บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 325

วันผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกของเจสัน

เขาเปลี่ยนเป็นชุดผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว คุณหญิงดันน์อยู่ดูแลข้าง ๆ เขา

"อย่าประหม่าไปเลย เจสัน ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี" คุณหญิงดันน์ปลอบใจ ถึงกระนั้นลูกชายของเธอก็ยังคงเอาแต่เงียบ

ขณะที่เธอจ้องไปที่หน้าของลูกชายของเธอ เธอก็เอาแต่ด่าเจนในใจ

"ถ้าไม่ใช่เพราะคนที่มีจิตใจดีคนนี้ที่บริจาคให้กับลูก นังเจน เด็กคนนั้นก็เกือบจะฆ่าลูกแล้ว"

เจสันจ้องมองอย่างไม่พอใจ

"คุณแม่ พอได้แล้ว!"

"หือ? ลูกเป็นอะไรไป?

“แม่กำลังรู้สึกเสียใจกับลูกนะ จะมาตะโกนใส่แม่ทำไม?”

“คุณแม่ อย่าพูดถึงเจนแบบนั้นนะ”

“ทำไมจะทำไม่ได้? เธอไม่สนใจสมาชิกในครอบครัวของเธอเองเสียด้วยซ้ำ”

คุณหญิงดันน์เกลียดลูกสาวคนนี้สุดหัวใจ

แม้ว่าจะได้รับการชี้แจงว่าเธอเข้าใจผิดว่าเจนไม่ใช่ลูกสาวของตัวเอง แต่คุณหญิงดันน์ก็ยังคงมีอคติกับลูกสาวคนนี้ของเธออยู่ดี

หลังจากนั้นเธอก็เอาแต่เลี้ยงดูลูกชาย และคอยอยู่เคียงข้างเขามาตั้งแต่เขายังเด็ก มันจึงทำให้ลูกชายของเธอสนิทกับเธอ

ส่วนนังเด็กคนนั้น ... เด็กเลว ๆ คนนั้น เธอกลับมาที่เมืองเอสนี้ในตอนนั้น ก็เพื่อที่จะยึดทรัพย์สินทั้งหมดของ ดันน์ กรุ๊ป ไป

ดันน์ กรุ๊ป ควรที่จะเป็นของเจสัน

นอกจากนี้หลังจากอ้อนวอนอยู่หลายครั้ง นังเด็กเหลือขอคนนั้นก็ยังไม่บริจาคไขกระดูกเพื่อช่วยพี่ชายของเธอเองด้วยซ้ำ ในใจของคุณหญิงดันน์นั้น เจนเป็นเพียงคนเลือดเย็นที่ไม่สนใจแม้กระทั่งสมาชิกในครอบครัวของเธอเองด้วยซ้ำ

เจสันรู้สึกสับสนอย่างมากในขณะนี้

เขาเห็นความหวังในการมีชีวิตต่อค่อนข้างชัดเจนแล้วในตอนนี้ เนื่องจากมีคนบริจาคไขกระดูกให้กับเขาแล้ว เขาเห็นหนทางและแสงสว่างที่จะมีชีวิตอยู่รอดแล้ว และไม่ต้องเอาแต่นอนรอความตายเหมือนเช่นก่อนหน้านี้ที่ยังไม่มีคนบริจาคไขกระดูกให้กับเขา

เขาควรที่จะผ่อนคลายจิตใจ อย่างไรก็ตามเมื่อเวลาผ่านไปเขาเริ่มรูสึกคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์แจ้งว่าผู้บริจาคนิรนามจะเริ่มบริจาคไขกระดูกเร็ว ๆ นี้

เขาเอื้อมมือไปคว้าพยาบาลเอาไว้

“เดี๋ยวก่อน…คุณ…ช่วยบอกชื่อคนใจดีที่บริจาคไขกระดูกให้ผมหน่อยได้ไหมครับ?”

"ดิฉันต้องขออภัยจริง ๆ ค่ะ อีกฝ่ายต้องการที่จะไม่เปิดเผยตัวตนค่ะ" พยาบาลยิ้มอย่างจริงใจ "ไม่ต้องห่วงไปค่ะ ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นค่ะ พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ"

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น เธอก็หันกลับและเดินจากไป

ตอนนี้เจสันรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น คุณหญิงดันน์สังเกตเห็นว่าลูกชายของเธอทำตัวแปลก ๆ เธอคิดเพียงแค่ว่าเจสันแค่กำลังเป็นกังวลเกี่ยวกับการผ่าตัดอยู่

“เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ และคุณพยาบาล ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องเป็นกังวลไป”

“ลูก อย่าคิดมากไปเลย แม่จะอยู่ข้าง ๆ ลูกเสมอ”

ขณะที่เธอปลอบใจ คุณหญิงดันน์ก็นึกถึงจุดที่เจ็บปวดของเธอ

“โจเซฟ ช่างเป็นตาแก่ที่ไร้ประโยชน์จริง ๆ ลูกชายของเขากำลังจะได้รับการปลูกถ่ายไขกระดูก แต่เขาก็ไม่ได้มากังวลหรือแสดงความเป็นห่วงอะไรเลย”

“เขาคงจะใช้เวลาอย่างมีความสุขอยู่กับนังจิ้งจอกสาวเจ้าเล่ห์คนนั้น ตาเฒ่านั่น…”

คุณหญิงดันน์สาปแช่ง ในตอนนี้เจสันนั้นมีความกังวลมากพออยู่แล้ว จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นจากเตียง และกำลังจะเดินออกไปข้างนอก

“ลูกจะไปไหน?”

คุณหญิงดันน์วิ่งไล่ตามไป

ข้างหน้าของเธอ เจสันกำลังเดินเร็วขึ้น และเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

"รอแม่ด้วยสิ"

คุณหญิงดันน์หยิบกระเป๋าที่มีค่าของเธอขึ้นมา และวิ่งตามเขาไป

เจสันเริ่มวิ่งแทน และวิ่งเข้าไปหาพยาบาลสาวคนก่อนหน้านี้

"ได้โปรดรอผมด้วย! พาผมไปที่นั่นด้วย!" เขาตะโกนออกมาด้วยโทนเสียงที่ต่ำ

"ได้โปรดพาผมไปที่ห้องผ่าตัดของการบริจาคไขกระดูกด้วยนะครับ"

มีความตื่นตระหนกในดวงตาของเขา พยาบาลสาวดูตกใจมาก เมื่อเธอถูกดึงรั้งตัวเอาไว้ "ได้โปรดปล่อยมือของคุณก่อนค่ะ ผู้บริจาคมีความประสงค์ที่จะไม่เปิดเผยชื่อค่ะ"

"ผมขอร้องล่ะ ช่วยพาผมไปที่นั่นที ได้โปรด?" เจสันอ้อนวอนพร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาวิงวอนขอร้อง

พยาบาลสาวรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย กับการที่เขาจ้องมองเธอแบบนั้น ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงส่ายหัว

เจสันไม่ยอมปล่อยเธอ “น้องสาวของผมเป็นผู้บริจาคหรือเปล่า? น้องสาวของผมชื่อเจน เป็นเธอใช่ไหมครับ?”

เขาไม่ใช่คนโง่ มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง? น้องสาวของเขาเพิ่งมาเยี่ยมเขา

ทันใดนั้นก็มีผู้บริจาคในวันเดียวกันเลย

เขาพยายามที่จะหลอกตัวเองเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาบอกตัวเองว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด ผู้บริจาคต้องเป็นบุคคลอื่นแน่นอน

เขารู้อยู่เต็มอก ว่านี่มันเป็นมากกว่าเรื่องบังเอิญแน่ ๆ

ถึงกระนั้น เขาก็ยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ เขาจึงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องนี้ แต่ในทุก ๆ คืนเขาจะนึกถึงคำที่น้องสาวของเขาพูดเมื่อเธอมาหาเขาได้เสมอ

เขาขอให้แม่ของเขานำไดอารี่ที่ล็อคไว้มาให้เขา เขาเปิดไดอารี่เก่าและเห็นลายมือที่ของเด็กในนั้น

ในนั้นเป็นการเขียนเพื่อบันทึกความทรงจำในวัยเด็กของเขาและเจน ซึ่งเขาลืมมันไปนานแล้ว

ในนั้นมีลายมือที่บ่งบอกว่าคนเขียนนั้นเด็กมาก ๆ มีแม้กระทั่งตัวอักษรบางตัวที่เขียนด้วยพินอิน และประโยคที่ไม่ชัดเจนเนื่องจากเขายังไม่เข้าใจตัวอักษรจีนทั้งหมด

จากมุมมองของผู้ใหญ่ เนื้อหาของไดอารี่นี้ดูสนุกสนานน่ารัก และมีแต่ความเป็นเด็ก

อย่างไรก็ตามมันช่วยให้เขาหวนนึกถึงช่วงชีวิตในอดีต

ทุกรายการในไดอารี่นั้นจะเขียนถึงสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน บางวันเขาเขียนว่ารู้สึกอิจฉาที่เจนได้รับคำชมจากคุณปู่ ในขณะที่บางวันบันทึกชื่อหนังสือและภาพยนตร์ที่เจนกับเขาได้อ่านและดู ... หลังจากพลิกอ่านดูไดอารี่ไปทีละหน้า เขาก็รู้ทันทีว่าไดอารี่ทั้งหมดเต็มไปด้วยบันทึกประจำวันของเขา และชีวิตในช่วงวัยเด็กของเขานั้นมีเจนอยู่ด้วยเสมอ

เขามองไปที่หน้าหนึ่งของไดอารี่ที่มีประโยคขึ้นต้นว่า เจนบอกว่าเขาปกป้องเธอจากมีดและช่วยเธอจากพวกนักเลง เขาจึงอ่านบันทึกประจำวันของวันนั้นมันเขียนว่า:

‘วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในชีวิต ฉันปกป้องน้องสาวของฉัน ฉันไม่รู้ว่าการปกป้องน้องสาวของฉันจะทำให้ฉันมีความสุขมากมายขนาดนี้ จากนี้ไปฉันจะปกป้องเธอเสมอ '

เขามองดูลายมือที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา และอ่านคำปฏิญาณที่เขาเขียน ก่อนหน้านี้เขาเก็บไดอารี่เล่มนี้ไปไว้ที่มุมหนึ่งของห้องเก็บของที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ

“น้องสาวของผม เธอมีไตเพียงข้างเดียว เธอไม่สามารถบริจาคไขกระดูกให้กับผมได้”

เจสันกล่าวต่ออีกว่า "พาผมไปที่นั่น ผมจะไม่บังคับให้เธอบริจาคไขกระดูกให้ผมอีกต่อไปแล้ว"

พยาบาลมองไปที่ชายตรงหน้าเธอที่กำลังทรมานอย่างหนักจากความเจ็บป่วยของเขา ซึ่งตอนนี้สภาพของเขานั้นดูแย่มาก ๆ เธอมองไปที่ใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา และน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของเขา…สิ่งนี้ทำให้หัวใจของเธอหล่นวูบและมีร่องรอยแห่งความสงสารที่กำลังก่อตัวอยู่ภายในใจของเธอ

เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

เสียงที่เย็นชาก็ได้ดังขึ้นจากทางข้างหลังเขา "คุณจำความเมตตาของเจนได้ด้วยหรอ ดังนั้นคุณก็ช่วยจำไว้ด้วย ว่าเธอเป็นน้องสาวของคุณ"

เจสันรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาเงยหน้าขึ้น “ฌอน ... ”

ชายคนนั้นยืนอยู่ห่างออกไปสามเมตร และจ้องมาที่เขาด้วยสายตาเย็นชา เขาเชิดคางขึ้น “วอร์ดของคุณอยู่ที่ไหน?”

"อยู่ที่ ... " เขากำลังจะตอบ แต่แล้วจู่ ๆ เขานึกขึ้นได้ว่ามีใครบางคนที่กำลังเสี่ยงที่จะบริจาคไขกระดูกของเธอให้กับเขาอยู่ "มาได้เวลาพอดีเลย ฌอน เจนกำลังจะบริจาคไขกระดูกให้ฉันเร็ว ๆ นี้ รีบไปพาเธอออกจากที่นั่นเร็ว!"

คุณหญิงดันน์ตกตะลึงมึนงง

เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดในตอนแรก แต่แล้วสักพักเธอก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอรู้สึกผิดมาก ๆ อย่างไรก็ตามหลังจากมองลูกชายตัวซูบผอมของเธอแล้ว เธอก็เอื้อมมือไปจับมือของเจสันไว้

"การผ่าตัดกำลังจะเริ่มขึ้นเร็ว ๆ นี้ ลูกหยุดคิดมากแล้วกลับไปที่วอร์ดกับแม่เถอะนะ"

“ไม่ ผมจะตามหาเจน”

"กลับไปที่วอร์ด ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ" ชายผู้เย็นชาพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าเจสันไม่ยอมกลับไป เขาจึงเอ่ยเตือนอีกรอบ

"ฉันจะไม่ปล่อยให้เจนต้องเสี่ยง"

เจสันดูเหมือนจะได้สติขึ้น…ใช่ ฌอน จะไม่มีทางยอมให้มีอะไรเกิดขึ้นกับเจนแน่นอน

…

ภายในวอร์ด

ฌอนนั่งลงที่โชฟา ส่วนเจสันนั่งอยู่ข้างเตียงข้างหน้าของเขา

"เธอโกหกฉันเพื่อมาที่นี่ และบริจาคไขกระดูกให้กับคุณ"

ประโยคแรกของเขา มันได้ทำลายความเงียบขึ้นมา

เจสันหน้าซีด และดูสิ้นหวัง “ฉันจะไปหาเธอ! ฉันจะไม่บังคับให้เธอบริจาคไขกระดูกให้ฉันอีกแล้ว!” เขาลุกขึ้นยืน และกำลังจะจากไป

“ฉันลากเจนกลับบ้านด้วยตัวฉันเอง ตอนที่เธอมาเข้ารับการฉีดยาเพื่อเตรียมความพร้อมก่อนถึงวันบริจาค”

ประโยคที่สองของเขาทำให้เจสันหยุดชะงัก

“แล้วผู้บริจาคคือใครกัน ... ” เจสันงงงวย

"น้องชายของคุณ"

"..."

“ผลการทดสอบของน้องชายคุณ มันถูกปลอมแปลงขึ้นมา ฉันรู้เรื่องนี้มานานแล้ว แต่เนื่องจากฉันคิดว่าเจนไม่สนใจพี่ชายอย่างคุณแล้ว ฉันจึงเลือกที่จะดูอย่างเย็นชาและไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ

“สิ่งที่ดีที่สุดที่ฉันจะทำให้คุณ คือส่งช่อดอกเบญจมาศไปให้คุณเมื่อเวลานั้นมาถึง”

เจสันอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ... ชายคนนี้

เขารู้ความจริงทั้งหมด แต่เขาเลือกที่จะอยู่เฉย ๆ และเฝ้าดูเรื่องตลกนี้ไกล ๆ

"คุณรู้ไหม ว่าเจนไปแผนกทะเบียนไขกระดูก เธอพยายามตามหาคนที่เหมาะสมเพื่อมาบริจาคไขกระดูกให้กับคุณ ตั้งแต่วันแรกที่เธอได้รู้เกี่ยวกับอาการของคุณ”

“ฉันได้ประเมินความอ่อนโยนของเธอต่ำไปมาก ยอมรับกันตรง ๆ เลย”

ด้วยเหตุนี้ฌอนจึงยิ้มแบบไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง

"เธอไม่สามารถหาคู่ที่เหมาะสมกับคุณได้ ดังนั้นเธอจึงวางแผนที่จะบริจาคด้วยตัวเอง”

“เนื่องจากเธอนั้นเป็นห่วงคุณมาก ฉันจึงไม่สามารถทนดู และอยู่เฉย ๆ ได้”

“ฉันจึงไปพบน้องชายของคุณ และคนรักของพ่อคุณ และในตอนนี้น้องชายของคุณคือคนที่นอนอยู่ในวอร์ดนั้น”

“น้องชายของคุณจะเป็นคนที่บริจาคไขกระดูกให้กับคุณเอง”

เจสันไม่ใช่คนโง่ พ่อของเขาไม่ได้มาเยี่ยมเขาบ่อยนัก ตั้งแต่เขาล้มป่วย พ่อของเขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาจะอยู่หรือจะตาย

น้องชายและแม่ของเขาที่เอาแต่ร้องขอกลับคืนสู่ครอบครัวที่ถูกต้องตามกฏหมาย ก่อนหน้านี้หรอ

ทำไมเขาถึงอยากกลับเข้าสู่ครอบครัวที่ถูกต้องตามกฏหมายหน่ะหรือ?

มันก็เป็นแค่เพียงเพราะเงินทองเท่านั้น

"คุณให้พวกเขาเท่าไหร่?"

เขาไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนั้นจะยอมและบริจาคง่าย ๆ เพราะเธอนั้นเป็นคนโลภ

ฌอนเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เจสัน เขากระตุกยิ้มมุมปาก

"บริษัทโฆษณาที่มีมูลค่าในตลาดสองร้อยล้าน และเงินสดหนึ่งร้อยล้าน"

คุณหญิงดันน์ได้ยินสิ่งที่เขาพูดถึงกับอ้าปากค้าง ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวและเปลี่ยนสีไปในทันที

“คุณให้สิ่งนั้นกับคนเลว ๆ แบบนั้นได้ยังไง?

“พวกเขาสมควรที่จะได้รับมันเหรอไง?”

ทันทีที่คำพูดออกจากริมฝีปากของเธอ ฌอนก็ยิ้มเยาะและมองไปที่คุณหญิงดันน์

"ชีวิตของเจน คุ้มพอไหม?"

คุณหญิงดันน์หน้าแดงขึ้นมาทันที

“เจสัน จำไว้นะเจนคือคนที่ช่วยชีวิตคุณ”

หลังจากพูดคำเหล่านั้น ฌอนก็ลุกขึ้นยืนและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้น ก็จำเอาไว้ด้วย ว่าจงมีชีวิตต่อไปซะ แล้วหยุดเหลวไหลโดยที่ไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิต นับจากนี้ไป"

"สำหรับ ดันน์ กรุ๊ป" ฌอนแสยะยิ้ม

“ดันน์ กรุ๊ป นั้นแทบไม่ต่างจากกองขยะ คุณอาจจะคิดว่าเจนได้ทุกอย่างมาง่าย ๆ แต่ ดันน์ กรุ๊ป นั้นภายในมีแต่ปัญหาที่ยากที่จะจัดการ”

ทันทีที่เขากล่าวถึง ดันน์ กรุ๊ป เช่นนั้น คุณหญิงดันน์ก็ไม่สามารถใจเย็นทนฟังได้อีกต่อไป “ไร้สาระ! ดันน์ กรุ๊ป จะเป็นเพียงแค่กองขยะได้อย่างไร ในเมื่อมันเป็นทรัพย์สินขนาดใหญ่เช่นนี้?

“แต่เนื่องจาก ดันน์ กรุ๊ป ได้เป็นของเจนแล้ว เราจะไม่ต่อสู้เพื่อมันอีกต่อไป คุณกังวลว่าเราจะแย่ง ดันน์ กรุ๊ป ไปจากเจนใช่ไหม?”

ฌอนจ้องมองไปที่คุณหญิงดันน์ที่กำลังทำท่าทางที่ดูกวนประสาทในขณะนี้ ริมฝีปากบางของเขาค่อย ๆ แสยะยิ้ม

"ดันน์ กรุ๊ป สามารถเทียบได้กับ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม หรือไม่?"

"..."

"ถ้าเจนต้องการ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม ฉันจะมอบมันให้เธอด้วยมือทั้งสองข้าง และความตั้งใจของฉันเอง" ความหมายจริง ๆ ที่ชัดเจนก็คือ ดันน์ กรุ๊ป แทบที่จะไม่มีความหมายอะไรเลย เมื่อเทียบกับ บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม

คุณหญิงดันน์ดูอ่อนปวกเปียก ตามมาด้วยความสงสัยและไม่อยากที่จะเชื่อ… บริษัทสจ๊วตอุตสาหกรรม เป็นทรัพย์สินที่มีมูลค่ามหาศาล ใครจะมอบให้คนอื่นด้วยความเต็มใจกัน?

"อีกอย่าง ฉันมีมารยาทมากพอที่จะไม่พูดมากเกินไปเกี่ยวกับสิ่งที่คนอื่นไม่ควรรู้"

ฌอนยิ้ม แต่ไม่ได้อธิบายอะไรมาก

เขาจ้องมองไปที่เจสัน

“คุณไม่เคยสนใจใส่ใจงานใน ดันน์ กรุ๊ป เลยเหรอ?

“คุณเอาแต่แบมือไปที่บริษัท เมื่อเงินของคุณหมด”

“คุณเคยชินกับชีวิตที่แสนสะดวกสบาย ชีวิตที่คุณแค่อ้าปากรับอาหารไปวัน ๆ และมีคนจับมือสอนแต่งตัว ดังนั้นคุณจะแบมือออก เมื่อเงินหมดใช่ไหม?

เจสันรู้สึกระอายใจ