดแย่ลง เมื่อผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมสงบนิ่งอีกต่อไป เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา

ในทางกลับกัน

“ฉันอยากกลับ!”

"ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันนะ! ฉันอยากกลับ!"

หญิงสาวส่งเสียงกรีดร้องอย่างสุดเสียง พ่อบ้านซัมเมอร์มองไม่เห็นความเจ็บปวดที่ไร้จุดสิ้นสุดในดวงตาของเธอ มันดูเจ็บปวดมาก

เพี๊ยะ!

ทันใดนั้น พ่อบ้านได้ตบลงบนใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ข้าง ๆ เขาอย่างไร้ซึ่งความปรานี

หญิงสาวหันหน้าไปตามแรงตบด้วยความมึนงง พ่อบ้านซัมเมอร์ได้แต่สาปแช่งเธอออกมาดัง ๆ เมื่อจู่ ๆ ผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เขาก็เหวี่ยงตัวมาที่พวงมาลัยรถ ราวกับว่าเธอนั้นเป็นบ้าไปเสียแล้ว

การกระทำของเธอนั้นทำให้ใบหน้าของพ่อบ้านซัมเมอร์ถอดสีทันที

"ปล่อย! เธอต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ ! ปล่อยพวงมาลัยเดี่ยวนี้ ไม่งั้นเราทั้งคู่จะตายกันหมด ถ้าเธอไม่ยอมปล่อย!"

พ่อบ้านซัมเมอร์ตะโกนใส่เธอด้วยอาการตกใจ

หญิงสาวดูเหมือนว่าเธอจะไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว เธอพยายามอย่างสุดกำลัง เพื่อที่จะแย่งพวงมาลัยรถจากพ่อบ้าน

พ่อบ้านซัมเมอร์นั้นลืมไปเสียสนิทว่า เขาต้องการให้เธอตายอยู่แล้ว ไม่ใช่หรือ?

ทั้งสองคนแย่งพวงมาลัยกันไปมาอยู่ภายในรถ ในขณะนี้พ่อบ้านนั้นกำลังรู้สึกตกใจถึงขั้นสุดขีด

พ่อบ้านซัมเมอร์รู้สึกหวาดกลัวมาก ๆ

เขาคิดว่าเขานั้นเป็นบ้าแล้ว ที่คิดจะลากเธอไปนรกพร้อมกับเขาถ้าเขาอยากตาย

แม้ว่าความตายจะใกล้เข้ามาแล้ว แต่จู่ ๆ เขาก็รู้สึกหวาดกลัว และเต็มไปด้วยความเสียใจ

เขากระแทกเบรก รถคันดังกล่าวที่กำลังแล่นด้วยความเร็วสูง แม้ว่าเขาจะปล่อยคันเร่งไปสักพักแล้ว แต่พวกมันก็ยังคงเคลื่อนที่ด้วยความเร็วกว่า 80 ไมล์ต่อชั่วโมง ขณะนี้เขาเหยียบเบรกอย่างกระทันในขณะที่รถวิ่งด้วยความเร็วเช่นนี้ มันจึงทำให้ยางล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนดังสนั่น มันได้ยินอย่างชัดเจน แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ภายในรถก็ตาม

เสียงดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว ตอนนี้เขารู้สึกหวาดกลัวมากสุด ๆ ในขณะนี้ความรู้สึกเสียใจก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยเช่นกัน

บนถนนกว้างนี้รถรอบ ๆ ข้างต่างหักเลี้ยวเพื่อหลบรถที่กำลังเสียการควบคุมของพวกเขาคันนี้ที่วิ่งด้วยความเร็วอันน่ากลัว มีหลายครั้งที่มันใกล้จะชนเข้ากับฟุตบาท หรือเกือบที่จะตกไปไหล่ทาง

และหลายครั้งที่ล้อรถได้เสียดสีเข้ากับฟุตบาทข้าง ๆ ของถนนนี้

"ปล่อย! ปล่อยฉัน! ปล่อยสิ! ฉันบอกให้คุณปล่อย!”

"เธอมันบ้าไปแล้ว!”

“มันก็เป็นแค่ชายแก่สจ๊วต ที่ลักพาตัวคุณตอนที่คุณเพิ่งเกิดไม่ใช่หรอ?”

“มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรด้วยซ้ำ!”

“เธอมันบ้าจริง ๆ!”

ใบหน้าของพ่อบ้านซัมเมอร์ถอดสี เขามีเหงื่อออกมากจนหลังของเขานั้นมันชุ่มไปด้วยเหงื่อ

อย่างไรก็ตามผู้หญิงคนนั้นยังคงดูราวกับว่าเธอไม่กลัวความตายเลยสักนิด ตอนนี้เขากำลังรู้สึกเสียใจอย่างแท้จริง!

คน ๆ นี้เป็นบ้าไปแล้ว!

ในขณะที่เขาดุเธอ เขาไม่กล้าแม้แต่จะเช็ดเหงื่อของตัวเอง เหงื่อนั้นได้ไหลเข้าตาของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกระคายเคืองด้วยตาจากความเค็มของเม็ดเหงื่อนั้น

แต่เขากลับไม่กล้าเช็ดเหงื่อและไม่กล้ากระพริบตาเสียด้วยซ้ำ เขาผลักผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขาด้วยมือข้างหนึ่ง และควบคุมพวงมาลัยรถด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

สายตาของเขาชำเลืองดูเข็มมาตรวัดความเร็วของรถ 80, 75, 72, 68

เขารู้สึกโล่งใจที่ความเร็วของรถนั้นได้ลดลงทีละนิด ๆ