บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 322

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเธอใช้พลังงานไปเยอะหลังจากเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ หญิงสาวจึงเป็นลมหมดสติไป

ที่ชั้นบนในอพาร์ตเมนต์

เอลิออร์กำลังเก็บข้าวของ ชุดยาต่าง ๆ ของเขากลับเข้ากล่อง "เธอไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แต่สภาพร่างกายของเธอในตอนนี้มันย่ำแย่มาก ๆ หลังจากนี้เธอจะต้องปรับสมดุลระหว่างการทำงานและการพักผ่อน รวมไปถึงดูแลตัวเองละเรื่องอาหารการกินให้มากขึ้น... "

เมื่อเอลิออร์พูดอย่างนั้นออกมา เขาก็หยุดและมองไปที่หญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงและเม้มริมฝีปากของเขา ก่อนจะพูดต่ออีกว่า "จะเป็นการดีที่สุด ที่เธอจะไม่ใช้แรงหรือพลังงานมากจนเกินไป เธอควรอยู่บ้านและพักฟื้น จนกว่าที่ร่างกายของเธอจะดีขึ้น"

แต่มันก็เป็นเรื่องยากที่จะบอกได้ว่า เธอจะสามารถดูแลร่างกายที่ย่ำแย่ของเธอนั้นให้มันกลับมามีสุขภาพที่ดีแข็งแรงได้เมื่อไหร่

ระบบการทำงานขั้นพื้นฐานในร่างกายของเธอนั้น มันได้รับความเสียหายอย่างมากและย่ำแย่จากการที่เธอหักโหมร่างกาย

"นอกจากนี้ฉันขอแนะนำว่า นายควรที่จะพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อรับการตรวจร่างกายอย่างละเอียดเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา”

“ในตอนนี้ฉันไม่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่เพรียบพร้อมอยู่กับตัว ดังนั้นฉันจึงไม่แน่ใจว่าเธอบาดเจ็บสาหัสหรือกระทบกระเทือนมากแค่ไหน”

“การตรวจของฉันมันตรวจได้แค่เบื้องต้น…ยังไม่ละเอียด เราต้องการข้อมูลที่ถูกต้อง แม่นยำ สำหรับทุกสิ่ง"

เมื่อเอลิออร์บรรจุชุดยา และเก็บข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้ว ในดวงตาของชายคนนั้นที่อยู่ข้าง ๆ เตียงเมไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ เขายื่นมือออกไปเพื่อยกผ้านวมคลุมร่างกายให้ความอบอุ่นแก่หญิงสาวบนเตียง และพูดออกมาเบา ๆ ว่า "ไปคุยที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ"

เอลิออร์มองตามแผ่นหลังของชายที่ดูเศร้าราวกับแบหโลกทั้งใบไว้บนบ่าเดินนำหน้าเขาออกจากห้องไป เอลิออร์อดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบนใส่ชายคนนั้น... แม้ว่าจะมีเสียงฟ้าร้องดังมากขนาดไหนก็ตามที แต่มันก็ยังไม่สามารถทำให้ผู้หญิงคนนี้ที่หลับใหลอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมา

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้รำคาญที่จะโต้เถียงกับเพื่อนรักของเขาคนนี้เลย เขาถือชุดยาและอุปกรณ์ของเขาและวิ่งเหยาะ ๆ ตามหลังเพื่อนของเขาไป

ถ้วยชาถูกวางอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่น และเขาก็นั่งลงพร้อมไขว่ห้างขาเรียวยาวของเขาด้วยท่าทางสบาย ๆ

"เนื่องจากนายก็กลับมาแล้ว ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือจากนายหน่อย"

เอลิออร์เงยหน้าขึ้นทันที เขาเอื้อมมือไปลูบหน้าอกตัวเองราวกับว่ากำลังลูบหัวใจดวงน้อย ๆ ของเขาด้วยความรู้สึกตกใจ "อย่ามาทำตัวแปลก ๆ ให้ฉันตกใจสิ เข้าประเด็นเลย"

ขอความช่วยเหลือหรอ? เอลิออร์เติบโตมาพร้อมกับเพื่อนซี้คนนี้ จนถึงวันนี้ไม่ค่อยมีสิ่งใดที่จะทำให้ชายหนุ่มสจ๊วตผู้ร่ำรวยคนนี้ใช้คำว่า "ขอความช่วยเหลือ" จากเขามาก่อนเลย

หวังว่าเขาจะไม่ขอในสิ่งที่ทำให้ทั้งสองฝ่ายรู้สึกไม่แฮปปี้หรอกนะ ใช่ไหม?

ทันทีที่ความคิดนี้เข้ามาครอบงำจิตใจของเขา เสียงทุ้มต่ำของชายคนนั้นก็ค่อย ๆ เข้ามาในหูของเขา

"นายรู้ไหม เธอโกหกฉัน?"

"ฮะ อะไรนะ?"

สายตาของชายคนนั้นมองต่ำลง "เธอบอกว่า เธออยากใช้เวลาอยู่คนเดียวสักพัก แต่เธอโกหกฉัน”

“เธอต้องการที่จะแอบไปบริจาคไขกระดูกให้กับเจสัน โดยที่ไม่บอกฉัน”

ในขณะที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ยื่นเอกสารให้กับเอลิออร์ “เธอได้เซ็นสัญญาบริจาคไขกระดูกให้เขาแล้วด้วยซ้ำ”

เอลิออร์หยิบเอกสารขึ้นมาตรวจสอบ และเขาก็เงียบไปชั่วขณะ “ถ้านายยื่นมือเข้าไปในเรื่องนี้ แผนของเธอก็จะล้มเหลว ไม่ใช่หรอ?”

"พูดกันตามตรงนะ ไม่ว่าจะเป็น เจสัน โจเซฟ หรือคนอื่น ๆ ในครอบครัวดันน์ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องใด ๆ ของพวกเขาเลย”

“ลูกชายนอกสมรสของโจเซฟเป็นคู่ปรับกับเจสัน ฉันรู้เรื่องนี้มานานแล้ว”

“โจเซฟและคนรักของเขาทำผลการทดสอบเท็จขึ้นมาอย่างลับ ๆ ทั้งหมดก็เพียงเพราะพวกเขาไม่ต้องการให้ลูกนอกสมรสคนนั้น บริจาคไขกระดูกของเขาให้กับเจสัน”

“ฉันแค่ดูสิ่งที่พวกเขากำลังแอบทำกันอย่างลับ ๆ ”

"ทำไมนายไม่บอกภรรยาของนาย เกี่ยวกับเรื่องนี้? ถ้านายบอกเธอ เธอก็คงจะไม่เซ็นสัญญาบริจาคนี้ ถูกไหม?"

"ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าเธอไม่สนครอบครัวดันน์แล้ว นอกเหนือจากความรักที่เธอมีต่อคุณปู่ของเธอ เนื่องจากเธอดูไม่ค่อยสนใจพวกเขาแล้ว ฉันจึงไม่อยากให้เรื่องนี้ไปรบกวนเธอ ฉันก็เลยไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอ"

เอลิออร์เลือกที่จะเงียบ เขารู้ว่าฌอนเป็นที่ไม่ค่อยสนใจอะไร

แทบจะไม่มีผู้คน และสิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้ ที่สามารถทำให้เขาสนใจและห่วงใยได้

นอกเหนือจากเรย์ เหล่าพี่น้องคนสนิทแล้ว เจนเป็นเพียงคนเดียวที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา

เมื่อพูดถึงครอบครัวดันน์แล้ว เขาสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่าหากเจนไม่ได้รับผลกระทบจากการที่สมาชิกครอบครัวดันน์เสียชีวิต ฌอนจะไม่มีทางสนใจครอบครัวนี้อย่างแน่นอน แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเจสันสามารถรักษาได้ เขาก็จะเฝ้าดูอย่างเย็นชาอยู่ห่าง ๆ ขณะที่เจสันเสียชีวิต

ในขณะที่พวกเขาคุยกันชายข้าง ๆ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และพูดขึ้นว่า "ดูเบอร์นี้สิ"

เอลิออร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขารู้สึกว่ามันคุ้นมาก ๆ แต่เขาก็นึกไม่ออกในขณะนี้ "นี่คือ?"

"หมายเลขนี้ไม่ได้เมมชื่อไว้ และนี่ก็เป็นสายแรกที่เธอโทรออก หลังจากที่ออกมาจากบริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรมในวันนั้น”

“ฉันคิดว่ามันแปลก ฉันเลยจ้างคนไปสืบ ลองเดาดูสิ นายคิดว่าหมายเลขนี้เป็นของใคร?”