บ่วงเสน่หา คุณชาย อันตราย นิยาย บท 324

วันเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ชายคนนั้นมักจะทำอาหารทุกมื้อของเธอด้วยตัวของเขาเอง เมื่อเขาออกไปทำงานเขาจะพาผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ข้าง ๆ ตัวเขาตลอด ทำให้เธออยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา พวกเขาจึงดูเหมือนคู่รักที่แสนหวาน และรักกันมาก

มีความอิจฉาริษยาในสายตาของคนทั่ว ๆ ไป เมื่อพวกเขาเห็นเจนอยู่กับฌอน

เมื่อเวลาผ่านไปไม่นาน ทุกคนในแวดวงต่างรู้ว่าทั้งสองมักจะตัวติดกันอยู่ตลอดเวลา

มีใครบางคนถอนหายใจออกมา ‘เจน ดันน์ จากตระกูลดันน์ ได้ครอบครองหัวใจชายคนนี้ในที่สุด หลังจากที่เธอไล่ตามฌอนในตอนนั้นเธอดูเป็นคนที่กล้าแสดงออกมาก '

คนทั่วไปต่างก็คิดว่า ในที่สุดเจนก็ได้รับในสิ่งที่เธอต้องการแล้ว

ในวันหยุดสุดสัปดาห์หนึ่ง

“ฉันอยากเจอเขา”

"ใคร?"

"... พี่ชายของฉัน"

มีความสั่นไหวในดวงตาของชายคนนั้น ถึงกระนั้นเขาก็ยังรักษาภาพพจน์ของตัวเอง

"คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเจสัน"

เขาพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ

เจนบีบหมัดของเธอแน่น และหลังจากนั้นไม่นาน…

"สภาพของเขาคงดูไม่ดีนัก ฉันจึงอยากจะเห็นด้วยตาของตัวเอง"

"นี่ผมปฏิบัติต่อคุณไม่ดีพอหรือ?" ชายคนนั้นเชื่ออย่างสนิทใจว่าเธอกำลังพยายามที่จะหนีจากเขาไปอีกครั้ง “เจสัน เจสัน เจสัน เจสัน เจสันมีดีอะไร?”

“เจสัน สำคัญกับคุณมาก ๆ ใช่ไหม?

“คุณยังคิดที่จะบริจาคไขกระดูกให้กับเจสันอยู่หรือเปล่า?

“ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะ ผมจะไม่ให้คุณไปพบกับเจสันหรอก”

"ล้มเลิกความคิดนี้ไปซะ!"

‘แค่เลิกที่จะพยายามหนีจากผม!’

เขาโกรธมาก ๆ !

ความวุ่นวายหรือปัญหาต่าง ๆ ในตอนนี้มันมักจะทำให้เขานึกถึงความจริงที่ว่าผู้หญิงคนนี้พยายามที่จะหนีจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

"ชีวิตและความตายของเจสันนั้นมันไม่ได้ส่งผลอะไรกับคุณ เจนทำตัวเป็นเด็กดีสิ แค่ทำตัวเป็นเด็กดี แค่นี้เองทำไม่ได้หรอ?"

เขารู้สึกกลัว เขากลัวมาก กลัวจนไม่สนวิธีการที่เขาใช้กับเธอ เพียงเพื่อที่จะทำให้เธอไม่หายละไปจากสายตาของเขา

เขาคิดในใจ ‘เจสัน สำคัญกับเธอมากขนาดนี้เลยหรอ?

‘สำคัญมากขนาดที่เธอยืนยันที่จะบริจาคไขกระดูกให้เขา โดยไม่คำนึงถึงความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นเลยหรอ?’

แล้วเขาล่ะ?

เขาควรจะทำอย่างไรดี ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ!

ผู้หญิงคนนั้นก็โกรธเขามากด้วยเช่นกัน เธอรู้สึกหนักอกหนักใจมาก หนักจนแทบจะหมดลมหายใจ ตอนนี้เธอเกือบที่จะหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว

“คุณช่วยทำตัวให้สมเหตุสมผลหน่อยได้ไหม?”

“ฉันแค่อยากที่จะไปเยี่ยมพี่ชายของฉัน!

“นอกจากนั้นนะ ร่างกายนี้มันเป็นของฉัน!

“คุณเป็นใคร ถึงมาตัดสินว่าฉันสามารถทำอะไรกับร่างกายของฉันได้บ้าง!”

“ผมรู้! ผมรู้ว่าคุณยังคงคิดที่จะบริจาคไขกระดูกให้เขาอยู่! คุณแค่จะทำทุกอย่าง เพื่อที่จะหนีจากผมไป ใช่ไหม?” ชายคนนั้นไม่สามารถระงับความโกรธของเขาได้ และในตอนนี้เขาก็ดูเป็นคนที่ไม่มีเหตุผลมาก ๆ

"เจน! คุณอยากที่จะหนีจากผมไปจนไม่คิดถึงชีวิตตัวเองบ้างเลยหรอ?"

"ใช่ ฉันอยากหนีไปจากคุณสุด ๆ!" ‘คุณพอใจแล้วหรือยัง!’

สิ่งที่เธอไม่กล้าพูดก่อนหน้านี้ ล้วนหลุดลอยไปในขณะนี้ ขณะที่เธอตะโกนใส่เขา

"คุณมันบ้า!

“คุณกักขังฉัน แล้วคุณยังต้องการที่จะให้ฉันพูดคำว่าขอบคุณกับคุณอีกหรอ?

“คุณคิดว่าคุณดีกับฉันแล้วหรอ?

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... ” เธอหัวเราะอย่างหนักจนน้ำตารื้นขึ้นมาจากดวงตาของเธอ

“คุณบอกว่าคุณปฏิบัติกับฉันอย่างดี?”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันขอร้องให้คุณช่วยกำจัดความ ‘ดี’ ของคุณออกไปได้ไหม?”

“ถ้าคุณดีกับฉันจริง คุณก็ปล่อยฉันไปสิ!”

ทันใดนั้น!

ชายคนนั้นวางสิ่งของในมือลง แล้วเดินไปหาเธอด้วยใบหน้าที่ดูเคร่งขรึม "เก็บคำพูดของคุณกลับไปสะ!"

"ไม่!

“เอาคำไหนกลับมาหรอ?

“ขอให้คุณปล่อยฉันไป?”

“หรือว่าฉันอยากจะไปจากคุณ?”

"ฌอน!

“ฉันพอแล้ว!

“ทำไมฉันต้องเชื่อฟังคุณ!

“ใครให้สิทธิ์คุณ มากักขังฉันไว้!”

โลกของเธอหมุน

จากนั้นเธอก็ถูกต้อนเข้าไปในห้องนอน

ใบหน้าของเธอซีด และเธอรู้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"ดอส ดอส! ฌอนบาดเจ็บ!" เธอรู้ว่าเขาจะไม่มีวันฟัง ถ้าเธอขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงตะโกนสุดเสียง อยู่ที่ประตู

มันดังเพียงพอ

มีคนรีบวิ่งเข้ามา "นายท่าน ... "

“หลีกไป!” เสียงเย็นชาของชายคนนั้นดังขึ้นอย่างรุนแรง

ดอสหยุดอยู่ที่ประตูห้องนอนทันที ครู่ต่อมาเขาก้าวถอยหลังและปิดประตู

"ฌอน! คุณมันบ้า!" เธอตะโกนด้วยความสิ้นหวัง "ฌอน! คุณไม่กล้าหรอก!"

“ฌอน ... อย่านะ!”

“ฌอน…ฉันจะเกลียดคุณ”

เสียงกรีดร้องของเธอมาจากใจ สุดท้ายเธอก็หมดหวัง

โลกของเธอเต็มไปด้วยความมืดมิด

“โทษของฉัน คือการถูกบังคับให้มีความสัมพันธ์ทางเพศกับคุณหรอ ฌอน…ฉันเป็นอย่างไรกันแน่…ในสายตาของคุณ?”

หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง

ชายคนนั้นหยุดชะงัก วินาทีต่อมาเขายื่นมือออกไปเพื่อปิดตาของเธอ จูบลงบนหลังมือของเขาที่ปิดตาของเธอ… ‘คุณเป็นคนที่สำคัญมาก ๆ ’

เขากล่าวขึ้นในความเงียบ

"เจน อย่าคิดที่จะหนีอีกต่อไป คุณถูกลิขิตให้มาพัวพันกับผมตลอดไป คุณไม่ได้รับอนุญาตให้หนีไปไหนโดยไม่ได้รับอนุญาตจากผม"

เขาบ้าไปแล้ว

ในใจของเธอนั้นมีแต่ความอัดอั้นตันใจ

เมื่อทุกอย่างจบลงเธอก็พูดขึ้นว่า "ฉันเกลียดคุณ"

เขาหลับตาลง เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาก็ระงับความเจ็บปวดในดวงตาของเขา และบังคับตัวเองให้พูดอย่างเย็นชา และหนักแน่น

"ตามสบายเลย"

ถึงแม้ว่าจะเป็นความเกลียดชัง แต่มันก็ยังดี แต่เธอเกลียดเขาได้เพียงคนเดียว

ตราบใดที่เขาเป็นคนเดียวในสายตาของเธอ เขาก็ไม่สนใจว่าเธอจะรักหรือจะเกลียดเขา

ถึงกระนั้นช่วงเวลาที่เธอบอกว่าเธอเกลียดเขา เขาก็เจ็บปวดมากจนยากที่จะตัดใจจากมันได้